Ik kwam het gebouw binnen, met grote ogen, klaar om de bewegingen van dezelfde ochtendroutine te doorlopen die ik maandenlang dagelijks had uitgevoerd. Toen ik mijn hand door het spiergeheugen tilde om op de "omhoog" -knop te drukken, trok iets nieuws mijn aandacht.
Ik staarde naar het bord 'buiten de orde' dat op de lift bij mijn favoriete rec center stond. Drie jaar geleden had ik er niet veel aandacht aan besteed en sprintte ik gewoon de enkele trap ernaast op, gezien het bonuscardio.
Maar deze keer betekende dit dat ik mijn plannen voor vandaag moest wijzigen.
Mijn dagelijkse routine om twee keer per dag het zwembad te raken (de enige plek waar ik me vrij kan bewegen) en te schrijven in de stille ruimte boven werd verijdeld door mijn onvermogen om een rollator, laptoptas en een gehandicapt lichaam de trap op te slepen.
Wat ik ooit als een ongemak had beschouwd, was nu een barrière, die me weghield van een plek waar ik eerder zo vaak was geweest.
Drie jaar geleden had ik het gebouw als toegankelijk beschouwd. Toen veranderde mijn perspectief met mijn lichaam
Ik was achter in de dertig toen een degeneratieve rugaandoening me uiteindelijk van af en toe pijn tot een gehandicapte status verhefde.
Terwijl ik urenlang door de stad dwaalde en mijn bekwaam lichaam als vanzelfsprekend beschouwde, kreeg ik problemen met het lopen over lange afstanden.
Toen verloor ik in de loop van een paar maanden het vermogen om naar het park te lopen, vervolgens naar de achtertuin en vervolgens om mijn huis, totdat de handeling van langer dan een minuut alleen staan ondraaglijke pijn veroorzaakte.
Ik vocht er eerst tegen. Ik zag specialisten en had alle tests. Uiteindelijk moest ik accepteren dat ik nooit meer gezond zou worden.
Ik slikte mijn trots in, en mijn angst voor het blijvende karakter van mijn situatie, en zorgde voor een parkeervergunning voor gehandicapten en een rollator waarmee ik enkele minuten per keer kan lopen voordat ik moet rusten.
Na verloop van tijd en veel zelfonderzoek begon ik mijn nieuwe gehandicapte identiteit te omarmen.
De rest van de wereld, leerde ik snel, niet.
Er is een vreselijke film uit de jaren 80 genaamd "They Live", waarin een speciale bril Roddy Piper-personage Nada de mogelijkheid geeft te zien wat anderen niet kunnen.
Voor de rest van de wereld ziet alles er status quo uit, maar met deze bril kan Nada het 'echte' schrift zien op borden en andere dingen die fout zijn in een wereld die er normaal en acceptabel uitziet.
Bij wijze van spreken gaf het verkrijgen van mijn handicap me deze 'bril'. Wat voor mij een toegankelijke plek leek toen ik gezond was, valt nu levendig op als ontoegankelijk
Ik heb het niet alleen over plaatsen die geen moeite hebben gedaan om toegankelijke tools in hun omgeving te implementeren (dat is een onderwerp voor een andere discussie), maar over plaatsen die toegankelijk lijken te zijn - tenzij je daadwerkelijk toegang nodig hebt.
Ik zag vroeger een gehandicapt symbool en ging ervan uit dat een plaats was geoptimaliseerd voor mensen met een handicap. Ik nam aan dat er nagedacht was over hoe mensen met een handicap de ruimte zouden gebruiken, niet alleen een oprit of een elektrische deur installeren en deze toegankelijk noemen.
Nu zie ik hellingen die te steil zijn om effectief een rolstoel te gebruiken. Elke keer dat ik mijn rollator in mijn favoriete bioscoop gebruik en moeite heb om tegen de helling van de helling op te duwen, bedenk ik hoe moeilijk het moet zijn om de controle over een manuele rolstoel op deze helling in beide richtingen te houden. Misschien heb ik daarom in deze instelling nog nooit iemand gezien die een rolstoel gebruikt.
