Shell shock. Dat is het enige woord dat ik kan gebruiken om te beschrijven wat ik voelde toen ik begon met studeren. Ik worstelde als een student met première en voelde me ontmoedigd door mijn prestaties en stressvolle omgeving. De familiale druk om carrière te blijven maken in de geneeskunde was ongelooflijk. Hoe meer ze me onder druk zetten, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik verdronk in de twijfel of ik echt zou kunnen slagen.
Ik werkte zo hard en toch ging het niet goed. Wat mankeerde mij?
In het laatste jaar heb ik nagedacht over mijn carrièrekeuze. Ik had het gevoel dat het niet voor mij klikte om dokter te worden. Naarmate ik er meer over nadacht, realiseerde ik me dat ik het veld niet had gekozen omdat ik er interesse in had, maar vanwege mijn onsterfelijke behoefte om mijn ouders trots te maken. Ik besloot uiteindelijk om te stoppen met medicijnen en me te concentreren op het maken van een carrière uit iets waar ik een grote passie voor had: volksgezondheid.
Mijn ouders zover krijgen dat ze mijn beslissing ondersteunden, was een gigantische hindernis om te springen, maar de grootste uitdaging waar ik voor stond was eerst vrede te sluiten met mijn beslissing. Toen begon het allemaal - afgelopen zomer - toen ik in Boston, Massachusetts werkte.
Onontkoombare duisternis
Eerst kwamen de gevoelens van voortdurende rusteloosheid en zorgen. Ik werd 's nachts wakker met een licht gevoel in het hoofd en misselijk. Mijn geest klopte, mijn hart voelde alsof het uit mijn borst klopte, en mijn longen konden de rest van mijn lichaam niet bijhouden terwijl ik worstelde om te ademen. Dit zou de eerste van de vele paniekaanvallen zijn die komen.
Naarmate de zomer vorderde, realiseerde ik me dat ik angst had ontwikkeld. De paniekaanvallen kwamen vaker voor. Ik kreeg van een therapeut te horen dat ik actief moest blijven en mezelf met vrienden moest omringen, wat ik ook deed, maar mijn toestand verbeterde niet.
Toen ik in september weer naar school ging, had ik hoop dat het druk zijn met schoolwerk me zou afleiden en mijn angst uiteindelijk zou vervagen. Uiteindelijk ervoer ik precies het tegenovergestelde.
Mijn angst nam toe. Ik zou me voor en in de klas angstig voelen. Teleurstelling viel me weer op. Waarom werd ik niet beter? Opeens voelde ik me weer verlamd op school. Toen kwam het ergste.
Ik begon lessen over te slaan. Slaap werd mijn ontsnapping. Zelfs als ik vroeg opstond, dwong ik mezelf weer in slaap te vallen, zodat ik mijn martelende geest kon verdoven. Ik zou huilen - soms zonder reden. Ik raakte in een eindeloze cyclus van vicieuze gedachten.
Fysieke pijn voelde plotseling als een afleiding van de emotionele zelfmarteling. De oorlog tussen mijn angst en depressie was meedogenloos.
Ook al was ik omringd door vrienden, ik voelde me zo alleen. Mijn ouders leken niet te begrijpen waarom ik me down voelde, ook al probeerde ik het hen uit te leggen. Mijn moeder stelde yoga en meditatie voor om mijn humeur te helpen. Mijn vader vertelde me dat het allemaal in mijn hoofd zit.
Hoe kon ik ze vertellen dat ik op sommige dagen elke vezel van mijn wezen moet gebruiken om op te staan en de dag te beginnen?
Dankbaarheid en hoop voor de toekomst
Na maanden therapie en ups en downs begon ik eindelijk met het nemen van antidepressiva en mijn ouders begrijpen nu de diepte van de pijn die ik voelde.
En nu sta ik hier. Nog steeds angstig, nog steeds depressief. Maar ik voel me iets hoopvoller. De reis om dit punt te bereiken was zwaar, maar ik ben gewoon blij hier te zijn.
Vandaag wil ik mijn grote dank uitspreken aan mijn ouders, vrienden en iedereen die er voor mij is geweest.
Aan mijn ouders: ik kan je niet genoeg bedanken voor het accepteren van zelfs de donkerste delen van mij en het zo onvoorwaardelijk van me houden.
Aan mijn vrienden: bedankt dat je me vasthoudt terwijl ik huil, me dwingt om te ademen als het fysiek onmogelijk voelde, en dat je altijd mijn hand hebt vastgehouden gedurende deze onmogelijke paar maanden. Bedankt aan alle mensen in mijn leven die er zijn geweest om naar toe te gaan en me nooit een keer slecht te laten voelen.
Voor iedereen die ooit zoiets heeft meegemaakt, kan ik niet genoeg benadrukken dat je echt niet de enige bent. Je kijkt misschien rond en denkt dat niemand anders ter wereld begrijpt wat je doormaakt, maar er zijn mensen die dat wel doen. Wees nooit bang en schaam je niet voor wat je doormaakt.
Wat je ook voelt of lijdt, het zal beter worden. Tijdens dit proces zul je meer over jezelf ontdekken dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Het belangrijkste is dat je zult ontdekken dat je een krijger bent en wanneer je een dieptepunt bereikt, kun je nergens anders heen dan omhoog.
Als jij of iemand die je kent met een depressie worstelt, is er meer dan één manier om hulp te krijgen. Probeer de National Suicide Prevention Lifeline op 800-273-8255 en neem contact op met hulpbronnen bij u in de buurt.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Brown Girl Magazine.
Shilpa Prasad is momenteel een premed student aan de Boston University. In haar vrije tijd houdt ze van dansen, lezen en tv-kijken. Haar doel als schrijver voor Brown Girl Magazine is om contact te maken met meisjes over de hele wereld door haar eigen unieke ervaringen en ideeën te delen.
