The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige first-person verhalen verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren door een nieuw normaal
Ik zat op de vloer van mijn slaapkamer voor de kast, met de benen onder me en een grote vuilniszak naast me. Ik hield een paar eenvoudige zwarte lakleren pumps vast, hakken gedragen door gebruik. Ik keek naar de tas, die al een paar hakken vasthield, en toen terug naar de schoenen in mijn hand, en begon te huilen.
Die hielen hielden zoveel herinneringen voor me vast: me zelfverzekerd en groot terwijl ik werd beëdigd als reclasseringsambtenaar in een rechtszaal in Alaska, bungelend aan mijn hand terwijl ik op blote voeten door de straten van Seattle liep na een avondje uit met vrienden, en me hielp stutten over het podium tijdens een dansvoorstelling.
Maar op die dag, in plaats van ze voor mijn volgende avontuur op mijn voeten te laten glijden, gooide ik ze in een tas die bestemd was voor Goodwill.
Een paar dagen eerder kreeg ik twee diagnoses: fibromyalgie en chronisch vermoeidheidssyndroom. Die zijn toegevoegd aan de lijst die al enkele maanden groeit.
Met die woorden op papier van een medisch specialist werd de situatie maar al te reëel. Ik kon niet langer ontkennen dat er iets ernstigs in mijn lichaam gebeurde. Ik kon niet op mijn hielen glijden en mezelf ervan overtuigen dat ik deze keer misschien niet binnen een uur kreupel zou zijn van pijn.
Die schoenen die essentieel waren voor activiteiten die ik graag deed met mijn gezonde lichaam. Femme zijn vormde een hoeksteen van mijn identiteit. Het voelde alsof ik mijn toekomstplannen en dromen weggooide.
Ik was gefrustreerd omdat ik van streek was over iets dat zo onbeduidend leek als schoenen. Bovenal was ik boos op mijn lichaam omdat het me in deze positie had gebracht, en - zoals ik het op dat moment zag - omdat het me in de steek liet.
Dit was niet de eerste keer dat ik overweldigd werd door emoties. En, zoals ik sinds dat moment vier jaar geleden op mijn vloer heb geleerd, zou het zeker niet mijn laatste zijn.
In de jaren sinds ik ziek ben geworden en gehandicapt ben geworden, heb ik geleerd dat een hele reeks emoties net zo goed deel uitmaakt van mijn ziekte als mijn fysieke symptomen - zenuwpijn, stijve botten, pijnlijke gewrichten en hoofdpijn. Deze emoties begeleiden de onvermijdelijke veranderingen in en om mij heen terwijl ik in dit chronisch zieke lichaam leef.
Als u een chronische ziekte heeft, wordt er niet beter of genezen. Er is een deel van je oude zelf, je oude lichaam, dat verloren is gegaan.
Ik merkte dat ik door een proces van rouw en acceptatie ging, verdriet gevolgd door empowerment. Ik zou niet beter worden.
Alleen met rouwen zou ik langzaam mijn lichaam, mezelf, mijn leven opnieuw leren. Ik zou rouwen, accepteren en dan verder gaan.
Deel op Pinterest
Niet-lineaire stadia van verdriet voor mijn steeds veranderende lichaam
Als we denken aan de vijf fasen van verdriet - ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, acceptatie - denken velen van ons aan het proces dat we doormaken wanneer iemand van wie we houden, overlijdt.
Maar toen Dr. Elisabeth Kubler-Ross oorspronkelijk schreef over de stadia van verdriet in haar boek "On Death and Dying" uit 1969, was het eigenlijk gebaseerd op haar werk met terminaal zieke patiënten, met mensen wier lichaam en leven zoals ze dat kenden, drastisch veranderd.
Rouwen, zoals Kubler-Ross en vele anderen hebben opgemerkt, is een niet-lineair proces. In plaats daarvan beschouw ik het als een continue spiraal.
Op een bepaald moment met mijn lichaam weet ik niet in welk stadium van rouw ik ben, alleen dat ik erin zit, worstelend met de gevoelens die bij dit steeds veranderende lichaam horen.
Na een paar goede dagen is het echt moeilijk als ik terugval in slechte dagen. Ik merk vaak dat ik stilletjes huil in bed, geplaagd door zelftwijfel en gevoelens van waardeloosheid, of mensen een e-mail stuur om toezeggingen te annuleren, intern schreeuwend boze gevoelens tegen mijn lichaam omdat ze niet doen wat ik wil.
