Velen van ons zien 'verdriet' misschien als een reactie op het verlies van iemand van wie we houden, maar verdriet is eigenlijk een veel complexer fenomeen.
Bij elke vorm van verlies worstelen kan een verdrietproces inhouden, zelfs als dat verlies niet echt tastbaar is.
Er valt op dit moment veel te rouwen met de recente COVID-19-uitbraak.
Er is een collectief verlies van normaliteit en voor velen van ons hebben we het gevoel van verbinding, routine en zekerheid over de toekomst verloren. Sommigen van ons hebben hun baan en zelfs hun dierbaren al verloren.
En de meesten, zo niet wij allemaal, hebben een aanhoudend gevoel dat er nog meer verlies zal komen. Dat gevoel van angstige anticipatie wordt 'anticiperend verdriet' genoemd en het kan een doozy zijn.
Een rouwproces kan plaatsvinden, zelfs als we voelen dat er verlies gaat optreden, maar we weten nog niet precies wat het is. We weten dat de wereld om ons heen nooit meer hetzelfde zal zijn - maar wat we precies hebben verloren en zullen verliezen, is ons nog grotendeels onbekend.
Dit kan moeilijk te verwerken zijn.
Als je je afvraagt of je dit soort verdriet ervaart, zijn hier enkele tekenen om naar te zoeken, evenals enkele copingvaardigheden die je op dit moment kunt aanboren:
1. Je staat op scherp - en het is niet altijd duidelijk waarom
Misschien voel je een gevoel van angst, alsof er iets ergs om de hoek is, maar het is onduidelijk wat het zou kunnen zijn. (Dit wordt vaak omschreven als 'wachten tot de andere schoen valt'.)
Hypervigilantie is ook een veel voorkomende manier waarop dit opduikt. Mogelijk scant u op mogelijke 'bedreigingen', bijvoorbeeld wanneer u sterk reageert wanneer iemand in de buurt hoest of niest, geïrriteerd raakt door een vreemde die niet op de juiste afstand van de samenleving is, of in paniek raakt wanneer de telefoon overgaat.
Dit kan zich ook manifesteren als aanhoudende angst en overweldigend, zoals "bevriezen" bij het nemen van beslissingen of planning, of vaker uitstellen om complexe taken te vermijden.
Als je gevaar of onheil verwacht, is het logisch dat emotioneel gereguleerd blijven op dit moment een grotere uitdaging is.
2. Je bent boos op dingen waar je geen controle over hebt
Jezelf gemakkelijk en aanhoudend gefrustreerd vinden, is een veel voorkomende uiting van verdriet.
Thuiswerken was bijvoorbeeld vroeger misschien een luxe, maar misschien voelt het nu meer als een straf. Het niet krijgen van je favoriete merk in dozen verpakte macaroni en kaas was misschien niet eerder een groot probleem, maar plotseling ben je woedend bij je plaatselijke winkel omdat je niet voldoende voorraad hebt.
Als kleine obstakels plotseling ondraaglijk aanvoelen, ben je niet de enige. Deze obstakels dienen vaak als onbewuste herinneringen dat dingen niet hetzelfde zijn - wat verdriet en een gevoel van verlies veroorzaakt, zelfs als we ons er niet van bewust zijn.
Als je merkt dat je vaker boos wordt, wees dan voorzichtig met jezelf. Dit is een volkomen normale reactie in tijden van collectief trauma.
3. Je bent neergelegd bij het worstcasescenario
Een van de manieren waarop mensen vaak met anticiperend verdriet omgaan, is door mentaal en emotioneel te 'voorbereiden' op het worstcasescenario.
Als we doen alsof het onvermijdelijk is, kunnen we onszelf voor de gek houden door te denken dat het niet zo schokkend of pijnlijk aanvoelt als het zover komt.
Dit is echter een beetje een valstrik. Overpeinzen over ziekelijke scenario's, hopeloos voelen terwijl de zaken zich ontvouwen, of angstig ronddraaien over alles wat fout zou kunnen gaan, zal je niet echt beschermen - in plaats daarvan zal het je emotioneel geactiveerd houden.
In feite kan chronische stress uw immuunsysteem op negatieve manieren beïnvloeden, daarom is het zo belangrijk om gedurende deze tijd zelfzorg te beoefenen.
Paraatheid is belangrijk, maar als je gefixeerd bent op de meest apocalyptische en rampzalige mogelijkheden, doe je misschien meer kwaad dan goed. Balans is de sleutel.
4. Je merkt dat je je terugtrekt of anderen ontwijkt
Als we ons overweldigd, bang en geactiveerd voelen, is het logisch dat we ons van anderen terugtrekken. Als we onszelf nauwelijks kunnen voortbewegen, kan het vermijden van andere mensen het gevoel hebben dat we onszelf beschermen tegen hun stress en angst.
Dit kan echter averechts werken. Isolatie kan gevoelens van depressie en angst juist versterken.
In plaats daarvan moeten we verbonden blijven met anderen - en dat kunnen we doen door duidelijke grenzen te houden aan wat voor soort ondersteuning we kunnen bieden.
