Gezondheid en welzijn raken ieders leven anders. Dit is het verhaal van één persoon
In september 2017 bereikte ik een soort impasse. Na twee psychiatrische ziekenhuisopnames, drie poliklinische programma's, talloze medicijnen en veel therapie had ik verlies. Moet ik met al dit harde werk niet beter worden?
Het hielp niet dat mijn toenmalige therapeut me aanvankelijk een verkeerde diagnose had gesteld. Aanvankelijk wist hij zeker dat ik een bipolaire stoornis had. Toen was het een borderline persoonlijkheidsstoornis. Pas toen ik bij een crisiskliniek een second opinion zocht, kreeg ik de juiste diagnose: OCS.
Terugkijkend had mijn obsessief-compulsieve stoornis (OCS) duidelijk moeten zijn. Een van mijn meest opvallende dwanghandelingen - waarbij ik elke keer als ik aan iets verontrustends dacht in veelvouden van drie op hout klopte - gebeurde meerdere keren per dag.
Sterker nog, in september klopte ik 27 keer op hout elke keer dat ik werd getriggerd. En met zoveel triggers, moeten mijn buren hebben gedacht dat er veel bezoekers naar mijn appartement kwamen.
Maar in werkelijkheid gaf ik geen feestje met vrienden die van en naar mijn huis kwamen. Ik was ziek.
En het was ook niet alleen in mijn appartement. Het was overal waar ik ging. In verlegenheid gebracht door mijn dwanghandelingen, begon ik achter mijn rug op hout te kloppen, in de hoop dat niemand het zou merken. Elk gesprek werd een mijnenveld en probeerde een interactie door te komen zonder de draad in mijn brein te laten struikelen die mijn OCD veroorzaakte.
Toen het voor het eerst begon, voelde het niet zo erg. Ik was begonnen met nummer drie, wat discreet genoeg was. Maar naarmate mijn angst verergerde en mijn dwang minder kalm werd, nam het aantal toe naarmate ik probeerde te compenseren. Drie, zes, negen - voordat ik het wist, naderde ik 30 slagen.
Toen realiseerde ik me dat er iets te geven was. Het idee om 30 keer op hout te kloppen, de hele dag door, was voor mij ondraaglijk. Het probleem was dat ik niet wist wat ik anders moest doen. Omdat ik pas onlangs de diagnose OCD had gekregen, was het nog steeds erg nieuw voor mij.
Dus belde ik destijds mijn therapeut en vroeg hem wat ik moest doen. Met een kalme en beheerste stem vroeg hij eenvoudig: 'Heb je meditatie geprobeerd?'
Het advies was op zijn zachtst gezegd afwijzend.
Erger nog, hij zei niet dat hoe meer je met je dwanghandelingen bezig bent, hoe erger je obsessies worden - en zo gaat de cyclus. Ik hoorde de verrassing in zijn stem toen ik uitlegde hoe verward ik was. 'Je moet je dwanghandelingen stoppen', zei hij tegen me.
Op dat moment had ik mijn mobiel tegen de muur kunnen gooien. Ik wist dat ik moest stoppen. Het probleem was dat ik niet wist hoe.
Met weinig steun verslechterden niet alleen mijn dwanghandelingen - naarmate de cyclus van OCS voortduurde, werden mijn obsessies steeds verontrustender, waardoor ik steeds depressiever werd.
Wat als ik een raam open liet staan en mijn kat door het scherm klauwde en tot zijn dood kelderde? Wat als ik op een avond mijn verstand zou verliezen en mijn partner dood zou smoren, of mijn kat zou steken of van het dak van ons gebouw zou springen? Wat als de reden waarom ik van echte misdaad hield, was omdat ik in het geheim een seriemoordenaar in de maak ben? Wat als mijn genderidentiteit niet was wat ik dacht dat het was?
Wat als ik echt verliefd was op mijn psychiater en onze ongepaste relatie betekende dat ik hem niet meer kon zien? Wat als ik de controle verloor en een vreemde voor een trein duwde en de rest van mijn leven in de gevangenis belandde?
Duizend keer per dag stelde ik mijn partner vragen die bizar leken, in de hoop dat het mijn angsten zou wegnemen. (Ik zou later vernemen dat dit ook een dwang was die bekend stond als 'geruststelling zoeken'.)
'Denk je dat ik je ooit zou vermoorden?' Vroeg ik op een avond. Na zeven jaar samen te zijn geweest, was Ray gewend aan deze lijn van absurde vragen. 'Waarom ga je?' antwoordden ze met een grijns.
Voor iedereen leken mijn angsten ronduit absurd. Maar voor mij voelden ze zich heel, heel echt.
Als je OCS hebt, voel je je obsessies die in tegenspraak zijn met alles ineens heel echt. Ik was 99 procent zeker van hun absurditeit, maar die 1 procent van de twijfel hield me op een hamsterwiel van paniek dat oneindig leek. Het leek niet op mij … maar wat als het diep van binnen waar was?
