Afnemende gezondheid en oncontroleerbare migraineaanvallen waren geen onderdeel van mijn postgraduate plan. Maar toen ik begin twintig was, begon de dagelijkse onvoorspelbare pijn de deuren te sluiten voor wie ik dacht dat ik was en wie ik wilde worden.
Soms voelde ik me gevangen in een geïsoleerde, donkere, eindeloze gang zonder uitwegbord om me uit chronische ziekte te leiden. Elke gesloten deur maakte het moeilijker om een pad voorwaarts te zien, en angst en verwarring over mijn gezondheid en mijn toekomst groeiden snel.
Ik werd geconfronteerd met de angstaanjagende realiteit dat er geen snelle oplossing was voor de migraine die mijn wereld deed instorten.
Op 24-jarige leeftijd werd ik geconfronteerd met de ongemakkelijke waarheid dat zelfs als ik de beste artsen zou zien, hun aanbevelingen ijverig zou opvolgen, mijn dieet zou herzien en talloze behandelingen en bijwerkingen zou ondergaan, er geen garantie was dat mijn leven zou terugkeren naar de "Normaal" wilde ik zo graag.
Mijn dagelijkse routine werd pillen slikken, dokters bezoeken, pijnlijke procedures tolereren en al mijn bewegingen volgen, allemaal in een poging de chronische, slopende pijn te minimaliseren. Ik had altijd een hoge pijntolerantie en koos ervoor om het “uit te proberen” in plaats van pillen te nemen of een naaldprik te verdragen.
Maar de intensiteit van deze chronische pijn was op een ander niveau - een niveau dat me wanhopig op zoek naar hulp en bereid was om agressieve interventies te proberen (zoals zenuwblokkades, poliklinische infusies en 31 Botox-injecties elke 3 maanden).
Migraine duurde weken achtereen. Dagen vervaagden samen in mijn verduisterde kamer - de hele wereld werd gereduceerd tot de brandende, witgloeiende pijn achter mijn oog.
Toen de meedogenloze aanvallen niet meer reageerden op orale medicijnen thuis, moest ik verlichting zoeken bij de Eerste Hulp. Mijn wankele stem smeekte om hulp toen verpleegsters mijn uitgeputte lichaam vol krachtige IV-medicijnen pompten.
Op deze momenten schoot mijn angst altijd omhoog en tranen van pure pijn en diep ongeloof over mijn nieuwe realiteit stroomden over mijn wangen. Ondanks dat ik me gebroken voelde, bleef mijn vermoeide geest nieuwe kracht vinden en slaagde ik erin om de volgende ochtend opnieuw te proberen.
Inzet voor meditatie
Verhoogde pijn en angst voedden elkaar vurig, waardoor ik uiteindelijk meditatie ging proberen.
Bijna al mijn artsen raadden op mindfulness gebaseerde stressvermindering (MBSR) aan als hulpmiddel voor pijnbestrijding, waardoor ik me, om eerlijk te zijn, in conflict en geïrriteerd voelde. Het voelde ongeldig om te suggereren dat mijn eigen gedachten zouden kunnen bijdragen aan de zeer echte fysieke pijn die ik ervoer.
Ondanks mijn twijfels, heb ik me toegewijd aan een meditatiebeoefening in de hoop dat het op zijn minst enige rust zou brengen in het absolute gezondheidsdebacle dat mijn wereld had verteerd.
Ik begon mijn meditatiereis door 30 opeenvolgende dagen door te brengen met de 10 minuten durende begeleide dagelijkse meditatiebeoefening op de Calm-app.
Ik deed het op dagen dat mijn geest zo rusteloos was dat ik herhaaldelijk door sociale media scrolde, op dagen dat hevige pijn het zinloos maakte, en op dagen dat mijn angst zo hoog was dat het focussen op mijn ademhaling het nog moeilijker maakte om in te ademen en adem gemakkelijk uit.
De vasthoudendheid die me door cross-country ontmoetingen, AP-middelbare schoolklassen en debatten met mijn ouders zag (waar ik PowerPoint-presentaties voorbereidde om mijn punt over te brengen) steeg in mij.
Ik bleef hardnekkig mediteren en herinnerde mezelf er streng aan dat 10 minuten per dag niet 'te veel tijd' was, hoe ondraaglijk het ook was om rustig bij mezelf te zitten.
Mijn gedachten opmerken
Ik herinner me duidelijk de eerste keer dat ik een meditatiesessie ervoer die echt 'werkte'. Ik sprong na 10 minuten op en riep opgewonden uit tegen mijn vriend: 'Het gebeurde, ik denk dat ik gewoon mediteerde!"
Deze doorbraak vond plaats terwijl ik op mijn slaapkamervloer lag na een begeleide meditatie en probeerde 'mijn gedachten als wolken in de lucht voorbij te laten zweven'. Terwijl mijn gedachten van mijn adem afdwaalden, merkte ik dat ik me zorgen maakte dat mijn migrainepijn toenam.
Ik merkte dat ik het merkte.
Ik was eindelijk op een plek gekomen waar ik mijn eigen angstige gedachten kon zien zonder ze te worden.
