Op een dag hoop ik dat de tijd dat de wereld wordt stilgelegd slechts een verhaal is waarover ik mijn kinderen kan vertellen.
Ik zal ze vertellen over de tijd dat ze van school waren en hoeveel ze indruk op me maakten met hun thuisonderwijs-schema. Wat vond ik het heerlijk om hun creativiteit thuis te zien, zoals het concert dat ze in onze woonkamer gaven, de spelletjes die ze verzonnen toen ons internet uitging en de zoete logeerpartijtjes die ze 's nachts in elkaars kamers hadden.
Als ze eenmaal ouder zijn, zal ik waarschijnlijk enkele van de moeilijke delen beken die ik uit het verhaal heb weggelaten.
Over hoe oma me belde toen ze toiletpapier in de winkel vond alsof het kerstochtend was, en toen huilde ze op onze oprit omdat ze ze niet kon knuffelen. Hoe zelfs het ontvangen van onze post voelde alsof we ons leven riskeerden, en hoe bezorgd hun vader en ik waren, ook al probeerden we er samen een leuke tijd van te maken.
Ik hoop dat we op het punt komen dat deze tijd in ons leven slechts een verre herinnering wordt, een 'bergopwaarts heen en weer' verhaal van een verleden tijd dat we kunnen hervertellen.
Maar de waarheid is dat, zelfs als dat gebeurt, ik weet dat deze ervaring onze gezinnen - en de manier waarop ik ouder ben - voor altijd heeft veranderd.
Omdat dit virus ons heeft veranderd. Deze keer heeft me veranderd.
Mijn kinderen begrijpen het misschien nog niet, maar dit is wat ik ze in de toekomst zal vertellen, als een postpandemische ouder:
Misschien zijn zakdoeken toch niet zo raar
Deze keer was een oogverblindend en nogal verrassend besef van hoeveel verdomd toiletpapier onze familie van 7 dagelijks gebruikt (ik bedoel, je kunt de baby nog niet echt tellen, maar 7 klinkt indrukwekkender, dus ik ga daarmee mee).
Ik dacht altijd dat je neus snuiten met een zakdoek een grove gewoonte was van oude mensen, maar weet je wat? Ik begrijp het nu. Ik snap het vaak.
Ga je gang en maak die TikTok-video
In deze tijd van onzekerheid ben ik eraan herinnerd dat internet echt een hulpmiddel kan zijn om ons allemaal te verbinden, omdat we soms gewoon een beetje lichtheid nodig hebben tussen de grimmige realiteit.
Het lijkt zo dwaas, maar de mensen die de tijd namen om de meme te maken die me aan het lachen maakte of die TikTok-video die me hielp om een minuut lang af te denken van het wereldwijde sterftecijfer, zodat ik 's nachts echt kon slapen, zijn helden voor mij direct.
PS Als mijn 11-jarige dit leest: Nee, je kunt nog steeds geen telefoon hebben, sorry als dat verwarrend was.
Jouw verhalen zijn belangrijk
Ik ben een schrijver, dus ik heb altijd in de kracht van woorden geloofd - maar nu, meer dan ooit, word ik eraan herinnerd dat in tijden van crisis onze verhalen het belangrijkste zijn.
De ER-arts die zich uitsprak vanuit haar ziekenhuis waar een koelwagen dode lichamen vasthoudt, de verhalen van de verpleegsters die zichzelf in vuilniszakken wikkelen in een zwakke poging tot bescherming, de verhalen van families die samen met het virus zijn geconfronteerd - dit zijn de verhalen die hun weg naar ons hart, nestelen zich in onze hersenen en sporen ons aan tot actie.
Jouw verhalen hebben kracht. Vertel het ze.
Je bent mooi zoals je bent
Dit is misschien meer een les voor mijn dochter dan voor mijn zoon, die regelmatig ondergoed bovenop zijn hoofd kiest als mode-keuze, maar deze pandemie heeft het rare effect gehad dat het ons weer tot onszelf terugbrengt.
Niemand gaat uit om indruk te maken, geen uitstapjes naar de salon, geen wimperextensions of microblading-afspraken, geen waxen of spraytans of winkelen bij Ulta.
En was het vreemd een opluchting? Ik hoop dat het iets is waar mijn kinderen zich aan kunnen houden als ze opgroeien, want het blijkt maar, je hebt echt niets nodig om je mooiste te zijn.
Het gaat niet altijd om jou
Als dit virus ons iets heeft geleerd, hoop ik dat het de boodschap is dat het leven groter is dan alleen jij.
Velen van ons kregen in het begin te horen dat we thuis moesten blijven om de verspreiding van het virus tegen te gaan, en we hebben daar gehoor aan gegeven. Niet alleen om onszelf te beschermen, maar ook om anderen te beschermen.
Soms moet je naar het grotere plaatje kijken om te doen wat goed is.
Je kunt dat eten beter op je tafel waarderen
Tot nu toe heeft onze familie - en grotendeels onze natie als geheel - op gemak geopereerd.
Hongerig? U kunt letterlijk op een knop drukken en eten laten bezorgen bij u thuis. Maar nu zijn de dingen drastisch anders. We moesten een stap terug doen en volledig opnieuw evalueren hoe we onze gezinnen voeden.
Willen we echt die ene doos suikerachtig graan kopen voor $ 4, of is dat gigantische bakje havermout dat ons wekenlang kan voeden de betere aankoop? Is het echt het risico waard om naar de supermarkt te gaan en te vechten voor de laatste kipfilet in de winkel? En hoe pas je aan wanneer je gebruikelijke manier van winkelen of bestellen gewoon niet meer mogelijk is?
Het punt is dat voor het eerst in lange tijd velen van ons gedwongen zijn te beseffen dat voedsel niet alleen magisch verschijnt - er is een lange reeks onzichtbaar werk nodig om op ons bord te komen.
Als je opeens niet zeker weet of die ketting het zal houden, begin je te waarderen wat je nog veel meer hebt. De generatie #finishyourplate is zojuist echt geworden. Oh, en plant ook een tuin als je kunt.
Je bent sterker dan je denkt
Echt waar.
Je kunt de moeilijke dingen doen. En als je die moeilijke dingen doet, mag je erkennen dat ze moeilijk zijn, want dat maakt je niet zwak.
Jij bent mijn hoop
Ik zie je nu, thuis, de onschuld van de kindertijd om je heen gehuld, geeft me hoop voor de toekomst.
Ik zie hoe je in het vuil graaft, gefascineerd door de ongeziene wezens in het vijverwater nadat we het hadden over een les over microben, en ik stel me je voor als een wetenschapper aan de frontlinie van een remedie voor een andere ziekte op een dag.
Ik hoor je lieve stem zingen en ik ben vernederd door de manier waarop muziek zielen kan raken, waar ze ook zijn.
Ik zie je zo geconcentreerd kleuren en ik vraag me af of je op een dag met dezelfde focus en vastberadenheid wetten gaat ondertekenen.
Ik heb hoop omdat jij de generatie bent die uit deze pandemie komt, gevormd en gevormd door de lessen die het je heeft geleerd.
Ik heb hoop, want in een tijd waarin de wereld om ons heen is gesloten, is wat er echt toe doet - jullie allemaal bij elkaar hebben - nog nooit zo heilig geweest.
Chaunie Brusie is een verpleegster van bevalling en bevalling die schrijver werd en een pas geslagen moeder van vijf kinderen. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid tot hoe je die eerste dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt. Volg haar hier.
