Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
De schijnwerpers staan helder in mijn ogen terwijl ik ondeugend grijns naar de menigte onherkenbare gezichten in het publiek. Als ik een arm uit mijn vest begin te glijden, worden ze wild van geschreeuw en geklap.
En op dat moment ben ik genezen.
Wanneer men aan verschillende genezingsmodaliteiten denkt, zal burlesque de lijst waarschijnlijk niet halen. Maar sinds ik bijna acht jaar geleden begon met optreden, is burlesque een van de meest transformerende invloeden op mijn leven geweest. Het hielp me mijn geschiedenis van ongeordend eten te overwinnen, een nieuwe liefde voor mijn lichaam te krijgen en worstelde met de ups en downs van mijn lichamelijke handicap.
Burlesque duwde me buiten mijn comfortzone
Toen ik in 2011 mijn allereerste burlesque-les binnenliep, wist ik vrijwel niets van de kunstvorm, behalve een documentaire die ik een paar maanden eerder op Netflix heb bekeken. Ik was nog nooit naar een burleske show geweest en mijn conservatieve, evangelische achtergrond vermengd met een zware dosis lichaamsschaamte betekende dat ik ook nooit zoiets op afstand had gedaan.
Maar daar was ik dan, een erg nerveuze 31-jarige die aan een zes weken durende les begon in de hoop dat het me zou helpen mijn lichaam lief te hebben en te waarderen en een stem te geven aan het verhaal dat ik wist dat het wilde vertellen.
Ik dacht oorspronkelijk dat ik de klas zou nemen, de afstudeervoorstelling zou doen en dan burlesk achter me zou laten. Maar de dag na mijn afstudeershow boekte ik een tweede voorstelling, gevolgd door een andere. En een ander. Ik kon er geen genoeg van krijgen!
Ik hield van de humor, politiek en verleiding van burlesque. Ik voelde me bekrachtigd en bevrijd door de daad van een vrouw die op het podium stond, haar seksualiteit omarmde en een verhaal vertelde met haar lichaam.
Deze empowerment hielp me het idee te verwerpen dat mijn lichaam niet 'goed genoeg' was
Toen ik begon met burlesque, had ik een groot deel van mijn leven in schaamte rond mijn lichaam doorgebracht. Ik was opgevoed in een kerk die het lichaam van een vrouw als zonde beschouwde. Ik ben opgevoed door een ouder die constant jojo op dieet was, en ik was getrouwd met een man die me regelmatig uitschold over mijn grootte en uiterlijk.
Ik heb jarenlang geprobeerd om mijn lichaam voor iedereen goed genoeg te maken. Ik heb nooit stilgestaan bij het feit dat het misschien al meer dan goed genoeg was.
Dus de eerste keer dat ik een kledingstuk op het podium uittrok en de menigte wild werd, voelde ik jarenlang de negatieve berichten die ik hoorde en vertelde mezelf dat mijn lichaam wegviel. Een van mijn burleske instructeurs herinnerde ons eraan voordat we het podium betraden dat we dit voor ons deden, niet voor iemand in de zaal.
En het was waar.
Hoewel het geschreeuw van waardering zeker hielp, voelde die uitvoering als een geschenk dat ik mezelf gaf. Het was alsof ik bij elk kledingstuk dat ik had uitgekleed, een klein deel van mij eronder verstopte.
Door burlesque leerde ik dat alle lichamen goede lichamen zijn, sexy lichamen, lichamen die het waard zijn gezien en gevierd te worden. Ik heb geleerd dat mijn lichaam al die dingen is.
Dit begon zich ook buiten het podium in mijn leven te vertalen. Ik haalde de 'motivatiejurk' van de hanger en schonk hem. Ik stopte met proberen op dieet te gaan en mezelf te oefenen in kleinere spijkerbroeken en omhelsde mijn buik en dijen met al hun kronkels en kuiltjes. Elke keer dat ik na een optreden het podium verliet, voelde ik wat meer liefde voor mezelf en genas ik wat meer.
