Toen ik acht jaar oud was, kreeg ik de diagnose ernstige ADHD. Ik was een vrij klassiek geval: pijnlijk ongeorganiseerd en afgeleid, een begaafde student in onderwerpen die mijn aandacht trokken, en een verschrikkelijke student in al het andere
Hoewel mijn ADHD is veranderd in de 20 jaar sinds mijn diagnose (ik probeer bijvoorbeeld niet langer het huis te verlaten met slechts één schoen aan), heb ik er ook mee leren omgaan. En ik ben het gaan zien als minder als een vloek en meer als een reeks ups en downs. Voor alles wat mijn eigenzinnige brein me kost, merk ik dat er iets anders is dat het geeft. Hier zijn een paar.
Aan de andere kant: ik ben snel afgeleid …
Zelfs als ik iets doe waar ik echt in geïnteresseerd ben (zoals het schrijven van dit stuk bijvoorbeeld), heeft mijn geest nog steeds een frustrerende neiging om te dwalen. Het is vooral moeilijk als ik toegang heb tot de afleidingen van het hele internet. Deze afleidbaarheid is de reden waarom zelfs eenvoudige taken mensen met ADHD langer kunnen duren, en ik kan absoluut woedend op mezelf worden als ik me realiseer dat ik een hele werkdag heb verspild aan het vallen van een konijnenhol op sociale media.
Aan de positieve kant: ik ben super veelzijdig
Natuurlijk zijn er voordelen om een allesetende lezer te zijn die uren kan spenderen van onderwerp naar onderwerp. Want ook al doe ik niet wat ik technisch moet doen, ik leer nog steeds. Deze verregaande dorst naar informatie betekent dat ik een waardevol teamlid ben tijdens trivia-avonden en dat ik een enorme kennispool heb om uit te putten in gesprekken en in mijn werk. "Hoe weet je dat?" mensen vragen me vaak. Het antwoord is meestal dat ik er alles over heb geleerd terwijl ik afgeleid was.
Meer informatie: Beste functie-eigenschappen voor mensen met ADHD »
Aan de andere kant: ik kan kinderachtig zijn …
Veel mensen groeien uit ADHD wanneer ze volwassen zijn, maar voor degenen onder ons die dat niet doen, hebben we een zekere reputatie van onvolwassenheid. Dit kan zich manifesteren op manieren die niet alleen frustrerend zijn voor ADHDers, maar ook voor onze vrienden en partners. Desorganisatie (zoals mijn eeuwige onvermogen om mijn sleutels te vinden), minder dan stellaire impulscontrole en een lage frustratietolerantie zijn dingen waar mensen met ADHD het moeilijk mee hebben om uit te groeien. Nog moeilijker is het om de mensen in ons leven ervan te overtuigen dat we ons niet expres kinderachtig gedragen.
Aan de positieve kant: ik ben jeugdig
Niet alles over het behouden van een kinderlijke gevoeligheid is slecht. Mensen met ADHD hebben ook de reputatie grappig, goofy en spontaan te zijn. Die eigenschappen maken ons leuke vrienden en partners en helpen sommige van de meer frustrerende aspecten van de stoornis te compenseren. De klassieke grap gaat als volgt:
Vraag: Hoeveel kinderen met ADHD zijn er nodig om een gloeilamp te vervangen?
A: Wil je fietsen?
(Maar echt, wie wil er niet fietsen?)
Nadeel: ik moet medicijnen slikken …
Er zijn tegenwoordig veel ADHD-medicijnen op de markt, maar voor velen van ons veroorzaken ze bijna net zoveel problemen als ze oplossen. Ik nam Adderall voor het grootste deel van een decennium, en hoewel het me de mogelijkheid gaf om te gaan zitten en me te concentreren, maakte het me ook opvliegend, ongeduldig en humorloos, en het veroorzaakte vlagen van vreselijke slapeloosheid. Dus na tien jaar medicatie nam ik bijna tien jaar vrij en in sommige opzichten was het alsof ik mezelf voor het eerst ontmoette.
Aan de positieve kant: ik moet medicijnen nemen
Er is niet één goede manier om ADHD te beheren. Ik heb geleerd dat, hoewel ik niet elke dag medicijnen wil nemen, het nuttig is om een recept te hebben voor die dagen dat mijn hersenen gewoon weigeren zich te gedragen. En hoewel ik nooit zal begrijpen hoe iemand ADHD-medicijnen recreatief kan gebruiken, is het opmerkelijk hoe productief ik kan zijn met behulp van geneesmiddelen. Ik kan mijn huis schoonmaken, al mijn schrijfopdrachten voltooien en een angstaanjagend telefoontje plegen! Het is gewoon een kwestie van beslissen of de angst veroorzaakt door medicatie beter is dan de angst veroorzaakt door niets gedaan te krijgen.
Globaal genomen
Ik kan gerust zeggen dat ADHD mijn leven een stuk moeilijker heeft gemaakt. Maar elke levenssituatie heeft zijn ups en downs, en dat is precies hoe ik naar ADHD kijk. Ik wou niet dat ik het niet meer had dan ik wou dat ik geen vrouw of homo was. Het is een van de dingen die me maken wie ik ben, en uiteindelijk ben ik dankbaar voor mijn brein, precies zoals het is.
Blijf lezen: 29 dingen die alleen een persoon met ADHD zou begrijpen »
Elaine Atwell is een auteur, criticus en oprichtster van The Dart. Haar werk is te zien geweest op Vice, The Toast en tal van andere verkooppunten. Ze woont in Durham, North Carolina.
