Van de geschatte 21.000 zelfmoorden (en het tellen) tot nu toe in de Verenigde Staten in 2018, is het waarschijnlijk dat ongeveer 10 procent daarvan LGBTQ + is.
Maar is dat zo verrassend?
Van de gendervooroordelen van veel dokterspraktijken tot de schietpartijen in homo-nachtclubs en het Amerikaanse Hooggerechtshof acht het voor bakkerijen legaal om homo's te discrimineren, dit land heeft het altijd moeilijk gemaakt om een homoman te zijn.
LGBTQ-jongeren zijn …
- driemaal meer kans op een psychische stoornis
- met een hoger risico op zelfmoord of zelfmoordgedachten hebben
- twee tot drie keer meer kans op misbruik van alcohol of stoffen
Sommigen van ons hebben het voordeel dat ze als gewone cis-persoon op een gewone site passeren of zich verstoppen. Sommige LGBTQ + -mensen, vooral transgenders, leven tussen een claustrofobische ruimte die de expressie beperkt uit angst voor veiligheid. Dit betekent dat ze niet altijd kunnen uitdrukken wie ze werkelijk zijn of hun identiteit niet kunnen onthullen.
Als u dat wel doet, neemt het risico op bewezen geweld tegen homo's en transgenders toe, via kledingvoorschriften voor werkgevers of families en vrienden met anti-homoseksuele (vaak religieus beladen) overtuigingen.
We hebben een moment in de geschiedenis bereikt waarop we de epidemie van psychische aandoeningen niet langer kunnen negeren
Deze 21.000+ is niet zomaar een nummer. Dit zijn echte mensen; individuen met verhalen en gevoelens en levens. En wat ons allemaal bij elkaar brengt, zonderling en hetero, is onze behoefte om te overleven of, in meer realistische termen, banen te hebben en te behouden.
Deel op Pinterest
Uit een recent onderzoek bleek zelfs dat millennials willen werken voor bedrijven die positief werk doen voor de samenleving. De resultaten noemen diversiteit ook als een belangrijke katalysator voor loyaliteit.
Naar het kantoor gaan als een afgezwakte versie van jezelf is een ongelooflijk isolerend gevoel om vijf dagen per week te hebben.
Niemand wil wakker worden en de behoefte voelen aan een aparte kledingkast of mentale inspanningen leveren om de manier waarop ze over partners en daten praten te filteren. Maar volgens Morgana Bailey's TED Talk verstopt 83 procent van de LGBTQ + -mensen zich op het werk.
Het veiligheidsgevoel krimpt nog meer wanneer iemand die al moet verbergen wie hij / zij aan het werk is, ook een gestigmatiseerde geestesziekte heeft.
Dit foto-essay onthult de ongelukkige waarheid
De gemiddelde werkplek is niet gemaakt voor homo's of mensen met psychische stoornissen.
Ik, een homofotograaf met angst en depressie, wilde zien hoe dit stigma zich vertaalde over werkplekken, vooral voor millennials - de generatie die het meest open is over geestelijke gezondheid op de werkplek.
De werkplekcultuur moet nog een manier vinden om de geestelijke gezondheid te bevorderen en tegemoet te komen. In feite hebben veel jongeren verschillende andere benaderingen gevonden om inkomen te genereren om kantoren samen te vermijden. Naast stigma's op het gebied van de geestelijke gezondheid, voelen veel homo's zich niet op hun gemak als ze trots zijn op hun werk.
De volgende verhalen zijn een rauwe blik op de mensen achter de statistieken die elke dag queerness en psychische stoornissen ademen.
Freelance worden om te verlichten wanneer depressie toeslaat
Annaliisa, 31, freelance artiest en art director
Deel op Pinterest
Mijn geestesziekte werd zeker beïnvloed door mijn vreemdheid als kind. Ik kwam om 13 uur uit. Maar ik wilde een normale middelbare school worden. Ik wilde erbij horen. Ik was al anders, ik ben gemengd [race], dus ik heb mijn vreemdheid lange tijd niet publiekelijk erkend.
Kunst is voor mij een uitstekende uitlaatklep geworden om mijn verschillen te uiten
Ik draag [mijn depressie] niet op mijn mouw. Mijn kunst is een reactie op een psychische aandoening, maar niet specifiek.
Deel op Pinterest
[Oorspronkelijk] Ik begon met een baan van 9 tot 5 als persoonlijke bankier en teller. Maar ik heb geprobeerd om freelance artiest te worden en ik heb hard gewerkt om freelance te blijven, want als ik een zware depressie heb, kan ik een week weg zijn.
