Hoe we de wereld zien vormen wie we kiezen te zijn - en het delen van meeslepende ervaringen kan de manier waarop we met elkaar omgaan, ten goede komen. Dit is een krachtig perspectief
Gedurende de betere helft van mijn niet-gegradueerde jaren leek bijna iedereen iets te zeggen over 'veilige ruimtes'. Het noemen van de term had de potentie om verhitte reacties op te wekken bij studenten, politici, academici en iedereen die op afstand in het onderwerp geïnteresseerd was.
Koppen over veilige ruimtes en hun relevantie voor vrije meningsuiting op universiteitscampussen overspoelden de redactionele secties van nieuwsuitzendingen. Dit gebeurde gedeeltelijk als gevolg van wijdverbreide incidenten met betrekking tot veilige ruimtes aan universiteiten in het hele land.
In het najaar van 2015 braken er aan de Universiteit van Missouri een reeks studentenprotesten uit over raciale spanningen over veilige ruimtes en hun impact op de persvrijheid. Weken later escaleerde een controverse bij Yale over aanstootgevende Halloween-kostuums tot een gevecht om veilige ruimtes en het recht van studenten op vrijheid van meningsuiting.
In 2016 schreef de decaan van de Universiteit van Chicago een brief aan de inkomende klas van 2020 waarin stond dat de universiteit geen waarschuwingen of intellectuele veilige ruimtes goedkeurde.
Sommige critici suggereren dat veilige ruimtes een directe bedreiging vormen voor de vrijheid van meningsuiting, groepsdenken bevorderen en de stroom van ideeën beperken. Anderen beschuldigen studenten ervan dat ze verwend zijn met "sneeuwvlokken" die bescherming zoeken tegen ideeën die hen ongemakkelijk maken.
Wat de meeste anti-veilige ruimteverschillen verenigt, is dat ze zich bijna uitsluitend richten op veilige ruimtes in de context van universiteitscampussen en vrije meningsuiting. Hierdoor is het gemakkelijk om te vergeten dat de term 'veilige ruimte' eigenlijk vrij breed is en een verscheidenheid aan verschillende betekenissen heeft.
Een 'veilige ruimte' hoeft geen fysieke locatie te zijn. Het kan zoiets eenvoudigs zijn als een groep mensen met vergelijkbare waarden die zich inzetten om elkaar consequent een ondersteunende, respectvolle omgeving te bieden.
Het doel van veilige ruimtes
Het is bekend dat een beetje angst onze prestaties kan verbeteren, maar chronische angst kan een negatieve invloed hebben op onze emotionele en psychologische gezondheid.
Het gevoel hebben dat je altijd op je hoede moet zijn, kan vermoeiend en emotioneel belastend zijn.
"Angst brengt het zenuwstelsel in overdrive, wat lichamelijke systemen kan belasten die leiden tot fysiek ongemak zoals een strakke borst, hartkloppingen en kolkende maag", zegt Dr. Juli Fraga, PsyD.
"Omdat angst ervoor zorgt dat angst ontstaat, kan het leiden tot vermijdingsgedrag, zoals het vermijden van angst en het isoleren van anderen", voegt ze eraan toe.
Veilige ruimtes kunnen een onderbreking zijn van het oordeel, ongevraagde meningen en het moeten uitleggen. Het zorgt er ook voor dat mensen zich gesteund en gerespecteerd voelen. Dit is vooral belangrijk voor minderheden, leden van de LGBTQIA-gemeenschap en andere gemarginaliseerde groepen.
Dat gezegd hebbende, herdefiniëren critici het concept van een veilige ruimte vaak als iets dat een directe aanval is op de vrijheid van meningsuiting en alleen relevant is voor minderheidsgroepen op universiteitscampussen.
Het voortbestaan van deze enge definitie maakt het voor de algemene bevolking moeilijk om de waarde van een veilige ruimte te begrijpen en waarom ze alle mensen ten goede kunnen komen.
Het gebruik van deze beperkte definitie van veilige ruimte beperkt ook de reikwijdte van productieve discussies die we over het onderwerp kunnen voeren. Ten eerste verhindert het ons te onderzoeken hoe ze zich verhouden tot geestelijke gezondheid - een kwestie die net zo relevant en aantoonbaar urgenter is dan vrije meningsuiting.
Waarom deze ruimtes gunstig zijn voor de geestelijke gezondheid
Ondanks mijn achtergrond als student journalistiek, raciale minderheid en afkomstig uit de ultra-liberale Bay Area, had ik tot na mijn studie nog steeds moeite om de waarde van veilige ruimtes te begrijpen.
Ik was nooit anti-veilige ruimte, maar tijdens mijn tijd op Northwestern heb ik me nooit geïdentificeerd als iemand die een veilige ruimte nodig had. Ik was ook op mijn hoede om deel te nemen aan discussies over een onderwerp dat polariserende debatten zou kunnen doen ontbranden.
Achteraf gezien heb ik echter altijd al een veilige plek gehad voordat ik begon met studeren.
Sinds de middelbare school was die plaats de yogastudio in mijn woonplaats. Het beoefenen van yoga en de studio zelf was zoveel meer dan neerwaartse honden en handstanden. Ik leerde yoga, maar nog belangrijker, ik leerde hoe ik door ongemak kon navigeren, van mislukkingen kon leren en met vertrouwen nieuwe ervaringen kon benaderen.
