Vorig jaar zat ik tussen mijn tweede en derde IVF-cyclus (in-vitrofertilisatie) toen ik besloot dat het tijd was om weer yoga te gaan doen.
Een keer per dag rolde ik in mijn woonkamer een zwarte mat uit om Yin yoga te beoefenen, een vorm van diepe rekoefening waarbij houdingen wel vijf minuten lang worden vastgehouden. Hoewel ik twee yoga-certificeringen heb, was dit de eerste keer dat ik in meer dan een jaar aan het oefenen was. Ik was niet meer op mijn mat gestapt sinds mijn eerste consult met een reproductieve endocrinoloog, waarvan ik hoopte dat het me zou helpen zwanger te worden.
In het jaar dat op die eerste ontmoeting volgde, doorliepen mijn man en ik cycli van hoop en teleurstelling meer dan eens. IVF is hard - voor je lichaam, voor je emoties - en niets bereidt je er echt op voor. Voor mij voelde een van de meest onverwachte delen zich vervreemd van mijn lichaam.
IVF vereist dat je hormonen injecteert - in wezen je lichaam vragen om veel eieren te laten rijpen voorafgaand aan de eisprong, in de hoop een levensvatbare en gezonde (of meer) te krijgen die zal bevruchten. Maar toen ik in de veertig was, wist ik dat ik al mijn meest levensvatbare, gezonde eieren had opgebruikt, dus de injecties hadden het effect dat ik me van mijn lichaam verwijderde.
Ik bleef maar denken aan een foto van mijn universiteits- en postuniversitaire vrienden en ik in een Italiaans restaurant in het centrum van Brooklyn. Ik herinnerde me dat ik me had aangekleed voor die avond, dat was mijn 31e verjaardag, en een rode broek van Ann Taylor combineerde met een zijdezwart T-shirt met een zigzagpatroon van oranje, blauwe, gele en groene draad die door de stof liep.
Ik herinnerde me hoe snel ik me die avond kleedde en hoe intuïtief het was om mezelf uit te drukken met mijn kleding en koets op een manier waar ik me goed in voelde. Destijds hoefde ik niet na te denken over hoe ik dat moest doen - ik had een natuurlijk vertrouwen in mijn seksualiteit en zelfexpressie die een tweede natuur kan zijn in je twintiger en begin dertig.
Mijn vrienden en ik waren toentertijd moderne dansers en in goede vorm. Tien jaar later, en midden in IVF, weerklonk die tijd als een duidelijk einde. Dat lichaam leek discreet en gescheiden van het lichaam dat ik in mijn veertiger jaren had. Ik testte mezelf fysiek niet op dezelfde manier, omdat ik me tot het schrijven had bekeerd, waar, maar dit gevoel van gescheiden te zijn van mijn lichaam, en zelfs een paar teleurstellingen in de schaduw te voelen.
Dat gevoel van verraad door mijn lichaam leidde tot enkele fysieke veranderingen waarvan ik in eerste instantie aannam dat ze deel uitmaakten van het verouderingsproces. Op een avond namen mijn man en ik mijn zwager mee ter ere van zijn verjaardag. Toevallig was mijn man met de gastheer in het restaurant naar school gegaan en na hun eerste begroeting wendde zijn vriend zich vriendelijk tot me en zei: 'Is dit je moeder?'
Dat was genoeg om mijn aandacht te trekken. Na wat diepe zelfreflectie, realiseerde ik me dat het verouderingsproces er niet verantwoordelijk voor was dat ik er ouder, moe en uit vorm uitzag en voelde. Mijn denkproces was. In mijn gedachten voelde ik me verslagen en mijn lichaam begon daar tekenen van te vertonen.
Dit citaat van Ron Breazeale raakte een snaar: "Net zoals het lichaam de geest beïnvloedt, is de geest in staat enorme effecten op het lichaam uit te oefenen."
Die derde IVF-cyclus zou onze laatste zijn. Het is niet gelukt. Maar er gebeurden twee dingen, zowel tijdens als onmiddellijk daarna, waardoor ik mijn denken over mijn lichaam volledig kon resetten en er ondanks de uitkomst een meer ondersteunende en positieve relatie mee kon creëren.
Het eerste gebeurde een paar dagen voor mijn derde eierwinning. Ik viel en kreeg een hersenschudding. Als zodanig kon ik geen anesthesie ondergaan tijdens het ophalen van de eieren. Bij mijn IVF-oriëntatie een jaar eerder had ik gevraagd naar de voorgaande anesthesie, en de arts huiverde: 'Een naald doorboort de vaginale wand om het ei uit de eierstok te zuigen', zei ze. 'Het is gedaan en kan worden gedaan als het belangrijk voor je is.'
