Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Toen ik mijn oudste zoon baarde, was ik net verhuisd naar een nieuwe stad, drie uur rijden van mijn familie.
Mijn man werkte 12 uur per dag en ik was alleen met mijn pasgeboren baby - de hele dag, elke dag.
Net als elke nieuwe moeder was ik nerveus en onzeker. Ik had heel veel vragen en wist niet hoe ik het leven kon verwachten met een gloednieuwe baby.
Mijn Google-geschiedenis uit die tijd stond vol met vragen als 'Hoe vaak moet mijn baby kak?' 'Hoe lang moet mijn baby slapen?' en "Hoe vaak moet mijn baby borstvoeding geven?" Normale nieuwe moeder maakt zich zorgen.
Maar na de eerste paar weken begon ik me wat intenser zorgen te maken.
Ik begon onderzoek te doen naar wiegendood (SIDS). Het idee dat een perfect gezonde baby zomaar zonder waarschuwing zou kunnen sterven, bracht me in een wervelwind van angst.
Toen begon mijn angst te sneeuwen.
Ik overtuigde mezelf ervan dat iemand de sociale dienst zou bellen om hem bij mij en mijn man weg te halen omdat hij slecht sliep en veel huilde. Ik was bang dat hij zou sterven. Ik was bang dat er iets mis was met hem dat ik niet opmerkte omdat ik een slechte moeder was. Ik was bang dat iemand midden in de nacht door het raam zou klimmen en hem zou stelen. Ik was bang dat hij kanker had.
Ik kon 's nachts niet slapen omdat ik bang was dat hij zou bezwijken voor wiegendood terwijl ik sliep.
Ik maakte me overal zorgen over. En de hele tijd, zijn hele eerste jaar, dacht ik dat dit volkomen normaal was.
Ik dacht dat alle nieuwe moeders zich zorgen maakten zoals ik. Ik nam aan dat iedereen hetzelfde voelde en dezelfde zorgen had, dus het kwam nooit bij me op dat ik er met iemand over zou praten.
Ik wist niet dat ik irrationeel was. Ik wist niet wat opdringerige gedachten waren.
Ik wist niet dat ik postpartumangst had.
Wat is postpartumangst?
Iedereen heeft gehoord over postpartumdepressie (PPD), maar niet veel mensen hebben zelfs gehoord van postpartumangst (PPA). Volgens sommige onderzoeken werden postpartum angstsymptomen gemeld bij maximaal 18 procent van de vrouwen.
Minnesota-therapeut Crystal Clancy, MFT, zegt dat het aantal waarschijnlijk veel hoger is, omdat diagnostisch en educatief materiaal meer de nadruk legt op PPD dan op PPA. "Het is zeker mogelijk om PPA te hebben zonder PPD", zegt Clancy tegen Healthline. Ze voegt eraan toe dat het om die reden vaak niet wordt geadresseerd.
'Vrouwen worden misschien gescreend door hun leverancier, maar die screenings stellen over het algemeen meer vragen over stemming en depressie, die de boot mist als het gaat om angst. Anderen hebben aanvankelijk PPD, maar als dat verbetert, onthult het onderliggende angst die waarschijnlijk in de eerste plaats heeft bijgedragen aan de depressie,”legt Clancy uit.
Moeders met PPA praten over hun constante angst
Veel voorkomende symptomen geassocieerd met PPA zijn:
- scherpte en prikkelbaarheid
- constante zorgen
- opdringerige gedachten
- slapeloosheid
- gevoelens van angst
Een deel van de zorgen is gewoon een typisch nieuw zelfonderzoek van de ouders. Maar als het begint te interfereren met het vermogen van een ouder om voor zichzelf of hun baby te zorgen, kan het een angststoornis zijn.
SIDS is een grote trigger voor veel moeders met postpartumangst.
Het idee is angstaanjagend genoeg voor typische moeders, maar voor een PPA-ouder duwt de focus op wiegendood hen in het rijk van angst.
