China McCarney was 22 toen voor het eerst de diagnose gegeneraliseerde angststoornis en paniekstoornis werd gesteld. En in de acht jaar daarna heeft hij onvermoeibaar gewerkt om het stigma rond psychische aandoeningen uit te wissen en mensen in contact te brengen met de middelen die ze nodig hebben om het te bestrijden. Hij moedigt mensen aan om niet te vechten of hun omstandigheden te negeren (zoals hij had gedaan), maar hun voorwaarden te accepteren als onderdeel van wie ze zijn.
In maart 2017 heeft China de non-profit Athletes Against Anxiety and Depression (AAAD) opgericht. "Ik realiseerde me dat ik de verantwoordelijkheid moest nemen om een platform te helpen creëren waar mensen hun verhaal konden delen", zegt hij. "Ik realiseerde me dat ik moest helpen een gemeenschap te creëren waarin mensen de kracht kregen om 100 procent van zichzelf te omarmen."
In haar eerste donatiecampagne zamelde de AAAD fondsen in om de Anxiety and Depression Association of America (ADAA) te ondersteunen, die hij dankt voor zijn aandacht en informatie die hij nodig had om zijn geestelijke gezondheid frontaal aan te pakken. We hebben China ingehaald om meer te weten te komen over zijn reis met angst en wat bewustzijn van geestelijke gezondheid voor hem betekent.
Wanneer begon u voor het eerst te beseffen dat u met angst worstelde?
China McCarney: De eerste keer dat ik een paniekaanval kreeg, was in 2009. Ik had tot dat moment normale angst en zenuwen ervaren, maar de paniekaanval was iets waar ik nog nooit mee was omgegaan. Ik maakte veel stress door met een overgang in mijn honkbalcarrière en tijdens een roadtrip naar Noord-Californië had ik het gevoel dat ik dood zou gaan. Ik kon niet ademen, mijn lichaam voelde alsof het van binnenuit brandde en ik moest van de weg af om uit de auto te stappen en lucht te krijgen. Ik heb twee of drie uur gelopen om te proberen mezelf te verzamelen voordat ik mijn vader moest bellen om me op te halen. Het is acht jaar geleden sinds die dag een touch-and-go-ervaring geweest en een steeds evoluerende relatie met angst.
Hoe lang worstelde je er alleen mee voordat je hulp kreeg?
CM: Ik worstelde jarenlang met angst voordat ik hulp kreeg. Ik had het af en toe afgehandeld, en dus dacht ik niet dat ik hulp nodig had omdat het niet consistent was. Vanaf eind 2014 begon ik consequent met de angst om te gaan en begon ik dingen te vermijden die ik mijn hele leven had gedaan. Dingen waar ik mijn hele leven van had genoten, begonnen me plotseling angst aan te jagen. Ik verborg het maandenlang, en midden 2015 zat ik in mijn auto na een paniekaanval en besloot dat genoeg genoeg was. Het werd tijd om professionele hulp te zoeken. Ik nam die dag contact op met een therapeut en begon meteen met counseling.
Deel op Pinterest
Waarom aarzelde je om open te zijn over angstgevoelens of om de hulp te krijgen die je nodig had?
CM: De grootste reden waarom ik niet open wilde zijn over angstgevoelens is omdat ik me schaamde en me schuldig voelde dat ik ermee te maken had. Ik wilde niet worden bestempeld als 'niet normaal' of iets dergelijks. Als je opgroeit in atletiek, word je aangemoedigd om geen emoties te tonen en "emotieloos" te zijn. Het laatste dat je wilde toegeven was dat je angstig of nerveus was. Het grappige was dat ik me op het veld op mijn gemak voelde. Ik voelde geen angst of paniek op het veld. Het was buiten het veld waar ik me in de loop der jaren steeds slechter begon te voelen en de symptomen en problemen voor iedereen verborg. Het stigma van psychische problemen leidde ertoe dat ik de onzekerheid van angst maskeerde door alcohol te misbruiken en een teruggetrokken levensstijl te leiden.
Wat was het breekpunt?
CM: Het breekpunt voor mij was toen ik geen normale, routinematige, dagelijkse taken kon uitvoeren, en toen ik een vermijdende levensstijl begon te leiden. Ik wist dat ik hulp nodig had en de reis naar de echte ik moest beginnen. Die reis evolueert nog elke dag en ik vecht niet langer om mijn angst te verbergen of te bestrijden. Ik vecht om het als een deel van mij te omarmen en 100 procent van mezelf te omarmen.
Hoe ontvankelijk waren de mensen om u heen voor het feit dat u een psychische aandoening heeft?
