Ik heb me voorgesteld om dit duizend keer te delen, tijdens gesprekken rond de koffiemachine of na bijzonder stressvolle vergaderingen. Ik heb mezelf voorgesteld dat ik het in een moment van nood eruit flapte, omdat ik zo graag de steun en het begrip van jou, mijn collega's, wilde voelen.
Maar ik hield me steeds weer in. Ik was bang voor wat je wel of niet tegen me zou zeggen. In plaats daarvan slikte ik het in en dwong me te glimlachen.
Nee, ik ben oke. Ik ben gewoon moe vandaag. '
Maar toen ik vanmorgen wakker werd, was mijn behoefte om te delen sterker dan mijn angst.
Zoals Madalyn Parker aantoonde toen ze de e-mail van haar baas deelde waarin ze haar recht om ziekteverlof te nemen om redenen van geestelijke gezondheid bevestigde, maken we grote vorderingen om open te zijn over onszelf op het werk. Dus beste kantoor, ik schrijf deze brief om je te vertellen dat ik leef en werk met een psychische aandoening.
Voordat ik je meer vertel, moet je even pauzeren en nadenken over de Amy die je kent: de Amy die haar interview heeft afgemaakt. De Amy die een teamspeler is met creatieve ideeën, altijd bereid om een stapje verder te gaan. De Amy die zich in een bestuurskamer kan redden. Dit is de Amy die je kent. Ze is echt.
Wie je niet kent, is de Amy die al lang voordat je haar ontmoette met een zware depressie, gegeneraliseerde angststoornis en posttraumatische stressstoornis (PTSS) leeft. Je wist niet dat ik mijn vader verloor aan zelfmoord toen ik nog maar 13 jaar oud was.
Je weet het niet omdat ik niet wilde dat je het zag. Maar het was er. Net zoals ik elke dag mijn lunch naar kantoor bracht, bracht ik ook mijn verdriet en angst mee.
Maar de druk die ik mezelf opleg om mijn symptomen op het werk te verbergen, eist mijn tol. De tijd is gekomen om te stoppen met te zeggen 'het gaat goed, ik ben gewoon moe' als ik dat niet ben.
Waarom ik mijn psychische aandoening verbergde
Je vraagt je misschien af waarom ik ervoor koos om mijn psychische aandoening te verbergen. Hoewel ik weet dat depressie en angst legitieme ziekten zijn, doet niet iedereen het. Stigma tegen psychische aandoeningen is echt en ik heb het vaak meegemaakt.
Er is mij verteld dat depressie slechts een schreeuw om aandacht is. Dat mensen met angst gewoon moeten kalmeren en sporten. Dat medicatie nemen een zwakke oplossing is. Er is mij gevraagd waarom mijn familie niet meer deed om mijn vader te redden. Dat zijn zelfmoord een daad van lafheid was.
Gezien die ervaringen was ik doodsbang om te praten over mijn mentale gezondheid op het werk. Net als jij, heb ik deze baan nodig. Ik moet rekeningen betalen en een gezin onderhouden. Ik wilde mijn prestaties of professionele reputatie niet in gevaar brengen door over mijn symptomen te praten.
Maar ik schrijf je deze brief omdat ik wil dat je het begrijpt. Omdat zelfs op het werk delen voor mij noodzakelijk is. Ik wil authentiek zijn en dat jij authentiek bent bij mij. We brengen minstens acht uur per dag samen door. De hele tijd moeten doen alsof ik me nooit verdrietig, angstig, overweldigd of zelfs in paniek voel, is niet gezond. Mijn bezorgdheid over mijn eigen welzijn moet groter zijn dan mijn bezorgdheid over de reactie van iemand anders.
Dit is wat ik van je nodig heb: luisteren, leren en je ondersteuning bieden op de manier die voor jou het prettigst is. Als je niet zeker weet wat je moet zeggen, hoef je helemaal niets te zeggen. Behandel me gewoon met dezelfde vriendelijkheid en professionaliteit die ik je laat zien.
