'Trek je kern bij elkaar en haal de adem …' zei de instructeur, terwijl ze haar eigen krachtige uitademing demonstreerde met samengeknepen lippen.
Ze bleef boven me staan, wachtte even en legde een hand op mijn nog slappe buik. Ze voelde mijn frustratie, glimlachte en moedigde me zachtjes aan.
'Je komt er wel,' zei ze. 'Je buikspieren komen samen.'
Ik legde mijn hoofd achterover op mijn mat en liet mijn lucht gaan in een onwaardige waardigheid. Was ik er echt? Omdat, eerlijk gezegd, de meeste dagen er geen zin in had.
Sinds ik bijna zes maanden geleden mijn vijfde baby kreeg, ben ik het nederige en oogverblindende besef tegengekomen dat alles wat ik dacht te weten over lichaamsbeweging helemaal verkeerd was.
Vóór deze zwangerschap gaf ik toe dat ik een sporter was die "all-in, all-time" was. In mijn gedachten: hoe moeilijker de training, hoe beter ik af was. Hoe meer mijn spieren verbrandden, hoe effectiever de oefening. Hoe meer ik wakker werd, te pijnlijk om zelfs maar te bewegen, hoe meer bewijs ik had dat ik hard genoeg aan het trainen was.
Zwanger zijn met mijn vijfde kind op 33-jarige leeftijd (ja, ik begon vroeg, en ja, dat zijn veel kinderen) hield me niet eens tegen - na 7 maanden zwanger was ik nog steeds in staat om 200 pond te hurken en ik was trots mezelf op mijn vermogen om zware gewichten te blijven tillen tot aan de levering.
Maar toen werd mijn baby geboren en net als mijn vermogen om de nacht door te slapen, verdween mijn verlangen om een voet in een sportschool te zetten volledig. Voor het eerst in mijn leven klonk sporten niet eens op afstand aantrekkelijk. Het enige wat ik wilde doen was thuis blijven in mijn comfortabele kleding en mijn baby knuffelen.
Weet je wat? Dat is precies wat ik deed.
In plaats van mezelf te dwingen "weer in vorm te komen" of "terug te stuiteren", besloot ik iets behoorlijk drastisch voor mij te doen: ik nam de tijd. Ik deed het rustig aan. Ik heb niets gedaan wat ik niet wilde doen.
En misschien voor de eerste keer in mijn leven leerde ik naar mijn lichaam te luisteren en realiseerde ik me dat het uiteindelijk nodig was om een vijfde baby te krijgen om eindelijk een gezonde relatie met lichaamsbeweging te ontwikkelen.
Want ondanks dat het proces frustrerend traag verloopt, heeft het opnieuw leren oefenen me eindelijk de ogen geopend voor een harde waarheid: ik had het helemaal verkeerd.
Oefening is niet wat ik dacht dat het was
Terwijl ik altijd aan lichaamsbeweging dacht als een prestatie en een viering van hoeveel ik kon doen - hoeveel gewicht ik kon tillen, hurken of bankieren, realiseerde ik me eindelijk dat sporten meer gaat over de lessen die het ons leert over hoe om ons leven te leven.
De 'oude ik' gebruikte oefening als een manier om te ontsnappen, of om mezelf te bewijzen dat ik iets aan het bereiken was, dat ik meer waard was omdat ik mijn doelen kon bereiken.
Maar oefenen mag nooit gaan over het onderwerpen van ons lichaam aan onderwerping, harder en sneller rijden in de sportschool, of zelfs meer en zwaardere gewichten heffen. Het moet over genezing gaan.
Het moet gaan om te weten wanneer je dingen snel moet doen - en wanneer je ze tergend langzaam moet nemen. Het moet gaan over weten wanneer je moet duwen en wanneer je moet rusten.
Het moet in de eerste plaats gaan om het eren van en luisteren naar ons lichaam, niet om hen te dwingen iets te doen waarvan wij denken dat ze het 'moeten' doen.
Tegenwoordig ben ik de fysiek zwakste die ik ooit ben geweest. Ik kan geen enkele push-up doen. Ik spande mijn rug toen ik probeerde mijn "normale" gewicht te hurken. En ik moest mijn bar laden met een gewicht waar ik me zelfs voor schaamde. Maar weet je wat? Ik heb eindelijk vrede met waar ik ben op mijn fitnessreis.
Want hoewel ik niet zo fit ben als ik ooit was, heb ik een gezondere relatie dan ooit met lichaamsbeweging. Ik heb eindelijk geleerd wat het betekent om echt te rusten, naar mijn lichaam te luisteren en het in elke fase te eren - hoeveel het ook voor mij kan 'doen'.
Chaunie Brusie is een verpleegster van bevalling en bevalling die schrijver werd en een pas geslagen moeder van vijf kinderen. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid tot hoe je die eerste dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar hier.