Van die niet-oordelende, zorgzame en nieuwsgierige plek, de allereerste spruit van de mindfulness-zaden waar ik al weken naar neigde, stak eindelijk door de grond en in het zonlicht van mijn eigen bewustzijn.
Wenden tot mindfulness
Toen het beheersen van de symptomen van chronische ziekten de primaire focus van mijn tijd werd, had ik mezelf de toestemming ontnomen om iemand te zijn die gepassioneerd was door welzijn.
Ik was van mening dat als mijn bestaan zo beperkt was door de grenzen van een chronische ziekte, het niet authentiek zou zijn om te identificeren als een persoon die wellness omarmde.
Mindfulness, wat niet-veroordelend bewustzijn is van het huidige moment, heb ik geleerd door middel van meditatie. Het was de eerste deur die openging om het licht de donkere gang in te laten stromen waar ik me zo gevangen had gevoeld.
Het was het begin van het herontdekken van mijn veerkracht, het vinden van betekenis in moeilijkheden, en het op weg zijn naar een plek waar ik vrede kon sluiten met mijn pijn.
Mindfulness is de wellnesspraktijk die vandaag de dag nog steeds de kern van mijn leven vormt. Het heeft me geholpen te begrijpen dat zelfs als ik niet kan veranderen wat er met mij gebeurt, ik kan leren hoe ik erop reageer.
Ik mediteer nog steeds, maar ik ben ook begonnen om mindfulness op te nemen in mijn huidige momentervaringen. Door regelmatig verbinding te maken met dit anker, heb ik een persoonlijk verhaal ontwikkeld op basis van vriendelijke en positieve zelfpraat om me eraan te herinneren dat ik sterk genoeg ben om elke omstandigheid die het leven me biedt, aan te kunnen.
Dankbaarheid oefenen
Mindfulness heeft me ook geleerd dat het mijn keuze is om een persoon te worden die meer van mijn leven houdt dan dat ik mijn pijn haat.
Het werd duidelijk dat het trainen van mijn geest om naar het goede te zoeken een krachtige manier was om een dieper gevoel van welzijn in mijn wereld te creëren.
Ik begon een dagelijkse dankbaarheidsjournaalpraktijk, en hoewel ik aanvankelijk moeite had om een hele pagina in mijn notitieboek te vullen, hoe meer ik zocht naar dingen om dankbaar voor te zijn, hoe meer ik vond. Geleidelijk werd mijn dankbaarheidspraktijk de tweede pijler van mijn wellness-routine.
Kleine momenten van vreugde en kleine zakjes OK, zoals middagzon die door de gordijnen filtert of een doordachte inchecktekst van mijn moeder, werden munten die ik dagelijks in mijn dankbaarheidsbank stortte.
Bewust bewegen
Een andere pijler van mijn wellnesspraktijk is bewegen op een manier die mijn lichaam ondersteunt.
Het herdefiniëren van mijn relatie met beweging was een van de meest dramatische en moeilijke welzijnsveranderingen die ik moest maken nadat ik chronisch ziek was geworden. Lange tijd deed mijn lichaam zoveel pijn dat ik het idee van sporten verliet.
Hoewel mijn hart pijn deed toen ik het gemak en de opluchting miste van het aantrekken van sneakers en de deur uit voor een run, was ik te ontmoedigd door mijn fysieke beperkingen om gezonde, duurzame alternatieven te vinden.
Langzaamaan vond ik dankbaarheid voor dingen die zo simpel zijn als benen die 10 minuten lopen kunnen, of 15 minuten een herstellende yogales op YouTube kunnen volgen.
Ik begon een mentaliteit aan te nemen dat 'sommigen beter zijn dan geen' als het op beweging aankomt, en om dingen als 'oefening' te tellen die ik nooit eerder zo zou hebben gecategoriseerd.
Ik begon elke vorm van beweging te vieren waartoe ik in staat was, en liet het altijd los door het te vergelijken met wat ik vroeger kon doen.
Een opzettelijke levensstijl omarmen
Tegenwoordig zorgt het integreren van deze wellnesspraktijken in mijn dagelijkse routine op een manier die voor mij werkt ervoor dat ik verankerd blijf bij elke gezondheidscrisis, elke pijnlijke storm.
Geen van deze praktijken alleen is een 'remedie' en geen van hen alleen zal me 'repareren'. Maar ze maken deel uit van een opzettelijke levensstijl om mijn geest en lichaam te ondersteunen en me te helpen een dieper gevoel van welzijn te ontwikkelen.
Ik heb mezelf toestemming gegeven om ondanks mijn gezondheidstoestand gepassioneerd te zijn over welzijn en om deel te nemen aan welzijnspraktijken zonder de verwachting dat ze me zullen "genezen".
In plaats daarvan houd ik me vast aan de bedoeling dat deze praktijken mij zullen helpen meer gemak, vreugde en vrede te brengen, ongeacht mijn omstandigheden.
Natalie Sayre is een wellnessblogger die de ups en downs deelt van bewust navigeren door het leven met chronische ziekten. Haar werk is verschenen in verschillende gedrukte en digitale publicaties, waaronder Mantra Magazine, Healthgrades, The Mighty en anderen. Je kunt haar reis volgen en praktische tips voor levensstijl vinden om goed te leven met chronische aandoeningen op haar Instagram en website.