Sterker nog, er zijn hellingen met stoepranden aan de onderkant, die hun hele doel verslaan. Ik heb het voorrecht mobiel genoeg te zijn om mijn rollator over de hobbel op te tillen, maar niet elke persoon met een handicap heeft dit vermogen.
Andere keren eindigt de toegankelijkheid met toegang tot het gebouw.
'Ik kan het gebouw binnenkomen, maar het toilet is een trap op of af', zegt schrijver Clouds Haberberg over het probleem. 'Of ik kan het gebouw binnengaan, maar de gang is niet breed genoeg om een standaard handmatige rolstoel door te laten rijden.'
Toegankelijke toiletten kunnen bijzonder misleidend zijn. Mijn rollator past in de meeste aangewezen toiletten. Maar eigenlijk de stal binnengaan is een heel ander verhaal.
Ik heb het vermogen om momenten tegelijk te staan, wat betekent dat ik de deur met mijn hand kan openen terwijl ik onhandig mijn rollator met de andere de stal in duw. Als ik naar buiten kom, kan ik mijn staande lichaam uit de deur drukken om met mijn rollator naar buiten te gaan.
Veel mensen missen dit niveau van mobiliteit en / of hebben hulp nodig van een verzorger die ook de stal in en uit moet.
'Soms gooien ze gewoon een ADA-compatibele oprit in en noemen het een dag, maar ze kan daar niet in passen of zich comfortabel verplaatsen', zegt Aimee Christian, wiens dochter een rolstoel gebruikt.
'Bovendien is de deur van de toegankelijke kraam vaak problematisch omdat er geen knoppen zijn', zegt ze. 'Als het naar buiten opengaat, is het moeilijk voor haar om binnen te komen, en als het naar binnen opengaat, is het bijna onmogelijk om eruit te komen.'
Aimee wijst er ook op dat vaak de aan / uit-knop voor de deur naar het hele toilet alleen aan de buitenkant zit. Dit betekent dat degenen die het nodig hebben zelfstandig naar binnen kunnen, maar ze moeten wachten op hulp om eruit te komen, waardoor ze effectief in het toilet worden opgesloten.
Dan is er de kwestie van zitten. Alleen een ruimte maken waar een rolstoel of ander mobiliteitshulpmiddel in past, is niet genoeg
"Beide 'rolstoelzitplaatsen' bevonden zich achter mensen die stonden," zegt schrijver Charis Hill over hun recente ervaringen tijdens twee concerten.
'Ik kon niets anders zien dan peuken en ruggen, en er was geen veilige manier om de menigte te verlaten als ik het toilet moest gebruiken, omdat er overal mensen om me heen waren gepakt', zegt Charis.
Charis ondervond ook zichtbaarheidsproblemen tijdens een lokale vrouwenmars, waarbij het voor gehandicapten toegankelijke gebied geen duidelijk zicht had op zowel het podium als de ASL-tolk, die achter de sprekers was gestationeerd.
De tolk werd ook geblokkeerd tijdens een groot deel van de livestream - een ander geval van het wekken van toegankelijkheidsmaatregelen zonder praktische toepassing.
Bij Sacramento Pride moest Charis erop vertrouwen dat vreemden hun bier zouden betalen en overhandigen, omdat de biertent op een verhoogd oppervlak stond. Ze stonden voor dezelfde barrière met de EHBO-post.
Tijdens een concert in het parkevenement was er een toegankelijke port-a-potje - maar het bevond zich op een stuk gras en was zo geplaatst dat Charis bijna met zijn rolstoel naar de achterwand gleed.
Soms is het een probleem om ergens te zitten. In haar boek 'The Pretty One' schrijft Keah Brown een liefdesbrief aan de stoelen in haar leven. Ik heb hier enorm op betrekking; Ik heb een diepe liefde voor degenen in de mijne.
Voor iemand die ambulant is maar mobiliteitsbeperkingen heeft, kan het zien van een stoel als een oase in de woestijn zijn.