Enkele voorbeelden van grenzen die je nu zou kunnen stellen:
- Ik heb het erg moeilijk met deze COVID-19-dingen. Kunnen we het gesprek vandaag licht houden?
- Ik denk niet dat ik hier nu over kan praten. Kunnen we iets doen om onszelf nu af te leiden?
- Ik heb het momenteel moeilijk en kan u nu niet op die manier ondersteunen. Ik ben blij om (een spel te spelen / een zorgpakket te sturen / later per sms in te checken) in plaats daarvan als dat nuttig zou zijn.
- Ik heb momenteel niet veel capaciteit om u te ondersteunen, maar ik zal u later enkele links e-mailen waarvan ik denk dat ze nuttig kunnen zijn als u dat wilt.
Onthoud dat er niets mis is met het stellen van de grenzen die je nodig hebt om voor jezelf te zorgen!
5. Je bent helemaal uitgeput
Veel van waar we het over hebben met anticiperend verdriet is eigenlijk gewoon de traumarespons van ons lichaam: namelijk in de "vecht-, vlucht- of bevriezingsmodus".
Wanneer we ons bedreigd voelen, reageert ons lichaam door ons te overspoelen met stresshormonen en ons op te peppen, voor het geval we snel op een bedreiging moeten reageren.
Een van de bijwerkingen hiervan is echter dat we ons uiteindelijk versleten voelen. Dagelijks zo geactiveerd zijn, kan ons echt moe maken, waardoor uitputting een behoorlijk universele verdrietervaring wordt.
Dit is bijzonder moeilijk in een tijd waarin zoveel mensen praten over hoe productief ze zijn geweest terwijl ze zichzelf isoleerden. Het kan behoorlijk belabberd zijn om te horen dat anderen nieuwe hobby's of projecten beginnen terwijl we amper uit bed kunnen komen.
U bent echter verre van alleen in uw door pandemie veroorzaakte uitputting. En als je nu alleen nog maar jezelf kunt beschermen? Dat is meer dan voldoende.
Als u anticiperend verdriet voelt, wat kunt u dan doen?
Als je niet zeker weet hoe je door deze vorm van verdriet moet navigeren, zijn er een paar dingen die je kunt doen:
Bevestig en bevestig uw gevoelens. Er is geen reden om je te schamen of kritisch te zijn over de emoties die je hebt. Iedereen zal verdriet anders ervaren en geen van de gevoelens die je hebt is onredelijk in zo'n moeilijke tijd. Wees lief voor jezelf.
Breng het terug naar de basis. Het is vooral belangrijk om op dit moment gevoed, gehydrateerd en uitgerust te blijven. Als je hiermee worstelt, noem ik in dit artikel enkele tips over basis zelfzorg en enkele handige apps om hier te downloaden.
Maak contact met anderen, zelfs als je dat niet wilt. Het kan verleidelijk zijn om iedereen buiten te sluiten als je overweldigd en geactiveerd bent. Weersta alstublieft de drang! Menselijke verbinding is een cruciaal onderdeel van ons welzijn, vooral nu. En als je dierbaren je een muur op drijven? Er is op dit moment ook een app om verbinding te maken met mensen.
Geef prioriteit aan rust en ontspanning. Ja, het klinkt absurd om mensen te vertellen dat ze moeten ontspannen tijdens een pandemie. Wanneer onze angst echter zo geactiveerd is, is het van cruciaal belang om te proberen ons lichaam en onze hersenen te ontkalken. Dit artikel heeft een vrij uitputtende lijst met bronnen als je angst op dit moment is toegenomen.
Druk jezelf uit. Creatieve outlets zijn op dit moment bijzonder nuttig. Probeer journaling, dansen, collageren - wat je ook helpt om te verwerken wat er emotioneel voor je gebeurt! Ik heb ook een aantal dagboekprompts en zelfzorgoefeningen in dit verdrietzine als je geïnteresseerd bent.
Praat met een professional. Online therapie is op dit moment een zegen. Als je er toegang toe hebt, zijn therapeuten op dit moment een essentieel hulpmiddel om door verdriet en angst heen te komen. Ik heb hier enkele therapiebronnen opgenomen en ik heb ook enkele van mijn beste teletherapie-tips in dit artikel gedeeld.
Onthoud dat je niet de enige bent in wat je nu voelt
In feite ben je er verre van. Velen van ons ervaren een verdrietproces rond deze tijd van snelle verandering en collectieve angst.
Je verdient steun en de worstelingen die je ondervindt zijn volkomen begrijpelijk, vooral gezien alles wat om ons heen verandert.
Wees lief voor jezelf - en als je meer ondersteuning nodig hebt, neem dan gerust contact op. We zijn misschien de komende weken zelfisolerend en zelfs eenzaam, maar niemand van ons hoeft nu alleen te zijn.
Sam Dylan Finch is redacteur, schrijver en strateeg voor digitale media in de San Francisco Bay Area. Hij is de hoofdredacteur van geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Vind hem op Twitter en Instagram en leer meer op SamDylanFinch.com.