Ik bracht honderden uren door met oefenen in dezelfde kamer, met dezelfde gezichten, in dezelfde matruimte. Ik vond het geweldig dat ik naar de studio kon gaan en de stress en het drama van een middelbare school aan de deur kon achterlaten.
Voor een onzekere tiener was het van onschatbare waarde om een beoordelingsvrije ruimte te hebben waar ik omringd was door volwassen, ondersteunende leeftijdsgenoten.
Hoewel de studio bijna perfect in de definitie past, had ik de studio tot voor kort nooit als een 'veilige ruimte' gezien.
Het herdefiniëren van de studio heeft me geholpen in te zien dat het niet productief is om alleen te focussen op veilige ruimtes als barrière voor vrije meningsuiting, omdat het de bereidheid van mensen om zich met het onderwerp in zijn geheel bezig te houden, namelijk hoe het zich verhoudt tot geestelijke gezondheid, beperkt.
Veilige ruimtes in een psychische crisis
In sommige opzichten is de roep om veilige ruimtes een poging om mensen te helpen bij het navigeren door de groeiende mentale gezondheidscrisis op zoveel universiteitscampussen in de Verenigde Staten.
Ongeveer een op de drie eerstejaarsstudenten heeft een probleem met de geestelijke gezondheid, en er zijn aanwijzingen dat de afgelopen decennia een grote toename van de psychopathologie bij studenten is opgetreden.
Als student aan Northwestern zag ik uit de eerste hand dat geestelijke gezondheid een ongebreideld probleem is op onze campus. Bijna elk kwartaal is sinds mijn tweede jaar ten minste één student in Northwestern overleden.
Niet alle verliezen waren zelfmoorden, maar veel wel. Naast 'The Rock', een rotsblok op de campus dat studenten traditioneel schilderen om reclame te maken voor evenementen of om hun mening te uiten, is er nu een boom geschilderd met de namen van overleden studenten.
De toename van schietpartijen en bedreigingen op school heeft ook zijn weerslag gehad op de campus. In 2018 werd onze campus afgesloten na meldingen van een actieve schutter. Het werd uiteindelijk een hoax, maar velen van ons brachten uren door in slaapzalen en klaslokalen om berichten naar onze families te sturen.
Zelfmoorden, traumatische incidenten, ongeacht de omstandigheden - deze gebeurtenissen laten een blijvende impact achter op studenten en de bredere gemeenschap. Maar velen van ons zijn ongevoelig geworden. Dit is ons nieuwe normaal.
"Trauma neemt het gevoel van veiligheid in gemeenschappen weg, en wanneer leeftijdsgenoten of medestudenten door zelfmoord sterven, kunnen gemeenschappen en geliefden zich schuldig, boos en verward voelen", legt Fraga uit. "Vooral degenen die met depressie worstelen, kunnen er last van hebben."
Voor velen van ons betekent ons 'normale' ook omgaan met een psychische aandoening. Ik heb collega's zien worstelen met depressie, angst, PTSS en eetstoornissen. De meesten van ons kennen iemand die is verkracht, seksueel misbruikt of misbruikt.
We komen allemaal - zelfs degenen onder ons met een bevoorrechte achtergrond - op de universiteit met een trauma of een vorm van emotionele bagage.
We worden in een nieuwe omgeving geduwd die vaak een academische snelkookpan kan worden en we moeten bedenken hoe we voor onszelf kunnen zorgen zonder de steun van onze familie of gemeenschap thuis.
Veilige ruimtes zijn een hulpmiddel voor de geestelijke gezondheid
Dus wanneer studenten om een veilige ruimte vragen, proberen we niet de stroom van ideeën op de campus te beperken of om zich los te maken van de gemeenschap. Het is niet de bedoeling om de vrijheid van meningsuiting te belemmeren en meningen te censureren die niet aansluiten bij de onze.
In plaats daarvan zoeken we een hulpmiddel om ons te helpen met onze geestelijke gezondheid te zorgen, zodat we actief kunnen blijven deelnemen aan onze lessen, buitenschoolse activiteiten en andere gebieden van ons leven.
Veilige ruimtes vertroebelen ons niet en verblinden ons niet voor de realiteit van onze wereld. Ze bieden ons een korte kans om kwetsbaar te zijn en onze waakzaamheid te laten varen zonder angst voor oordeel of schade.
Ze stellen ons in staat veerkracht op te bouwen, zodat we, wanneer we buiten deze ruimtes zijn, volwassen kunnen worden met onze leeftijdsgenoten en de sterkste, meest authentieke versies van onszelf kunnen zijn.
Het belangrijkste is dat veilige ruimtes ons in staat stellen zelfzorg te beoefenen, zodat we doordachte, productieve bijdragen kunnen blijven leveren aan moeilijke discussies, binnen en buiten de klas.
Als we nadenken over veilige ruimtes in de context van mentale gezondheid, is het duidelijk hoe ze een nuttig - en misschien wel essentieel - onderdeel kunnen zijn van ieders leven.
Leren leren prioriteiten te stellen en voor onze geestelijke gezondheid te zorgen, begint of eindigt immers niet op de universiteit. Het is een levenslange onderneming.
Megan Yee is recent afgestudeerd aan de Medill School of Journalism van Northwestern University en een voormalig redactiestagiair bij Healthline.
