Mijn vader had een enorme persoonlijkheid. Hij was gepassioneerd en levendig, praatte met zijn handen en lachte met zijn hele lichaam. Hij kon nauwelijks stil zitten. Hij was die man die een kamer binnenkwam en iedereen wist dat hij daar was. Hij was aardig en zorgzaam, maar vaak ook ongecensureerd. Hij praatte met iedereen en liet ze glimlachen … of stomverbaasd.
Als kind vulde hij ons huis met gelach in goede en slechte tijden. Hij praatte met malle stemmen aan de eettafel en tijdens autoritten. Hij liet zelfs bizarre en hilarische berichten achter op de voicemail van mijn werk toen ik mijn eerste montageopdracht kreeg. Ik wou dat ik nu naar ze kon luisteren.
Hij was een loyale en toegewijde echtgenoot voor mijn moeder. Hij was een ongelooflijk liefhebbende vader voor mijn broer, mijn zus en mij. Zijn liefde voor sport wreef ons allemaal af en hielp ons op een diepe manier met elkaar in contact te komen. We kunnen urenlang over sport praten - scores, strategie, coaches, refs en alles daartussenin. Dit leidde onvermijdelijk tot gesprekken over school, muziek, politiek, religie, geld en vriendjes. We hebben elkaar uitgedaagd met onze verschillende standpunten. Deze gesprekken eindigden vaak met iemand die schreeuwde. Hij wist hoe ik op mijn knoppen moest drukken en ik leerde snel hoe ik op de zijne moest drukken.
Meer dan een aanbieder
Mijn vader had geen universitair diploma. Hij was een verkoper (die boekhoud-pegboard-systemen verkocht, die nu achterhaald zijn) die mijn gezin volledig in opdracht een middenklasse levensstijl bood. Dit verbaast me vandaag nog steeds.
Zijn werk gaf hem de luxe van een flexibel schema, wat betekende dat hij na school rond kon zijn en al onze activiteiten kon halen. Onze autoritten naar softbal- en basketbalwedstrijden zijn nu dierbare herinneringen: alleen mijn vader en ik, diep in gesprek of meezingend met zijn muziek. Ik ben er vrij zeker van dat mijn zus en ik de enige tienermeisjes in de jaren 90 waren die elk Rolling Stones-nummer kenden op de band met hun grootste hits. 'Je krijgt niet altijd wat je wilt' krijgt me nog steeds elke keer als ik het hoor.
Het beste wat hij en mijn moeder me hebben geleerd, is het leven waarderen en dankbaar zijn voor de mensen erin. Hun gevoel van dankbaarheid - voor het leven en voor de liefde - was al vroeg bij ons ingebakken. Mijn vader vertelde af en toe dat hij in de oorlog in Vietnam was opgenomen toen hij begin twintig was en dat hij zijn vriendin (mijn moeder) moest achterlaten. Hij had nooit gedacht dat hij levend thuis zou komen. Hij voelde zich gelukkig dat hij in Japan was gestationeerd als medisch technicus, ook al hield zijn baan in dat hij medische geschiedenissen nam voor gewonde soldaten en degenen identificeerde die in de strijd waren omgekomen.
Ik begreep niet hoeveel dit hem tot de laatste paar weken van zijn leven had getroffen.
Mijn ouders trouwden kort nadat mijn vader zijn tijd in het leger had uitgezeten. Ongeveer 10 jaar na hun huwelijk werden ze er weer aan herinnerd hoe kostbaar hun tijd samen was toen bij mijn moeder op 35-jarige leeftijd de diagnose stadium 3 borstkanker werd gesteld. Met drie kinderen onder de negen jaar schudde dit hen tot de kern. Na een dubbele borstamputatie en behandeling kreeg mijn moeder nog 26 jaar te leven.
Diabetes type 2 eist zijn tol
Jaren later, toen mijn moeder 61 was, was haar kanker uitgezaaid en stierf ze. Dit brak het hart van mijn vader. Hij had aangenomen dat hij voor haar zou sterven aan diabetes type 2, die hij halverwege de veertig had ontwikkeld.
Deel op Pinterest
In de 23 jaar na zijn diabetesdiagnose, beheerste mijn vader de aandoening met medicatie en insuline, maar hij vermeed vrijwel het veranderen van zijn dieet. Hij ontwikkelde ook hoge bloeddruk, wat vaak het gevolg is van ongecontroleerde diabetes. Diabetes eiste langzaam zijn tol van zijn lichaam, resulterend in diabetische neuropathie (die zenuwbeschadiging veroorzaakt) en diabetische retinopathie (die visusverlies veroorzaakt). 10 jaar na de ziekte begonnen zijn nieren te falen.
Een jaar nadat hij mijn moeder verloor, onderging hij een viervoudige bypass en overleefde hij nog drie jaar. Gedurende die tijd bracht hij vier uur per dag dialyse door, een behandeling die nodig is om te overleven wanneer uw nieren niet meer functioneren.
De laatste jaren van mijn vaders leven waren moeilijk te zien. Het meest hartverscheurend was het kijken naar een deel van zijn pit en energie die wegvloeide. Ik ging van proberen hem bij te houden door snel door parkeerplaatsen te lopen tot hem in een rolstoel te duwen voor elk uitje dat meer dan een paar stappen vereiste.
