Op de dag dat ik mijn dochter verwekte, liep ik een 10K - wat voor mij niets is. Ik heb twee marathons gelopen, tientallen halve marathons en duizenden niet-beloonde mijlen gelogd. Training is tenslotte een par voor het parcours van de hardloper op afstand.
Bovendien was ik niet zwanger … althans nog niet. Mijn man en ik zouden onze vijfde trouwdag pas later op de avond 'vieren', maar de zaken veranderden niet toen twee lijnen op mijn zwangerschapstest blauw werden.
Ik vroeg mijn OB-GYN of ik bij het eerste bezoek kon blijven rennen.
Hiervoor waren verschillende redenen. Ik heb een angststoornis en een bipolaire stoornis en lichaamsbeweging is (en blijft) therapeutisch.
Rennen ondersteunt me, kalmeert mijn lichaam en zenuwen. In het verleden had ik last van body dysmorphia en OFSED / EDNOS. Oefening helpt me gefocust te blijven op het leven van een gezonde levensstijl, niet op een door gewicht geobsedeerde levensstijl. Bovendien wilde ik de best mogelijke versie van mezelf zijn.
Ik wilde er alles aan doen om mezelf en mijn baby veilig te houden.
Mijn dokter was bemoedigend. Hij vertelde me dat ik kon rennen zolang ik me comfortabel voelde. 'Je moet de afstand verkorten,' zei hij, 'maar gezien je geschiedenis is hardlopen 3 mijl per dag prima. Het is zelfs geweldig. Actief blijven helpt zelfs tijdens de bevalling en bevalling.”
Dus rende ik weg. Ik kocht nieuwe sneakers in mijn eerste trimester en nieuwe broeken in het tweede. Ik vertraagde mijn tempo en ging nooit uit zonder een lichte snack of fles water. Ik hield me ook aan mijn belofte en beperkte mijn runs tot 45 minuten per dag of minder. En door dit te doen, kon ik meerdere keren per week lopen tot mijn 38e week.
Tot 6 dagen voor levering.
Is het veilig?
Er is natuurlijk veel discussie over lichaamsbeweging tijdens de zwangerschap. Vrouwelijke gewichtheffers worden regelmatig bekritiseerd, aanstaande CrossFit-trainers worden vaak onder de loep genomen, en ik kan je niet vertellen hoeveel eigenzinnige blikken ik kreeg tijdens mijn late zwangerschapsruns. Ongevraagde opmerkingen, zoals: 'Dat lijkt niet veilig' en 'Ben je niet bang dat je de baby gaat schudden?' waren gewoon.
Volgens het American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) is het echter niet alleen veilig voor ervaren hardlopers om door te blijven rennen en te trainen terwijl ze zwanger zijn, het wordt aangemoedigd.
Als u gezond bent en uw zwangerschap geen hoog risico heeft, kan lichaamsbeweging geweldig zijn, omdat het rugpijn kan verminderen, constipatie kan verminderen en uw risico op het ontwikkelen van pre-eclampsie en zwangerschapsdiabetes kan verminderen.
Het bevordert ook het algemene welzijn en de gezondheid. ACOG merkt echter op wat u wel en niet kunt doen, verschilt van persoon tot persoon - en van zwangerschap tot zwangerschap.
"Het is belangrijk om tijdens uw prenatale bezoeken oefeningen te bespreken met uw verloskundige of een ander lid van uw zorgteam", suggereren ze. En dat is precies wat ik deed. Ik sprak met mijn arts en maakte eens groen licht, maakte een trainingsschema en -plan.
Dat gezegd hebbende, hoewel ik de goedkeuring van mijn arts had, me goed voelde en de feiten kende, maakte ik me nog steeds zorgen. Wat als ik mezelf of (erger) mijn baby pijn doe? Was een run van 4 mijl echt het risico waard?
