Als er iets is dat ik weet, is het dat trauma een interessante manier heeft om zichzelf op je lichaam in kaart te brengen. Voor mij kwam het trauma dat ik heb opgelopen uiteindelijk naar voren als 'onoplettendheid' - met een opvallende gelijkenis met ADHD.
Toen ik jong was, werd wat ik nu ken als hypervigilantie en dissociatie grotendeels aangezien voor 'acteren' en eigenzinnigheid. Omdat mijn ouders scheidden toen ik 3 jaar oud was, vertelden mijn leraren mijn moeder dat mijn onoplettendheid een vorm van uitdagend, aandachtzoekend gedrag was.
Toen ik opgroeide, had ik moeite om gefocust te blijven op projecten. Ik had moeite mijn huiswerk af te maken en ik raakte gefrustreerd als ik bepaalde vakken of lessen op school niet kon begrijpen.
Ik dacht dat wat er met me gebeurde normaal was; Ik wist niet beter en zag niet dat er iets mis was. Ik zag mijn worsteling om te leren een persoonlijke tekortkoming van mijn kant te zijn, waardoor mijn gevoel van eigenwaarde afbrokkelde.
Pas toen ik ouder werd, begon ik mijn worstelingen met concentratie, emotionele regulatie, impulsiviteit en meer nauwkeurig te onderzoeken. Ik vroeg me af of er misschien iets meer voor mij was gebeurd.
Als een bol garen die zich begon te ontrafelen, probeerde ik elke week door de verschillende herinneringen en gevoelens te werken die verband houden met het trauma van de afgelopen jaren
Het voelde alsof ik langzaam maar zeker een puinhoop ontwarde. Terwijl het onderzoeken van mijn traumageschiedenis me hielp sommige van mijn worstelingen te begrijpen, werden sommige van mijn problemen met aandacht, geheugen en ander uitvoerend functioneren nog steeds niet volledig verklaard.
Met meer onderzoek en zelfreflectie realiseerde ik me dat mijn symptomen vergelijkbaar waren met aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD). En, om eerlijk te zijn, hoewel ik destijds niet veel wist van de neurologische ontwikkelingsstoornis, klikte er iets op.
Ik besloot het ter sprake te brengen bij mijn volgende therapieafspraak.
Toen ik mijn volgende afspraak binnenliep, was ik nerveus. Maar ik voelde me klaar om deze problemen frontaal aan te pakken en wist dat mijn therapeut veilig zou zijn om mee te praten over hoe ik me voelde.
Zittend in de kamer, met haar tegenover me, begon ik specifieke situaties te beschrijven, zoals de moeilijkheid die ik zou hebben om me te concentreren wanneer ik probeerde te schrijven, of hoe ik verschillende lijsten en kalenders moest bijhouden om georganiseerd te blijven.
Ze luisterde en bekrachtigde mijn zorgen en vertelde me dat wat ik meemaakte normaal was.
Het was niet alleen normaal, maar het was ook iets dat was bestudeerd
Er is gemeld dat kinderen die zijn blootgesteld aan traumatische ervaringen uit hun kindertijd gedrag kunnen vertonen dat vergelijkbaar is met dat van kinderen bij wie de diagnose ADHD is gesteld.
Van bijzonder belang: kinderen die eerder in het leven een trauma hebben opgelopen, hebben veel meer kans op de diagnose ADHD
Hoewel de een de ander niet veroorzaakt, laten onderzoeken zien dat er een verband bestaat tussen de twee voorwaarden. Hoewel het niet zeker is wat die verbinding is, is het er.
Voor het eerst voelde het alsof iemand me eindelijk had gehoord en het voelde alsof er geen schaamte was voor wat ik meemaakte.
In 2015, na vele jaren worstelen met mijn eigen geestelijke gezondheid, werd ik uiteindelijk gediagnosticeerd met complexe posttraumatische stressstoornis (CPTSD). Pas na die diagnose begon ik naar mijn lichaam te luisteren en probeerde ik mezelf van binnenuit te genezen.
Pas toen begon ik ook de symptomen van ADHD te herkennen.
Dit is niet verrassend als je naar het onderzoek kijkt: zelfs bij volwassenen is er steeds meer bewijs dat mensen met PTSS waarschijnlijk extra symptomen hebben die niet kunnen worden verklaard, die meer op ADHD lijken.
