Ik had zeven jaar een sportschoollidmaatschap in Brooklyn. Het is een YMCA op Atlantic Avenue. Het was niet mooi en het hoefde ook niet zo te zijn: het was een echt gemeenschapscentrum en superschoon.
Ik hield niet van de yogalessen omdat ik het niet leuk vond dat de leraar de hele zaak doorsprak en te veel tijd op de elliptische trainer maakte me duizelig. Maar ik hield van het zwembad - en de gewichtsruimte. Ik hield echt van krachttraining. Meestal een mannelijk domein, ik was vaak de enige vrouw in de krachtkamer, maar dat liet me niet stoppen. Als vrouw van in de vijftig voelde het te goed om de machines te raken.
En met een familiegeschiedenis van artritis, wil ik mijn botten en spieren gelukkig houden. Het klinkt misschien contra-intuïtief, maar een goed uitgevoerde krachttraining zal de gewrichtspijn en stijfheid van artrose (OA) niet verergeren. Als u niet genoeg traint, kunnen uw gewrichten zelfs nog pijnlijker en stijver worden.
Dit moet verklaren waarom ik me zo levend voelde toen ik van de sportschool naar huis liep.
Gewichtstraining voor artrose
Als ik pijn heb, wil ik alleen een verwarmingskussen, ibuprofen en iets om te binge-kijken. Maar medicijnen - en mijn lichaam - suggereren iets anders. In sommige gevallen, vooral voor vrouwen, is krachttraining niet alleen het antwoord op het verlichten van de pijn, maar geeft het ons ook een goed gevoel.
Zelfs The Arthritis Foundation is het daarmee eens en voegt eraan toe dat lichaamsbeweging ons endorfines geeft die het algehele welzijn, het vermogen om pijn te beheersen en slaapgewoonten verbeteren. Een studie gepubliceerd in het tijdschrift Clinics of Geriatric Medicine zegt dat mensen OA zullen profiteren van krachttraining, ongeacht hun leeftijd - "zelfs de oudste ouderen met OA."
Ik hoefde ook geen uren en uren te besteden om onmiddellijke voordelen te zien. Zelfs matige lichaamsbeweging kan de symptomen van artritis verminderen en u helpen een gezond gewicht te behouden.
Je sterk en mooi voelen
Ik heb de neiging om moe en gefrustreerd rond te slingeren. Vroeg of laat weet ik dat ik in beweging moet komen. En ik ben altijd blij dat ik dat doe. Ik weet ook dat mijn lichaam niet perfect is volgens de reguliere culturele normen, maar het ziet er redelijk goed uit.
Maar toen ik in de menopauze kwam, werd ik steeds ongelukkiger met mijn lichaam, inclusief lichte stijfheid in mijn gewrichten. Wie zou dat niet zijn?
Gemotiveerd om de gewrichtspijn te verlichten en er beter uit te zien, begon ik regelmatig met krachttraining.
Mijn regel was: als het pijn doet, doe het dan niet. Ik zorgde er altijd voor dat ik opwarmde op de roeimachine, waar ik een hekel aan had. Maar wat er ook gebeurde, ik dwong mezelf door te zetten. Omdat hier het grappige is: na elke herhaling, zwetend en buiten adem, kreeg ik zo'n onbeschrijfelijk gevoel in het lichaam. Toen ik klaar was, hadden mijn botten en spieren het gevoel dat ze zongen.
De drie belangrijkste lichaamsdelen zijn de romp en de rug, het bovenlichaam en het onderlichaam. Dus ik draaide mijn routines om me hierop individueel te concentreren. Ik gebruikte de lat pulldown, de kabel biceps-bar, de legpress en de hangende beenverhoging, samen met een paar anderen. Ik heb 2 sets van 10 herhalingen gedaan voordat ik mijn gewichten verhoogde.