Vanwege mijn depressie moest ik buiten de normale verwachtingen en werkstructuren functioneren, daarom werkt freelancen zo goed voor mij.
Over angst hebben en een acteercarrière nastreven
Montana, 26, acteur
Deel op Pinterest
Ik maak me echt zorgen over het teleurstellen van mensen. Ik maak me zorgen dat ik mijn dienstverband stopzet omdat ik niet genoeg beschikbaar ben of ziek ben. Ik krijg angst om mijn acteercarrière op de eerste plaats te zetten, waardoor ik mezelf constant in elkaar sla.
En als je wordt afgewezen in acteren, verwerpen ze letterlijk wie je bent, dus dat helpt niet.
Ik identificeer me als iemand met angst [maar] ik heb ook aan en uit een depressie gehad, zowel gerelateerd als niet gerelateerd aan mijn seksualiteit en romantische relaties. Ik was erg depressief op de middelbare school toen ik online ernstig werd gepest.
Alleen voelen is mijn grootste angst
Deel op Pinterest
Ik kwam uit mijn eerste jaar van de universiteit. Op de middelbare school wist ik niet dat biseksualiteit bestond. Nu ben ik erg slecht in vrijgezel zijn. Niet midden in de nacht iemand hebben om te sms'en, veroorzaakt meer angst dan het krijgen van een baan als acteur.
Therapie heeft me geholpen deze patronen te achterhalen, maar ik ben niet meer in therapie omdat het te duur is en mijn verzekering het niet dekt.
Over de wereld wandelen als een queer persoon van kleur met een psychische aandoening
Jenn, 32, kunstconservator
Deel op Pinterest
Ik identificeer me als een queer persoon van kleur, met de nadruk op de persoon van kleur de laatste tijd. Ik ben minder bedreven in het praten over mijn psychische aandoening. Ik ben er heel, heel recent over begonnen te praten. Zelfs erover praten is angstaanjagend.
Ik heb een aandoening waarbij ik problemen heb met het herinneren van taal. Ik vergeet namen, ik vergeet zelfstandige naamwoorden. Het werd duidelijker op de middelbare school toen ik on the fly moest gaan praten. Ik leg het mensen uit door te zeggen dat ik een langzame denker ben. Ik ben geweldig in bars. Het is net als wanneer je een tweede taal studeert en het komt er beter uit als je iets hebt gedronken - zo ben ik, maar met mijn eerste taal.
Mijn huidige baan is erg op deadlines gericht, wat betekent dat ik me erop kan voorbereiden. Ik heb werkweken van 60 uur, maar ik kan daar doorheen navigeren omdat ik me kan voorbereiden.
Als ik met onze raad van bestuur moet spreken of in het openbaar moet spreken, levert dat een probleem op. Mijn baas wil dat ik proactief praat met financiers en stichtingen, wat geweldig is voor mij qua carrière, maar als ik me niet kan voorbereiden, vormt het een enorm probleem.
Deel op Pinterest
Mijn kantoor weet niets
Ze kennen mijn problemen met taal niet. Ze weten niets van mijn psychische stoornissen. Ik ben niet super uit. Mijn collega's waarmee ik bevriend ben, weten dat ik met meisjes op date ga, maar ik ben er nooit uitgekomen. Hierdoor is mijn baas niet bereid om de speling op te pikken als ik uit de hand loop.
Ik dacht niet dat mijn queerness en geestesziekte elkaar kruisten, maar in dit tijdperk van 45 [Trump] is het nu een uitdaging om door de wereld te lopen als een queer persoon van kleur.
Over stigma's van stoornissen en hoe ze ons ervan weerhouden om ons uit te spreken
Rodney, 31, filmdistributie
Deel op Pinterest
Ik denk niet echt na over mijn identiteit. Ik ben een blanke man die waarschijnlijk als hetero leest, dus daar denk ik niet actief aan. Het is een voorrecht dat ik er niet teveel aan hoef te denken.
[Hoewel] ik identificeer me niet als geestesziek, ik heb wel slapeloosheid. Ik val meestal om 1 uur in slaap, word een paar keer midden in de nacht wakker en word dan om 7 uur wakker
Ik werd bijvoorbeeld om 3 uur 's nachts wakker en was bang dat de foto's die ik net had opgehangen, zouden vallen. Maar ik voel me overdag niet klinisch angstig.