Met zoveel jonge mensen bij wie ADHD wordt vastgesteld, roept dit veel interessante vragen op over de rol die trauma's bij kinderen kunnen spelen
Hoewel ADHD een van de meest voorkomende neurologische ontwikkelingsstoornissen in Noord-Amerika is, merkte Dr. Nicole Brown, inwoner van Johns Hopkins in Baltimore, een specifieke toename op bij haar jeugdpatiënten die gedragsproblemen vertoonden maar niet reageerden op medicijnen.
Dit leidde ertoe dat Brown onderzocht wat die link zou kunnen zijn. Door haar onderzoek ontdekten Brown en haar team dat herhaalde blootstelling aan trauma op jonge leeftijd (fysiek of emotioneel) het risico van een kind op toxische stressniveaus zou verhogen, wat op zijn beurt hun eigen neurologische ontwikkeling zou kunnen schaden.
In 2010 werd gemeld dat jaarlijks bijna 1 miljoen kinderen een verkeerde diagnose krijgen van ADHD, en daarom vindt Brown het zo waardevol dat traumagerichte zorg vanaf een jongere leeftijd plaatsvindt.
In veel opzichten opent dit de mogelijkheid voor uitgebreidere en behulpzamere behandelingen, en misschien zelfs eerdere identificatie van PTSS bij jongeren.
Als volwassene kan ik niet zeggen dat het gemakkelijk is geweest. Tot die dag in mijn kantoor voelde het soms onmogelijk om hier doorheen te navigeren, vooral als ik niet wist wat er aan de hand was
Mijn hele leven, als er iets stressvols gebeurde, was het gemakkelijker om me van de situatie te distantiëren. Wanneer dat niet gebeurde, bevond ik me vaak in een staat van hypervigilantie, met zweterige handpalmen en het onvermogen om te focussen, bang dat mijn veiligheid op het punt stond geschonden te worden.
Totdat ik mijn therapeut zag, die voorstelde om me in te schrijven voor een traumatherapieprogramma in een plaatselijk ziekenhuis, raakten mijn hersenen snel overbelast en stopten ze.
Er waren veel momenten waarop mensen commentaar gaven en me vertelden dat ik ongeïnteresseerd of afgeleid leek. Sommige relaties die ik had, eisten vaak hun tol. Maar de realiteit was dat mijn hersenen en lichaam zo hard vochten om zichzelf te reguleren.
Ik wist geen andere manier om mezelf te beschermen.
Hoewel er nog veel meer onderzoek moet worden gedaan, heb ik nog steeds copingstrategieën kunnen integreren die ik tijdens de behandeling heb geleerd, wat mijn mentale gezondheid in het algemeen heeft geholpen
Ik begon te kijken naar tijdbeheer en organisatorische middelen om me te helpen focussen op aankomende projecten. Ik begon bewegings- en aardingstechnieken toe te passen in mijn dagelijks leven.
Terwijl dit alles een deel van het geluid in mijn hersenen enigszins kalmeerde, wist ik dat ik iets meer nodig had. Ik heb een afspraak gemaakt met mijn arts zodat we mijn opties kunnen bespreken, en ik wacht er elke dag op om ze te zien.
Toen ik eindelijk de worsteling begon te herkennen die ik had met dagelijkse taken, voelde ik veel schaamte en schaamte. Hoewel ik wist dat veel mensen met deze dingen worstelden, had ik het gevoel dat ik dit op de een of andere manier bij mezelf had gebracht.
Maar hoe meer ik de verwarde stukjes garen in mijn hoofd ontrafel en het trauma dat ik heb doorgemaakt doormaak, hoe meer ik me realiseer dat ik dit niet op mezelf heb gebracht. Ik was eerder mijn beste zelf door voor mezelf op te komen en te proberen mezelf met vriendelijkheid te behandelen.
Hoewel het waar is dat geen enkele hoeveelheid medicatie de trauma's die ik heb ervaren kan wegnemen of volledig kan genezen, is het zonder woorden nuttig geweest om te kunnen uiten wat ik nodig heb - en om te weten dat er een naam is voor wat er in mij gebeurt.
Amanda (Ama) Scriver is een freelance journalist die vooral bekend staat als dik, luid en schreeuwerig op internet. Haar werk is verschenen in Buzzfeed, The Washington Post, FLARE, National Post, Allure en Leafly. Ze woont in Toronto. Je kunt haar volgen op Instagram.
