Ik heb een jeugd in angst doorgebracht. Ik dacht dat drugsdealers mijn bakstenen muur van twee verdiepingen zouden kruipen en me zouden vermoorden
Ik dacht dat vergeten huiswerk mijn hele schoolcarrière zou beëindigen. Ik lag 's nachts wakker, ervan overtuigd dat mijn huis zou afbranden. Ik dacht dat ik raar deed. Ik wist dat ik raar deed. Op de universiteit gebruikte ik dezelfde twee woorden als brontekst en dacht dat ik veroordeeld zou worden voor plagiaat en van school zou worden gestuurd. Ik was altijd bang dat ik iets was vergeten. Dat ik mijn werk niet op tijd zou afmaken. Dat mijn vriend zou sterven bij een vurig auto-ongeluk wanneer hij niet in mijn directe gezichtsveld was.
Ik wist het toen niet, maar ik leed aan een gegeneraliseerde angststoornis (GAD).
Wat is GAD?
Volgens de Encyclopedia of Pharmapsychology wordt GAD 'gekenmerkt door buitensporige en ongepaste zorgen en niet beperkt tot bepaalde omstandigheden'. Het tweede deel van het Comprehensive Handbook of Personality and Psychopathology: Adult Psychopathology zegt dat GAD vaak de '' basis 'angststoornis' wordt genoemd. Dit komt gedeeltelijk door "het vroege begin en de 'gateway-status' naar andere angststoornissen." Zorgen lijken in GAD te vallen als het vaak en oncontroleerbaar wordt. Degenen met GAD hebben ook meer problemen met het 'beheersen, stoppen en voorkomen' van hun zorgen.
American Family Physician stelt dat 7,7 procent van de vrouwen en 4,6 procent van de mannen in de VS in de loop van hun leven met de aandoening te maken zullen krijgen. Dat wil zeggen, ik ben niet de enige.
Mijn diagnose
In 2010 kreeg ik de diagnose GAD, nadat ik mijn eerste kind had. Ik lag in bed, verzorgde hem in slaap en dacht: zo gaan we liegen nadat de bommen zijn gevallen, nadat de apocalyps is gebeurd.
Toen mijn man de weg naar de supermarkt op rende, was ik bang dat een dronken chauffeur hem zou vermoorden. Ik vroeg me af hoe ik zonder hem zou leven, mezelf zou verliezen in de kleinste details over het vinden van een baan en een kinderdagverblijf en het verzilveren van de levensverzekering. Was er een levensverzekering?
'Dat is niet normaal', zei mijn psychiater toen ik hem deze dingen vertelde. 'Het is overdreven. Daar moeten we je voor behandelen. '
De slopende impact van GAD
Veel clinici denken graag dat ernstige depressie en hevige angst hand in hand gaan. Dit klopt niet altijd. Hoewel deze aandoeningen kunnen zijn wat artsen comorbide noemen of tegelijkertijd voorkomen, hoeven ze dat niet te zijn.
Ik had een reeds bestaande depressie (ik was een van die comorbide gevallen), maar mijn behandelde depressie verklaarde mijn aanhoudende zorgen niet.
Ik was bang dat het hoofd van mijn baby eraf zou vallen.
Ik maakte me de hele zwangerschap zorgen over een bevalling in het ziekenhuis: dat ze mijn baby van mij zouden afnemen, dat mijn baby medische procedures zou laten uitvoeren zonder mijn toestemming, dat ik medische procedures zou laten uitvoeren zonder mijn toestemming.
Deze zorgen hielden me 's nachts wakker. Ik was constant gespannen. Mijn man moest elke avond over mijn rug wrijven boven en buiten wat ik nodig had voor normale zwangerschapspijn. Hij bracht me uren gerust.
Onnodig te zeggen dat GAD net zo slopend kan zijn zonder depressie in de mix. Naast het omgaan met niet-gewortelde zorgen zoals de mijne, kunnen mensen met GAD fysieke symptomen hebben, zoals trillen en een kloppend hart. Ze hebben ook last van rusteloosheid, vermoeidheid, concentratiestoornissen, prikkelbaarheid en slaapstoornissen.
Dit alles is logisch als u zich zorgen maakt. Je kunt je niet concentreren, je bent bekrompen met de mensen om je heen en overal gespannen. Je gaat slapen en merkt dat je gedachten door je zorgen razen.
