Terwijl de wereld werkt aan fysieke, sociale en economische genezing in de nasleep van de COVID-19-pandemie, worstelen velen van ons met de spanning van de geestelijke gezondheidsproblemen.
En ze lijken veel intenser dan voor de uitbraak.
Gevoelens van angst en depressie gerelateerd aan COVID-19 komen steeds vaker voor naarmate de pandemie zich over het hele land en naar alle uithoeken van de wereld verspreidt.
Velen van ons hebben te maken met collectief verdriet terwijl we omgaan met de realiteit dat onze wereld nooit meer hetzelfde zal zijn.
De professionals in de geestelijke gezondheidszorg die met Healthline spraken, hebben ook deze toename van angst, depressie, verdriet en traumareacties opgemerkt.
"Over het algemeen waren veel sessies gericht op het beheersen van de stress, angst, woede, angst, depressie, verdriet en trauma die verband houden met de pandemie", vertelt een erkende klinische maatschappelijk werker aan Healthline.
Om de privacy van haar klanten te beschermen, noemen we haar mevrouw Smith.
De privépraktijk waar Smith werkt, is onlangs overgeschakeld naar teletherapiediensten voor alle klanten.
Ze kon haar ervaringen met deze verandering delen door te zeggen dat het stressvol was en dat persoonlijke afspraken doorgaans de voorkeur hebben, maar dat haar cliënten dankbaar zijn voor de mogelijkheid om in tijden van dergelijke onzekerheid counseling te ontvangen.
"Of klanten nu thuis in quarantaine gaan of deel uitmaken van de essentiële beroepsbevolking, ze ervaren problemen", zegt Smith.
Het is logisch waarom we allemaal zoveel meer gestrest zijn, toch? Het is logisch waarom we het moeilijker vinden om zichzelf te motiveren en om therapeutische technieken te gebruiken om onze geestelijke gezondheidsproblemen aan te pakken.
Maar als dit is wat iedereen voelt, dan volgt daaruit dat onze therapeuten net zo kwetsbaar zijn voor deze stressoren. Betekent dit dat we er niet met hen over mogen praten?
Volgens deskundigen op het gebied van geestelijke gezondheid is het niet praten over COVID-19-gerelateerde stressfactoren het tegenovergestelde van wat we moeten doen om naar genezing toe te werken.
Je bent niet verantwoordelijk voor het genezingsproces van andere mensen
Lees dat nog eens. Nog een keer.
Veel mensen vinden het ongemakkelijk om met hun therapeuten te praten over pandemische stressoren, omdat ze weten dat hun therapeuten ook gestrest zijn.
Onthoud dat uw genezingsproces uw eigen proces is en dat het gebruik van bronnen zoals teletherapiesessies een belangrijke rol speelt bij het boeken van vooruitgang voor uw eigen geestelijke gezondheid.
De relatie therapeut-cliënt is en mag nooit gericht zijn op de geestelijke gezondheid en genezing van de therapeut. Je therapeut heeft de verantwoordelijkheid om professioneel te zijn, ongeacht wat er in hun persoonlijke leven gebeurt.
Een ervaren schoolpsycholoog werkzaam in de staat New York - die we mevrouw Jones noemen om de privacy van haar leerlingen te beschermen - legt uit hoe professionaliteit er tijdens de pandemie uit zou kunnen zien vanuit het perspectief van een therapeut.
"Ik ben van mening dat als je zodanig wordt geraakt dat je niet met een cliënt over specifieke onderwerpen kunt praten, het verstandig (en de beste praktijk) zou zijn om ze door te verwijzen naar een collega of iemand die dit mogelijk zou kunnen doen," vertelt Jones Gezondheidslijn.
Jones is van mening dat alle therapeuten 'zowel ethisch als professioneel verplicht zijn tot die zorgstandaard'.
Dit betekent natuurlijk niet dat uw therapeuten geen moeilijkheden zoals u ervaren. Uw therapeuten kunnen ook symptomen van geestelijke gezondheidsproblemen voelen en moeten daarom een behandeling vinden die voor hen werkt.
'Ik heb perioden van angst, depressie en grote wanhoop meegemaakt vanwege de pandemie en het huidige politieke klimaat', zegt Smith.
Jones deelt soortgelijke zorgen: “Ik heb veranderingen in mijn slaap, eetgewoonten en algemene stemming / affect opgemerkt. Het lijkt regelmatig te veranderen - de ene dag voel ik me gemotiveerd en energiek, de volgende dag voel ik me mentaal en fysiek uitgeput.”
"Ik heb het gevoel dat mijn mentale gezondheidstoestand tijdens deze pandemie bijna een microkosmos is van hoe het er vroeger uit zou zien, of er mogelijk zou uitzien, als het niet zou worden beheerd door medicatie en therapie", voegt Jones eraan toe.
Maar als u zich nerveus of 'slecht' voelt om uw zorgen met uw therapeuten te bespreken, bedenk dan dat het uw taak is om de patiënt te zijn en te genezen. Het is de taak van uw therapeut om u op die reis te helpen.
'Het is nooit de taak van de patiënt om voor de therapeut te zorgen', benadrukt Smith. "Het is onze taak en professionele verantwoordelijkheid om voor onszelf te zorgen, zodat we aanwezig kunnen zijn voor onze klanten."
En als je niet zeker weet hoe je door gesprekken over COVID-19 kunt navigeren in je counselingsessies, zegt Jones: 'Ik zou mijn studenten (of een andere cliënt) willen aanmoedigen om, voor hun gemak, alle onderwerpen waarmee ze worstelen openbaar te maken.'
