Overzicht
Transgenders en intersekse mensen volgen veel verschillende paden om hun geslachtsuitdrukking te realiseren.
Sommigen doen helemaal niets en houden hun genderidentiteit en -uitdrukking privé. Sommigen streven naar sociale transitie - anderen vertellen over hun genderidentiteit - zonder medische tussenkomst.
Velen volgen alleen hormoonvervangende therapie (HRT). Anderen zullen zowel HRT als verschillende graden van chirurgie nastreven, waaronder reconstructie van de borst of faciale feminisatie-operatie (FFS). Ze kunnen ook besluiten dat een bodemoperatie - ook bekend als genitale chirurgie, geslachtsaanpassende chirurgie (SRS) of bij voorkeur geslachtsbevestigingschirurgie (GCS) - de juiste keuze voor hen is.
Bodemchirurgie verwijst over het algemeen naar:
- vaginoplastiek
- phalloplasty
- metoidioplastiek
Vaginoplastiek wordt doorgaans nagestreefd door transgendervrouwen en niet-binaire AMAB-patiënten (bij de geboorte toegewezen man), terwijl phalloplastie of metoidioplastiek doorgaans wordt nagestreefd door transgender-mannen en AFAM (toegewezen vrouw bij de geboorte) niet-binaire personen.
Hoeveel kost een bodemoperatie?
| Chirurgie | Kosten lopen van: |
| vaginoplastiek | $ 10.000- $ 30.000 |
| metoidioplastiek | $ 6000- $ 30.000 |
| phalloplasty | $ 20.000 - $ 50.000, of zelfs zo hoog als $ 150.000 |
Geïnformeerde toestemming versus WPATH-zorgstandaarden
Toonaangevende transgender zorgverleners zullen ofwel een model voor geïnformeerde toestemming volgen, ofwel de zorgstandaarden van WPATH.
Met het model voor geïnformeerde toestemming kan de arts u informeren over de risico's van een bepaalde beslissing. Vervolgens beslist u zelf of u doorgaat zonder enige inbreng van een andere zorgverlener.
De WPATH-zorgstandaarden vereisen een ondersteuningsbrief van een therapeut om met HST te beginnen, en meerdere letters om een onderoperatie te ondergaan.
De WPATH-methode trekt kritiek van sommige mensen in de transgendergemeenschap. Ze geloven dat het de controle uit handen neemt van de persoon en impliceert dat de transgender persoon minder persoonlijk gezag verdient dan een cisgender persoon.
Sommige zorgverleners stellen echter dat ethische normen niet in strijd zijn met geïnformeerde toestemming. Het eisen van brieven van therapeuten en artsen spreekt sommige ziekenhuizen, chirurgen en zorgverleners aan, die dit systeem indien nodig als juridisch verdedigbaar kunnen beschouwen.
Beide methoden worden door sommigen in de transgendergemeenschap beschouwd als een verbetering van het vorige en wijdverbreide poortwachtermodel. Dit model vereiste maanden of jaren van “real-life experience” (RLE) in hun genderidentiteit voordat ze HST of meer routinematige operaties konden ondergaan.
Sommigen betoogden dat dit veronderstelt dat de identiteit van de transgender inferieur of minder legitiem is dan de identiteit van de cisgender. Ze geloven ook dat RLE een mentaal traumatische, sociaal onpraktische en fysiek gevaarlijke periode is waarin een transgender persoon zichzelf moet uitleven naar zijn gemeenschap - zonder het voordeel van de fysieke transformaties die hormonen of operaties met zich meebrengen.
Het poortwachtermodel gebruikt ook heteronormatieve, cisnormatieve criteria om de praktijkervaring te kwalificeren. Dit vormt een grote uitdaging voor transgenders met attracties voor hetzelfde geslacht of geslachtsuitdrukkingen buiten een stereotiepe norm (jurken en make-up voor vrouwen, hyper-mannelijke presentatie voor mannen), en in wezen wordt de ervaring van niet-binaire transgenders gewist.
Verzekeringsdekking en bodemchirurgie
In de Verenigde Staten zijn de belangrijkste alternatieven voor het betalen van de hoge contante kosten onder meer het werken voor een bedrijf dat de normen van de Human Rights Campaign Foundation voor haar gelijkheidsindex volgt, of door in een staat te wonen waar verzekeraars verplicht zijn transgenderzorg te dekken, zoals Californië of New York.