'Wat als' is de kern van een obsessief-compulsieve stoornis. Het is de mantra van OCS. En wanneer het aan zijn lot wordt overgelaten, kan het u snel en snel vernietigen
Ik wist dat deze staat van constante angst niet duurzaam was. Dus besloot ik iets moedigs te doen: ik ontsloeg mijn therapeut
Het was in ieder geval dapper voor mij, omdat de angst om mijn therapeut (mogelijk) te beledigen me een tijdje gevangen hield. Maar toen ik hem vertelde dat ik een andere therapeut moest zoeken, begreep hij het en moedigde me aan om te doen wat ik het beste vond voor mijn geestelijke gezondheid.
Ik wist het toen niet, maar deze beslissing zou alles voor mij veranderen.
Mijn nieuwe therapeut, Noah, was in veel opzichten het tegenovergestelde van mijn vorige therapeut. Noah was warm, benaderbaar, vriendelijk en emotioneel betrokken.
Hij vertelde me over zijn hond, Tulip, en hield al mijn tv-showreferenties bij, hoe obscuur ook - ik heb altijd een verwantschap gevoeld met Chidi van The Good Place, van wie ik overtuigd ben dat ze ook OCD heeft.
Noah had ook een verfrissende openhartigheid - hij liet de "F-bom" meer dan eens vallen - waardoor hij zich niet een verre en afstandelijke adviseur voelde, maar als een betrouwbare vriend.
Ik leerde ook dat hij, net als ik, transgender was, wat een gedeeld begrip bood dat onze relatie alleen maar versterkte. Ik hoefde niet uit te leggen wie ik was, omdat hij op vrijwel dezelfde manier door de wereld trok.
Het is niet bepaald gemakkelijk om "ik ben bang dat ik een seriemoordenaar word" te zeggen tegen iemand die in wezen een vreemde is. Maar op de een of andere manier leken die gesprekken bij Noah niet zo eng. Hij behandelde al mijn absurditeit met gratie en gevoel voor humor, en ook met oprechte nederigheid.
Noah werd de bewaarder van al mijn geheimen, maar meer nog, hij was mijn felste pleitbezorger in de strijd om mijn leven terug te winnen
OCS was zeker niet zijn specialiteit, maar toen hij niet zeker wist hoe hij mij moest ondersteunen, zocht hij overleg en werd hij een nauwgezette onderzoeker. We deelden studies en artikelen met elkaar, bespraken onze bevindingen, probeerden verschillende copingstrategieën uit en leerden samen over mijn stoornis.
Ik had nog nooit een therapeut zo ver zien gaan om een expert te worden, niet alleen in mijn stoornis, maar om te begrijpen - van binnen en van buiten - hoe het specifiek in mijn leven opdook. In plaats van zichzelf als autoriteit te positioneren, benaderde hij ons werk samen met nieuwsgierigheid en openheid.
Zijn bereidheid om toe te geven wat hij niet wist en hartstochtelijk elke mogelijke optie voor mij te onderzoeken, herstelde mijn vertrouwen in therapie
En terwijl we deze uitdagingen samen ontrafelden, met Noah die me waar nodig buiten mijn comfortzone stootte, was mijn ocs niet het enige dat verbeterde. Het trauma en de oude wonden die ik had leren negeren, kwamen vrij naar de oppervlakte en we navigeerden ook door die woelige, onzekere wateren.
Van Noah leerde ik dat wat ik ook deed - zelfs op mijn slechtste plaats, in al mijn wanhoop en rommeligheid en kwetsbaarheid - ik nog steeds medeleven en zorg waard was. En terwijl Noah modelleerde hoe dat soort vriendelijkheid eruit ziet, begon ik mezelf in datzelfde licht te zien.
Bij elke bocht, of het nu een gebroken hart of een terugval of verdriet was, was Noah de reddingslijn die me eraan herinnerde dat ik zoveel sterker was dan ik dacht dat ik was.
En toen ik aan het einde van mijn touw zat, wanhopig en opgewonden van het verlies van een transgender vriend tot zelfmoord, was Noah daar ook
Ik vertelde hem dat ik niet meer zo zeker was waar ik me aan vasthield. Als je verdrinkt in je eigen verdriet, vergeet je gemakkelijk dat je een leven hebt dat de moeite waard is om te leven.
Noah was het echter niet vergeten.
'Ik ben letterlijk twee keer zo oud als jij, en toch? Ik ben zo duidelijk dat er een fantastische outfit is die je zou moeten dragen, met mist van San Francisco, net na zonsondergang, en dansmuziek afkomstig van een club waar je voor zou moeten blijven, Sam. Of wat dan ook het wonderbaarlijke equivalent voor jou is, 'schreef hij me.
'Je hebt op verschillende manieren gevraagd waarom ik dit werk doe en waarom ik dit werk met jou doe, ja?' hij vroeg.
