Gezondheid en welzijn raken ieders leven anders. Dit is het verhaal van één persoon
Tatoeages: sommige mensen houden van ze, sommige mensen hebben een hekel aan ze. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening en hoewel ik veel verschillende reacties heb gehad met betrekking tot mijn tatoeages, ben ik er absoluut dol op.
Ik heb te maken met een bipolaire stoornis, maar ik gebruik nooit het woord 'strijd'. Het impliceert dat ik de strijd verlies - wat ik zeker niet ben! Ik heb nu 10 jaar met psychische aandoeningen te maken gehad en run momenteel een Instagram-pagina die is gewijd aan het beëindigen van het stigma achter geestelijke gezondheid. Mijn geestelijke gezondheid ging achteruit toen ik 14 was, en na een periode van zelfbeschadiging en een eetstoornis zocht ik hulp toen ik 18 was. En dat was het beste wat ik ooit deed.
Ik heb meer dan 50 tatoeages. De meeste hebben een persoonlijke betekenis. (Sommigen hebben gewoon geen betekenis - verwijzend naar de paperclip op mijn arm!). Voor mij zijn tatoeages een vorm van kunst en ik heb veel zinvolle citaten om mezelf eraan te herinneren hoe ver ik ben gekomen.
Ik begon tatoeages te krijgen toen ik 17 was, een jaar voordat ik hulp zocht voor mijn psychische aandoening. Mijn eerste tatoeage betekent helemaal niets. Ik zou graag willen zeggen dat het veel betekent en dat de betekenis erachter oprecht en mooi is, maar dat zou niet de waarheid zijn. Ik heb het omdat het er cool uitzag. Het is een vredessymbool om mijn pols en in die tijd had ik geen zin meer te krijgen.
Toen nam mijn zelfbeschadiging het over.
Zelfbeschadiging maakte deel uit van mijn leven in de leeftijd van 15 tot 22 jaar. Vooral op 18-jarige leeftijd was het een obsessie. Een verslaving. Ik was elke avond religieus zelfbeschadigend en als ik om welke reden dan ook niet in staat was, zou ik een ernstige paniekaanval krijgen. Zelfbeschadiging nam niet alleen mijn lichaam volledig over. Het heeft mijn leven overgenomen.
Iets moois om het negatieve te verdoezelen
Ik was bedekt met littekens en ik wilde ze bedekt krijgen. Niet omdat ik me op een of andere manier schaamde voor mijn verleden en wat er was gebeurd, maar de constante herinnering aan hoe gekweld en depressief ik was, werd veel om mee om te gaan. Ik wilde iets moois om het negatieve te verdoezelen.
Dus in 2013 kreeg ik mijn linkerarm bedekt. En het was zo'n opluchting. Ik huilde tijdens het proces en niet vanwege de pijn. Het was alsof al mijn slechte herinneringen voor mijn ogen verdwenen. Ik voelde me echt vredig. De tatoeage bestaat uit drie rozen die mijn familie vertegenwoordigen: mijn moeder, vader en jongere zus. Een quote: 'Het leven is geen repetitie', gaat er in een lint omheen.
Het citaat wordt al generaties lang in mijn familie doorgegeven. Dat zei mijn grootvader tegen mijn moeder, en mijn oom schreef het ook in haar trouwboek. Mijn moeder zegt het vaak. Ik wist gewoon dat ik het permanent op mijn lichaam wilde hebben.
Omdat ik jarenlang mijn armen voor het publiek had verborgen en me zorgen had gemaakt over wat mensen zouden denken of zeggen, was het in het begin zenuwslopend. Maar gelukkig was mijn tattoo-artiest een vriend. Ze hielp me om me kalm, ontspannen en op mijn gemak te voelen. Er was geen onhandig gesprek over waar de littekens vandaan kwamen of waarom ze daar waren. Het was een perfecte situatie.
Uit uniform stappen
Mijn rechterarm was nog steeds slecht. Mijn benen waren getekend, evenals mijn enkels. En het werd steeds moeilijker om mijn hele lichaam de hele tijd te bedekken. Ik woonde praktisch in een witte blazer. Het werd mijn troostdeken. Ik zou het huis niet verlaten zonder en ik droeg het met alles.
Het was mijn uniform en ik haatte het.
De zomers waren heet en mensen vroegen me waarom ik constant lange mouwen droeg. Ik maakte een reis naar Californië met mijn partner James en ik droeg de blazer de hele tijd uit zorgen om wat mensen zouden zeggen. Het was bloedheet en het werd bijna te veel om te verdragen. Ik zou niet zo kunnen leven, mezelf constant verbergen.
Dit was mijn keerpunt.
Toen ik thuiskwam, gooide ik alle gereedschappen weg die ik had gebruikt om mezelf te verwonden. Weg was mijn veiligheidsdeken, mijn nachtelijke routine. In het begin was het moeilijk. Ik zou paniekaanvallen krijgen in mijn kamer en huilen. Maar toen zag ik de blazer en herinnerde ik me waarom ik dit deed: ik deed dit voor mijn toekomst.
Jaren gingen voorbij en mijn littekens genazen. Eindelijk, in 2016, kon ik mijn rechterarm bedekken. Het was een extreem emotioneel, levensveranderend moment en ik huilde de hele tijd. Maar toen het klaar was, keek ik in de spiegel en glimlachte. Weg was het doodsbange meisje wiens leven draaide om zichzelf pijn te doen. Haar vervangen was een zelfverzekerde krijger, die de zwaarste stormen had overleefd.
De tatoeage bestaat uit drie vlinders, met een quote: "Sterren kunnen niet schijnen zonder duisternis." Omdat ze dat niet kunnen.
We moeten het ruwe nemen met het gladde. Zoals de beruchte Dolly Parton zegt: 'Geen regen, geen regenboog.'
Ik droeg voor het eerst in zeven jaar een T-shirt en het was buiten niet eens warm. Ik liep met een jas in mijn hand de tattoostudio uit en omhelsde de koude lucht op mijn armen. Het had lang geduurd.
Voor degenen die denken aan het krijgen van een tatoeage, denk niet dat je iets zinvols moet krijgen. Krijg wat je maar wilt. Er zijn geen regels voor hoe u uw leven leidt. Ik heb mezelf twee jaar lang niet geschaad en mijn tatoeages zijn nog steeds zo levendig als altijd.
En wat betreft die blazer? Nooit meer gedragen.
Olivia - of kortweg Liv - is 24, komt uit het Verenigd Koninkrijk en is een blogger over geestelijke gezondheid. Ze houdt van alles wat met gothic te maken heeft, vooral Halloween. Ze is ook een enorme tattoo-liefhebber, met tot nu toe meer dan 40. Haar Instagram-account, dat van tijd tot tijd kan verdwijnen, is hier te vinden.