Ik had ook goede dagen en slechte dagen. Mijn heupen doen pijn … constant. Ik struikelde twee keer, viel op mijn handen en knieën - niet op mijn buik - en minstens één keer per week (ja, 38 weken) werd ik wakker met mijn kuit op slot en mijn tenen verwrongen. Charley-paarden hadden beide benen aangetast. Scheenbeenspalken kwamen ook veel voor, hoewel ik de laatste jaren heb ervaren en denk dat ze weinig met mijn zwangerschap te maken hadden. Maar ik ging door omdat ik kon.
Ondanks de pijn hield de activiteit me fysiek en mentaal veilig.
Klaar om te rennen?
Als je (zoals ik) wilt blijven rennen terwijl je zwanger bent, is dit de beste manier om door te gaan - omdat je je hardloopschoenen niet hoeft te ruilen voor Crocs of pantoffelsokken.
Vraag toestemming van een zorgverlener
Ik weet het, ik weet het: ik zei dit al, maar het moet herhaald worden. U mag een trainingsregime niet starten en / of voortzetten zonder eerst met uw verloskundige of OB-GYN te spreken.
U zult waarschijnlijk een paar tests ondergaan en een lichamelijk onderzoek ondergaan bij uw eerste prenatale bezoek. Uit die beoordelingen - plus uw input over uw levensstijl, geestelijke gezondheid en huidig trainingsregime - kan uw arts u helpen bij het vormgeven van een zwangerschapslooproutine die past bij uw persoonlijke omstandigheden.
Vertraag - en weet wanneer u moet stoppen
Veel hardlopers (vooral hardlopers op afstand) duwen zichzelf. Een marathon aanpakken is immers niet alleen een fysieke prestatie, het is een mentale. Maar zwangerschap is een ander soort race en je moet realistisch zijn over je verwachtingen en jezelf gratie geven. Dus vertraag en stop indien nodig. Wandelen is ook een goed alternatief.
Eet en hydrateer
Wist je dat uitdroging valse arbeid of weeën kan veroorzaken? Het is waar. Uitdroging kan Braxton Hicks veroorzaken. Zwangere mensen hebben ook meer water nodig dan de gemiddelde persoon, omdat water een belangrijke rol speelt bij de gezonde ontwikkeling van uw baby en de placenta.
Dus neem bij elke run een fles water mee, ongeacht de afstand of de buitentemperatuur, en eet een snack na de training. Mijn persoonlijke favorieten waren crackers van Graham met pindakaas en appelschijfjes met cheddarkaas.
Plan je runs slim
Het is altijd in uw belang om op goed verlichte straten te rennen, zorg ervoor dat u reflecterende of lichtgekleurde kleding draagt en op bevolkte plaatsen.
Maar als je zwanger bent, wil je ook rennen waar openbare toiletten en / of winkelpuien zijn met toegankelijke voorzieningen. Geloof me. Je blaas zal je bedanken.
Luister naar je lichaam
Of dit nu je eerste zwangerschap is of de vierde, één ding is zeker: het dragen van een kind is moeilijk. Het is ook onvoorspelbaar. Je weet nooit hoe je je van minuut tot minuut zult voelen, laat staan van dag tot dag.
Dus als je een trainingsrun in je agenda hebt, maar merkt dat je te pijnlijk, moe of ziek bent om je trappen op te knappen, doe dat dan niet. Soms is het beste wat je voor jezelf kunt doen helemaal niets.
Kimberly Zapata is een moeder, schrijver en voorstander van geestelijke gezondheid. Haar werk is op verschillende sites verschenen, waaronder de Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health en Scary Mommy - om er maar een paar te noemen - en wanneer haar neus niet begraven ligt in werk (of een goed boek), Kimberly besteedt haar vrije tijd aan het runnen van Greater Than: Illness, een non-profitorganisatie die kinderen en jongvolwassenen die worstelen met mentale gezondheidsproblemen in hun kracht zet. Volg Kimberly op Facebook of Twitter.