Als ik niet genoeg slaap krijg [of 's nachts te vaak wakker word], ben ik rond 14.00 uur uit, dan val ik tijdens vergaderingen in slaap. [Maar] ik verwacht van niemand medelijden met het niet slapen. Ik zou het nergens als excuus voor willen gebruiken.
Als je er met artsen over praat, hebben ze dit echt Google-geschikte antwoord: houd je aan een regelmatig schema, drink geen koffie na een bepaalde tijd, zet je telefoon in de nachtmodus, oefen. Dat heb ik al jaren gedaan.
Het verandert niet
Deel op Pinterest
Ik zou het mijn baas niet vertellen omdat ik niet wil dat ze daarover nadenken als ze naar mijn werk kijken. Het voelt niet als een echt excuus dat ik kan gebruiken, want als je het niet hebt meegemaakt, zou je het niet geloven.
Direct na mijn studie begon ik met het innemen van [vrij verkrijgbare] medicatie om te slapen, terwijl ik fulltime ging werken. Ik heb het sindsdien genomen [elke nacht]. Ik kan me de laatste keer dat ik de nacht heb geslapen niet herinneren. Ik ben er nu gewoon aan gewend.
[Maar] ik neem geen slaapmedicatie op recept. Ik vind het zo eng en ik zou echt acht uur moeten besteden aan slapen. Ik kan me niet voorstellen dat ik acht uur per dag zou slapen. Ik kan me niet voorstellen dat ik zoveel tijd per dag zou verspillen.
Als kosten of angst voor sterke medicatie ervoor zorgen dat u geen zorg krijgt, kunt u ook natuurlijke slaapmiddelen proberen. Het kost tijd, oefening en geduld - maar je hebt dit!
Natuurlijke slaapmiddelen voor slapeloosheid
- melatonine
- valeriaanwortel
- magnesium
- CBD olie
- yoga
Over de cyclus van paniekaanvallen en uitputting
Max, 27, marketingmanager bij een grootschalig voedingsmerk
Deel op Pinterest
Ik heb collega's die niet weten dat ik vreemd ben. Ik voel me niet per se ingesloten, maar ik praat er gewoon niet over.
Ik ben zo lang op mijn werk gebleven vanwege angst. Het proces van zoeken [naar nieuwe kansen] veroorzaakt angst en ik kom zo mentaal uitgeput thuis dat ik niet de energie heb om zelfs maar te kijken. [Maar op mijn werkplek] is het meer taboe om over psychische aandoeningen te praten dan over queerness.
Ik kon nooit zonder werk komen vanwege een psychische aandoening; Ik zou een [lichamelijke] ziekte moeten verzinnen
Deel op Pinterest
Ik heb altijd paniekaanvallen in de metro. Soms kom ik te laat op mijn werk omdat ik obsessief controleer welke treinen vertragingen hebben en dan wissel ik van lijn. Ik zou 30 minuten te laat kunnen verschijnen vanwege claustrofobie; Ik wil niet tussen stations blijven steken.
Ik heb altijd drugs bij me [voor het geval] ik een paniekaanval krijg. Maar ik ga niet meer regelmatig naar therapie.
Over het openstellen van depressie in een accepterende omgeving
Kristen, 30, tattoo studio manager
Deel op Pinterest
Ik identificeer me niet als geestesziek, ook al heb ik sinds mijn zestiende een depressiediagnose en het loopt dik in mijn familie. Het is er gewoon. Ik gebruikte medicijnen en een paar mensen vertelden me dat ik [weer] medicatie zou moeten nemen, maar ik ben erg anti-medicatie - ik heb gezien dat het vreselijke bijwerkingen veroorzaakt bij familieleden, dus ik zal nooit doe het opnieuw.
Ik moest mijn vorige baan als vastgoedmanager opzeggen om redenen van geestelijke gezondheid. Het was te zwaar. Ik was [als lesbienne] uit voor mijn bazen, maar ik mocht niet uitgaan naar hun kinderen [waar ik constant bij was] omdat de oudere generatie extreem homofoob was.
Ze geloofden ook niet in psychische aandoeningen. Ik moest alles naar beneden schuiven.
Nu is het interessant omdat mijn bazen heel open zijn over hun psychische aandoening
Deel op Pinterest
Ik heb gemerkt dat het feit dat ik op een plek ben die meer psychische aandoeningen accepteert, mijn depressie juist verergert, omdat het acceptabel is dat ik [openlijk] depressief binnenkom.