CM: Dat was een interessante overgang. Sommige mensen waren erg ontvankelijk en andere niet. De mensen die het niet begrijpen, elimineren zichzelf uit je leven, of je elimineert ze. Als mensen bijdragen aan het stigma en de negativiteit van een psychische aandoening, is er niets goeds aan hen in de buurt. We hebben allemaal met iets te maken, en als mensen het niet kunnen begrijpen, of op zijn minst proberen te zijn, zal het stigma nooit verdwijnen. We moeten elkaar in staat stellen om 100 procent van onszelf te zijn, niet om andermans persoonlijkheden aan te passen aan ons eigen leven en wensen.
Wat is volgens jou de sleutel tot het verslaan van het stigma in verband met psychische aandoeningen?
CM: Empowerment, communicatie en krijgers die hun verhaal willen delen. We moeten onszelf en anderen in staat stellen onze verhalen te delen over wat we doormaken. Dat zal beginnen met het opbouwen van een gemeenschap van mensen die open en eerlijk willen communiceren over hun geestelijke gezondheidsstrijd. Dit zal het voor steeds meer mensen mogelijk maken om naar voren te komen en hun verhaal te delen over hoe ze hun leven leiden, terwijl ze ook worstelen met een psychische aandoening. Ik denk dat dit een van de grootste misvattingen is: mensen hebben niet het gevoel dat je een succesvol leven kunt leiden terwijl je ook vecht tegen een psychische aandoening. Mijn strijd met angst is nog lang niet voorbij. Maar ik weiger mijn leven langer op te schorten en wacht tot ik me 'perfect' voel.
Recente studies tonen aan dat psychische aandoeningen toenemen, maar dat toegang tot behandeling een probleem blijft. Wat denk je dat je kunt doen om dat te veranderen?
CM: Ik denk dat het probleem te maken heeft met mensen die contact willen opnemen om behandeling te krijgen. Ik denk dat het stigma veel mensen ontmoedigt om de hulp te zoeken die ze nodig hebben. Hierdoor is er niet veel geld en middelen gecreëerd. In plaats daarvan gebruiken mensen zichzelf en krijgen ze niet altijd de echte hulp die ze nodig hebben. Ik zeg niet dat ik tegen medicatie ben, ik denk alleen dat mensen daar eerst naar kijken voordat ze counseling, meditatie, voeding en informatie en bronnen van organisaties zoals Healthline en de ADAA onderzoeken.
Denk je dat je je angst zou hebben aangepakt voordat de zaken tot een hoogtepunt kwamen als de samenleving als geheel opener zou zijn over geestelijke gezondheid?
CM: Honderd procent. Als opgroeien er meer voorlichting en openheid was geweest over symptomen, waarschuwingssignalen en waar je heen moest als je te maken had met angst of depressie, dan denk ik niet dat het stigma zo erg zou zijn. Ik denk ook niet dat de medicijnnummers zo slecht zijn. Ik denk dat mensen vaak naar een privéarts gaan om medicijnen te krijgen in plaats van advies te vragen of met hun dierbaren te praten omdat ze zich schamen en er niet veel onderwijs opgroeit. Ik weet dat voor mij de dag dat ik me beter begon te voelen, ik omarmde dat angst een deel van mijn leven was en openlijk begon te vertellen over mijn verhaal en mijn worstelingen.
Wat zou u zeggen tegen iemand die recentelijk is gediagnosticeerd met of recentelijk is geïnformeerd over een psychische aandoening?
CM: Mijn advies zou zijn om je niet te schamen. Mijn advies zou zijn om de strijd vanaf de eerste dag te omarmen en te beseffen dat er een heleboel middelen zijn. Bronnen zoals Healthline. Bronnen zoals de ADAA. Middelen zoals de AAAD. Schaam je niet en voel je niet schuldig en verberg je niet voor de symptomen. Succesvolle levens en geestelijke gezondheidsgevechten hoeven niet van elkaar gescheiden te zijn. Je kunt elke dag je strijd voeren terwijl je ook een succesvol leven leidt en je dromen nastreeft. Elke dag is een strijd voor iedereen. Sommige mensen vechten een fysieke strijd. Sommige mensen vechten tegen een geestelijke gezondheid. De sleutel tot succes is het omarmen van je strijd en je concentreren op het dagelijks doen van je best.
Hoe verder te gaan
Angststoornissen treffen alleen al in de Verenigde Staten meer dan 40 miljoen volwassenen - ongeveer 18 procent van de bevolking. Ondanks dat het de meest voorkomende vorm van geestesziekte is, zoekt slechts ongeveer een derde van de mensen met angst ooit behandeling. Als je angst hebt of denkt dat je dat zou kunnen, neem dan contact op met organisaties zoals de ADAA en leer van de verhalen van mensen die schrijven over hun eigen ervaringen met de aandoening.
Kareem Yasin is schrijver en redacteur bij Healthline. Buiten gezondheid en welzijn is hij actief in gesprekken over inclusiviteit in de reguliere media, zijn thuisland Cyprus en de Spice Girls. Bereik hem op Twitter of Instagram.
