Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Heb je ooit de film "A Little Bit of Heaven" gezien? Daarin wordt het karakter van Kate Hudson gediagnosticeerd met kanker en wordt verliefd op haar arts.
Nou, dat was mijn leven tijdens de behandeling van kanker. Behalve dat ik niet stierf en het geen HIPAA-overtreding was, omdat de arts in kwestie gewoon een inwoner van de IC was.
In het begin was het liefde "Dokter, ik heb meer Dilaudid en 2 milligram Ativan nodig!" zicht.
Ik weet niet zeker waarom, maar daten tijdens het doorlopen van mijn kankerbehandelingen was niet echt zo moeilijk voor mij. Als farmaceutisch vertegenwoordiger van een groot internationaal farmabedrijf bracht ik al het grootste deel van mijn tijd door in het ziekenhuis. Sterker nog, mijn vrienden lachten me vaak uit voor hoeveel ik van dokters hield, en zeiden dat ik er uiteindelijk met zou trouwen.
Mensen die in de gezondheidszorg werken, zijn vaak erg empathisch, omdat ze het allemaal hebben gezien. Ze respecteren je en begrijpen wat je doormaakt. Natuurlijk kwamen sommige van de mannen die ik ontmoette naar mijn appartement om al mijn eten op te eten en de wc-bril rechtop te laten staan. (Hij was een duidelijk nee voor mij.) Maar anderen praatten gewoon met me of liepen met mijn hond mee, zelfs na een nachtdienst. Bijna elke nachtdienst.
Dat was mijn ICU-arts. Hij gaf me een nieuw perspectief op het leven. En ik denk dat ik hem ook een nieuw perspectief heb gegeven.
Helaas wordt het leven ingewikkeld, vooral voor patiënten en artsen, en ging het sprookje niet zoals gepland. Maar ik zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben voor degene die ontsnapte.
Een ding dat mij vaak wordt gevraagd, is: "Hoe is het om te daten als je kanker hebt?" Nou, net als kanker en behandeling is het voor iedereen anders. We reageren allemaal op onze eigen manier op de curveballs van het leven. En zoals ik al heb opgemerkt, was het voor mij vrij eenvoudig.
Wat niet verrassend was, was daten nadat mijn kankerbehandelingen waren beëindigd.
Leven na kanker is niet wat je denkt dat het is
Begrijp me niet verkeerd. Het leven na kanker is geweldig. Om te beginnen leef ik! Maar het zijn niet allemaal regenbogen en vlinders. Tenzij je al een relatie hebt tijdens chemo, ben je gewoon niet klaar om de wereld van daten na behandeling opnieuw te betreden. (Dit is mijn mening, en je kunt je eigen mening hebben. Ik was er zeker niet klaar voor.) Het is meer dan anderhalf jaar geleden sinds mijn laatste chemosessie, en ik weet nog steeds niet of ik er helemaal klaar voor ben.
Deel op Pinterest
Want door een kankerbehandeling te ondergaan, verlies je jezelf. Vaarwel, ik ben mezelf kwijt! Ik ben niet dezelfde persoon als toen ik voor het eerst het ziekenhuis binnenstapte. Ik herken dat meisje niet eens.
Het eerste behandeljaar is zo'n achtbaan. Je geest is bijna volledig ingehaald door het feit dat de toekomst zo onbekend is. Als dat allemaal is afgelopen, wikkel je je hoofd nog steeds om het feit dat je gedwongen werd om je eigen sterfelijkheid te verwerken. Je stierf bijna. Je bent eigenlijk vergiftigd. Je bent elke fysieke identiteit kwijt die je ooit had en je kunt jezelf niet eens herkennen in de spiegel.
Je hebt waarschijnlijk ook te maken met veel emotionele en fysieke bijwerkingen. Het is niet gemakkelijk om je haar, wimpers en wenkbrauwen te verliezen, en dat moet je aan iemand uitleggen. Dit brengt veel onzekerheid met zich mee.
Je gaat jezelf gek maken, je denkt dat je terugvalt, je krijgt meltdowns.