Ik wil niet dat ons kantoor een emotionele vrijheid voor iedereen wordt. En eigenlijk gaat dit minder over gevoelens dan over het begrijpen van psychische aandoeningen en hoe symptomen mij beïnvloeden terwijl ik aan het werk ben.
Dus, in de geest van het begrijpen van mij en mijn symptomen, zijn hier een paar dingen die ik wil dat je weet.
1. Een op de vijf
De kans is groot dat één op de vijf mensen die deze brief lezen een of andere psychische aandoening heeft gehad of van iemand houdt die dat wel heeft gedaan. Je bent je er misschien niet van bewust, maar zoveel mensen van alle leeftijden, geslachten en etniciteiten ervaren psychische problemen. Mensen met een psychische aandoening zijn geen freaks of gekken. Het zijn normale mensen zoals ik en misschien zelfs zoals jij.
2. Geestelijke ziekten zijn echte ziekten
Het zijn geen karakterfouten en het is niemands schuld. Hoewel sommige symptomen van psychische aandoeningen emotioneel zijn - zoals gevoelens van hopeloosheid, verdriet of woede - zijn andere fysiek, zoals een hartslag, zweten of hoofdpijn. Ik koos net zo min voor depressie als iemand voor diabetes zou kiezen. Beide zijn medische aandoeningen die moeten worden behandeld.
3. Ik wil dat het oké is om op het werk over psychische aandoeningen te praten
Ik vraag je niet om mijn therapeut te zijn of mijn letterlijke schouder om op te huilen. Ik heb al een geweldig ondersteuningssysteem. En ik hoef niet elke dag de hele dag over psychische aandoeningen te praten. Het enige wat ik vraag is dat je me af en toe vraagt hoe het met me gaat en een paar minuten de tijd neemt om echt te luisteren.
Misschien kunnen we koffie drinken of lunchen, gewoon om even het kantoor uit te gaan. Het helpt altijd wanneer anderen hun eigen ervaringen met een psychische aandoening delen, of het nu over zichzelf of een vriend of familielid gaat. Door mijn eigen verhaal te horen voel ik me minder alleen.
4. Ik kan mijn werk nog steeds doen
Ik werk al 13 jaar bij het personeel. En ik heb voor hen allemaal depressie, angst en PTSS gehad. Negen van de tien keer sloeg ik mijn opdrachten het park uit. Als ik me echt overweldigd, angstig of verdrietig begin te voelen, kom ik naar je toe met een actieplan of vraag ik om extra ondersteuning. Soms moet ik ziekteverlof opnemen, omdat ik met een medische aandoening leef.
5. Door een psychische aandoening ben ik zelfs een betere collega geworden
Ik heb meer medeleven, zowel met mezelf als met ieder van jullie. Ik behandel mezelf en anderen met respect. Ik heb moeilijke ervaringen overleefd, wat betekent dat ik geloof in mijn eigen kunnen. Ik kan mezelf verantwoordelijk houden en om hulp vragen wanneer ik die nodig heb.
Ik ben niet bang voor hard werken. Als ik denk aan enkele van de stereotypen die worden toegepast op mensen met een psychische aandoening - lui, gek, ongeorganiseerd, onbetrouwbaar - merk ik op hoe mijn ervaring met psychische aandoeningen me het tegenovergestelde van die eigenschappen heeft gemaakt.
Hoewel een psychische aandoening veel nadelen heeft, kies ik ervoor om te kijken naar de positieve kanten die het kan brengen, niet alleen voor mijn persoonlijke leven, maar ook voor mijn werk. Ik weet dat ik verantwoordelijk ben om voor mezelf te zorgen, zowel thuis als op het werk. En ik weet dat er een grens is tussen ons persoonlijke en professionele leven.
Wat ik van je vraag, is een open geest, tolerantie en ondersteuning als en wanneer ik een moeilijke periode raak. Omdat ik je dat ga geven. We zijn een team en we doen dit samen.
Amy Marlow leeft met depressie en gegeneraliseerde angststoornis. Ze is de auteur van Blue Light Blue, dat werd uitgeroepen tot een van onze Best Depression Blogs. Volg haar op Twitter op @_bluelightblue_.] / p>