Ik had echter geen idee hoeveel burlesque me zou helpen groeien en genezen totdat ik ziek werd.
Lessen die ik in burlesque heb geleerd, hebben me geholpen door het leven met chronische ziekten te navigeren
Ongeveer twee jaar nadat ik begon met burlesque te doen, nam mijn lichamelijke gezondheid achteruit. Ik was de hele tijd moe en had pijn. Mijn lichaam voelde gewoon alsof het had opgegeven. Binnen zes maanden was ik meer dagen wel dan niet aan bed gebonden, verloor ik mijn baan en nam ik verlof op van mijn afgestudeerde studies. Ik zat over het algemeen op een heel slechte plek, zowel fysiek als emotioneel.
Na vele doktersbezoeken, uitgebreide tests en medicatie na medicatie, ontving ik verschillende diagnoses van verschillende chronische aandoeningen, waaronder spondylitis ankylopoetica, fibromyalgie en chronische migraine.
Gedurende deze tijd moest ik een pauze nemen van burlesque en wist ik niet zeker of ik zou kunnen terugkeren. Soms merkte ik dat ik niet kon bewegen, zelfs niet van de ene kamer naar de andere in mijn huis. Andere keren was mijn denken zo traag en vertroebeld dat woorden net buiten mijn greep bungelden. Ik kon de meeste dagen mijn kinderen niet laten eten, laat staan dansen of optreden.
Terwijl ik worstelde met de nieuwe realiteit van mijn dagelijkse leven als chronisch zieke en gehandicapte persoon, viel ik terug op de lessen die burlesque me leerde over het liefhebben van mijn lichaam. Ik herinnerde mezelf eraan dat mijn lichaam goed en waardig was. Ik herinnerde mezelf eraan dat mijn lichaam een verhaal te vertellen had, en dat verhaal was het waard om te vieren.
Ik hoefde alleen maar uit te zoeken wat dat verhaal was en hoe ik het zou vertellen.
Op het podium komen betekende dat ik een verhaal kon vertellen waar mijn lichaam al maanden op wachtte
Bijna een jaar na mijn ziekte leerde ik mijn fysieke symptomen te beheersen. Sommige van mijn behandelingen hielpen me zelfs om mobieler te zijn en beter in staat te zijn deel te nemen aan mijn normale dagelijkse activiteiten. Ik was hier enorm dankbaar voor. Maar ik miste burlesque en ik miste het podium.
Een levenscoach waar ik mee werkte, stelde voor om te gaan dansen met mijn rollator.
'Probeer het gewoon in je kamer,' zei ze. 'Kijk hoe het voelt.'
Dus ik deed. En het voelde geweldig.
Dagen later stond ik weer op het podium, samen met mijn rollator, glijdend terwijl Portishead zong: "Ik wil gewoon een vrouw zijn." Op dat podium liet ik mijn beweging het verhaal vertellen dat mijn lichaam al maanden wilde vertellen.
Met elke shimmy van mijn schouders en sashay van mijn heupen, schreeuwde het publiek luid. Ik heb ze echter amper opgemerkt. Op dat moment deed ik echt wat mijn burleske leraren me jaren eerder vertelden: ik danste voor mezelf en voor niemand anders.
In de jaren daarna ben ik veel vaker op het podium geweest, met een rollator of wandelstok, en alleen mijn lichaam. Elke keer als de kleren uitkomen, word ik eraan herinnerd dat mijn lichaam een goed lichaam is.
Een sexy lichaam.
Een lichaam dat gevierd moet worden.
Een lichaam met een verhaal om te vertellen.
En bij elke vertelling ben ik genezen.
Angie Ebba is een queer gehandicapte artiest die schrijfworkshops geeft en landelijk optreedt. Angie gelooft in de kracht van kunst, schrijven en optreden om ons te helpen onszelf beter te begrijpen, gemeenschap op te bouwen en verandering aan te brengen. Je kunt Angie vinden op haar website, haar blog of Facebook.
