Stephen Colbert's OCD 'Joke' Was Niet Slim. Het Is Moe - En Schadelijk

2024 Auteur: Jesus Peterson | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 11:22

'Wat als ik plotseling mijn hele gezin vermoord?' Wring, wring, wring.

'Wat als er een tsunami komt en de hele stad wegvaagt?' Wring, wring, wring.

'Wat als ik in de spreekkamer zit en onwillekeurig een luide schreeuw laat horen?' Wring, wring, wring.

Zolang ik me kan herinneren, doe ik dit: ik heb een vreselijke, opdringerige gedachte en ik wring mijn linkerhand om te voorkomen dat de gedachte zich manifesteert. Net zoals iemand op hout zou kloppen bij het bespreken van een worstcasescenario, vond ik het een raar bijgeloof.

Voor veel mensen lijkt een obsessief-compulsieve stoornis (OCS) op het overmatig wassen van je handen of het onberispelijk georganiseerd houden van je bureau. Jarenlang dacht ik dat dit was wat OCS was: netheid.

Omdat ik dacht dat het netjes was, herkende ik niet dat mijn gedrag OCS was

We hebben het allemaal honderden keren eerder gehoord: de trope van de germafobe, door hygiëne geobsedeerde persoon die wordt beschreven als 'OCS'. Ik ben opgegroeid met het kijken naar shows als 'Monk' en 'Glee', waarbij personages met OCD bijna altijd 'besmetting OCD' hadden, wat veel lijkt op overdreven schoon zijn.

Grappen over reinheid, ingelijst als OCD, waren in de vroege jaren 2000 een stand-up comedy-nietje.

En we hebben allemaal gehoord dat mensen de term 'OCS' gebruiken om mensen te beschrijven die buitengewoon netjes, georganiseerd of kieskeurig zijn. Mensen zeggen misschien: 'Sorry, ik ben gewoon een beetje OCS!' wanneer ze kieskeurig zijn over hun kamerindeling of vooral over het matchen van hun sieraden.

In werkelijkheid is OCS echter ongelooflijk ingewikkeld

Er zijn twee hoofdcomponenten van OCS:

• obsessies, dat zijn gedachten die intens, verontrustend en moeilijk te beheersen zijn
• dwanghandelingen, die rituelen zijn die u gebruikt om die angst te verlichten

Handen wassen kan voor sommige mensen een dwang zijn, maar voor velen (en zelfs voor de meesten van ons) is het geen symptoom. OCD kan zelfs op verschillende manieren verschijnen.

Over het algemeen zijn er vier soorten OCS, waarbij de symptomen van de meeste mensen in een of meer van de volgende categorieën vallen:

• reiniging en besmetting (waaronder mogelijk handen wassen)
• symmetrie en ordening
• taboe, ongewenste gedachten en impulsen
• hamsteren, wanneer de noodzaak om bepaalde items te verzamelen of te bewaren betrekking heeft op obsessies of dwanghandelingen

Voor sommige mensen kan OCS gaan over obsessie met religieuze en morele overtuigingen en gedragingen. Dit heet scrupulositeit. Anderen kunnen existentiële crises hebben die eigenlijk deel uitmaken van existentiële OCS. Anderen richten zich mogelijk op bepaalde nummers of bestellen bepaalde items.

Ik denk dat het deze variëteit is die het moeilijk maakt om OCS te herkennen. Mijn OCS ziet er heel anders uit dan die van de volgende persoon

OCD heeft zoveel te bieden en wat we in de media zien, is slechts het topje van de ijsberg.

En vaak is ocs een graadstoornis - niet per se verschil.

Het is normaal om willekeurige gedachten te hebben, zoals: "Wat als ik nu van dit gebouw spring?" of "Wat als er een haai in dit zwembad zit en hij bijt?" Meestal zijn deze gedachten echter gemakkelijk van de hand te wijzen. De gedachten worden obsessies als je je erop fixeert.

In mijn geval zou ik me voorstellen dat ik van een gebouw zou springen wanneer ik op een hoge verdieping was. In plaats van het af te schudden, zou ik denken: "Oh mijn god, ik ga het echt doen." Hoe meer ik erover nadacht, hoe erger de angst werd, waardoor ik er nog meer van overtuigd was dat het zou gebeuren.

Om met deze gedachten om te gaan, heb ik een dwang waarbij ik een even aantal stappen moet lopen of driemaal mijn linkerhand moet wringen. Op rationeel niveau is het niet logisch, maar mijn brein zegt me dat ik het moet doen om te voorkomen dat de gedachte werkelijkheid wordt.

Het probleem met OCS is dat je meestal alleen de dwang ziet, omdat het vaak (maar niet altijd) een zichtbaar gedrag is.

Je kunt me op en neer zien lopen of mijn linkerhand schudden, maar je kunt de gedachten in mijn hoofd niet zien die me uitputten en walgen. Evenzo kun je iemand zijn handen zien wassen, maar zijn obsessieve angsten over ziektekiemen en ziektes niet begrijpen.

Wanneer mensen luchtig praten over 'zo OCD', concentreren ze zich meestal op de dwang terwijl ze de obsessie missen

Dit betekent dat ze de manier waarop OCS volledig werkt verkeerd begrijpen. Het is niet alleen de actie die deze stoornis zo verontrustend maakt - het zijn de angst en obsessieve 'irrationele', onontkoombare gedachten die tot het dwangmatige gedrag leiden.