Zelfs met mijn rollator kan ik niet lang staan of lopen, wat het behoorlijk pijnlijk kan maken om in lange rijen te staan of plaatsen te navigeren zonder plekken om te stoppen en te zitten.
Eens gebeurde dit terwijl ik op kantoor was om mijn gehandicapte parkeervergunning te krijgen!
Zelfs als een gebouw of omgeving zeer toegankelijk is, is het alleen nuttig als deze tools worden onderhouden
Ontelbare keren heb ik op de knop van een elektrische deur gedrukt en gebeurde er niets. Elektrische deuren zonder stroom zijn net zo ontoegankelijk als handmatige deuren - en soms zwaarder!
Hetzelfde geldt voor liften. Het is al een ongemak voor mensen met een handicap om een lift te zoeken die zich vaak ver buiten de plek bevindt waar ze naartoe willen.
Vinden dat de lift niet werkt, is niet alleen onhandig; het maakt alles boven de begane grond ontoegankelijk.
Ik vond het irritant om een nieuwe werkplek te vinden in het rec center. Maar als het mijn spreekkamer of standplaats was geweest, zou het een grote impact hebben gehad.
Ik verwacht niet dat zaken als elektrische deuren en liften onmiddellijk worden verholpen. Maar hier moet rekening mee worden gehouden wanneer het gebouw wordt gemaakt. Als u maar één lift heeft, hoe krijgen mensen met een handicap dan toegang tot de andere verdiepingen als deze kapot is? Hoe snel lost het bedrijf het op? Op een dag? Een week?
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van dingen waarvan ik dacht dat ze toegankelijk waren voordat ik invalide werd en erop vertrouwde.
Ik zou nog eens duizend woorden kunnen besteden aan het bespreken van meer: gehandicapte parkeerplaatsen die geen ruimte laten voor mobiliteitshulpmiddelen, oprijplaten zonder leuningen, ruimtes die in een rolstoel passen maar niet genoeg ruimte laten om te draaien. De lijst gaat verder.
En ik heb me hier uitsluitend gericht op mobiliteitshandicaps. Ik heb niet eens ingegaan op de manieren waarop 'toegankelijke' plaatsen ontoegankelijk zijn voor mensen met verschillende soorten handicaps.
Als je hier goed in bent en dit leest, wil ik dat je deze ruimtes nader bekijkt. Zelfs wat 'toegankelijk' lijkt, is dat vaak niet. En als dat niet zo is? Spreek je uit
Als u een bedrijfseigenaar bent of een ruimte heeft die het publiek verwelkomt, raad ik u aan om verder te gaan dan het voldoen aan alleen minimale toegankelijkheidsvereisten. Overweeg om een handicapconsulent in te huren om uw ruimte te beoordelen op real-life toegankelijkheid.
Praat met mensen die daadwerkelijk gehandicapt zijn, niet alleen ontwerpers van gebouwen, over de vraag of deze tools al dan niet bruikbaar zijn. Maatregelen implementeren die bruikbaar zijn.
Als uw ruimte eenmaal echt toegankelijk is, moet u die zo houden met goed onderhoud.
Mensen met een handicap verdienen dezelfde toegang tot plaatsen die valide mensen hebben. We willen met je meedoen. En geloof ons, u wilt ons daar ook hebben. We brengen veel aan tafel.
Met zelfs ogenschijnlijk kleine aanpassingen zoals stoepranden en sporadisch geplaatste stoelen, kunt u een groot verschil maken voor mensen met een handicap.
Onthoud dat overal dat toegankelijk is voor mensen met een handicap ook toegankelijk is, en vaak zelfs beter voor mensen met een handicap.
Hetzelfde is echter niet omgekeerd waar. De handelwijze is duidelijk.
Heather M. Jones is een schrijver in Toronto. Ze schrijft over ouderschap, handicap, lichaamsbeeld, geestelijke gezondheid en sociale rechtvaardigheid. Meer van haar werk is te vinden op haar website.
