Crazy Talk: Mijn Therapeut Stelde Voor Dat Ik Mezelf Zou Committeren. Ik Ben Bang

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

Dit is Crazy Talk: een adviesrubriek voor eerlijke, onbeschaamde gesprekken over geestelijke gezondheid met advocaat Sam Dylan Finch. Hoewel hij geen gecertificeerde therapeut is, heeft hij een levenslange ervaring met het leven met een obsessief-compulsieve stoornis (OCS). Hij heeft dingen op de harde manier geleerd, zodat je (hopelijk) dat niet hoeft te doen.

Heb je een vraag die Sam moet beantwoorden? Neem contact op en je wordt mogelijk vermeld in de volgende Crazy Talk-kolom: [email protected]

Inhoud Opmerking: psychiatrische ziekenhuisopname, zelfmoord

Sam, ik heb heel lang geworsteld met therapieresistente depressie en het lijkt erop dat ik niet beter word

Ik ben wekenlang passief suïcidaal geweest en hoewel ik niet van plan ben zelfmoord te plegen, raadde mijn therapeut aan om toch naar het ziekenhuis te gaan voor meer betrokken zorg. Ik ben echter doodsbang. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten - hulp?

Als mensen me vragen hoe het is om psychiatrisch in het ziekenhuis te worden opgenomen, sla ik er niet omheen: 'Het is de slechtste vakantie die ik ooit heb genomen.'

Het is een vakantie die ik trouwens twee keer heb mogen meemaken. En ik kon mijn vakantiefoto's niet eens op Instagram zetten, omdat ze mijn telefoon wegnamen. De zenuw!

Als ik dat wel had gedaan, zou het er waarschijnlijk ongeveer zo uitzien:

(Kun je zien dat humor een van mijn copingvaardigheden is?)

Dus als je bang bent, voel ik me volledig in de angst waar je het over hebt. De media hebben ons in dat opzicht niet bepaald goed gedaan.

Toen ik me 'psychische afdelingen' voorstelde (weet je, voordat ik er echt in zat), stelde ik me ze voor zoals je je iets herinnert uit een horrorfilm - met gecapitonneerde kamers, schreeuwende patiënten en verpleegsters die mensen vastbinden en kalmeren hen.

Hoe dramatisch dat ook klinkt, die sensationele verhalen waren tot dan toe mijn enige referentiepunt.

De realiteit was echter niet de horrorfilm die ik me had voorgesteld

Mijn muren waren niet opgevuld (hoewel dat comfortabel klinkt), patiënten waren eerder geneigd vriendelijk te zijn dan te schreeuwen, en het meeste drama dat we hadden was het bespreken van wie er elke avond controle had over de afstandsbediening wanneer we televisie keken.

Dat wil niet zeggen dat het een genot was. Opgenomen worden in het ziekenhuis was ongemakkelijk - en in veel opzichten beangstigend omdat het op geen enkele manier bekend is. Ik vertel je dit alles om je niet bang te maken, maar om je voor te bereiden en je te helpen de juiste verwachtingen te stellen.

De grote aanpassing heeft te maken met controle, waar iedereen anders op reageert. U heeft niet langer volledige controle over het voedsel dat u eet, waar u slaapt, wanneer u een telefoon kunt gebruiken, uw planning en in sommige gevallen wanneer u vertrekt.

Voor sommigen is het een opluchting om de dagelijkse planning los te kunnen laten en iemand de leiding te laten nemen. Voor anderen is het ongemakkelijk. En soms? Het is een beetje van beide.

Het deel dat ik het minst leuk vond, was het gevoel onder een microscoop te zijn. Dat gevoel om op elk moment onder observatie te staan (en daarmee een verlies van privacy) was niet gemakkelijk om te gaan.

Ik voelde me behoorlijk mentaal voordat ik werd opgenomen, maar ik voelde me als een echte gek toen ik zag dat iemand met een klembord aantekeningen maakte over hoeveel voedsel ik op mijn dienblad had achtergelaten.

Dus ja, ik ga het niet doen: ziekenhuizen zijn ongemakkelijke plekken. Dat weerhield me er ook niet van om een tweede keer terug te gaan als dat nodig was. (En als je blijft lezen, zal ik je wat tips geven om het gemakkelijker te maken, dat beloof ik.)

Dus waarom ging ik gewillig? En tweemaal, niet minder? Dat is een geldige vraag.

Waarom eigenlijk, als het zo'n ongemakkelijke ervaring is?

Het eenvoudigste antwoord dat ik kan geven is dat wat we soms moeten doen en wat we liever zouden doen, twee heel verschillende dingen zijn.

En wat we verkiezen, heeft vaak voorrang op ons oordeel over wat we nodig hebben, en daarom zijn meningen van buitenaf - zoals die van uw therapeut - zo waardevol bij herstel.