Dit is waarom. Jij bent belangrijk. Ik ben belangrijk. We zijn belangrijk. De kleine sprankelende kinderen die eraan komen zijn belangrijk, en de kleine sprankelende kinderen die we niet konden krijgen, waren belangrijk. '
De sprankelende kinderen - de queer- en transgenderkinderen zoals ik en zoals Noah, die verblind waren in al hun uniekheid, maar worstelden in een wereld die hen niet kon houden.
“We krijgen keer op keer te horen dat [LGBTQ + mensen] niet bestaan en dat we niet zouden moeten bestaan. Dus als we onze weg vinden door de vreselijkheid van de wereld die ons wil verpletteren … is het zo belangrijk dat we er alles aan doen om onszelf en elkaar eraan te herinneren dat we hier gewoon moeten blijven, 'vervolgde hij.
Zijn boodschap gaat door en bij elk woord - hoewel ik Noachs gezicht niet kon zien - voelde ik de diepe bronnen van empathie, warmte en zorg die hij me aanbood.
Het was nu na middernacht en ondanks dat ik zojuist het verlies van mijn beste vriend op de slechtst mogelijke manier had meegemaakt, voelde ik me niet zo alleen
"Diep inademen. [En] meer kattenhuisdieren”, schreef hij aan het einde van zijn bericht. We hebben allebei een diepe liefde voor dieren en hij weet veel van mijn twee katten, Pannenkoek en Cannoli.
Ik heb deze berichten opgeslagen als screenshot op mijn telefoon, zodat ik me altijd de nacht kan herinneren dat Noah - op zoveel manieren - mijn leven heeft gered. (Heb ik al gezegd? Hij is een online therapeut. Dus je zult me er nooit van overtuigen dat het geen effectieve vorm van therapie is!)
Tegenwoordig ziet mijn leven er niet zo uit als een jaar geleden. Het grootste verschil? Ik ben blij en opgewonden om te leven
Mijn OCS is ongelooflijk goed beheerd, tot het punt dat ik vaak vergeet hoe het was toen het over mijn leven regeerde.
Noah hielp me om niet alleen zelfacceptatie te beoefenen, maar ook om verschillende therapeutische technieken toe te passen, zoals exposure-therapie en cognitieve gedragstherapie. Noah hielp me toegang te krijgen tot effectievere medicijnen en betere routines en ondersteunende systemen te ontwikkelen waardoor ik kon gedijen.
Ik ben nog steeds geschokt door hoeveel er is veranderd.
Ik herinner me dat mijn vorige psychiater me altijd vroeg om mijn angst te beoordelen, en het was nooit minder dan een acht (tien was de hoogste). Tegenwoordig, wanneer ik mezelf rapporteer, heb ik moeite om me de laatste keer dat ik helemaal bang was te herinneren - en als gevolg daarvan heb ik de hoeveelheid psychiatrische medicatie die ik gebruik, kunnen halveren.
Ik heb nu een fulltime baan waar ik absoluut dol op ben, ik ben volledig nuchter en ik heb de juiste diagnose gekregen en ben behandeld voor OCS en ADHD, wat mijn levenskwaliteit heeft verbeterd boven wat ik ooit voor mogelijk had gehouden.
En nee, als je je afvraagt, ik heb niet per ongeluk iemand vermoord of een seriemoordenaar geworden. Dat zou nooit gebeuren, maar OCS is een rare en lastige aandoening.
Noah is nog steeds mijn therapeut en zal dit artikel waarschijnlijk lezen, want naast cliënt en therapeut zijn we allebei ongelooflijk gepassioneerde voorstanders van geestelijke gezondheid! Bij elke nieuwe uitdaging die ik tegenkom, is hij een constante bron van aanmoediging, gelach en no-nonsense begeleiding die me stabiel houdt.
Te vaak kan het verleidelijk zijn om gewoon af te treden en een onvoldoende ondersteuningsniveau te accepteren. Ons is geleerd om onze clinici nooit te ondervragen, zonder te beseffen dat ze niet altijd de juiste fit (of juiste periode) zijn.
Met doorzettingsvermogen kun je het soort therapeut vinden dat je nodig hebt en het waard bent. Als je op toestemming wacht, sta mij dan toe de eerste te zijn die je die geeft. Je mag je therapeut 'ontslaan'. En als het je gezondheid zou kunnen verbeteren, is er geen goede reden om dat niet te doen.
Neem het van iemand die weet: u hoeft geen genoegen te nemen met minder dan wat u verdient.
Sam Dylan Finch is een vooraanstaand pleitbezorger in LGBTQ + geestelijke gezondheid en heeft internationale erkenning gekregen voor zijn blog, Let's Queer Things Up!, die in 2014 voor het eerst viraal ging. Als journalist en mediastrateeg heeft Sam veel gepubliceerd over onderwerpen als geestelijke gezondheid, transgender identiteit, handicap, politiek en recht, en nog veel meer. Sam brengt zijn gecombineerde expertise op het gebied van volksgezondheid en digitale media samen en werkt momenteel als sociaal redacteur bij Healthline.
