Dit is Crazy Talk: een adviesrubriek voor eerlijke, onbeschaamde gesprekken over geestelijke gezondheid met advocaat Sam Dylan Finch. Hoewel hij geen gecertificeerde therapeut is, heeft hij een levenslange ervaring met het leven met een obsessief-compulsieve stoornis (OCS). Hij heeft dingen op de harde manier geleerd, zodat je (hopelijk) dat niet hoeft te doen.
Heb je een vraag die Sam moet beantwoorden? Neem contact op en je wordt mogelijk vermeld in de volgende Crazy Talk-kolom: [email protected]
Hallo Sam, ik heb een aantal verontrustende, vreselijke gedachten gehad waar ik me zo hopeloos over voel. Ik heb het mijn therapeut echter niet verteld, omdat ik me er zo voor schaam
Sommigen van hen zijn seksueel van aard, waarvan ik me niet eens kan voorstellen dat ik het een andere persoon vertel, en sommigen van hen zijn gewelddadig (ik zweer het, ik zou er nooit naar handelen, maar de inhoud geeft me het gevoel dat ik gek moet worden). Ik voel me alsof ik aan het einde van mijn touw zit
Wat zal ik doen?
Allereerst: bedankt voor het stellen van zo'n dappere vraag.
Ik weet dat het niet gemakkelijk was om te doen, maar ik ben zo blij dat je het toch hebt gedaan. Je hebt de eerste stap al gezet (wat cliché is, maar in dit geval echt belangrijk om te onthouden).
Ik ga je uitdagen om te bedenken dat, hoe gruwelijk je gedachten ook zijn, je nog steeds steun verdient. Je zou de lelijkste, meest verwarde gedachten in de hele wereld kunnen hebben en dat zou niets veranderen aan het feit dat een geestelijke gezondheidszorg je nog steeds medelevende, niet-veroordelende en competente zorg verschuldigd is.
Dat begrijp je waarschijnlijk logisch, maar het is het emotionele stuk waar veel moeilijker mee om te gaan is. En ik snap het. Weet je waarom ik het krijg? Omdat ik eerder in jouw exacte situatie was.
Voordat ik correct werd gediagnosticeerd met een obsessief-compulsieve stoornis, had ik altijd een hele reeks gedachten die me de stuipen op het lijf jaagden. Ik dacht erover om mijn kat of mijn partner te doden. Ik dacht erover om mensen voor treinen te duwen. Ik maakte zelfs een periode door waarin ik versteend raakte van het misbruiken van kinderen.
Als je het je kunt voorstellen, begon het te voelen als een echt slechte versie van mentale trefbal. Behalve dan in plaats van ballen, waren het beelden van mij die mijn kat letterlijk stikte.
'Mijn god, Sam', denkt u misschien: 'Waarom geeft u dit toe in een adviesrubriek ?!'
Maar het is helemaal oké.
Je hebt me goed gehoord: het is prima om zulke gedachten te hebben
Voor alle duidelijkheid, het is niet oké als deze gedachten verontrustend zijn, en het is absoluut niet oké dat je aan het einde van je touw zit.
Maar verontrustende gedachten in het algemeen? Geloof het of niet, iedereen heeft ze.
Het verschil is dat voor sommige mensen (zoals ik, en ik vermoed je ook sterk) we ze niet als raar negeren en verder gaan met onze dag. We zijn geobsedeerd door hen en zijn bang dat ze misschien iets groters over ons zeggen.
In dat geval hebben we het hier over 'opdringerige gedachten' die terugkerende, ongewenste en vaak verontrustende gedachten of beelden zijn die voor onrust zorgen.
