Ik ben geen tv-kijker.
Sterker nog, ik ben eigenlijk meestal heftig anti-tv, een feit dat mijn ontevreden middelbare scholier kan bevestigen.
Ik vind het niet ontspannend, ik kan een show niet doornemen zonder zenuwachtig te worden over de honderden andere productieve dingen die ik zou kunnen doen, en als ik ernaar kijk, lijkt het alsof ik altijd een onverklaarbare achterblijf. hoofdpijn. Dus in het algemeen heb ik mezelf tegen tv uitgeroepen.
Toen kreeg ik een miskraam.
Gevolgd door een andere.
Twee opeenvolgende zwangerschapsverliezen voelden als de volwassen versie van op de speelplaats vallen en je hoofd niet kunnen optillen. De scherpe, opzienbarende pijn van het feit dat de wind uit je wordt geslagen en niet begrijpt wat er gebeurt.
Eerlijk gezegd waren mijn miskramen mijn eerste echte kennismaking met verdriet en ik had geen idee hoe ik ermee moest navigeren. En tot mijn verbazing ging ik voor het eerst in mijn leven naar tv als een manier om me door het verdriet en de pijn van mijn verliezen heen te helpen.
Op een vreemde manier werd tv voor mij een onwaarschijnlijke therapiebron tijdens die moeilijke tijd in mijn leven.
Een reis door verlies
Mijn eerste miskraam - na 4 succesvolle zwangerschappen - voelde alsof ik me volledig overrompelde.
Om de een of andere reden, ondanks dat ik wist hoe vaak zwangerschapsverlies is, en omdat ik verschillende vrouwen kende die het hebben meegemaakt, heb ik er nooit echt over nagedacht dat het mij zou overkomen.
Dus toen het gebeurde, viel het me helemaal in de war.
Het verwoestte me op een manier waar ik, zelfs 4 jaar later, nog steeds niet volledig van ben hersteld. Of ik nu kijk naar de hormonale, fysieke of emotionele effecten - of waarschijnlijker een combinatie van alle drie - dat verlies heeft me diep veranderd.
Toen we ons klaar voelden om het opnieuw te proberen, iets meer dan een jaar nadat het verlies was opgetreden, was ik onmiddellijk bang om die zwangerschap opnieuw te verliezen. Het was een verlammende, diepe angst die verlammend aanvoelde.
Vanwege mijn eerste verlies hadden we al vrij vroeg een echo gepland en het was pijnlijk om op dat punt te komen. Het was alles waar ik aan kon denken, en ik had het gevoel dat ik niet goed voor mijn andere kinderen kon zorgen of op geen enkele manier, vorm of vorm aanwezig kon zijn voor mijn leven.
Mijn geest werd constant geplaagd door angst en angst - en toen, toen we eindelijk bij de echokamer kwamen, verraadde het scherm wat ik altijd al had gevreesd: een hart dat veel te langzaam klopte.
Mijn verloskundige legde me uit dat hoewel het hart van mijn baby klopte, een trage foetale hartslag een miskraam betekende.
Ik zal nooit de pijn vergeten van het kijken naar de worstelende flikkeringen van de hartslag van mijn baby op het scherm.
Die dag ging ik naar huis om te wachten tot mijn baby stierf.
Het wachten was pijnlijk. Omdat er een hartslag was, werd het een martelend wachtspel. Hoewel we allemaal statistisch wisten dat ik waarschijnlijk een miskraam zou krijgen, was er nog steeds die vlam van hoop dat de baby zou overleven. We moesten de zwangerschap een kans geven en nog een paar weken wachten voordat we het zeker wisten.
Het is moeilijk uit te leggen hoe dat wachten voelde. Het was ondraaglijk en ik voelde het volledige gamma van elke mogelijke emotie die je maar kon bedenken op zo'n intens niveau dat het voelde alsof ik zou uiteenspatten.