Leven met en behandelen van GAD
GAD wordt meestal op twee manieren behandeld: door middel van psychotherapie en door medicatie. Een studie in Clinical Psychology Review suggereert ook dat cognitieve gedragstherapie een effectieve manier is om GAD te behandelen.
Een andere studie in de Journal of Clinical Psychology keek naar geleide mindfulness-meditatie als behandeling voor GAD. Onderzoekers gebruikten een reeks van 8 weken durende groepslessen met ademhalingsbewustzijn, hathayoga en een bodyscan, samen met dagelijkse audio-opnamen. Ze ontdekten dat mindfulnesstraining minstens zo effectief was als andere 'onderzoeken naar psychosociale behandeling'.
Mijn ernstige geval van GAD is nu onder controle. Ik heb een behandeling bij de patiënt gehad, die me een beetje mindfulness heeft geleerd, zoals hoe ik negatieve gedachten kan verbannen. Ik probeer ze te horen in de stem van iemand die ik niet mag, en op die manier vind ik ze veel gemakkelijker te negeren.
Ik gebruik ook clonazepam (Klonopin) en aprazolam (Xanax), wat door sommige onderzoeken wordt aanbevolen als eerstelijnsbehandeling.
En, belangrijker nog, ik maak me geen zorgen meer dat mijn man zal omkomen bij een vurig auto-ongeluk. Ik maak me geen zorgen over het niet op tijd afmaken van mijn werk.
Als de zorgen terugkomen, sta ik voor de deur van mijn therapeut, wachtend op een update en een knutselen. Er is constant werk voor nodig. Ik moet blijven proberen de wolven van de deur te verbannen. Maar mijn toestand is beheersbaar. En ik leef niet langer in angst.
Met al dat gezegd, kan GAD een onheilspellende schaduw zijn, op de loer liggen in de hoek en dreigen te materialiseren tot een echte slechterik. Op sommige dagen sluipt het terug in mijn leven.
En ik kan zien wanneer mijn GAD weer uit de hand loopt, omdat ik irrationele zorgen begin te ontwikkelen die ik gewoon niet kan schoppen. Ik benadruk constant dat ik de verkeerde beslissing neem. Als ik problemen heb, kan ik geen basisvragen beantwoorden over bijvoorbeeld wat ik wil eten voor het avondeten. De keuze is te veel.
In het bijzonder schrik ik gemakkelijk, wat voor buitenstaanders eenvoudig te observeren is. In de greep van GAD kan het uren duren voordat ik in slaap val. Dit zijn de momenten waarop mijn geliefden weten dat ze extra geduldig, extra ondersteunend en extra vriendelijk zijn, terwijl ik het beest beteugel.
De afhaalmaaltijd
GAD kan eng zijn. Het maakt het leven ronduit angstaanjagend voor degenen onder ons die ermee leven, en het kan het leven erg frustrerend maken voor onze familieleden en verzorgers. Het is moeilijk te begrijpen dat we het gewoon niet kunnen 'laten gaan' of 'laten vallen' of 'gewoon van de positieve kant kijken'. We hebben hulp nodig, inclusief psychiatrische interventie en mogelijk medicatie, om onze zorgen (en onze fysieke symptomen) weg te nemen.
Met behandeling kunnen mensen met GAD een volledig, normaal leven leiden, vrij van de kleine verschrikkingen die ons dagelijks leven teisteren. Ik beheer het. Het vergt wat medicatie, knutselen en therapie, maar ik ben een volledig functioneel, normaal persoon die zich zorgen maakt, ondanks mijn vroege, ernstige GAD. Hulp is mogelijk. Je hoeft alleen maar uit te reiken en het te vinden.
Elizabeth Broadbent woont samen met drie kleine jongens, drie grote honden en één geduldige echtgenoot. Een stafschrijver voor Scary Mommy, haar werk is verschenen in Time, Babble en vele andere ouderschapsoutlets, en wordt ook besproken op "CNN" en "The Today Show". Je kunt haar vinden op Facebook bij Manic Pixie Dream Mama en op Twitter @manicpixiemama. Ze leest graag literatuur voor adolescenten, maakt verschillende soorten kunst, doet onderzoek en geeft thuisonderwijs aan haar zonen.
