In de zomer van 2016 kampte ik met opflakkerende angst en algehele slechte geestelijke gezondheid. Ik was net terug van een jaar in het buitenland in Italië en ik ervoer een omgekeerde cultuurschok die ongelooflijk triggerde. Naast de frequente paniekaanvallen die ik had, had ik te maken met iets anders dat even beangstigend was: opdringerige gedachten.
Met meer regelmaat merkte ik dat ik dacht aan dingen als: "Hoe zou het zijn om nu door dat mes te worden gestoken?" of 'Wat zou er gebeuren als ik werd aangereden door een auto?' Ik was altijd al nieuwsgierig geweest naar dingen, maar deze gedachten gingen veel verder dan de gewone morbide curiosa. Ik was helemaal doodsbang en verward.
Aan de ene kant, hoe vreselijk ik me ook mentaal voelde, ik wist dat ik niet wilde sterven. Aan de andere kant vroeg ik me af hoe het zou zijn om pijn te hebben of mogelijk in gevaar te zijn om te sterven.
Deze vreselijk verontrustende gedachten waren een groot deel van de reden waarom ik uiteindelijk naar een psycholoog ging. Ik wachtte echter tot de zomer voorbij was en ik was net klaar met mijn laatste jaar van de universiteit, bang om toe te geven dat ik hulp nodig had.
Toen we elkaar ontmoetten, was ze het er gelukkig mee eens dat ik medicijnen tegen angst zou moeten gebruiken en haar regelmatig zou zien. Ik was zo opgelucht dat ze precies had voorgesteld wat ik ook dacht dat ik nodig had.
Ze verwees me meteen door naar een psychiater, aangezien psychiaters medicijnen kunnen diagnosticeren en voorschrijven, die twee keer per maand naar mijn campus kwamen om studenten te zien. Ik moest ongeveer een maand wachten op een afspraak en de dagen tikken langzaam door terwijl de angstaanjagende gedachten in mijn hoofd bleven circuleren.
Opdringerige gedachten zijn niet hetzelfde als gewenste acties
Toen de dag eindelijk bij de psychiater kwam, flapte ik alles uit wat ik dacht en voelde. Ik werd gediagnosticeerd met een paniekstoornis, een psychische aandoening waar ik nog nooit van had gehoord, en kreeg een dagelijkse dosis van 10 milligram Lexapro, een antidepressivum, dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds gebruik.
Toen ik vertelde over de angstaanjagende gedachten die ik had, gaf ze me de opluchting en duidelijkheid die ik nodig had. Ze legde uit dat ik opdringerige gedachten ervaarde, die volkomen normaal zijn.
In feite meldt de Anxiety and Depression Association of America (ADAA) dat naar schatting 6 miljoen Amerikanen opdringerige gedachten ervaren.
Het verschil in mijn geval was dat ik, vanwege mijn paniekstoornis, gefixeerd was op deze gedachten, terwijl anderen misschien zouden denken van "Oh, dat was raar" en ze van me afschudden. Het is geen verrassing, aangezien mijn paniekstoornis zelf bestaat uit angst, paniek, depressieve episodes van lage kwaliteit en obsessieve neigingen. Als je geobsedeerd raakt door opdringerige gedachten, kan dit slopend zijn.
De American Psychological Association's Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition (DSM-5) definieert 'obsessies' als 'terugkerende en aanhoudende gedachten, aandrang of beelden die worden ervaren, op enig moment tijdens de storing als opdringerig en ongepast, en die duidelijke angst en leed veroorzaken. '
Het revolutionaire dat mijn psychiater me vertelde, was dat mijn verontrustende gedachten niet gelijk stonden aan de gewenste handelingen. Ik kon steeds weer iets bedenken, maar dat betekende niet dat ik er bewust of onbewust naar wilde handelen. In plaats daarvan leken mijn opdringerige gedachten meer op curiosa. Wat nog belangrijker is, ik kon niet bepalen wanneer of als ze in mijn hoofd opdoken.
Dr. Juli Fraga, een gediplomeerd psycholoog uit San Francisco, werkt met veel patiënten die opdringerige gedachten ervaren. (Opmerking: ze heeft me nooit als patiënt behandeld.)
'Meestal probeer ik ze te helpen de aard van de gedachte te begrijpen en het gevoel dat het kan vertegenwoordigen. Ik probeer ook 'aarding'-verklaringen te gebruiken om te zien of de bezorgdheid verdwijnt. Als dat niet het geval is, is dit een mogelijk teken van angst ', zegt ze tegen Healthline.
Schaamte en schuld loslaten
Sommige mensen kunnen zichzelf echter nog steeds de schuld geven of bekritiseren voor opdringerige gedachten, omdat ze denken dat dit betekent dat er iets diep mis is met hen. Dit kan nog meer angst veroorzaken.
Dit is een veelvoorkomend probleem bij postpartumvrouwen. Het is begrijpelijk uitgeput dat veel vrouwen opdringerige gedachten zullen hebben, zoals: "Wat als ik mijn baby gewoon uit het raam gooi?"
Doodsbang om zoiets vreselijks over hun kind te denken, zijn deze vrouwen misschien bang om alleen met hun kinderen te zijn of voelen ze zich extreem schuldig.
In werkelijkheid meldt Psychology Today dat nieuwe moeders vaak deze enge gedachten hebben omdat ouders bedraad zijn om uit te kijken naar bedreigingen voor hun kind. Maar voor nieuwe moeders kan het natuurlijk verontrustend en isolerend zijn.