In Canada en het VK valt bodembewerking onder de genationaliseerde gezondheidszorg, met verschillende niveaus van toezicht en wachttijden, afhankelijk van de regio.
Hoe een provider te vinden
Volg bij het kiezen van een chirurg persoonlijke of skype-interviews met zoveel mogelijk chirurgen. Stel veel vragen om een idee te krijgen van de variaties van elke chirurg in hun techniek en hun manier van slapen. U wilt iemand kiezen waar u zich prettig bij voelt en die volgens u het beste bij u past.
Veel chirurgen geven het hele jaar door presentaties of consultaties in grote steden en kunnen optreden op transgenderconferenties. Het helpt ook om contact op te nemen met voormalige patiënten van de chirurgen die u interesseren, via online forums, steungroepen of wederzijdse vrienden.
MTF / MTN-procedure voor bodemchirurgie
Er zijn tegenwoordig drie hoofdmethoden voor vaginoplastiek:
- penis inversie
- rectosigmoïd of colontransplantaat
- niet-penisinversie vaginoplastie
Bij alle drie de operatiemethoden wordt de clitoris gevormd vanuit het hoofd van de penis.
Inversie van de penis
Bij penisinversie wordt de penishuid gebruikt om de neovagina te vormen. De grote en kleine schaamlippen zijn voornamelijk gemaakt van scrotumweefsel. Dit resulteert in een gevoelige vagina en schaamlippen.
Een groot nadeel is het gebrek aan zelfsmering door de vaginale wand. Veelvoorkomende variaties zijn onder meer het gebruik van het overgebleven scrotum als transplantaat voor extra vaginale diepte en het gebruik van de intacte mucosale urethra die uit de penis is hersteld om een deel van de vagina te bekleden, waardoor enige zelfsmering ontstaat.
Rectosigmoïde vaginoplastiek
Rectosigmoïde vaginoplastiek omvat het gebruik van darmweefsel om de vaginale wand te vormen. Deze techniek wordt soms gebruikt in combinatie met penisinversie. Darmweefsel helpt wanneer penis- en scrotumweefsel schaars is.
Deze methode wordt vaak gebruikt voor transgender vrouwen die in de puberteit met hormoontherapie zijn begonnen en nooit zijn blootgesteld aan testosteron.
Darmweefsel heeft als bijkomend voordeel dat het mucosaal is en daardoor zelfsmerend. Deze techniek wordt ook gebruikt om vagina's te reconstrueren voor cisgendervrouwen die atypisch korte vaginale kanalen ontwikkelden.
Niet-penisinversie
Niet-penisinversie staat ook bekend als de Suporn-techniek (naar Dr. Suporn die het heeft uitgevonden) of de Chonburi-flap.
Deze methode gebruikt een geperforeerd scrotumweefseltransplantaat voor de vaginale voering en intact scrotumweefsel voor de grote schaamlippen (hetzelfde als een penisinversie). Het penisweefsel wordt gebruikt voor de kleine schaamlippen en de clitoriskap.
Chirurgen die deze techniek gebruiken, beweren een grotere vaginale diepte, gevoeliger binnenste schaamlippen en een verbeterd cosmetisch uiterlijk.
FTM / FTN-procedure voor bodemchirurgie
Phalloplasty en metoidioplasty zijn twee methoden die de constructie van een neopenis omvatten.
Scrotoplastie kan met beide operaties worden uitgevoerd, waardoor de grote schaamlippen in een scrotum veranderen. Testiculaire implantaten vereisen meestal wachten op een vervolgoperatie.
Metoidioplasty
Metoidioplasty is een veel eenvoudigere en snellere procedure dan phalloplasty. In deze procedure wordt de clitoris, die al door HRT is verlengd tot 3-8 centimeter, losgelaten uit het omringende weefsel en opnieuw gepositioneerd om overeen te komen met de positie van een penis.
U kunt er ook voor kiezen om een urethrale verlenging uit te voeren met uw metoidioplastiek, ook wel een volledige metoidioplastiek genoemd.
Deze methode maakt gebruik van donorweefsel van de wang of van de vagina om de urethra te verbinden met de nieuwe neopenis, zodat u staand kunt plassen.
U kunt ook een Centurion-procedure volgen, waarbij de ligamenten onder de grote schaamlippen worden verplaatst om de neopenis te vergroten. Afhankelijk van uw doelen kan op dit moment de vagina worden verwijderd.