Afzien van slaap om de hele nacht door te staren naar een vredig slapende baby, waarbij de tijd tussen de ademhalingen wordt geteld - met paniekaanvallen als er zelfs de kleinste vertraging is - is een kenmerk van postpartumangst.
Deel op Pinterest
Erin, een 30-jarige moeder van drie uit South Carolina, heeft tweemaal PPA gehad. De eerste keer beschreef ze gevoelens van angst en extreme bezorgdheid over haar waarde als moeder en haar vermogen om haar dochter op te voeden.
Ze maakte zich ook zorgen over het onbedoeld pijn doen van haar dochter terwijl ze haar droeg. 'Ik droeg haar altijd verticaal door de deuropeningen, omdat ik doodsbang was dat ik haar hoofd tegen de deurpost sloeg en haar doodde', bekent ze.
Anderen - zoals moeder Lauren uit Pennsylvania - raken in paniek als hun baby bij iemand anders is dan zij. 'Ik had het gevoel dat mijn baby bij niemand anders dan ik veilig was', zegt Lauren. 'Ik kon me niet ontspannen als iemand anders haar vasthield. Als ze huilde, schoot mijn bloeddruk omhoog. Ik begon te zweten en had een intense behoefte om haar te kalmeren. '
Ze beschrijft het overweldigende gevoel veroorzaakt door de kreet van haar baby: 'Het was bijna alsof ik haar niet het zwijgen kon opleggen, dan zouden we allemaal sterven.'
De angst en angst kunnen ervoor zorgen dat je je realiteitszin verliest. Lauren beschrijft zo'n voorbeeld. “Een keer toen we net thuis waren [uit het ziekenhuis], deed ik een dutje op de bank terwijl mijn (zeer veilige en bekwame) moeder naar de baby keek. Ik werd wakker en keek naar hen en [mijn dochter] zat onder het bloed.”
Ze vervolgt: 'Het stroomde uit haar mond, helemaal over de deken waarin ze was gewikkeld, en ze ademde niet. Dat is natuurlijk niet echt gebeurd. Ze was gehuld in een grijze en rode deken en mijn hersenen werden gewoon wild toen ik voor het eerst wakker werd. '
Wat kan ik doen aan mijn angstsymptomen?
Net als postpartumdepressie kan postpartumangst, indien onbehandeld, het vermogen van een moeder om zich te hechten aan haar baby beïnvloeden. Als ze te bang is om voor de baby te zorgen of het gevoel heeft dat ze slecht is voor de baby, kunnen er negatieve gevolgen voor de ontwikkeling zijn.
Evenzo kan er een verband zijn tussen gedragsproblemen na 24 maanden bij kinderen van wie de moeder tijdens de postpartumperiode aanhoudende angst had.
Moeders die een van deze symptomen of symptomen van PPD ervaren, moeten hulp zoeken bij een professional in de geestelijke gezondheidszorg.
Deze voorwaarden zijn behandelbaar. Maar als ze niet worden behandeld, kunnen ze verergeren of blijven hangen na de postpartumperiode, en transformeren in klinische depressie of algemene angststoornis.
Clancy zegt dat therapie heilzaam kan zijn en meestal van korte duur is. PPA reageert op verschillende therapeutische modellen, voornamelijk cognitieve gedragstherapie (CBT) en acceptatie- en commitment-therapie (ACT).
En volgens Clancy: 'Medicatie kan een optie zijn, vooral als de symptomen ernstig genoeg worden om het functioneren te belemmeren. Er zijn veel medicijnen die veilig kunnen worden ingenomen tijdens de zwangerschap en tijdens het geven van borstvoeding. '
Ze voegt eraan toe dat andere benaderingen zijn:
- meditatie
- mindfulness-vaardigheden
- yoga
- acupunctuur
- supplementen
Deel op Pinterest
Kristi is een freelance schrijver en moeder die het grootste deel van haar tijd besteedt aan het zorgen voor andere mensen dan zijzelf. Ze is vaak uitgeput en compenseert met een intense cafeïneverslaving. Vind haar op Twitter.