Lange tijd vroeg ik me af of alles wat we vandaag weten over de gevolgen van diabetes bekend was toen hij in de jaren 80 werd gediagnosticeerd, zou hij beter voor zichzelf hebben gezorgd? Zou hij langer hebben geleefd? Waarschijnlijk niet. Mijn broers en zussen en ik deden mijn best om mijn vader ertoe te brengen zijn eetgewoonten te veranderen en meer te oefenen, maar het mocht niet baten. Achteraf was het een verloren zaak. Hij had zijn hele leven - en vele jaren met diabetes - geleefd zonder veranderingen aan te brengen, dus waarom zou hij plotseling zijn begonnen?
De laatste weken
De laatste paar weken van zijn leven maakte deze waarheid over hem luid en duidelijk voor mij. De diabetische neuropathie aan zijn voeten had zoveel schade aangericht dat zijn linkervoet geamputeerd moest worden. Ik herinner me dat hij naar me keek en zei: 'Nee, Cath. Laat ze het niet doen. Een kans van 12 procent op herstel is een hoop BS'.
Maar als we de operatie zouden weigeren, zou hij de rest van zijn leven veel meer pijn hebben gehad. Dat konden we niet toestaan. Toch word ik nog steeds achtervolgd door het feit dat hij zijn voet verloor om nog een paar weken te overleven.
Voordat hij geopereerd werd, wendde hij zich tot mij en zei: "Als ik hier niet weg kom, maak je geen zorgen, jongen. Weet je, het hoort bij het leven. Het leven gaat door."
Ik wilde schreeuwen: "Dat is een hoop BS"
Na de amputatie lag mijn vader een week in het ziekenhuis om te herstellen, maar hij verbeterde nooit genoeg om naar huis te worden gestuurd. Hij werd verplaatst naar een palliatieve zorginstelling. Zijn dagen daar waren zwaar. Hij kreeg uiteindelijk een slechte wond op zijn rug die besmet raakte met MRSA. En ondanks zijn verslechterende toestand bleef hij enkele dagen dialyse ondergaan.
Gedurende deze tijd bracht hij vaak de 'arme jongens die hun ledematen verloren en in' nam leeft 'groot. Hij vertelde ook hoe blij hij was dat hij mijn moeder had ontmoet en hoe hij 'niet kon wachten om haar weer te zien'. Af en toe glunderde de beste van hem en liet hij me op de grond lachen alsof alles goed was.
'Hij is mijn vader'
Een paar dagen voordat mijn vader stierf, adviseerden zijn doktoren dat het stoppen van dialyse het 'humane ding' was. Hoewel dit het einde van zijn leven zou betekenen, waren we het daarmee eens. Mijn vader ook. Omdat ik wist dat hij de dood naderde, probeerden mijn broers en zussen de juiste dingen te zeggen en ervoor te zorgen dat de medische staf er alles aan deed om hem comfortabel te houden.
'Kunnen we hem weer in bed leggen? Kun je hem meer water brengen? Kunnen we hem meer pijnstillers geven?' zouden we vragen. Ik herinner me dat een assistent van een verpleegster me in de gang buiten de kamer van mijn vader stopte om te zeggen: 'Ik kan je vertellen dat je heel veel van hem houdt.'
Ja. Hij is mijn vader. '
Maar zijn reactie is me sindsdien bijgebleven. 'Ik weet dat hij je vader is. Maar ik kan je vertellen dat hij een heel speciaal persoon voor je is.' Ik begon te brullen.
Ik wist echt niet hoe ik verder zou gaan zonder mijn vader. In sommige opzichten bracht zijn dood de pijn terug van het verliezen van mijn moeder en dwong me me te realiseren dat ze allebei verdwenen waren, dat geen van beiden de 60 gepasseerd was. Geen van beiden zou me door het ouderschap kunnen leiden. Geen van beiden kenden mijn kinderen ooit echt.
Maar mijn vader, trouw aan zijn aard, leverde een perspectief op.
Een paar dagen voordat hij stierf, vroeg ik hem constant of hij iets nodig had en of hij in orde was. Hij onderbrak me en zei: 'Luister. Jij, je zus en je broer komen wel goed, toch?'
Hij herhaalde de vraag een paar keer met een wanhopige blik op zijn gezicht. Op dat moment realiseerde ik me dat het niet zijn zorgen waren dat hij zich ongemakkelijk voelde en de dood onder ogen zag. Het meest angstaanjagende voor hem was het achterlaten van zijn kinderen - ook al waren we volwassenen - zonder ouders om over hen te waken.
Plots begreep ik dat wat hij het meest nodig had niet voor mij was om te zorgen dat hij zich op zijn gemak voelde, maar voor mij om hem gerust te stellen dat we verder zouden leven nadat hij weg was. Dat we niet zouden toestaan dat zijn dood ons ervan weerhoudt ons leven ten volle te leven. Dat, ondanks de uitdagingen van het leven, of het nu oorlog of ziekte of verlies was, we het voorbeeld van zijn en onze moeder zouden volgen en voor onze kinderen zouden blijven zorgen zoals we konden. Dat we dankbaar zouden zijn voor het leven en de liefde. Dat we in alle situaties humor zouden vinden, zelfs in de donkerste. Dat we samen door alle BS van het leven zouden vechten.
Dat is het moment waarop ik besloot de 'Ben je in orde?' Te laten vallen. praten en de moed bijeenroepen om te zeggen: "Ja, pap. Alles komt goed."
Terwijl een vredige blik zijn gezicht overnam, vervolgde ik: 'Je hebt ons geleerd hoe we moeten zijn.
Cathy Cassata is een freelance schrijver die voor verschillende publicaties en websites schrijft over gezondheid, mentale gezondheid en menselijk gedrag. Ze levert regelmatig bijdragen aan Healthline, Everyday Health en The Fix. Bekijk haar verhalenportfolio en volg haar op Twitter op @Cassatastyle.
