Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Ik werd gediagnosticeerd met reumatoïde artritis toen ik 29 was. Een jonge moeder van een peuter en daterend met een muzikant in een heavy metal band, ik wist niet eens dat iemand van mijn leeftijd artritis kon krijgen, laat staan hoe de ziekte was om mee te leven. Maar ik wist wel dat ons leven niet langer op dezelfde golflengte zou zitten. Pijnlijk hebben we de zaken afgeblazen en kwam er een einde aan wat ik dacht dat mijn ongestoorde, gelukkige leven was geweest.
Verloren, verward en alleen, ik was bang - en mijn angsten kwelden me alleen maar verder toen ik iets meer dan een jaar later de diagnose kreeg van een tweede vorm van artritis.
Nu ik bijna 32 ben, als alleenstaande moeder van een 5-jarige jongen, denk ik terug aan de mannen die ik in mijn twintiger jaren leuk vond - de mannen die niet zo goed zijn voor de vrouw die ik nu ben. Ik bedenk hoe snel ik voel dat ik de afgelopen jaren heb moeten opgroeien. Elke relatie, affaire en breuk heeft een soort impact op mijn leven gehad, heeft me geleerd over mezelf, liefde en wat ik wil. In werkelijkheid was ik nooit klaar om te settelen, ook al was dat mijn uiteindelijke doel. Ik had zelfs geprobeerd het een paar keer per ongeluk te overhaasten - wat ik dacht dat ik nodig had.
Maar wat ik nodig had, was mezelf eerst accepteren en dat bleek moeilijk.
Depressie en mijn eigen onzekerheden stonden me steeds in de weg om het enige te doen wat ik moest doen voordat ik ooit kon settelen: mezelf liefhebben en accepteren. Eenmaal gediagnosticeerd met meerdere chronische en ongeneeslijke ziekten, schoten die onzekerheden uit de hand.
Ik was boos, verbitterd en jaloers toen ik zag hoe het leven van mijn leeftijdsgenoten zich voortbewoog op een manier die de mijne niet kon. Ik bracht het grootste deel van de tijd door in mijn appartement, rondhangen met mijn zoon of ontmoeting met artsen en medische professionals, niet in staat om te ontsnappen aan de chaotische wervelwind van chronische ziekten. Ik leefde niet het leven waar ik naar verlangde. Ik isoleerde mezelf. Ik heb hier nog steeds moeite mee.
Iemand vinden die mij accepteert - mij allemaal
Toen ik ziek werd, werd ik getroffen door de steenkoude waarheid dat ik voor sommige mensen misschien onaantrekkelijk zou zijn omdat ik de rest van mijn leven ziek zou blijven. Het deed pijn om te weten dat iemand me niet zou accepteren voor iets waar ik echt geen controle over heb.
Ik had al de zweepslagen van mannen gevoeld die een negatieve mening hadden dat ik een alleenstaande moeder was, waar ik het meest trots op ben over mezelf.
Ik voelde me een last. Zelfs vandaag vraag ik me soms af of alleen zijn eenvoudiger zou zijn. Maar een kind grootbrengen en met deze ziekte leven is niet eenvoudig. Ik weet dat het hebben van een partner - de juiste partner - geweldig zou zijn voor ons allebei.
Ik heb me afgevraagd of iemand van me zou kunnen houden. Als ik te veel in de war ben. Als ik met teveel bagage kom. Als ik te veel problemen heb.
En ik weet wat mannen zeggen over alleenstaande moeders. In de datingwereld van vandaag kunnen ze gemakkelijk doorgaan met vegen naar de volgende betere match zonder ziekte of kind. Wat heb ik echt te bieden? Toegegeven, er is geen reden waarom ik niet hetzelfde kan doen. Ik kan altijd blijven zoeken en ik kan altijd hoopvol, positief en vooral mezelf blijven.
