Eind april stierf Dr. Lorna Breen, een arts in spoedeisende geneeskunde die COVID-19-patiënten had behandeld - en die zichzelf had opgelopen en herstelde van de ziekte - door zelfmoord.
Haar vader, Phillip Breen, gelooft dat het virus en de verwoesting die het heeft veroorzaakt in New York City, inclusief het ziekenhuis waar Breen werkte, verantwoordelijk is. Hij vertelde CNN: 'Ze ging de loopgraven in en werd door de vijand aan het front gedood.'
Gezondheidswerkers in de frontlinie, vooral in ziekenhuizen die zijn getroffen door een golf van patiënten, hebben te maken gehad met een verwarrende ziekte waarvan ze niet goed begrijpen hoe ze moeten behandelen, en met meerdere sterfgevallen in één shift.
Wesley Boyd, stafpsychiater bij de Cambridge Health Alliance en universitair hoofddocent psychiatrie aan de Harvard Medical School, zegt: "Historisch gezien wordt in de medische opleiding het overlijden van een patiënt gezien als een mislukking."
Zelfs als het onvermijdelijk was, zelfs als er niets was dat ze hadden kunnen doen, wordt [dood] als een mislukking beschouwd
Voor artsen, die de neiging hebben om overprestaties te leveren, zegt Boyd dat het overlijden van een patiënt na overlijden van de patiënt - zoals in sommige ziekenhuizen met COVID-19 is gebeurd - een enorme tol voor de geestelijke gezondheid heeft.
Deze tol voor gezondheidswerkers wordt nog verergerd door het ontbreken van persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM's), zichzelf te isoleren uit angst om hen ziek te maken, bang te zijn dat zij zelf het virus zullen oplopen en hun collega's ziek te zien worden door COVID- 19.
Maar depressie, angst, posttraumatische stressstoornis (PTSS) en zelfmoord onder gezondheidswerkers is helaas geen nieuw fenomeen.
Voorafgaand aan de pandemie bleek uit een onderzoek dat bijna 16 procent van de artsen in spoedeisende hulp voldoet aan de criteria voor PTSS.
Medische professionals hebben een hoger zelfmoordrisico dan de meeste andere beroepen. Mannelijke artsen hebben een 1,4 keer hoger zelfmoordcijfer, terwijl vrouwen een 2,2 keer hoger zijn dan de algemene bevolking.
Weinig mensen zijn zich meer bewust van de psychische crisis onder artsen dan Dr. Pamelia Wible.
Acht jaar geleden stond Wible op een gedenkteken voor een door zelfmoord overleden arts. Het was de derde arts die binnen 18 maanden door zelfmoord was overleden. Het was een crisis die Wible zelf intiem begreep.
'In 2004 bleef ik bidden om in mijn slaap te sterven', zei ze. 'En ik wist zeker dat ik de enige arts ter wereld was die dat voelde.'
Tegen 2018, toen Wible in die opeenvolgende herdenkingsdiensten zat, wist ze dat ze niet de enige was. Maar er was nog een andere gedachte dat ze niet uit haar hoofd kon komen: waarom.
Niet alleen waarom zoveel artsen stierven door zelfmoord, maar waarom praatten mensen er niet over? En het allerbelangrijkste: waarom deed niemand er iets aan?
Ze begon op haar blog over suïcidaliteit onder artsen te schrijven en al snel hadden medische studenten en artsen contact met haar opgenomen.
Wible is van mening dat een aantal factoren de psychische crisis bij artsen zo ernstig maakt. Wible zegt dat het vaak begint in residentie, wanneer bewoners worden gebruikt "als goedkope arbeidskrachten", wat gemiddeld $ 61.000 per jaar oplevert voor meer dan 80 uur per week werken.
'Ongeveer tien jaar geleden beperkten ze de verblijfsduur tot 80 per week', zegt Boyd, 'maar in veel programma's moet je alles over je patiënten weten voordat je begint met rondes - waarbij je in een groep met andere bewoners loopt om controleer patiënten. '
Boyd zegt dat dat betekent dat bewoners vaak ruim voordat hun dienst begint moeten arriveren, zoals het controleren van laboratoriumwerk. "Dus het is minimaal 80 uur per week op de klok, plus alles wat je moet doen rond die 80 uur op de klok."
Helaas zijn er veel redenen waarom gezondheidswerkers - vooral artsen - geen professionele hulp zoeken bij psychische problemen
Een arts in een ziekenhuis in New York die sprak op voorwaarde van anonimiteit, zei dat psychische problemen te vaak worden gezien als een teken van zwakte in een beroep waar 'veerkracht' een gewaardeerde eigenschap is.
Maar er zijn meer concrete redenen om geen hulp te zoeken.
Wible en Boyd zeggen dat sommige staatsvergunningsinstanties en sollicitaties vragen of de dokter 'ooit een behandeling voor geestelijke gezondheid heeft gehad'.
'Het is een volledige schending van hun rechten', zegt Wible. "Als ik jaren geleden een behandeling voor postpartumdepressie zocht, waarom moet de vergunningverlener of mijn potentiële werkgever dat dan weten?"
Boyd is het daarmee eens. 'Wat ze zouden moeten vragen is' ben je momenteel niet in staat je werk te doen? ' Te veel staten en potentiële werkgevers doen dat nog steeds niet ', zegt hij.
'Helaas is er veel legitimiteit om bang te zijn dat als het bestuur hoort … het je kan worden tegengehouden.'
Zelfs artsen die hersteld zijn van stoornissen in het gebruik van middelen, hebben het moeilijk om als afgestudeerden van de medische school te worden "gematcht" met ziekenhuizen.
Een ander tragisch voorbeeld is dat van Leigh Sundem, afgestudeerd aan een medische school die twee jaar na haar afstuderen aan de medische school stierf door zelfmoord. Ze had in haar jeugd met verslaving geworsteld, maar was aan het herstellen en had het goed gedaan op de medische school.
Haar verslavingsgeschiedenis verhinderde echter dat ze werd gematcht met een ziekenhuis voor haar residentie. Onder druk van de medische school en zonder een alternatief te zien stierf Sundem op 5 mei 2019 door zelfmoord.
Met gezondheidswerkers die al in een ernstige geestelijke gezondheidscrisis verkeren, en met weinig opties om hulp te krijgen, is een dodelijke pandemie van een nieuw virus een recept voor een nog ergere geestelijke gezondheidscrisis
Ziekenhuizen lijken zich bewust te zijn van de waarschijnlijkheid dat gezondheidswerkers tijdens en na een pandemie worstelen met traumagerelateerde aandoeningen.
Velen hebben professionals in de geestelijke gezondheidszorg ingehuurd om personeel te ontmoeten dat over hun gevoelens wil praten. Geestelijke gezondheidsorganisaties zoals het nationale Trauma Recovery Network en het Frontline Workers Counseling Project in de Bay organiseren gratis therapie voor medische hulpverleners.
Het valt echter nog te bezien of het stigma en de potentiële professionele gevolgen voldoende kunnen worden verminderd, zodat degenen die het nodig hebben, daadwerkelijk hulp gaan zoeken.
Veranderingen hadden veel eerder moeten plaatsvinden dan de pandemie - ze zijn nu een absolute noodzaak.
Katie MacBride is een freelance schrijver en redacteur. Naast Healthline kun je haar werk vinden in onder andere Vice, Rolling Stone, The Daily Beast en Playboy. Ze brengt momenteel veel te veel tijd door op Twitter, waar je haar kunt volgen op @msmacb.
