Ik werd officieel gediagnosticeerd met sociale angst toen ik 24 was, hoewel ik tekenen vertoonde vanaf mijn zesde jaar. Achttien jaar is een lange gevangenisstraf, vooral als je niemand hebt vermoord.
Als kind werd ik bestempeld als 'gevoelig' en 'verlegen'. Ik haatte familiebijeenkomsten en huilde ooit zelfs toen ze "Happy Birthday" voor me zongen. Ik kon het niet uitleggen. Ik wist gewoon dat ik me ongemakkelijk voelde om in het middelpunt van de belangstelling te staan. En terwijl ik groeide, groeide 'het' met mij mee. Op school gevraagd worden om mijn werk voor te lezen of om een vraag te beantwoorden, zou resulteren in een meltdown. Mijn lichaam verstijfde, ik bloos woedend en kon niet praten. 'S Nachts besteedde ik uren aan het analyseren van de interacties die ik die dag had gehad, op zoek naar tekenen dat mijn klasgenoten wisten dat er iets mis met me was.
De universiteit was gemakkelijker, dankzij een magische stof genaamd alcohol, mijn vloeibare zelfvertrouwen. Eindelijk kon ik me vermaken op feestjes! Maar diep van binnen wist ik dat dit geen oplossing was. Na mijn studie kreeg ik een droombaan in de uitgeverij en verhuisde van mijn landelijke woonplaats naar de grote hoofdstad Londen. Ik was opgewonden. Ik was nu toch vrij? "Het" zou me niet helemaal naar Londen volgen?
Ik was een tijdje gelukkig en werkte in een branche waar ik van hield. Ik was hier niet Claire "de verlegen". Ik was anoniem zoals iedereen. Na verloop van tijd merkte ik echter dat de veelbetekenende tekens terugkeerden. Hoewel ik mijn werk perfect deed, voelde ik me onzeker en verstijfde telkens wanneer een collega mij een vraag stelde. Ik analyseerde de gezichten van mensen toen ze tegen me spraken en vond het vreselijk om iemand tegen te komen die ik kende in de lift of keuken. 'S Nachts maakte ik me zorgen over de volgende dag totdat ik mezelf in een waanzin had opgewerkt. Ik was uitgeput en constant op scherp.
Dit was een typische dag:
7:00 uur word ik wakker en gedurende ongeveer 60 seconden is alles in orde. Dan slaat het als een golf over mijn lichaam en ik kromp in elkaar. Het is maandagochtend en ik moet een hele week werken. Hoeveel vergaderingen heb ik? Moet ik bijdragen? Wat als ik ergens een collega tegenkom? Zullen we dingen vinden om over te praten? Ik voel me misselijk en spring uit bed in een poging de gedachten te verstoren.
7:30 uur Tijdens het ontbijt kijk ik tv en probeer wanhopig het zoemen in mijn hoofd te blokkeren. De gedachten kwamen bij mij uit bed en ze zijn meedogenloos. 'Iedereen vindt je raar. Je begint te blozen als iemand tegen je praat. ' Ik eet niet veel.
8:30 uur Het pendelen is zoals altijd hel. De trein is overvol en te heet. Ik voel me prikkelbaar en een beetje in paniek. Mijn hart klopt en ik probeer mezelf wanhopig af te leiden en herhaalt 'It's OK' op de lus in mijn hoofd als een gezang. Waarom staren mensen me aan? Handel ik vreemd?
9:00 uur krom ik ineen terwijl ik mijn collega's en manager begroet. Zag ik er blij uit? Waarom kan ik nooit iets interessants bedenken om te zeggen? Ze vragen of ik koffie wil, maar ik weiger. Best geen aandacht meer op mezelf vestigen door om een soja latte te vragen.
9:05 Mijn hart zinkt als ik naar mijn agenda kijk. Er is vanavond iets te drinken na het werk en er wordt van mij verwacht dat ik ga netwerken. 'Je gaat jezelf belachelijk maken', sissen de stemmen en mijn hart begint weer te bonzen.
11.30 uur Tijdens een conferentiegesprek kraakt mijn stem een beetje terwijl ik een heel fundamentele vraag beantwoord. Ik bloos als reactie en voel me vernederd. Mijn hele lichaam brandt van schaamte en ik wil wanhopig de kamer uitrennen. Niemand reageert, maar ik weet wat ze denken: "Wat een freak."
13:00 Mijn collega's gaan tijdens de lunch naar een café, maar ik weiger de uitnodiging. Ik zal me alleen ongemakkelijk gedragen, dus waarom zou je hun lunch verpesten? Bovendien weet ik zeker dat ze me alleen hebben uitgenodigd omdat ze medelijden met me hebben. Tussen de happen van mijn salade door noteer ik gespreksonderwerpen voor vanavond. Ik zal op een gegeven moment zeker vastlopen, dus het is het beste om een back-up te hebben.
15.30 uur Ik staar bijna twee uur naar dezelfde spreadsheet. Ik kan me niet concentreren. Mijn gedachten gaan over elk mogelijk scenario dat vanavond zou kunnen gebeuren. Wat als ik mijn drankje over iemand morst? Wat als ik struikel en op mijn gezicht val? De bedrijfsleiders zullen woedend zijn. Ik zal waarschijnlijk mijn baan verliezen. Oh, in godsnaam, waarom kan ik niet stoppen met op deze manier te denken? Natuurlijk richt niemand zich op mij. Ik voel me bezweet en gespannen.
18:15 Het evenement begon 15 minuten geleden en ik verstop me in de toiletten. In de volgende kamer vermengt zich een zee van gezichten met elkaar. Ik vraag me af of ik me hier de hele nacht kan verstoppen? Zo'n verleidelijke gedachte.
19:00 uur Netwerken met een gast, en ik weet zeker dat hij zich verveelt. Mijn rechterhand trilt snel, dus ik stop hem in mijn zak en hoop dat hij het niet merkt. Ik voel me dom en bloot. Hij blijft over mijn schouder kijken. Hij moet wanhopig zijn om weg te komen. Iedereen ziet eruit alsof ze zich vermaken. Ik wou dat ik thuis was.
20:15 uur Ik breng de hele reis naar huis door en herhaal elk gesprek in mijn hoofd. Ik weet zeker dat ik er de hele nacht raar en onprofessioneel uitzag. Iemand zal het hebben opgemerkt.
21:00 uur Ik lig in bed, volledig uitgeput door de dag. Ik voel me zo alleen.
Opluchting vinden
Uiteindelijk veroorzaakten dagen als deze een reeks paniekaanvallen en een zenuwinzinking. Ik had mezelf eindelijk te ver geduwd.
De dokter stelde binnen 60 seconden een diagnose: 'Sociale angststoornis'. Terwijl ze de woorden zei, barstte ik in tranen van opluchting uit. Na al die jaren had 'het' eindelijk een naam en kon ik iets doen om het aan te pakken. Ik kreeg medicijnen voorgeschreven, een cursus CGT-therapie en kreeg een maand geen dienst. Hierdoor kon ik genezen. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me niet zo hulpeloos. Sociale angst is iets dat kan worden beheerst. Zes jaar later, en dat doe ik precies. Ik zou liegen als ik zei dat ik genezen was, maar ik ben gelukkig en niet langer een slaaf van mijn toestand.
Lijd nooit in stilte aan een psychische aandoening. De situatie voelt misschien hopeloos aan, maar er is altijd wel iets te doen.
Claire Eastham is een blogger en de bestverkopende auteur van "We zijn allemaal gek hier". U kunt contact met haar opnemen op haar blog of haar tweeten @ClaireyLove.
