Ik stond voor de badkamerspiegel, klaar om mijn missie te beginnen.
Gewapend met 's werelds kleinste stijltang, een ronde borstel en een assortiment balsems en crèmes, stortte ik me in een episch gevecht met de wilde massa korte, pluizige krullen die uit mijn hoofdhuid ontspruiten.
Mijn doel was duidelijk: deze weerbarstige lokken moesten tot onderwerping worden geworsteld.
Ik had niet altijd krullend haar. Het grootste deel van mijn leven had ik lang, licht golvend haar waar ik van hield. Dat veranderde een paar maanden eerder toen ik op 37-jarige leeftijd een brok in mijn borst vond en de diagnose kreeg van stadium 2 invasief ductaal carcinoom borstkanker.
Bovendien testte ik positief voor de BRCA2-genmutatie. Dit is de reden dat mijn borstkanker op zo'n jonge leeftijd greep kreeg. Het bracht me ook in gevaar voor andere vormen van kanker, waaronder ovariële, peritoneale en pancreas.
Daarna volgde een slopend regime van chemotherapie waardoor ik mijn geliefde haar verloor, gevolgd door een bilaterale borstamputatie met het ophalen en reconstrueren van de lymfeklieren.
Kort daarna hoorde ik dat mijn kanker volledig op de behandeling had gereageerd en kreeg ik de glorieuze diagnose 'geen bewijs van ziekte'.
Hoewel dit de best mogelijke uitkomst was, vond ik het na mijn strijd tegen kanker bijna net zo moeilijk als behandeling.
Iedereen leek opgelucht adem te halen, maar ik voelde me nog steeds angstig en bang. Elke steek van rugpijn, hoofdpijn of hoest stuurde me spiraalvormig, doodsbang dat mijn kanker was teruggekeerd of zich had verspreid naar mijn botten, hersenen of longen.
Ik googelde bijna dagelijks symptomen en probeerde mijn angst te verminderen dat wat ik voelde meer was dan alleen een alledaagse pijn. Het enige wat ik deed was mezelf nog meer bang maken voor de verschrikkelijke mogelijkheden.
Blijkt dat dit een veel voorkomende, maar vaak over het hoofd geziene ervaring is voor overlevenden van kanker.
'Als uw behandeling voorbij is, is uw ervaring zeker nog niet voorbij', zegt dr. Marisa Weiss, borstoncoloog, medisch directeur en oprichter van Breastcancer.org, een non-profitorganisatie die informatie en ondersteuning biedt voor borstkanker.
'De meeste mensen zien borstkanker als een berg om snel overheen te klimmen en overheen te gaan, en iedereen gaat ervan uit en verwacht dat je weer normaal wordt, en jij niet. Depressie komt net zo vaak voor aan het einde van de behandeling als aan het begin van de behandeling ', zegt Weiss.
In een nieuw lichaam
Ik worstelde niet alleen mentaal. Het was net zo uitdagend om in het reine te komen met mijn nieuwe lichaam na kanker.
Hoewel ik na mijn borstamputatie een reconstructie had ondergaan, zagen en voelden mijn borsten niet meer zoals ze ooit hadden. Nu waren ze klonterig en verdoofd door de operatie.
Mijn bovenlichaam was bedekt met littekens, van de boze rode schuine streep onder mijn sleutelbeen waar mijn chemopoort was ingebracht tot plekken aan weerszijden van mijn buik waar de postoperatieve afvoer ooit hing.
Dan was er het haar.
Toen mijn kale hoofdhuid een dunne laag donzige pluisjes begon te spuiten, was ik opgewonden. Mijn haar verliezen was voor mij bijna moeilijker dan het verliezen van mijn borsten in hun natuurlijke staat; Ik ontleende veel meer van mijn zelfbeeld aan mijn haar dan aan mijn borst.
Wat ik me aanvankelijk niet realiseerde, was hoe chemo mijn haar zou veranderen.
Toen die spruiten dikker werden en langer werden, veranderden ze in de strakke, grove krullen die in de kankergemeenschap vaak 'chemokrullen' worden genoemd. Dit haar waar ik zo lang op had gewacht leek in niets op de lokken die ik had voor kanker.