Weinig mensen zijn enthousiast om welke reden dan ook naar een ziekenhuis te gaan. Maar als ik alleen deed wat ik wilde doen, zou ik Sour Patch Kids eten voor het ontbijt en crashende kinderfeestjes zodat ik hun bouncehuis kon gebruiken en hun cake kon eten.

Met andere woorden, ik zou waarschijnlijk gearresteerd worden wegens overtreding.

Ik ging naar het ziekenhuis omdat de emotionele en mentale pijn die ik ervoer meer was geworden dan ik aankon. Ik had hulp nodig, en hoewel ik die niet in een ziekenhuis wilde krijgen, begreep ik logischerwijs dat ik die waarschijnlijk het meest zou vinden.

Als je je dit tafereel kunt voorstellen: ik walste naar de bediende van de eerste hulp en zei heel nonchalant: 'Ik wilde voor een trein springen, dus kwam ik hierheen.'

Het is geen gesprek dat ik me ooit had voorgesteld, maar aan de andere kant anticiperen maar weinig mensen op een mentale inzinking of schrijven er een script voor.

Ik heb het misschien terloops gezegd - en waarschijnlijk de stewardess bang gemaakt - maar diep van binnen was ik doodsbang.

Het is waarschijnlijk het dapperste dat ik ooit heb gedaan. En ik moet ook eerlijk tegen je zijn: ik kan je niet beloven dat ik nog zou leven als ik die keuze niet had gemaakt.

U hoeft echter niet op het randje van de dood te staan om naar het ziekenhuis te gaan.

Omdat ik uw therapeut niet ken, kan ik niet met zekerheid zeggen waarom een intramuraal verblijf werd aanbevolen (als u het niet zeker weet, mag u het vragen, weet u!). Ik weet echter dat het geen aanbeveling is die clinici lichtjes doen - het wordt alleen gesuggereerd als ze echt geloven dat het in uw voordeel is.

"Voordeel?" Ik weet het, ik weet het, het is moeilijk voor te stellen dat er iets goeds uit zou kunnen komen.

Maar behalve 'in leven blijven', zijn er enkele belangrijke voordelen aan psychiatrische ziekenhuisopname waarover we moeten praten.

Als je op het hek staat, zijn hier enkele dingen die je moet overwegen:

Je mag je op jezelf concentreren. Ik noemde het een vakantie, nietwaar? Geen teksten om te beantwoorden, geen werk-e-mails om te jongleren - dit is een moment waarop u zich volledig kunt concentreren op uw eigen zelfzorg.
Je krijgt een extra set medische adviezen. Een nieuw klinisch team en dus een stel nieuwe ogen kan leiden tot een behandelplan of zelfs een nieuwe diagnose die uw herstel een vliegende start geeft.
Uitkeringen voor kortdurende arbeidsongeschiktheid worden toegankelijker. Op veel plaatsen worden kortetermijnuitkeringen voor arbeidsongeschiktheid veel gemakkelijker toegankelijk wanneer u in het ziekenhuis bent opgenomen (en u zult ook maatschappelijk werkers hebben die u helpen om door dat proces te navigeren).
Je kunt je routine opnieuw instellen. Psychziekenhuizen volgen redelijk consistente schema's (ontbijt om 9 uur, kunsttherapie om 12.00 uur, groepstherapie om 1 uur, enzovoort). Teruggaan naar een voorspelbare routine kan nuttiger zijn dan je zou denken.
Medicatieveranderingen kunnen veel sneller plaatsvinden. Als iets niet werkt, hoef je niet drie weken te wachten tot je volgende afspraak met een psychiater.
Je hoeft niet te doen alsof je geen puinhoop bent. Iedereen verwacht een beetje een puinhoop, toch? Ga je gang, huil als je wilt.
Je wordt omringd door mensen die 'het snappen'. Tijdens een ontmoeting met andere patiënten vond ik verwante geesten die konden begrijpen wat ik doormaakte. Hun steun was net zo behulpzaam als die van de medische staf, zo niet meer.
Het is vaak veiliger dan alleen te zijn. Ik kon niet precies voor een trein springen als ik de afdeling niet zonder sleutel kon verlaten, toch?

Dat gezegd hebbende, het is moeilijk om precies te weten hoe u zich moet voorbereiden op een verblijf in een bepaald ziekenhuis, omdat elk ziekenhuis anders is

Maar als je jezelf vrijwillig toegeeft, zijn dit enkele algemene suggesties die de ervaring kunnen verbeteren:

Pak een koffer (of plunjezak)

Dit maakte mijn tweede opname zoveel beter dan mijn eerste.

Neem veel pyjama's mee met verwijderde trekkoorden, meer ondergoed dan je denkt dat je nodig hebt, een zachte deken en alle rustgevende activiteiten waarbij geen elektronica of scherpe voorwerpen betrokken zijn.