De laatste tijd heb ik het gevoel dat mijn depressie de hele dag de hele tijd is, dus ik kom er geconcentreerd op het werk en ik haat het gewoon. Op mijn werkplek eerder kon ik niet openlijk depressief zijn, dus moest ik een moedig gezicht opzetten, maar hier kan ik openlijk depressief zijn, wat volgens mij mijn depressie bestendigt. Heeft iemand anders zo?
In deze nieuwe baan ben ik helemaal mezelf. Op mijn oude baan was ik twee totaal verschillende mensen binnen en buiten mijn werk vanwege mijn vreemdheid, mijn geestelijke gezondheid, alles.
Over het belang van het vinden van een bedrijf met compassie
Kate, 27, adverteert creatief
Deel op Pinterest
Ik identificeer me als een Australiër. Een vreemd persoon. Een feministe en activist. Ik leef zeker met angst, maar ik identificeer me niet gemakkelijk als iemand met een psychische aandoening. Er is veel trots en uitdagendheid in hoe ik als persoon besta. Het is een poging om als sterk te worden beschouwd.
Wanneer mijn angst wordt opgewekt, wordt dit vaak veroorzaakt door werk.
Ik leg mezelf veel druk op het werk. Ik droomde ervan lang in deze carrière te stappen en heb er heel hard voor gewerkt, dus ik voel veel plicht om dat vol te houden. Het beïnvloedt mijn balans tussen werk en privé. Ik geef prioriteit aan werk en ik heb geen huidige methode om afstand te doen van mijn angst wanneer ik het kantoor verlaat.
Toen ik 20 was, stierf mijn oom, het huwelijk van mijn ouders ging stuk, er gingen veel dingen mis in mijn leven. Ik werkte in een bioscoop. Een van mijn managers gaf me een richting en ik vond het niet leuk en ik brak gewoon.
Ik had een complete inzinking
Ik kon niet stoppen met huilen. Het was een complete breuk met de realiteit. Ik verstopte me tussen twee filmzalen en dacht dat ik tien minuten weg was, maar het was een uur. Ik had mijn post een uur verlaten. Dat was mijn laatste werkdag.
Mensen zullen niet altijd begrijpen wat er in je hoofd gebeurt, en je zult zeker niet altijd begrijpen wat er in je hoofd gebeurt, maar op de werkplek moet je een bepaald niveau van professionaliteit behouden.
Ik ken niet veel homo's die geen angst hebben. Coming out is een heel eenzame ervaring omdat niemand anders kan weten dan jij. Hetzelfde geldt voor angst. Niemand kan het begrijpen tenzij u het begrijpt.
Deel op Pinterest
Ik ging op reis van het besef dat ik van meisjes houd tot het besef dat ik alleen van meisjes hou, tot trots zijn als homoseksuele vrouw.
En hetzelfde geldt voor geslacht. Ik moest ontdekken dat ik op het geslachtsspectrum kan zitten en me nog steeds als vrouw kan identificeren. Het is nu beter met het ondersteuningssysteem en de homogemeenschap die ik heb ontwikkeld.
Op dit moment zou ik niet werken voor een bedrijf dat niet op zijn gemak is met queerness. Er zijn te veel bedrijven in New York die queerness zien als een troef om ergens te blijven waar je niet gewenst bent.
Als u of iemand van wie u houdt hulp nodig heeft, vindt u hieronder bronnen
Gebruik deze bronnen als u of iemand die u kent hulp nodig heeft:
- National Suicide Prevention Lifeline: 800-273-8255 of online
- De Trevor Project Lifeline voor LGBTQ + -jongeren: 866-488-7386 of online
- CenterLink, nationale LGBTQ-centra
- American Psychology Association Psychologist Locator
U kunt ook naar Youfindtherapy.com gaan, een spreadsheet gemaakt door Crissy Milazzo, met bronnen voor het vinden van betaalbare therapie, een rekenmachine om de kosten te voorspellen en bronnen voor wat u kunt doen als u geen therapie kunt betalen.
Hannah Rimm is een schrijver, fotograaf en over het algemeen creatief persoon in New York City. Ze schrijft voornamelijk over mentale en seksuele gezondheid en haar schrijven en fotografie is verschenen in Allure, HelloFlo en Autostraddle. Je kunt haar werk vinden op HannahRimm.com of haar volgen op Instagram.