Deze komen vaak voor bij mensen met een obsessief-compulsieve stoornis. Enkele veelvoorkomende voorbeelden:
- angst voor het opzettelijk pijn doen van dierbaren (hen aanvallen of doden) of uzelf
- angst voor het per ongeluk schaden van dierbaren (het huis platbranden, iemand vergiftigen, blootstellen aan ziekte) of uzelf
- zorgen maken dat je iemand met een voertuig overrijdt of dat je dat gedaan hebt
- angst om een kind lastig te vallen of te misbruiken
- angst voor een andere seksuele geaardheid dan degene waarmee je je identificeert (dus als je hetero bent, een angst om homo te zijn, als je homo bent, een angst om eerlijk te zijn)
- angst om een andere genderidentiteit te hebben dan degene waarmee je je identificeert (dus als je cisgender bent, een angst om daadwerkelijk transgender te zijn; als je transgender bent, een angst dat je misschien wel cisgender bent)
- bang dat je niet echt van je partner houdt of dat ze niet de "juiste" persoon zijn
- bang dat je krachttermen of beledigingen zou roepen, of dat je iets ongepasts zei
- terugkerende gedachten die je als zondig of godslasterlijk beschouwt (zoals Satan willen aanbidden of heiligen of religieuze figuren seksualiseren)
- terugkerende gedachten dat u niet leeft in overeenstemming met uw morele of ethische waarden
- terugkerende gedachten over de aard van de realiteit of het bestaan (in feite één lange, langdurige existentiële crisis)
Het OCD-centrum van Los Angeles heeft een cruciale bron die al deze vormen van OCD en meer beschrijft en die ik ten zeerste zou aanraden om eens te bekijken.
Iedereen heeft verontrustende gedachten, dus op die manier is een obsessief-compulsieve stoornis geen 'verschil' - het is de mate waarin deze gedachten iemands leven beïnvloeden.
Zo te horen hebben deze gedachten die je hebt zeker invloed op je, wat betekent dat het tijd is om professionele hulp te zoeken. Het goede nieuws? (Ja, er is goed nieuws!) Ik kan je vrijwel garanderen dat je therapeut het allemaal al eerder heeft gehoord.
Wat voor vreselijk, vreselijk ding dan ook in je brein opduikt, het zal naar alle waarschijnlijkheid niet schokkend zijn voor je clinici
Ze hebben het op de graduate school bestudeerd, ze hebben er met andere klanten over gepraat en hoogstwaarschijnlijk hebben ze zelf een paar bizarre gedachten gehad (ze zijn tenslotte ook mensen!).
Het is ook hun taak om professionele volwassenen te zijn die alles aankunnen wat je naar ze gooit.
Maar als je niet zeker weet hoe je het naar je clinici moet brengen, is dit mijn beproefde advies voor wat ongetwijfeld het meest ongemakkelijke gesprek van je leven zal zijn:
1. Oefen eerst alleen
Een script schrijven en repeteren onder de douche of in de auto is hoe ik mezelf de eerste keer heb opgewekt - terwijl stofzuigen ook een goede manier is om dit te doen als je niet gehoord wilt worden.
'Ik weet dat dit belachelijk klinkt, maar …' 'Ik voel me er zo vreselijk en beschaamd over, maar …' waren voorgerechten die me hielpen erachter te komen welke woorden ik wilde zeggen.
2. Zeg het misschien helemaal niet
Ik ken mensen die hun opdringerige gedachten hebben opgeschreven en dat stuk papier vervolgens aan hun therapeut of psychiater hebben gegeven.
Bijvoorbeeld: 'Ik vind het niet prettig om dit tegen je te zeggen, maar ik vond dat je moest weten dat ik hiermee worstelde, dus heb ik iets opgeschreven om te lezen.' Ik deed dit een keer met mijn psychiater, en toen hij klaar was met lezen, haalde hij zijn schouders op en maakte grapjes: 'Goed om te weten. Je kunt het nu verbranden, als je wilt, kan ik het vanaf hier nemen. '
3. Test eerst het water
Het is prima om hypothetisch te spreken als je er nog niet klaar voor bent. Dit is een manier om het soort reactie te beoordelen dat u van uw arts kunt verwachten, en uzelf er gemakkelijk in te maken.
Bijvoorbeeld: 'Kan ik een hypothetische vraag stellen? Als een klant van jou meldde opdringerige gedachten te hebben waar ze zich erg voor schaamden, hoe zou je dat gesprek dan aanpakken? '
4. Laat ze de vragen stellen
Soms kan het veiliger zijn om in deze gesprekken te duiken als uw arts de leiding neemt. Je kunt altijd vragen: 'Ik ben bang dat ik misschien ocs heb, en ik vroeg me af of je me meer informatie kon geven over opdringerige gedachten in het bijzonder.'
5. Steun op andere bronnen
Er is een ongelooflijk boek dat ik lees, "The Imp of the Mind", dat naar mijn mening verplicht moet worden gelezen voor iedereen die met dergelijke gedachten worstelt.
