Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Toen ik in 2016 ging zitten om mijn linkerhand te laten tatoeëren, beschouwde ik mezelf als een soort tatoeage-veteraan. Hoewel ik net 20 jaar oud was, had ik elke extra ounce tijd, energie en geld die ik kon vinden, gestoken in het laten groeien van mijn tattoo-collectie. Ik hield van elk aspect van het tatoeëren, zo erg zelfs dat ik op mijn 19e, als student die op het platteland van New York woonde, besloot om mijn rug te laten tatoeëren.
Zelfs nu, in een tijdperk waarin beroemdheden hun zichtbare tatoeages met trots dragen, noemen veel tattoo-artiesten deze plaatsing nog steeds een 'jobstopper' omdat het zo moeilijk te verbergen is. Ik wist dit vanaf het moment dat ik contact opnam met de kunstenaar, Zach, om mijn afspraak te boeken.
En terwijl Zach zelf een beetje terughoudend was in het tatoeëren van de hand van een jonge vrouw, bleef ik staan: mijn situatie was uniek, drong ik aan. Ik had mijn onderzoek gedaan. Ik wist dat ik een soort baan in de media zou kunnen krijgen. Bovendien had ik al het begin van twee volle mouwen.
En dit was geen oude tatoeage - het was een prachtig, sterachtig ontwerp aan mijn linkerhand
Mijn "kleine" hand.
Ik ben geboren met ectrodactylie, een aangeboren aangeboren afwijking die mijn linkerhand aantast. Dat betekent dat ik ben geboren met minder dan 10 vingers aan één hand. De aandoening is zeldzaam en wordt geschat op 1 op de 90.000 geboren baby's.
De presentatie verschilt van geval tot geval. Soms is het bilateraal, wat betekent dat het beide kanten van het lichaam aantast, of deel uitmaakt van een serieuzer en mogelijk levensbedreigend syndroom. In mijn geval heb ik twee cijfers aan mijn linkerhand, die de vorm heeft van een kreeftenklauw. (Schreeuw naar Evan Peters '' Lobster Boy'-personage in 'American Horror Story: Freak Show' voor de eerste en enige keer dat ik mijn toestand ooit in populaire media heb gezien.)
In tegenstelling tot Lobster Boy heb ik de luxe gehad om een relatief eenvoudig, stabiel leven te leiden. Mijn ouders gaven me al op jonge leeftijd vertrouwen en toen eenvoudige taken - spelen op de apenstangen op de basisschool, leren typen in de computerklas, de bal serveren tijdens tennislessen - gecompliceerd werden door mijn misvorming, liet ik mijn frustratie zelden toe hou me tegen.
Klasgenoten en leraren vertelden me dat ik 'dapper', 'inspirerend' was. In feite was ik net aan het overleven en leerde ik me aan te passen aan een wereld waar handicaps en toegankelijkheid meestal bijzaak zijn. Ik heb nooit een keus gehad.
Helaas voor mij is niet elk dilemma zo alledaags of gemakkelijk op te lossen als speeltijd of computervaardigheid.
Tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging, werd mijn 'handje', zoals mijn familie en ik het noemden, een ernstige bron van schaamte. Ik was een tienermeisje dat opgroeide in een door uiterlijk geobsedeerde buitenwijk, en mijn handje was gewoon een ander "raar" ding over mij dat ik niet kon veranderen.
De schaamte nam toe toen ik aankwam en opnieuw toen ik me realiseerde dat ik niet hetero was. Ik had het gevoel dat mijn lichaam me keer op keer had verraden. Alsof zichtbaar gehandicapt zijn niet genoeg was, was ik nu de dikke dijk waar niemand vriendschap mee wilde sluiten. Dus heb ik me neergelegd bij mijn lot om ongewenst te zijn.
Telkens wanneer ik iemand nieuw ontmoette, stopte ik mijn handje in de zak van mijn broek of mijn jasje om de "gekheid" uit het zicht te houden. Dit gebeurde zo vaak dat het verbergen ervan een onderbewuste impuls werd, een waarvan ik me zo niet bewust was dat ik, toen een vriend er voorzichtig op wees, bijna verbaasd was.
Toen ontdekte ik als eerstejaars op de universiteit de wereld van het tatoeëren
Ik begon kleine - stick 'n' pokes van een ex-vriendin, kleine tatoeages op mijn onderarm - en merkte al snel dat ik geobsedeerd was door de kunstvorm.
Destijds kon ik de aantrekkingskracht die ik voelde niet verklaren, zoals de tatoeagestudio in mijn studentenstad me als een mot in een vlam trok. Nu erken ik dat ik voor het eerst in mijn jonge leven keuzevrijheid voelde over mijn uiterlijk.
Terwijl ik achterover leunde in een leren stoel in Zachs privétatoegeringsstudio, mezelf mentaal en fysiek steunend op de pijn die ik zou doorstaan, begonnen mijn handen oncontroleerbaar te trillen. Dit was nauwelijks mijn eerste tatoeage, maar de zwaartekracht van dit stuk en de implicaties van zo'n kwetsbare en goed zichtbare plaatsing raakten me allemaal tegelijk.
Gelukkig heb ik niet lang geschud. Zach speelde rustgevende meditatiemuziek in zijn studio, en tussen het uitbesteden en het praten met hem, werd mijn nervositeit snel verminderd. Ik beet op mijn lip tijdens de ruige delen en slaakte een rustige zucht van verlichting tijdens de gemakkelijkere momenten.
De hele sessie duurde ongeveer twee of drie uur. Toen we klaar waren, wikkelde hij mijn hele hand in Saran Wrap en ik zwaaide het als een prijs rond, grijnzend van oor tot oor.
Dit komt van het meisje dat jarenlang haar hand aan het zicht verborg.
Mijn hele hand was bietenrood en zacht, maar ik kwam na die afspraak lichter, vrijer en meer in controle dan ooit tevoren.
Ik versierde mijn linkerhand - de vloek van mijn bestaan zolang ik me kon herinneren - met iets moois, iets dat ik koos. Ik had iets dat ik wilde verbergen veranderd in een deel van mijn lichaam dat ik graag deel.
Tot op de dag van vandaag draag ik deze kunst met trots. Ik merk dat ik bewust mijn handje uit mijn zak haal. Verdorie, soms laat ik het zelfs zien op foto's op Instagram. En als dat niet spreekt over de kracht van tatoeages om te transformeren, dan weet ik niet wat.
Sam Manzella is een in Brooklyn gevestigde schrijver en redacteur die zich bezighoudt met geestelijke gezondheid, kunst en cultuur en LGBTQ-kwesties. Haar schrijven is verschenen in publicaties als Vice, Yahoo Lifestyle, Logo's NewNowNext, The Riveter en meer. Volg haar op Twitter en Instagram.