Fraga legt de meest voorkomende misvatting van deze gedachten uit: 'dat de gedachte, vooral als het een zorgwekkende is om jezelf of iemand anders te schaden, je een' slecht 'persoon maakt.' Het hebben van deze gedachten betekent niet dat u ook een psychische aandoening heeft.
Terwijl sommige vrouwen deze gedachten onmiddellijk kunnen negeren en verder kunnen gaan, zullen anderen zich er, net als ik, op fixeren. Soms is dit een teken van postpartumdepressie, die jaarlijks miljoenen vrouwen treft.
Hoe dan ook, postpartumvrouwen moeten onthouden dat het bestaan van deze verontrustende gedachten geen bewijs is dat u uw kind pijn wilt doen. Praat echter met uw zorgverlener als u zich zorgen maakt.
Ook al heb je niet altijd controle over wanneer of wanneer opdringerige gedachten in je opkomen, je kunt bepalen hoe je erop reageert. Voor mij hielp het feit dat ik wist dat mijn opdringerige gedachten niet de dingen waren waar ik iets mee wilde doen.
Nu, wanneer mijn brein een verontrustende, verontrustende gedachte oproept, zal ik het vaker wel dan niet noteren en een plan bedenken voor wat te doen.
Vaak merk ik dat ik plaatsneem en echt mijn voeten op de grond leg en mijn handen op de stoelarmen of op mijn benen. Door het gewicht van mijn lichaam in de stoel te voelen, kan ik recenter zijn en de gedachte zien weggaan.
Ook als ik regelmatig mediteer en sport, verschijnen de opdringerige gedachten minder vaak.
Je kunt verschillende technieken proberen om de manier waarop je reageert op opdringerige gedachten te veranderen en beter om te gaan. De AADA stelt voor om deze gedachten te bekijken alsof het wolken zijn. Zo snel als er een komt, zal hij ook wegdrijven.
Een andere strategie is om de gedachte te accepteren en toe te laten terwijl je probeert door te gaan met wat je eerder deed. Erken de gedachte als opdringerig en als iets dat terug kan komen. De gedachte zelf kan je geen pijn doen.
Hoe om te gaan met opdringerige gedachten
- Concentreer je op het heden door aandacht te schenken aan wat er om je heen gebeurt en jezelf te aarden in een stoel of op de vloer.
- Probeer door te gaan met wat je deed voordat de opdringerige gedachte opdook.
- Erken de gedachte als opdringerig.
- Herinner jezelf eraan dat een gedachte je niet kan kwetsen en niet altijd uitvoerbaar is.
- Houd u niet bezig met de opdringerige gedachte of probeer deze niet te ontleden.
- Laat de gedachte voorbijgaan door observatie in plaats van paniek.
- Weet dat je de controle hebt over wat je doet en dat een gedachte gewoon een nieuwsgierigheid is.
- Mediteer regelmatig als je kunt.
- Overweeg medicatie te nemen als u en uw arts het nodig vinden.
Vermijd tegelijkertijd gewoonten die de gedachte kunnen voeden. De ADAA legt uit dat het waarschijnlijk een negatief effect zal hebben om met de gedachte bezig te zijn en te proberen erachter te komen wat het betekent, of te proberen de gedachte uit je hoofd te duwen. Het is hier de sleutel om de gedachte waar te nemen terwijl hij voorbijgaat terwijl hij er niet bij betrokken is.
Laatste gedachten
Hoewel opdringerige gedachten zelf niet gevaarlijk zijn, moet u onmiddellijk hulp zoeken als u denkt dat u iets meer ervaart, zoals postpartumdepressie of zelfmoordgedachten, en een gevaar voor uzelf of anderen kan zijn.
Fraga legt uit dat een gedachte de grens overschrijdt: 'Wanneer iemand geen onderscheid kan maken tussen een' gedachte 'en een' actie ', en wanneer de gedachten iemands vermogen belemmeren om thuis, op het werk en in persoonlijke relaties te functioneren.'
Praat met een psycholoog of psychiater, ook als u zich niet zo voelt, maar wel wilt bespreken hoe opdringerige gedachten u beïnvloeden.
Wat mij betreft, ik merk nog steeds dat ik soms opdringerige gedachten heb. Als u echter weet dat ze zich nergens zorgen over hoeven te maken, zijn ze gelukkig veel gemakkelijker af te vegen. Als ik een rotdag heb waarin mijn paniekstoornis oplaait, kan het moeilijker zijn, maar die angst is lang niet zo prominent als ooit.
Dagelijks mijn anti-angstmedicijn innemen en mezelf dwingen om aanwezig en geaard te zijn in het moment, heeft een wereld van verschil gemaakt bij het omgaan met opdringerige gedachten. Ik ben voor altijd dankbaar dat ik de kracht heb gevonden om op te staan, toe te geven dat ik hulp nodig had en de veranderingen die ik moest doorvoeren door te voeren. Hoewel het ongelooflijk moeilijk was om te doen, heeft het echt het verschil gemaakt.
Sarah Fielding is een in New York City gevestigde schrijver. Haar schrijven is verschenen in Bustle, Insider, Men's Health, HuffPost, Nylon en OZY, waar ze sociale rechtvaardigheid, mentale gezondheid, gezondheid, reizen, relaties, entertainment, mode en eten behandelt.