Dit is allemaal oké. Dit is allemaal normaal! Het wordt beter. Het kost tijd, maar het wordt beter. Maar het is moeilijk om dit uit te leggen aan iemand die het nog nooit heeft meegemaakt. Het is moeilijk om zelfs maar de energie te vinden. Ze konden het onmogelijk krijgen, toch?
Een verbintenis om niet te schikken
Tijdens remissie ontdek je waar je leven over gaat. Het is een tijd om je op jezelf te concentreren en weer van jezelf te houden - want als je niet van jezelf houdt, hoe kan iemand anders dan?
Je moet leren om je eigen held te zijn, want niemand zal binnenkomen en je redden. Je moet op eigen benen staan. Je moet weer leren staan op eigen benen te staan.
Het is nu twee jaar geleden dat ik mijn diagnose van kanker kreeg. Ik heb mijn slechte dagen, dat is zeker, maar voor het grootste deel ben ik nu OK. Ik zie het leven gewoon heel anders dan de meeste, wat daten moeilijk maakt. Ik waardeer mijn tijd meer, ik waardeer het leven meer, ik waardeer mezelf meer.
Ik weet hoe kort het leven is. Ik weet hoe het is om op een ICU wakker te worden en te horen dat je kanker hebt in elk orgaan van je lichaam en dat je gaat sterven. Ik weet hoe het is om mijn dagen door te brengen aan een pool van chemotherapie die voor je leven vecht.
Toen ik ziek was, realiseerde ik me dat ik in elke relatie die ik ooit had gehad, genoegen had genomen en ik had er spijt van dat ik zoveel genoegen had genomen. Na kanker kan ik het gewoon niet regelen. Ik heb gedateerd, maar niets ernstigs. De laatste man met wie ik uitging was erg aardig. Maar uiteindelijk dacht ik altijd aan deze gedachte: als ik morgen ziek zou worden of zou sterven, zou dit dan de persoon zijn met wie ik wil zijn? Zou ik gewoon tijd hebben vermoord?
Ik wil dat de persoon met wie ik ben, me levend laat voelen. Ik wil dat ze zich levend voelen. Als ik naar iemand kijk en geen magie voel, of er enige twijfel over heb, heb ik niet de behoefte om door te gaan. Het leven is gewoon te kort om genoegen te nemen met iets minder, en ik denk dat dat verbazingwekkend is wat kanker ons leert.
Ik stierf tenslotte niet bijna om vast te zitten in iets dat niet alles voor mij is.
Ik ben er vast van overtuigd dat het universum altijd een plan voor ons heeft. Misschien heeft het universum me voor de gek gehouden - een grapje - maar het is prima. Het leven is bedoeld om geleefd te worden. Ik geniet van het leven en ik heb geen haast om iets serieus te ondernemen.
Iets dat wij overlevenden van kanker hebben in de rest van de wereld, is dat we allemaal begrijpen hoe kort het leven is, hoe belangrijk het is om gelukkig te zijn. Je ridder in glanzend harnas zal komen, en de mijne ook. Verspil geen tijd met je zorgen te maken over het feit of hij “geeft” of je kanker hebt of hebt gehad. De slechte mensen geven erom, de goede zullen niet lang nadenken.
Haast je niet en neem geen genoegen met een ridder wiens glanzende harnas is gemaakt van aluminiumfolie. Daarvoor is het leven gewoon te kort.
Jessica Lynne DeCristofaro is een stadium 4B Hodgkin-lymfoom-overlevende. Na ontvangst van haar diagnose ontdekte ze dat er geen echte gids voor mensen met kanker bestond. Dus besloot ze er een te maken. Ze schreef haar eigen kankerreis op haar blog, Lymphoma Barbie, en breidde haar geschriften uit tot een boek: 'Talk Cancer to Me: My Guide to Kicking Cancer's Booty'. Vervolgens richtte ze een bedrijf op, Chemo Kits genaamd, dat kankerpatiënten en overlevenden voorziet van chique chemotherapie-'pick-up'-producten om hun dag op te fleuren. DeCristofaro, afgestudeerd aan de Universiteit van New Hampshire, woont in Miami, Florida, waar ze werkt als farmaceutisch vertegenwoordiger.