Ik wilde in die tijd niets liever dan uit mijn eigen geest - en mijn lichaam - ontsnappen en daarom ging ik naar de tv.
Hoe tv me door mijn verdriet en angst heen hielp
In die wachttijd wendde ik me tot tv, precies om alle redenen die ik ooit had vermeden: het was een manier om tijd te verspillen, een weg om aan mijn eigen geest te ontsnappen, een pad naar een gekunstelde (zij het volledig valse) wereld waar lachen op nummers kon worden gerekend om me op de been te houden.
Voor mij voelde de hersenloze afleiding en lichtheid van de tv-wereld waar ik tegenaan liep als een balsem voor mijn gebroken ziel.
De korte onderbreking die mijn shows me gaven, stelde me in staat om, hoe hoogstaand, ook te functioneren in de andere delen van mijn leven. En toen we eindelijk terugkeerden naar het kantoor van de dokter om erachter te komen dat de zwangerschap eindigde in een verlies, wendde ik me opnieuw tot tv om me te helpen een stukje lichtheid te vinden om aan vast te houden.
Verrassend genoeg kwam ik erachter dat ik niet de enige ben die tv heeft gebruikt om een miskraam aan te pakken.
Na vier miskramen, waaronder twee IVF-zwangerschappen, en de geboorte van een zoon met speciale behoeften met het 22q11.2-deletiesyndroom, gebruikte Courtney Hayes uit Arizona tv als een belangrijk hulpmiddel bij het bestrijden van haar angst na traumatische zwangerschappen, vooral toen ze zwanger raakte van een tweede kind.
'Veel Netflix en afleiding', zegt ze over hoe ze tijdens die zwangerschap met haar angsten omging. "De stille momenten zijn wanneer het kan consumeren."
Ik zou erachter komen wat Hayes precies bedoelde toen ik een jaar na mijn tweede miskraam weer zwanger was - en de angst en angst die ik voelde was overweldigend.
Ik voelde me alsof ik uit mijn eigen huid zou exploderen van zorgen, en bovendien had ik verlammende ochtendmisselijkheid die zo ernstig was dat zelfs mijn tanden poetsen of douchen me kotste.
Het enige wat ik wilde doen was in bed liggen, maar het neerleggen bracht de demonen van angst en ongerustheid op de spits.
En zo kwam de balsem van tv opnieuw mijn leven binnen.
Telkens als mijn man thuis was om de kinderdienst over te nemen, trok ik me terug in mijn kamer en bekeek elke show die je maar kon bedenken. Ik stopte vol met 'feelgood'-shows zoals' Fuller House 'en' Friends 'en klassieke films die ik nog nooit had gezien, zoals' Jerry McGuire 'en' When Harry Met Sally '.
Ik vermeed elke show die zinspeelde op baby's of zwangerschap, en toen "Call the Midwife" als een nieuw seizoen verscheen, huilde ik bijna.
Maar over het algemeen zaten die uren in mijn kamer, verankerd mezelf aan het enige dat ik de energie had om te doen - een show kijken - voelde alsof ze me er doorheen hadden geholpen.
Nu ben ik geen expert op het gebied van miskramen of het navigeren door verdriet. Ik ben niet op de beste manier getraind om de voor de hand liggende angst of misschien zelfs een lichte PTSS te doorstaan die ik achteraf waarschijnlijk ervoer.
Maar wat ik wel weet, is dat we als moeders soms doen wat we kunnen om te overleven met de middelen voor geestelijke gezondheid die we tot onze beschikking hebben.
Amy Shuman, MSW, LICSW, DCSW, een counselor aan de Western New England University, legt uit dat er veel verschillende dingen zijn die iemand troost vindt in tijden van verdriet en verlies, van aromatherapie tot kalmerende muziek tot verzwaarde dekens.
