Ik zat in een kleine stoel tegenover mijn chirurg toen hij drie letters zei die me dwongen om in te storten en te huilen: 'IVF.'
Ik was niet naar de afspraak gegaan om te praten over mijn vruchtbaarheid. Ik had het niet verwacht. Ik dacht dat het gewoon een routinecontrole zou worden, maanden nadat ik mijn tweede grote operatie had ondergaan.
Ik was 20 jaar oud en slechts een paar maanden na mijn omkeeroperatie. 10 maanden daarvoor had ik met een stomazakje geleefd nadat colitis ulcerosa, een vorm van inflammatoire darmziekte (IBD), ervoor zorgde dat mijn dikke darm perforeerde.
Na bijna een jaar met de stomazak besloot ik dat het tijd was om een omkering uit te proberen, en ik ging weer onder het mes om mijn dunne darm aan mijn rectum te laten hechten, waardoor ik weer 'normaal' naar het toilet kon..
Ik wist dat mijn leven daarna niet helemaal normaal zou zijn. Ik wist dat ik nooit meer een gevormde stoelgang zou hebben. Dat ik veel meer zou moeten doen dan de gemiddelde persoon en dat ik moeite zou hebben met hydratatie en het goed opnemen van voedingsstoffen.
Maar ik had niet verwacht dat de operatie mijn vruchtbaarheid zou beïnvloeden.
Ik zat tegenover mijn chirurg, met mijn moeder aan mijn zijde, pratend over het leven na de omkering en dingen waar ik nog steeds aan gewend raakte - en dingen waar ik absoluut aan moest wennen.
Mijn chirurg legde me uit dat hoewel ik geen problemen zou hebben met het dragen van een baby, het eigenlijk moeilijk kan zijn om zwanger te worden
Dit komt door de hoeveelheid littekenweefsel rond mijn bekken. Mijn chirurg legde uit dat veel mensen die mijn operatie hebben ondergaan IVF krijgen om zwanger te worden, en dat ik een grote kans had om een van hen te zijn.
Ik wist niet wat ik moest denken, dus huilde ik gewoon. Het was allemaal zo'n schok voor mij. Ik was pas 20 en ik had niet eens aan kinderen gedacht totdat ik veel ouder was, en nadat ik zo'n levensveranderende operatie had ondergaan, voelde ik me overweldigd.
Ik voelde me om vele redenen van streek, maar ik voelde me ook schuldig omdat ik van streek was. Ik had het gevoel dat ik niets te huilen had. Sommige mensen kunnen helemaal geen kinderen krijgen. Sommigen kunnen IVF niet betalen, terwijl ik het gratis zou hebben gekregen.
Hoe kon ik daar zitten en huilen als ik nog een kans had om zwanger te worden, terwijl sommigen dat helemaal niet konden? Hoe was dat eerlijk?
Ik was verdrietig omdat ik uitgeput was. Bij colitis ulcerosa voelde het vaak als het ene na het andere
Afgezien van het lijden dat gepaard gaat met elke vorm van IBD, had ik nu twee grote operaties ondergaan. Te horen krijgen dat ik met mijn vruchtbaarheid zou worstelen, voelde als een nieuwe hindernis om overheen te springen.
Zoals velen die met een chronische ziekte leven, kon ik niet anders dan stilstaan bij hoe oneerlijk het allemaal voelde. Waarom overkwam mij dit? Wat heb ik zo verkeerd gedaan dat ik dit allemaal verdiende?
Ik rouwde ook om die spannende tijden waarin je een baby probeert. Ik wist dat het onwaarschijnlijk was dat ik dat ooit zou krijgen. Als ik besloot om voor een baby te proberen, wist ik dat het een tijd zou zijn vol stress, overstuur, twijfel en teleurstelling.
Ik zou nooit een van die vrouwen zijn die besloten om voor een baby te proberen en het daar geweldig naar hun zin hadden, gewoon wachten tot het zou gebeuren.
Ik was iemand die, als ik het zou proberen, een aanhoudende angst zou hebben dat het niet zou gebeuren. Ik kon me al voorstellen dat ik van streek zou raken elke keer dat ik een negatieve test zag, verraden door mijn lichaam.
Natuurlijk zou ik dankbaar zijn om IVF te hebben - maar wat als dat ook niet werkte? Dan wat?
Ik had het gevoel dat de opwinding en vreugde van me waren weggerukt voordat ik zelfs maar had besloten dat ik klaar was voor kinderen
Voor mij kwam IVF vóór het idee om echt zwanger te worden, en voor een 20-jarige kan het voelen alsof je een betekenisvolle ervaring van je hebt afgenomen voordat je er zelfs maar aan wilde denken.
Zelfs als ik dit schrijf, voel ik me egoïstisch, zelfs zelfhaat. Er zijn mensen die niet kunnen bedenken. Er zijn mensen voor wie IVF helemaal niet werkte.
Ik weet dat ik in zekere zin een van de gelukkigen was, dat de mogelijkheid om IVF te krijgen er is als ik het nodig heb. En daar ben ik zo dankbaar voor; Ik wou dat gratis IVF beschikbaar was voor iedereen die het nodig heeft.
Maar tegelijkertijd hebben we allemaal verschillende omstandigheden en na zulke traumatische ervaringen te hebben meegemaakt, moet ik onthouden dat mijn gevoelens geldig zijn. Dat ik op mijn eigen manier met dingen in het reine mag komen. Dat ik mag rouwen.
Ik accepteer en accepteer nog steeds hoe mijn operaties mijn lichaam en mijn vruchtbaarheid hebben beïnvloed.
Ik geloof nu dat wat er ook gebeurt, zal gebeuren, en wat niet bedoeld is, zal dat niet zijn.
Op die manier kan ik niet al te teleurgesteld zijn.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en advocaat in de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