Het bleek dat ik geen keus had. Op de dag van het ophalen was Laura de verpleegster in de operatiekamer, die tijdens de ochtendcontrole meerdere keren mijn bloed had afgenomen om de hormoonspiegels vast te leggen. Ze ging naast me staan en begon zachtjes over mijn schouder te wrijven. De dokter vroeg of ik er klaar voor was. Ik was.
De naald was aan de zijkant van de echobuis bevestigd en ik voelde dat hij mijn eierstok binnendrong, als een lichte kramp of lichte pijn. Mijn hand was onder de deken gebald, en Laura reikte er instinctief meerdere keren naar uit en keerde telkens weer terug om zachtjes over mijn schouder te wrijven.
Hoewel ik niet besefte dat ik zin had om te huilen, voelde ik de tranen over mijn wang glijden. Ik liet mijn hand onder de deken glijden en pakte die van Laura vast. Ze drukte op mijn buik - op dezelfde zachte manier wreef ze over mijn schouder. De dokter heeft de toverstok verwijderd.
Laura klopte op mijn schouder. 'Heel erg bedankt', zei ik. Haar aanwezigheid was een daad van zorg en vrijgevigheid waarvan ik niet had kunnen voorspellen dat ik die nodig zou hebben, noch rechtstreeks had kunnen vragen. De dokter verscheen en kneep ook in mijn schouder. 'Superheld!' hij zei.
Ik werd overrompeld door hun vriendelijkheid - het idee om op deze zachte, gracieuze manier verzorgd te worden, voelde verontrustend. Ze toonden me medeleven in een tijd dat ik mezelf er niets van kon aanbieden. Ik erkende dat omdat dit een keuzeprocedure was en ik naar mijn mening probeerde te krijgen wat ik eerder had kunnen krijgen - een kind - ik geen medeleven had verwacht of voelde.
Een paar maanden later kwam het tweede inzicht. Omdat IVF in het verleden nog vers was, nodigde een goede vriendin me uit om haar in Duitsland te bezoeken. Het onderhandelen over de doorgang van het vliegveld in Berlijn naar de bus naar de tram naar het hotel wekte nostalgie op. Omdat de hormonen geen deel meer uitmaakten van mijn systeem, voelde ik dat mijn lichaam weer min of meer bestond op mijn voorwaarden.
Ik heb Berlijn te voet afgelegd, gemiddeld 10 mijl per dag, om mijn uithoudingsvermogen te testen. Ik voelde me bekwaam op een manier die ik lange tijd niet had gehad en begon mezelf te zien als genezing van een teleurstelling, in tegenstelling tot als een permanent teleurgestelde persoon.
Wat voelde als nieuwe en permanente omstandigheden die verband hielden met veroudering - minder kracht, wat gewichtstoename, minder plezier bij het presenteren van mezelf - waren, nauwkeuriger gezegd, directe effecten van het verdriet en de afleiding waarover ik op dat moment onderhandelde.
Toen ik eenmaal het tijdelijke van het permanente kon scheiden, de tijdelijke pijn en verwarring die IVF had veroorzaakt door het langere traject van het bewonen van een lichaam dat fundamenteel veerkrachtig is, kon ik mijn lichaam weer als sterk en potentieel zien - zelfs als tijdloos.
Het was mijn emotionele leven dat mijn ouderdomsgevoel had veroorzaakt. Mijn eigenlijke lichaam was veerkrachtig en bleek onbreekbaar toen ik er met hernieuwd geloof in zijn energie en potentieel naar toe ging.
Thuis hervatte ik mijn Yin-yogapraktijk. Ik merkte dat mijn lichaam zijn vertrouwde vorm en grootte terugkreeg, en hoewel de teleurstellingen rond IVF langer duren om te sorteren, merk ik dat ik mijn verkenning ervan kan beïnvloeden door mijn denkproces te verleggen om grenzen te creëren tussen mijn gevoelens en hun inherente kracht, en de holistische visie van mezelf, waar mijn gevoelens tijdelijke omstandigheden zijn - niet permanente, bepalende kenmerken.
Dag na dag stapte ik op mijn zwarte mat en verbond me opnieuw met mijn lichaam. En mijn lichaam antwoordde terug - terug naar een plek waar het flexibel, dynamisch en jeugdig zou kunnen zijn, zowel in mijn verbeelding als in werkelijkheid.
Amy Beth Wright is een freelance schrijver en schrijfprofessor, gevestigd in Brooklyn. Lees meer van haar werk op amybethwrites.com.
