Wat is de ziekte van Graves?
De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte. Het zorgt ervoor dat uw schildklier te veel schildklierhormoon in het lichaam aanmaakt. Deze aandoening staat bekend als hyperthyreoïdie. De ziekte van Graves is een van de meest voorkomende vormen van hyperthyreoïdie.
Bij de ziekte van Graves maakt uw immuunsysteem antilichamen aan die bekend staan als schildklierstimulerende immunoglobulinen. Deze antilichamen hechten zich dan aan gezonde schildkliercellen. Ze kunnen ervoor zorgen dat uw schildklier te veel schildklierhormoon aanmaakt.
Schildklierhormonen beïnvloeden veel aspecten van uw lichaam. Deze kunnen de functie van uw zenuwstelsel, hersenontwikkeling, lichaamstemperatuur en andere belangrijke elementen omvatten.
Indien onbehandeld, kan hyperthyreoïdie gewichtsverlies, emotionele aansprakelijkheid (oncontroleerbaar huilen, lachen of andere emotionele uitingen), depressie en mentale of fysieke vermoeidheid veroorzaken.
Wat zijn de symptomen van de ziekte van Graves?
De ziekte van Graves en hyperthyreoïdie hebben veel van dezelfde symptomen. Deze symptomen kunnen zijn:
- hand trillingen
- gewichtsverlies
- snelle hartslag (tachycardie)
- intolerantie voor warmte
- vermoeidheid
- nervositeit
- prikkelbaarheid
- spier zwakte
- struma (zwelling in de schildklier)
- diarree of verhoogde frequentie van stoelgang
- moeite met slapen
Een klein percentage van de mensen met de ziekte van Graves zal een rode, verdikte huid rond het scheenbeen ervaren. Dit is een aandoening die de dermopathie van Graves wordt genoemd.
Een ander symptoom dat u kunt ervaren, staat bekend als Graves 'oftalmopathie. Dit gebeurt wanneer uw ogen vergroot lijken door het intrekken van uw oogleden. Wanneer dit gebeurt, kunnen uw ogen uit uw oogkassen beginnen te puilen. Het National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases schat dat tot 30 procent van de mensen die de ziekte van Graves ontwikkelen een milde vorm van Graves 'oftalmopathie krijgt. Tot 5 procent krijgt ernstige oogheelkunde van Graves.
Wat veroorzaakt de ziekte van Graves?
Bij auto-immuunziekten zoals de ziekte van Graves begint het immuunsysteem te vechten tegen gezonde weefsels en cellen in uw lichaam. Je immuunsysteem produceert meestal eiwitten die bekend staan als antilichamen om te vechten tegen vreemde indringers zoals virussen en bacteriën. Deze antilichamen worden speciaal geproduceerd om op de specifieke indringer te richten. Bij de ziekte van Graves produceert uw immuunsysteem ten onrechte antilichamen die schildklierstimulerende immunoglobulinen worden genoemd en die gericht zijn op uw eigen gezonde schildkliercellen.
Hoewel wetenschappers weten dat mensen het vermogen om antilichamen tegen hun eigen gezonde cellen te maken kunnen erven, kunnen ze niet vaststellen wat de oorzaak is van de ziekte van Graves of wie deze zal ontwikkelen.
Wie loopt er risico op de ziekte van Graves?
Experts zijn van mening dat deze factoren uw risico op het ontwikkelen van de ziekte van Graves kunnen beïnvloeden:
- erfelijkheid
- spanning
- leeftijd
- geslacht
De ziekte komt meestal voor bij mensen jonger dan 40 jaar. Uw risico neemt ook aanzienlijk toe als familieleden de ziekte van Graves hebben. Vrouwen ontwikkelen het zeven tot acht keer vaker dan mannen.
Het hebben van een andere auto-immuunziekte verhoogt ook het risico op het ontwikkelen van de ziekte van Grave. Reumatoïde artritis, diabetes mellitus en de ziekte van Crohn zijn voorbeelden van dergelijke auto-immuunziekten.
Hoe wordt de ziekte van Graves gediagnosticeerd?
Uw arts kan laboratoriumtests aanvragen als hij vermoedt dat u de ziekte van Graves heeft. Als iemand in uw familie de ziekte van Graves heeft gehad, kan uw arts de diagnose mogelijk beperken op basis van uw medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek. Dit moet nog worden bevestigd door bloedonderzoek van de schildklier. Een arts die gespecialiseerd is in ziekten die verband houden met hormonen, bekend als endocrinoloog, kan uw tests en diagnose afhandelen.
Uw arts kan ook een aantal van de volgende tests aanvragen:
- bloedtesten
- schildklier scan
- radioactieve opname van jodium
- schildklierstimulerend hormoon (TSH) -test
- schildklierstimulerende immunoglobuline (TSI) -test
De gecombineerde resultaten hiervan kunnen uw arts helpen te leren of u de ziekte van Graves of een ander type schildklieraandoening heeft.
Hoe wordt de ziekte van Graves behandeld?
Er zijn drie behandelingsopties beschikbaar voor mensen met de ziekte van Graves:
- anti-schildklier medicijnen
- radioactieve jodium (RAI) therapie
- schildklieroperatie
Uw arts kan u aanraden om een of meer van deze opties te gebruiken om uw aandoening te behandelen.
Anti-schildkliermedicijnen
Antischildkliergeneesmiddelen, zoals propylthiouracil of methimazol, kunnen worden voorgeschreven. Bètablokkers kunnen ook worden gebruikt om de effecten van uw symptomen te verminderen totdat andere behandelingen beginnen te werken.
Radiojodiumtherapie
Radioactieve jodiumtherapie is een van de meest voorkomende behandelingen voor de ziekte van Graves. Voor deze behandeling moet u doses radioactief jodium-131 innemen. Dit vereist meestal dat u kleine hoeveelheden in pilvorm doorslikt. Uw arts zal met u praten over de voorzorgsmaatregelen die u bij deze therapie moet nemen.
Schildklieroperatie
Hoewel een schildklieroperatie een optie is, wordt deze minder vaak gebruikt. Uw arts kan een operatie aanbevelen als eerdere behandelingen niet goed hebben gewerkt, als er een vermoeden is van schildklierkanker, of als u een zwangere vrouw bent die geen schildkliermedicijnen kan gebruiken.
Als een operatie noodzakelijk is, kan uw arts uw hele schildklier verwijderen om het risico op terugkeer van hyperthyreoïdie te elimineren. U heeft voortdurend schildklierhormoonvervangingstherapie nodig als u voor een operatie kiest. Praat met uw arts voor meer informatie over de voordelen en risico's van verschillende behandelingsopties.