Als u niet zeker weet hoe u zich moet openen, raad ik u aan dit boek te lezen en passages te benadrukken die voor u relevant lijken. Je kunt dit ook doen met online bronnen, zoals de artikelen die je zou vinden in het OCD Center van Los Angeles.
6. Zoek een andere arts
Als je je echt niet op je gemak voelt om met je therapeut te praten, kan het ook wijzen op de noodzaak om van therapeut te wisselen. Niet elke arts weet ook heel veel van OCS, dus het is misschien tijd om een betere fit te zoeken.
Ik praat hier meer over in een ander Healthline-artikel, dat je hier kunt lezen.
7. Probeer online therapie
Als persoonlijk praten met iemand echt een barrière is die uw vermogen om hulp te krijgen belemmert, kan het proberen van een ander therapieformaat de oplossing zijn.
Ik schreef hier over mijn eigen ervaringen met online therapie (kortom: het was levensveranderend).
8. Plaats een weddenschap
Als je brein zoiets als het mijne is, denk je misschien: 'Maar Sam, hoe weet ik dat dit een opdringerige gedachte is en ik niet gewoon een psychopaat ben?' Ha, vriend, ik ken dat script uit mijn hoofd. Ik ben een veteraan van dit spel.
Een manier om me te helpen is om me voor te stellen dat iemand mijn appartement binnendringt, een pistool tegen mijn hoofd houdt en zegt: 'Als je deze vraag niet goed beantwoordt, schiet ik je neer. Ga je echt je kat doden? [of wat je gelijkwaardige angst ook is]. " (Ja, ja, het is een zeer gewelddadig scenario, maar de inzet is hier belangrijk.)
Negen van de tien keer? Als het erop aankwam en we hadden geen andere keus dan onze beste schatting te maken, kent het logische deel van ons brein het verschil tussen een opdringerige gedachte en een legitiem gevaar.
En zelfs als je het nog steeds niet zeker weet, is dat ook goed. Het leven zelf is vol onzekerheid. Het is niet jouw taak om dit uit te zoeken - laat het aan de professionals over.
Luister: je verdient het om je beter te voelen dan dit. En het klinkt voor mij alsof je wat hulp nodig hebt om daar te komen
Je brein is zo grof en zo oneerlijk, en dat spijt me heel erg. Mijn brein is soms ook een echte eikel, dus ik begrijp de kwellende frustratie die bij dit territorium hoort.
Hoewel ik weet dat het zo ongemakkelijk is om over te praten, wil ik je verzekeren dat het absoluut de moeite waard is.
Elke keer dat u zich openstelt en (heel, heel) eerlijk wordt over hoe u worstelt, geeft dat uw clinici de informatie die ze nodig hebben om u te ondersteunen. Sterker nog, het begint de kracht van die gedachten weg te nemen, omdat de schaamte je niet langer gevangen houdt in je eigen geest.
Trouwens, het leuke van professionals in de geestelijke gezondheidszorg? Ze zijn tot geheimhouding gezworen (zoals legaal) en als je ze nooit meer wilt zien? Je hoeft niet. Voor zover er vreselijke geheimen worden gemorst, is het risico hier relatief laag.
Je betaalt ook hun rekeningen. Vraag dus in ieder geval waar voor uw geld!
Ik zal niet doen alsof het gemakkelijk is, maar zoals ze zeggen, zal de waarheid je vrijmaken. Misschien niet meteen, want weinig dingen in de geestelijke gezondheid zijn meteen bevredigend, maar ja, met de tijd zal dit beter worden.
En wie weet, misschien zend je het ook uit op het internet naar miljoenen mensen (dat had ik me nooit kunnen voorstellen, maar dat is de magie van herstel - je zou jezelf kunnen verrassen).
Je hebt dit. Belofte.
Sam
Sam Dylan Finch is een vooraanstaand pleitbezorger in LGBTQ + geestelijke gezondheid en heeft internationale erkenning gekregen voor zijn blog Let's Queer Things Up!, Die in 2014 voor het eerst viraal ging. Als journalist en mediastrateeg heeft Sam uitgebreid gepubliceerd over onderwerpen als geestelijke gezondheid, transgender identiteit, handicap, politiek en recht, en nog veel meer. Sam brengt zijn gecombineerde expertise op het gebied van volksgezondheid en digitale media samen en werkt momenteel als sociaal redacteur bij Healthline.