Focus op het goede, niet op het slechte
Het was niet altijd mijn kind of mijn ziekte die mannen soms de andere kant op stuurde. Het was mijn houding ten opzichte van de situatie. Ik was negatief. Dus ik heb aan deze kwesties gewerkt en blijf eraan werken. Het kost nog steeds een enorme inspanning om de zelfzorg bij te houden die nodig is bij het leven met een chronische ziekte: medicatie, gesprekstherapie, lichaamsbeweging en een gezond dieet.
Maar door die prioriteiten te stellen, maar ook door mijn belangenbehartiging, merk ik dat ik beter vooruit kan en trots op mezelf kan zijn. Om me te concentreren op iets anders dan wat er mis is met mij, maar eerder het goede dat in mij zit en wat ik ermee kan doen.
En ik heb gemerkt dat het deze positieve houding ten opzichte van mijn diagnose en mijn leven is waar mannen zich het meest tot aangetrokken voelen zodra ze me leren kennen.
Ik weiger te verbergen wie ik ben
Een ongemakkelijk onderdeel van een onzichtbare ziekte is dat je, als je naar mij kijkt, niet kunt zien dat ik twee vormen van artritis heb. Ik zie er niet uit zoals de gemiddelde persoon denkt dat iemand met artritis eruit ziet. En ik zie er absoluut niet "ziek" of "gehandicapt" uit.
Online daten was het gemakkelijkst om mensen te ontmoeten. Als alleenstaande moeder van een peuter kan ik amper na 21.00 uur opblijven (en de barscene is niet precies waar ik liefde wil vinden - ik gaf alcohol op voor mijn gezondheid). Als ik mezelf opzoek naar een date, brengt dat nog meer uitdagingen. Zelfs op een pijnloze dag, door outfits te proberen om iets te vinden dat zowel comfortabel is als er goed uitziet, kan die vervelende vermoeidheid binnendringen - wat betekent dat ik me zorgen moet maken over genoeg energie voor de date zelf!
Met vallen en opstaan heb ik geleerd dat eenvoudige datums overdag in het begin het beste zijn, zowel vanwege mijn vermoeidheid als vanwege de sociale angst die gepaard gaat met eerste dates.
Ik weet dat het eerste wat mijn lucifers zullen doen als ze erachter komen dat ik reumatoïde artritis heb, Google zal zijn - en dat het eerste dat ze zullen zien 'misvormde' handen zijn en een lijst met symptomen die gepaard gaan met chronische pijn en vermoeidheid. Vaak is de reactie in de trant van "Jij arm ding", gevolgd door nog een paar berichten om beleefd te zijn en dan: tot ziens. Vaak merk ik dat ik onmiddellijk geesten zie nadat ze mijn handicap hebben ontdekt.
Maar ik weiger te verbergen wie ik ben. Artritis is nu een groot deel van mijn leven. Als iemand mij en de artritis die bij mij of mijn kind hoort niet kan accepteren, dan is dat hun probleem - niet het mijne.
Mijn ziekte bedreigt mijn leven misschien niet snel, maar het heeft me zeker een nieuwe kijk op het leven gegeven. En nu dwingt het me om anders te leven. Ik wens een partner om dat leven mee te leven, door mijn tegenslagen en die van hen. Mijn nieuwe kracht, die ik artritis dank voor het helpen ontdekken, betekent niet dat ik niet nog eenzaam ben en dat ik geen partner wil. Ik moet gewoon accepteren dat daten meer dan waarschijnlijk een beetje rotsachtig voor mij zal zijn.
Maar ik laat me er niet door verslijten, en ik laat me ook niet overhaast voelen om in dingen te springen waar ik niet klaar voor ben of waar ik zeker van ben. Ik heb tenslotte mijn ridder al in glanzend harnas - mijn zoon.
Eileen Davidson is een in Vancouver gevestigde voorstander van onzichtbare ziekten en een ambassadeur bij de Arthritis Society. Ze is ook een moeder en de auteur van Chronic Eileen. Volg haar op Facebook of Twitter.