In mijn geval was tv-kijken om me te helpen omgaan met mijn emoties eigenlijk een vorm van troost. 'Veel mensen vinden bepaalde shows geruststellend', zegt ze. 'Het kan zijn als hun verzwaarde deken.'
Hoewel er geen verkeerde of juiste manier is om door de stadia van verdriet en verlies te gaan, herinnert Shuman ons eraan dat het belangrijk is om te beseffen dat als het 'coping'-mechanisme je verbiedt je leven te leiden of je op een of andere manier arbeidsongeschikt maakt, of het gaat langdurig aan is het niet langer een gezonde manier om met je emoties om te gaan.
'Zodra het je vermogen om te functioneren in de weg begint te staan, is het misschien iets waar je een professional over moet spreken', zegt ze.
En terwijl ik jullie aanmoedig dit te lezen om te behagen, praat alsjeblieft met je arts over al je emoties tijdens en na een zwangerschapsverlies, en eventuele volgende zwangerschappen daarna, ik wilde gewoon mijn verhaal delen om te zeggen dat je dat niet bent alleen als je merkt dat je gewoon op zoek bent naar een manier om je emoties een tijdje te verdoven om er doorheen te komen.
Vrede vinden
Omdat het goede nieuws aan het einde van al deze strijd is dat ik het gehaald heb.
Ik gebruikte tv veel om mezelf het hoofd te bieden en af te leiden van al mijn angsten en zorgen en de fysieke ontberingen van het eerste trimester van mijn zwangerschap na de miskramen - maar toen ik die eerste 13 weken doorkwam, voelde het als de mist begon op te tillen.
Ik worstelde de hele zwangerschap met angst. Ik maakte me constant zorgen over het verlies van mijn baby. Maar na het eerste trimester had ik de hersenloze afleiding van tv niet nodig zoals ik ooit had.
En nadat ik als het ware 'doorgekomen' was en mijn regenboogbaby ter wereld bracht, loop ik nu een andere weg in de reis van zwangerschapsverlies. (Omdat ik er vast van overtuigd ben, is er geen einde - alleen een weg die we allemaal anders bewandelen.)
Nu kan ik terugkijken op mijn ervaring en mezelf genade geven.
In een wereld die vrouwen en vooral moeders lijkt te willen aanmoedigen om zich te concentreren op mindfulness in het heden als een manier om het leven ten volle te leven, was ik verrast om te ontdekken dat, voor mij, mijn eigen geest ontsnapte door een paar onschadelijke Tv-programma's waren eigenlijk een onverwachte bron van genezing.
Ik deed niet iets "verkeerds" door aan een paar van mijn harde gevoelens te willen ontsnappen, en ik probeerde zeker niet de liefde die ik had voor al mijn zwangerschappen te "vergeten", ik had gewoon een soort onderbreking van de duisternis nodig dat constant mijn geest plaagde.
De ervaring heeft me geleerd dat als het gaat om zwangerschapsverlies - en zwangerschap na verlies - we allemaal anders zullen omgaan, genezen en rouwen.
Er is gewoon geen "goede" of "verkeerde" manier om er doorheen te komen.
Ik denk dat de sleutel is te weten wanneer we een tijdelijk coping-mechanisme nodig hebben om erdoorheen te komen en wanneer we professionele hulp moeten zoeken.
En wat mij betreft? Nou, ik heb de zachte gloed van het scherm niet meer nodig om me af te leiden. Ik ben weer terug bij het zijn van de gemene, schermloze moeder die mijn kinderen hebben leren kennen en waarderen. (Ha.)
Maar ik zal voor altijd dankbaar zijn dat ik op een moment dat ik het het meest nodig had, een onverwachte hulpbron had die me ruimte en tijd gaf om een manier te vinden om te genezen.
Chaunie Brusie is een verpleegster van bevalling en bevalling die schrijver is geworden en een pas geslagen moeder van 5 is. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid en hoe je die eerste dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan al je slaap die je niet bent krijgen. Volg haar hier.