'Veel mensen die dit hebben meegemaakt, voelen zich beschadigd. Haarverlies is diep verontrustend, en het veranderde of verlies van borsten, evenals de verschuiving voor veel mensen naar de menopauze vanwege behandeling of verwijdering van eierstokken - en gewoon wetende dat u een persoon bent die kanker heeft gehad - verandert hoe u ziet de wereld en je eigen lichaam ', zegt Weiss.
Terwijl ik probeerde mijn nieuw groeiende haar te stylen, leerde ik dat alle technieken die op mijn oude, minder gekrulde manen werkten, niet langer werden toegepast. Föhnen en borstelen maakten er gewoon een flikkerige puinhoop van.
Zelfs mijn kleine stijltang, gekocht in de hoop dat hij mijn nog steeds korte lokken aankon, was niet opgewassen tegen deze krullen. Ik realiseerde me dat ik mijn aanpak volledig moest heroverwegen en mijn techniek moest aanpassen aan het haar dat ik nu had, niet het haar dat ik vóór kanker had.
Werk met wat je hebt
In plaats van tegen de krullen te vechten, moest ik met ze werken, me aanpassen aan hun behoeften en ze accepteren.
Ik begon vrienden met krullend haar om tips te vragen en zocht Pinterest op zoek naar antikroes-instructies. Ik heb geïnvesteerd in een aantal mooie producten die speciaal zijn ontworpen voor krullend haar, en ik heb de föhn en stijltang gedumpt ten gunste van luchtdrogen en scrunchen.
Terwijl ik deze wijzigingen aanbracht, realiseerde ik me iets. Mijn haar was niet het enige dat door kanker werd aangetast - praktisch alles aan mij veranderde na mijn ervaring met de ziekte.
Ik voelde een nieuw gevoel van angst en angst voor de dood dat de manier waarop ik de wereld zag kleurde en over me heen hing, zelfs in gelukkige tijden.
Ik was niet langer dezelfde persoon, lichaam of geest, en ik moest me aanpassen aan de nieuwe ik op dezelfde manier als ik mijn gekrulde haar zou accepteren.
Net zoals ik op zoek was naar nieuwe tools om mijn kroezige krullen te temmen, moest ik verschillende manieren vinden om te verwerken wat ik had meegemaakt. Ik aarzelde om hulp te vragen, vastbesloten om in mijn eentje rustig met mijn angst na mijn kanker en lichaamsproblemen om te gaan.
Dat is wat ik in het verleden altijd heb gedaan. Ik realiseerde me eindelijk dat ik, net als bij de kleine stijltang, het verkeerde gereedschap gebruikte om mijn probleem op te lossen.
Ik begon een therapeut te zien die gespecialiseerd was in het helpen van kankerpatiënten om door het leven na de ziekte te navigeren. Ik heb nieuwe coping-technieken geleerd, zoals meditatie om angstige gedachten tot rust te brengen.
Hoewel ik aanvankelijk boos was op het idee om nog een pil aan mijn dagelijkse regime toe te voegen, begon ik angstmedicijnen te nemen om me te helpen omgaan met de gevoelens die therapie en meditatie niet konden.
Ik wist dat ik iets moest doen om de overweldigende angst voor herhaling, die een grote verstoring in mijn leven was geworden, te verlichten.
Net als mijn haar, is mijn mentaliteit na kanker een werk in uitvoering. Er zijn dagen dat ik nog steeds worstel met angst en angst, net zoals er momenten zijn waarop mijn niet-meewerkende haar onder een hoed wordt geveegd.
In beide gevallen weet ik dat ik me met de juiste tools en een beetje hulp zou kunnen aanpassen aan het nieuwe, accepteren en gedijen. En ik realiseerde me dat in stilte lijden met mijn angst net zo logisch was als het toepassen van mijn eerdere technieken voor steil haar op mijn pas gekrulde lokken.
Leren accepteren dat mijn leven was veranderd - ik was veranderd - was een grote stap om niet alleen een nieuw normaal gevoel na kanker te vinden, maar ook het soort gelukkig, vervuld leven waarvan ik dacht dat ik het voor altijd had verloren aan de ziekte.
Ja, niets is hetzelfde. Maar ik heb me eindelijk gerealiseerd dat dat goed is.
Jennifer Bringle heeft onder meer voor Glamour, Good Housekeeping en Parents geschreven. Ze werkt aan een memoires over haar ervaring na kanker. Volg haar op Twitter en Instagram.
