Wat is ADHD?
Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD) is een veel voorkomende neurologische ontwikkelingsstoornis die het meest wordt gediagnosticeerd bij kinderen. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention is de gemiddelde leeftijd bij diagnose 7. Jongens hebben meer dan twee keer zoveel kans op de diagnose ADHD dan meisjes. Volwassenen kunnen symptomen vertonen en ook worden gediagnosticeerd.
Het heette oorspronkelijk hyperkinetische impulsstoornis. Pas eind jaren zestig erkende de American Psychiatric Association (APA) formeel ADHD als een psychische stoornis. Lees meer voor een tijdlijn van ADHD.
Begin 1900
ADHD werd voor het eerst genoemd in 1902. De Britse kinderarts Sir George Still beschreef 'een abnormaal gebrek aan morele controle bij kinderen'. Hij ontdekte dat sommige getroffen kinderen hun gedrag niet konden beheersen zoals een typisch kind dat zou doen, maar ze waren nog steeds intelligent.
De introductie van Benzedrine
De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) keurde Benzedrine in 1936 goed als geneesmiddel. Dr. Charles Bradley kwam het volgende jaar enkele onverwachte bijwerkingen van dit geneesmiddel tegen. Het gedrag en de prestaties van jonge patiënten op school verbeterden toen hij het aan hen gaf.
Tijdgenoten van Bradley negeerden zijn bevindingen echter grotendeels. Artsen en onderzoekers begonnen het voordeel te erkennen van wat Bradley vele jaren later had ontdekt.
Geen herkenning
De APA gaf in 1952 de eerste "Diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen" (DSM) uit. In deze handleiding werden alle erkende psychische stoornissen opgesomd. Het omvatte ook bekende oorzaken, risicofactoren en behandelingen voor elke aandoening. Artsen gebruiken vandaag nog steeds een bijgewerkte versie.
De APA herkende ADHD niet in de eerste editie. Een tweede DSM verscheen in 1968. Deze editie omvatte voor het eerst hyperkinetische impulsstoornis.
De introductie van Ritalin
De FDA keurde het psychostimulerende middel Ritalin (methylfenidaat) in 1955 goed. Het werd populairder als ADHD-behandeling naarmate de aandoening beter werd begrepen en de diagnoses toenamen. Het geneesmiddel wordt nog steeds gebruikt om ADHD te behandelen.
Een veranderende definitie
De APA bracht in 1980 een derde editie van de DSM (DSM-III) uit. Ze veranderden de naam van de aandoening van hyperkinetische impulsstoornis in ADHD (Attention Deficit Disorder). Wetenschappers waren van mening dat hyperactiviteit geen veel voorkomend symptoom van de aandoening was. Deze lijst heeft twee subtypen ADD gecreëerd: ADD met hyperactiviteit en ADD zonder hyperactiviteit.
Eindelijk een naam die past
De APA bracht in 1987 een herziene versie van de DSM-III uit. Ze verwijderden het onderscheid tussen hyperactiviteit en veranderden de naam in aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD). De APA combineerde de drie symptomen (onoplettendheid, impulsiviteit en hyperactiviteit) tot één type en identificeerde geen subtypen van de aandoening.
De APA bracht de vierde editie van de DSM in 2000 uit. In de vierde editie werden de drie subtypen ADHD vastgesteld die tegenwoordig door gezondheidswerkers worden gebruikt:
- gecombineerd type ADHD
- overwegend onoplettend type ADHD
- overwegend hyperactief-impulsief type ADHD
Een klim in diagnoses
ADHD-gevallen begonnen in de jaren negentig aanzienlijk te stijgen. Er kunnen een paar factoren zijn achter de toename van diagnoses:
- artsen konden ADHD efficiënter diagnosticeren
- meer ouders waren op de hoogte van ADHD en rapporteren de symptomen van hun kinderen
- meer kinderen ontwikkelden eigenlijk ADHD
Er kwamen steeds meer medicijnen om de aandoening te behandelen naarmate het aantal gevallen van ADHD toenam. De medicijnen werden ook effectiever bij de behandeling van ADHD. Velen hebben langwerkende voordelen voor patiënten die gedurende langere tijd symptomen moeten verlichten.
Waar we vandaag zijn
Wetenschappers proberen de oorzaken van ADHD en mogelijke behandelingen te identificeren. Onderzoek wijst op een zeer sterke genetische link. Kinderen met ouders of broers en zussen met de aandoening hebben meer kans om het te krijgen.
Het is momenteel niet duidelijk welke rol omgevingsfactoren spelen bij het bepalen wie ADHD ontwikkelt. Onderzoekers zijn toegewijd aan het vinden van de onderliggende oorzaak van de aandoening. Ze willen behandelingen effectiever maken en helpen bij het vinden van genezingen.