Ik koelde altijd af en deed een paar rekoefeningen die ik me herinnerde van mijn yogaroutines. Dan zou ik mezelf trakteren op de stoomkamer - wat puur geluk was. Ik werkte niet alleen aan een goed gevoel van binnen en van buiten, maar ik wist ook dat ik mijn best deed om artrose te voorkomen.
Ik herinner me dat ik ooit terugliep van de sportschool en stopte voor een plakje spinazietaart en een kopje groene thee, dat ik me mooi en sterk voelde.
Nadat ik met deze routine was begonnen, verloor ik uiteindelijk de bezorgdheid over het afvallen en het passen in de culturele normen van een perfect lichaam. Krachttraining, op dat niveau - mijn niveau - ging niet over urenlang ijzer pompen.
Ik was geen sportschoolrat. Ik ging driemaal per week gedurende 40 minuten. Ik concurreerde met niemand. Ik wist al dat het goed was voor mijn lichaam; het voelde ook heel goed. Ik begreep nu waarom mensen terug bleven komen. De "gym high" die ik voelde na elke sessie is echt, zeggen experts.
"Krachttraining maakt snel gebruik van het beloningssysteem van de hersenen door de neurale mechanismen te stimuleren die ervoor zorgen dat mensen zich beter voelen, waarbij hersen (feel good) chemicaliën zoals serotonine, dopamine en endorfines betrokken zijn", legt Claire-Marie Roberts, een hoofddocent sportpsychologie uit, in een interview met The Telegraph.
Gemotiveerd blijven
Zoals de meeste mensen, kijk ik naar anderen voor inspiratie wanneer ik die extra push nodig heb. Op Instagram volg ik Val Baker. Volgens haar profiel is ze een 44-jarige fitnesscoach die zowel burgers als het leger traint als onderdeel van de US Air Force Reserve. Ze is een moeder van vijf "die trots is op haar lichaam en de striae die ze verdiende met het dragen van haar kinderen."
Baker inspireert me omdat haar feed afbeeldingen bevat van niet alleen haar schattige kinderen, maar ook van een vrouw die haar lichaam lijkt te omarmen, zogenaamde gebreken en zo.
Ik volg ook Chris Freytag, een 49-jarige gezondheidscoach die trainingstips, video's en inspirerende berichten plaatst. Ze is een geweldig rolmodel voor mannen en vrouwen in mijn leeftijdsgroep die denken dat krachttraining niets voor hen is. Eén blik op haar en je weet dat dat helemaal niet waar is! Wat ik zo leuk vind aan Freytag is dat ze haar volgers aanmoedigt om te stoppen met zoeken naar het 'perfecte lichaam' - en dat is precies wat ik heb gedaan.
Afhalen
Tegenwoordig train ik niet meer voor het perfecte lichaam - omdat ik me zo goed voel na de sportschool, maakt het niet uit dat ik maat 14 draag, soms maat 16. Ik vind het leuk wat ik in de spiegel zie en ik hou van hoe ik me voel.
Ik vond krachttraining omdat ik hoopte een manier te vinden om gewrichtspijn te helpen en OA te voorkomen - maar ik heb zoveel meer gewonnen. Terwijl ik op zoek ben naar een nieuwe sportschool in de buitenwijken, ben ik enthousiast over het hervatten van een routine. Zeven jaar krachttraining heeft me geholpen me sterk en mooi te voelen. Het heeft me geleerd dat hoewel mijn lichaam niet perfect is volgens maatschappelijke normen, het er nog steeds redelijk goed uitziet voor mij.
Lillian Ann Slugocki schrijft over gezondheid, kunst, taal, handel, technologie, politiek en popcultuur. Haar werk, genomineerd voor een Pushcart Prize en Best of the Web, is gepubliceerd in Salon, The Daily Beast, BUST Magazine, The Nervous Breakdown en vele anderen. Ze heeft een masterdiploma van NYU / The Gallatin School schriftelijk en woont buiten New York City met haar Shih Tzu, Molly. Vind meer van haar werk op haar website en tweet haar @laslugocki