Na deze procedures kan de neopenis al dan niet zelfstandig een erectie behouden en is het onwaarschijnlijk dat ze zinvolle penetrerende seks biedt.
Phalloplasty
Phalloplasty omvat het gebruik van een huidtransplantaat om de neopenis te verlengen tot 5-8 inch. De meest voorkomende donorplaatsen voor het huidtransplantaat zijn de onderarm, dij, buik en bovenrug.
Elke donorsite heeft voor- en nadelen. De onderarm- en dijhuid hebben na de operatie de meeste kans op erotisch gevoel. Het achterste litteken is echter het minst zichtbaar en zorgt voor extra penislengte.
De buik- en dijflappen blijven tijdens de operatie met het lichaam verbonden.
De onderarm- en rugplaatsen zijn 'vrije flappen' die volledig losgemaakt en opnieuw verbonden moeten worden via microchirurgie.
De urethra wordt ook verlengd via donorweefsel van dezelfde plaats. Bij een vervolgoperatie kan een penisimplantaat worden ingebracht, waardoor een volledige erectie kan worden behouden die geschikt is voor penetrerende seks.
Hoe u zich voorbereidt op een bodemoperatie
In de aanloop naar een bodemoperatie hebben de meeste mensen ontharing nodig via elektrolyse.
Bij vaginoplastiek wordt het haar op de huid verwijderd dat uiteindelijk de voering van de neovagina zal vormen. Bij falloplastiek wordt het haar verwijderd op de plaats van de donorhuid.
Uw chirurg zal van u verlangen dat u de HST twee weken voor de operatie stopt en twee weken na de operatie wacht. Praat met uw chirurg over andere medicijnen die u regelmatig gebruikt. Ze zullen u ook laten weten of u ze vóór de operatie moet stoppen.
Sommige chirurgen hebben ook een darmvoorbereiding nodig voor een operatie aan de bodem.
Risico's en bijwerkingen van een bodemoperatie
Vaginoplastiek kan leiden tot verlies van gevoel in een deel of de hele neoclitoris als gevolg van zenuwbeschadiging. Sommige mensen kunnen een rectovaginale fistel krijgen, een ernstig probleem dat de darmen in de vagina opent. Vaginale verzakking kan ook voorkomen. Dit zijn echter allemaal relatief zeldzame complicaties.
Vaker kunnen mensen die een vaginoplastie krijgen, lichte urine-incontinentie ervaren, vergelijkbaar met wat men ervaart na de bevalling. In veel gevallen verdwijnt dergelijke incontinentie na enige tijd.
Bij volledige metoidioplastiek en falloplastiek bestaat het risico van urethrale fistels (een gat of opening in de urethra) of een urethrale strictuur (een blokkade). Beiden kunnen worden hersteld via een kleine vervolgoperatie. Phalloplasty houdt ook het risico in van afstoting van de donorhuid of infectie op de donorplaats. Bij scrotoplastiek kan het lichaam de testikelimplantaten afstoten.
Vaginoplastiek, metoidioplastiek en falloplastiek houden allemaal het risico in dat de persoon niet tevreden is met het esthetische resultaat.
Herstellen van een bodemoperatie
Drie tot zes dagen ziekenhuisopname is vereist, gevolgd door nog eens 7-10 dagen onder strikt poliklinisch toezicht. Verwacht na uw procedure ongeveer zes weken af te zien van werk of inspannende activiteiten.
Vaginoplastiek vereist ongeveer een week een katheter. Voor volledige metoidioplastiek en falloplastiek is een katheter nodig voor maximaal drie weken, tot het moment waarop u het grootste deel van uw urine zelf door uw urethra kunt spoelen.
Na vaginoplastie moeten de meeste mensen over het algemeen de eerste twee jaar regelmatig verwijden door gebruik te maken van een gegradueerde reeks harde plastic stents. Daarna is penetrerende seksuele activiteit normaal gesproken voldoende voor onderhoud. De neovagina ontwikkelt microflora vergelijkbaar met een typische vagina, hoewel de pH-waarde veel alkalischer is.
Littekens hebben de neiging om ofwel verborgen te zijn in het schaamhaar, langs de plooien van de grote schaamlippen, of gewoon zo goed te genezen dat ze niet opvallen.