Deze cyclus - niet alleen de acties die we ondernemen om het hoofd te bieden - is wat OCD definieert.

En gezien de voortdurende COVID-19-pandemie, hebben veel mensen met OCS het momenteel moeilijk.

Velen hebben hun verhalen gedeeld over hoe onze focus op handen wassen hun obsessies aanwakkert en hoe ze nu een reeks pandemiegerelateerde angsten ervaren die worden gevoed door het nieuws.

Zoals veel mensen met OCS, stel ik me constant voor dat mijn geliefden extreem ziek worden en sterven. Ik herinner mezelf er meestal aan dat mijn obsessie waarschijnlijk niet zal gebeuren, maar temidden van een pandemie is het echt niet zo irrationeel.

In plaats daarvan bevestigt de pandemie mijn ergste angsten. Ik kan mijn weg uit angst niet 'logisch' maken.

Hierdoor kon ik niet anders dan met mijn ogen rollen bij de laatste grap van Stephen Colbert

Toen Dr. Anthony Fauci, hoofd van het National Institute of Allergy and Infectious Diseases, aanbeveelde dat iedereen het dwangmatig handen wassen normaliseerde, grapte Colbert dat het 'geweldig nieuws is voor iedereen met een obsessief-compulsieve stoornis. Gefeliciteerd, je hebt nu een obsessief-compulsieve volgorde! '

Hoewel het niet slecht bedoeld is, versterken quips als deze - en grappen als die van Colbert - het idee dat OCS iets is dat het niet is.

Colbert is niet de eerste die grapjes maakt over hoe mensen met OCS omgaan in een tijd waarin overmatig handenwassen wordt aangemoedigd. Deze grappen zijn overal op Twitter en Facebook geweest.

The Wall Street Journal heeft zelfs een artikel gepubliceerd met de titel "We hebben allemaal nu ocs nodig", waarin een psychiater vertelt hoe we allemaal strengere hygiënische gewoonten moeten aannemen.

Ik ga je niet vertellen dat de grap van Colbert niet grappig is. Wat grappig is, is subjectief en er is niets mis mee om een uitgespeelde grap te maken.

Het probleem met de Colbert-grap is dat het - grappig of niet - schadelijk is.

Wanneer je ocs gelijkstelt met obsessief handenwassen, verspreid je een alomtegenwoordige mythe over onze toestand: dat ocs gaat om netheid en orde

Ik kan het niet helpen, maar vraag me af hoeveel gemakkelijker het voor mij zou zijn geweest om de hulp te krijgen die ik nodig had als de stereotypen rond OCS niet bestonden.

Wat als de samenleving de echte symptomen van OCS herkent? Wat als de OCD-personages in films en boeken een reeks obsessieve gedachten en dwanghandelingen hadden?

Wat als we met pensioen zouden gaan met die groep OCD-mensen die obsessief hun handen wassen, en in plaats daarvan media hadden die het volledige spectrum laten zien van hoe het is om OCD te hebben?

Misschien had ik dan eerder hulp gezocht en herkende ik dat mijn opdringerige gedachten symptomen waren van een ziekte.

In plaats van hulp te krijgen, was ik ervan overtuigd dat mijn gedachten het bewijs waren dat ik slecht was en dat ik me niet bewust was van het feit dat het een psychische aandoening was.

Maar als ik mijn handen obsessief had gewassen? Ik had waarschijnlijk ontdekt dat ik eerder OCS had, en ik had jaren eerder hulp kunnen krijgen.

Bovendien worden deze stereotypen isolerend. Als uw OCD niet verschijnt zoals mensen denken dat OCD verschijnt, zullen uw dierbaren moeite hebben om het te begrijpen. Ik ben relatief netjes, maar zeker geen obsessieve schoonmaker, wat betekent dat veel mensen niet geloven dat mijn ocs echt is.

Zelfs mijn meest goedbedoelde vrienden worstelen om het verband te leggen tussen mijn constante handbewegingen en de stereotypen van OCS die ze al zoveel jaren hebben gezien.

Voor degenen onder ons met OCS is 'obsessief-compulsieve orde' mogelijk de slechtste manier om te beschrijven hoe we ons momenteel voelen

We hebben niet alleen te maken met veel angstwekkende omstandigheden - waaronder eenzaamheid, wijdverbreide werkloosheid en het virus zelf - we hebben ook te maken met verkeerd geïnformeerde grappen die ons het gevoel geven dat we punchlines hebben in plaats van mensen.

Stephen Colbert's grap over OCS was misschien niet slecht bedoeld, maar deze grappen schaden actief mensen zoals ik.

Deze stereotypen verdoezelen de realiteit van wat het betekent om met OCS te leven, waardoor het voor ons moeilijker wordt om hulp te vinden - iets dat velen van ons nu hard nodig hebben, sommigen zonder het te beseffen.

Sian Ferguson is een freelance schrijver en journalist, gevestigd in Grahamstown, Zuid-Afrika. Haar schrijven behandelt kwesties met betrekking tot sociale rechtvaardigheid en gezondheid. Je kunt haar bereiken op Twitter.