Wijs een ondersteuningsteam aan

Is iemand bereid in uw appartement te blijven en de boel schoon te houden (en, als u gezelschapsdieren heeft, die te voeren?). Wie communiceert er met uw werkplek wanneer er updates nodig zijn? Wie is je "public relations" -persoon als mensen zich gaan afvragen waarom ze al een tijdje niets van je hebben gehoord?

Bedenk waar u hulp bij nodig heeft en wees niet bang om contact op te nemen en uw dierbaren om ondersteuning te vragen.

Noteer de telefoonnummers die u nodig heeft

Meer dan waarschijnlijk nemen ze je mobiele telefoon mee. Dus als er mensen zijn die je wilt bellen, maar je hun telefoonnummers niet hebt onthouden, is het een goed idee om ze op papier te zetten en bij je te hebben.

Stop bij een boekwinkel of bibliotheek

Welke elektronica je wel of niet kunt hebben, verschilt per ziekenhuis, maar de meeste vergissen zich aan de kant van een volledige digitale detox.

Wanhoop echter niet! Ga 'old school' met uw entertainment: graphic novels, comics, mystery novels en self-help books waren mijn beste vrienden toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen. Ik heb ook een dagboek bijgehouden.

Maak (kleine) plannen voor de toekomst

Ik wist dat ik na mijn eerste ziekenhuisopname een nieuwe tatoeage zou krijgen om mezelf te herinneren aan de kracht die ik toonde tijdens mijn herstel. Als het helpt, houd dan een lopende lijst bij van wat je wilt doen als je aan de overkant komt.

Geef uw verwachtingen weer

Wat wil je halen uit je ziekenhuiservaring? Het helpt om een vaag idee te hebben van wat je zoekt, en om dat zo goed mogelijk aan je providers te communiceren.

Welke verbeteringen moet je zien - logistiek, emotioneel en fysiek - om je leven beter beheersbaar te maken?

En nog een laatste ding, voordat ik mijn zeepkist verlaat: als u toch naar het ziekenhuis gaat, haast u dan niet met uw herstel

Dit is het beste advies dat ik kan geven, maar het zal ook het meest contra-intuïtief zijn.

Ik begrijp de haast om daar weg te komen, want dat is precies wat ik de eerste keer deed - ik heb zelfs een hele show opgevoerd om vroeg te worden vrijgegeven … lang voordat ik eigenlijk klaar was om te vertrekken.

Maar een ziekenhuisopname is letterlijk de basis voor de rest van uw herstel. Je zou de fundering van een wolkenkrabber niet overhaasten, toch?

Het was nog geen jaar later dat ik weer in een ambulance zat, klaar om het proces voor de tweede keer te ondergaan (met meer loonverlies en opgelopen medische schulden - precies wat ik probeerde te vermijden).

Geef jezelf de beste kans op succes. Kom opdagen voor elke groep, elke sessie, elke maaltijd en elke activiteit die je maar kunt doen. Volg ook de aanbevelingen die u krijgt, inclusief nazorg, naar uw beste vermogen.

Wees bereid om alles te proberen - zelfs de dingen die vervelend of nutteloos lijken - één, zo niet twee keer (om er zeker van te zijn dat je de eerste keer niet alleen chagrijnig was, want, hey, dat gebeurt).

En geloof me, uw clinici willen niet dat u langer in het ziekenhuis blijft dan u nodig heeft. Het heeft geen zin om je dat bed te geven als iemand anders het misschien meer nodig heeft. Vertrouw het proces en onthoud dat dit tijdelijk is.

Net als bij elke andere gezondheidsstrijd, is soms meer betrokken zorg nodig. Dat is een feit in het leven en nooit een reden om je te schamen

Als u merkt dat u aarzelt omdat u zich zorgen maakt over wat anderen zullen denken, wil ik u er voorzichtig aan herinneren dat niets - en ik bedoel absoluut niets - belangrijker is dan uw welzijn, vooral tijdens een psychische crisis.

Onthoud dat moed niet betekent dat je niet bang bent. Ik ben nog nooit zo bang geweest als op die dag dat ik de ER binnenliep.

Ondanks die angst heb ik toch het moedige gedaan - en jij ook.

Je hebt dit.

Sam

Sam Dylan Finch is een vooraanstaand pleitbezorger in LGBTQ + geestelijke gezondheid en heeft internationale erkenning gekregen voor zijn blog Let's Queer Things Up!, Die in 2014 voor het eerst viraal ging. Als journalist en mediastrateeg heeft Sam uitgebreid gepubliceerd over onderwerpen als geestelijke gezondheid, transgender identiteit, handicap, politiek en recht, en nog veel meer. Sam brengt zijn gecombineerde expertise op het gebied van volksgezondheid en digitale media samen en werkt momenteel als sociaal redacteur bij Healthline.