Het openen van deze communicatie is de eerste stap op weg naar je individuele genezingsproces.
Wat doen therapeuten voor hun eigen geestelijke gezondheidsbehoeften tijdens COVID-19?
Kortom, velen van hen oefenen het advies uit dat ze u zullen geven.
"Ik neem het advies dat ik klanten geef … beperk de nieuwsconsumptie, behoud een gezonde voeding, dagelijkse lichaamsbeweging, volg een regelmatig slaapschema en maak creatief contact met vrienden / familie", zegt Smith.
Toen we vroegen wat ze professioneel doet om een pandemie-gerelateerde burn-out te voorkomen, adviseerde Smith: 'Pauzes nemen tussen sessies en het plannen van vrije tijd fungeert als een preventieve [maatregel] om de pandemie steeds meer te laten consumeren.'
"Hoewel cliënten misschien dezelfde stressfactor bespreken (dwz de pandemie), biedt het individueel met hen samenwerken om hun verhalen over het beheren / overleven van de pandemie te creëren / uitdagen unieke perspectieven op hoop en genezing, wat helpt om het script over de pandemie te veranderen," ze zegt.
En Smiths advies aan andere therapeuten?
'Ik zou therapeuten willen aanmoedigen om hun eigen zelfzorgregime te onthouden. Gebruik je collega's en er is een overvloed aan online ondersteuning - we doen dit samen! We komen hier wel doorheen! '
Een persoonlijk perspectief: het is oké om niet oké te zijn. Voor ons allen
Sinds mijn universiteit op slot ging vanwege de COVID-19-uitbraak, heb ik het geluk gehad om elke week virtueel met mijn adviseur te spreken.
Onze teletherapie-sessies zijn op veel manieren anders dan de persoonlijke afspraken. Ten eerste zit ik meestal in een pyjamabroek met een deken of kat, of beide over mijn schoot gedrapeerd. Maar het meest opvallende verschil is de manier waarop deze teletherapiesessies beginnen.
Elke week komt mijn counselor bij mij langs - een simpele "Hoe gaat het met je?"
Vroeger waren mijn antwoorden meestal zoiets als 'gestrest over school', 'overweldigd door werk' of 'een slechte pijnweek'.
Nu is deze vraag veel moeilijker te beantwoorden.
Ik ben een gehandicapte schrijver in het laatste semester van mijn MFA-programma, een maand verwijderd van terug naar huis in de staat New York, en nog een paar maanden verwijderd van (misschien, hopelijk) een bruiloft die mijn verloofde en ik van plan waren twee jaar lang.
Ik heb mijn studio-appartement al weken niet verlaten. Ik kan niet naar buiten omdat mijn buren geen maskers dragen en ze schaamteloos de lucht in hoesten.
Ik vraag me veel af over mijn ademhalingsziekte van een maand in januari, vlak voordat de Verenigde Staten werd getroffen door bevestigde gevallen, en hoeveel artsen me vertelden dat ze niet konden helpen. Dat het een virus was dat ze niet begrepen. Ik ben immuungecompromitteerd en ik ben nog steeds aan het herstellen.
Dus hoe gaat het met mij?
De waarheid is dat ik doodsbang ben. Ik ben ongelooflijk bezorgd. Ik ben depressief. Als ik dit aan mijn begeleider vertel, knikt ze en weet ik dat ze hetzelfde voelt.
Het vreemde van zorgen voor onze mentale gezondheid tijdens een wereldwijde pandemie is dat zoveel van onze ervaringen plotseling worden gedeeld.
'Ik merk dat ik vaker met klanten' deelneem 'vanwege het parallelle proces dat we allemaal doormaken', zegt Smith.
We zitten in een parallel proces naar genezing. Beroepsbeoefenaren in de geestelijke gezondheidszorg, essentiële werknemers, studenten - we proberen allemaal om te gaan met de 'onzekerheid over hoe de' nieuwe norm 'eruit zal zien', zegt Jones.
Mijn adviseur en ik nemen veel genoegen met het woord 'oké'. Ik ben ok. We zijn oké. Alles zal goed komen.
We wisselen een blik door schermen, een rustig begrip. Een zucht.
Maar niets is hier echt oké, en daarom is het belangrijk voor mij (en ook voor jou) om door te gaan met mijn geestelijke gezondheidszorg, ook al weet ik dat iedereen om me heen dezelfde angsten heeft.
We hebben allemaal middelen nodig, zoals therapie en zelfzorg, en ondersteunen in tijden als deze meer dan ooit. Alles wat we kunnen doen, is beheren. Alles wat we kunnen doen is overleven.
Onze therapeuten en professionals in de geestelijke gezondheidszorg zijn hard aan het werk - hier hebben ze voor getraind, net als andere eerstelijnswerkers
Dus ja, je herkent misschien de uitputting van je therapeut. Je zou een blik kunnen ruilen, een begrip. Je zou kunnen zien dat je op vergelijkbare manieren zowel rouwt als overleeft.
Maar geloof in je therapeut en luister aandachtig terwijl ze je vertellen: het is oké om niet oké te zijn en ik ben hier om je er doorheen te helpen.
Aryanna Falkner is een gehandicapte schrijver uit Buffalo, New York. Ze is een MFA-kandidaat in fictie aan de Bowling Green State University in Ohio, waar ze woont met haar verloofde en hun donzige zwarte kat. Haar schrijven is verschenen of verschijnt in Blanket Sea en Tule Review. Vind haar en foto's van haar kat op Twitter.
