De dunne darm bestaat uit de twaalfvingerige darm, jejunum en ileum. Samen met de slokdarm, dikke darm en maag vormt het het maagdarmkanaal. Bij levende mensen is de dunne darm alleen al zo'n 6 tot 7 meter lang. Na de dood kan deze lengte met de helft toenemen. Het heeft een oppervlakte van ruim 200 meter.
De binnenwanden van de dunne darm zijn bedekt met vingerachtig weefsel dat villi wordt genoemd. Elk van deze villi is bedekt met nog kleinere vingervormige structuren die microvilli worden genoemd. Deze villi en microvilli vergroten het beschikbare oppervlak voor de opname van voedingsstoffen.
In de dunne darm wordt voedsel dat al is afgebroken door kauwen en maagenzymen verder afgebroken door extra enzymen. Sommige van deze chemicaliën worden uitgescheiden in het lumen (het holle gebied in het midden van de darm), maar andere worden vanuit andere organen zoals de alvleesklier en de lever naar de darm getransporteerd. Waar absorptie plaatsvindt, hangt af van het type voedingsstof of vitamine dat wordt opgenomen.
Eenmaal volledig teruggebracht tot een chemisch niveau, gaan de moleculen die zullen worden geabsorbeerd door de darmwanden in de bloedbaan. Peristaltiek, samentrekking van de spierwanden, is de kracht die materie door de dunne darm voortstuwt. Het is een langzaam proces, waardoor het voedsel kan vermengen met de spijsverteringssappen.