Ik weet nu wat er aan de hand is als dit gebeurt, maar in het begin van mijn ziekte besefte ik niet dat ik rouwde.
Als mijn kinderen me zouden vragen om te gaan wandelen en mijn lichaam niet eens van de bank kon bewegen, werd ik ongelooflijk boos op mezelf en vroeg ik me af wat ik had gedaan om deze slopende omstandigheden te rechtvaardigen.
Toen ik om 2 uur 's nachts op de grond lag met pijn over mijn rug, onderhandelde ik met mijn lichaam: ik zal die supplementen proberen die mijn vriend voorstelde, ik zal gluten uit mijn dieet verwijderen, ik zal yoga proberen nogmaals … laat de pijn alsjeblieft ophouden.
Toen ik grote passies zoals dansvoorstellingen moest opgeven, vrij moest nemen van de middelbare school en mijn baan moest verlaten, vroeg ik me af wat er met me aan de hand was dat ik zelfs de helft van wat ik vroeger niet meer kon bijhouden.
Ik was al geruime tijd in ontkenning. Toen ik eenmaal accepteerde dat de capaciteiten van mijn lichaam veranderden, kwamen er vragen naar boven: wat betekenden deze veranderingen in mijn lichaam voor mijn leven? Voor mijn carrière? Voor mijn relaties en mijn vermogen om een vriend, een minnaar, een moeder te zijn? Hoe veranderden mijn nieuwe beperkingen de manier waarop ik naar mezelf keek, mijn identiteit? Was ik nog steeds femme zonder mijn hakken? Was ik nog steeds een leraar als ik geen klas meer had, of een danser als ik niet meer kon bewegen zoals voorheen?
Zoveel dingen waarvan ik dacht dat ze de hoekstenen van mijn identiteit waren - mijn carrière, mijn hobby's, mijn relaties - veranderden drastisch en veranderden, waardoor ik me afvroeg wie ik werkelijk was.
Alleen door veel persoonlijk werk, met de hulp van counselors, life coaches, vrienden, familie en mijn vertrouwde dagboek, realiseerde ik me dat ik rouwde. Door dat besef kon ik langzaam door de woede en het verdriet heen en naar acceptatie gaan.
Hakken vervangen door vlindersandalen en een sprankelende stok
Acceptatie betekent niet dat ik niet alle andere gevoelens ervaar of dat het proces eenvoudiger is. Maar het betekent wel dat ik de dingen die ik denk dat mijn lichaam zou moeten zijn of doen, loslaat en het in plaats daarvan omarmt voor wat het nu is, gebrokenheid en zo.
Acceptatie betekent de dingen doen die ik moet doen om voor dit nieuwe lichaam te zorgen en de nieuwe manieren waarop het door de wereld beweegt. Het betekent schaamte en geïnternaliseerd bekwaamheid opzij zetten en mezelf een sprankelende paarse stok kopen, zodat ik weer korte wandelingen met mijn kind kan maken.
Acceptatie betekent dat ik alle hakken in mijn kast kwijt ben en in plaats daarvan een paar schattige flats koop.
Toen ik voor het eerst ziek werd, was ik bang dat ik zou verliezen wie ik was. Maar door rouw en acceptatie heb ik geleerd dat deze veranderingen in ons lichaam niet veranderen wie we zijn. Ze veranderen onze identiteit niet.
Ze geven ons eerder de kans om nieuwe manieren te leren om die delen van onszelf te ervaren en uit te drukken.
Ik ben nog steeds een leraar. Mijn online klaslokaal vult zich met andere zieke en gehandicapte mensen zoals ik om over ons lichaam te schrijven.
Ik ben nog steeds een danser. Mijn rollator en ik bewegen me gracieus over de fasen.
Ik ben nog steeds een moeder. Een minnaar. Een vriend.
En mijn kast? Het zit nog steeds vol met schoenen: kastanjebruine fluwelen laarzen, zwarte balletslippers en vlindersandalen, allemaal wachtend op ons volgende avontuur.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die door een nieuw normaal navigeren terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe-momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk hier de volledige serie.
Angie Ebba is een queer gehandicapte artiest die schrijfworkshops geeft en landelijk optreedt. Angie gelooft in de kracht van kunst, schrijven en optreden om ons te helpen onszelf beter te begrijpen, gemeenschap op te bouwen en verandering aan te brengen. Je kunt Angie vinden op haar website, haar blog of Facebook.
