Ik wilde al zo lang als ik me kan herinneren kinderen. Meer dan welk diploma, welke baan of welk ander succes ook, ik heb er altijd van gedroomd om een eigen gezin te stichten.
Ik stelde me voor dat mijn leven was opgebouwd rond de ervaring van het moederschap - trouwen, zwanger worden, kinderen opvoeden en dan op mijn oude dag van hen houden. Dit verlangen naar een gezin werd sterker naarmate ik ouder werd en ik kon niet wachten tot het tijd was om het te zien uitkomen.
Ik trouwde op 27-jarige leeftijd en toen ik 30 was, besloten mijn man en ik dat we klaar waren om te proberen zwanger te worden. En dit was het moment waarop mijn droom van moederschap in botsing kwam met de realiteit van mijn psychische aandoening.
Hoe mijn reis begon
Ik werd gediagnosticeerd met ernstige depressie en gegeneraliseerde angststoornis op 21-jarige leeftijd en ervoer ook trauma bij kinderen op 13-jarige leeftijd na de zelfmoord van mijn vader. In mijn gedachten zijn mijn diagnoses en mijn verlangen naar kinderen altijd gescheiden geweest. Nooit had ik me kunnen voorstellen hoe diep mijn behandeling voor geestelijke gezondheid en mijn vermogen om kinderen te krijgen met elkaar verweven waren - een refrein dat ik van veel vrouwen heb gehoord sinds ik naar mijn eigen verhaal ging.
Toen ik aan deze reis begon, was mijn prioriteit zwanger worden. Deze droom kwam vóór alles, inclusief mijn eigen gezondheid en stabiliteit. Ik zou niets me in de weg laten staan, zelfs mijn eigen welzijn niet.
Ik rende blindelings vooruit zonder een tweede mening te vragen of de mogelijke resultaten van het afgaan van mijn medicatie zorgvuldig af te wegen. Ik onderschatte de kracht van onbehandelde psychische aandoeningen.
5 stappen om je angst te begrijpen »
Ik geef mezelf niet de schuld van mijn eerdere beslissingen, vooral omdat ik ze allemaal onder toezicht van meerdere artsen heb genomen. In december 2013 zat ik in het kantoor van mijn psychiater en vertelde haar opgewonden dat mijn man en ik het wilden proberen. En ze gaf me een antwoord dat ik sindsdien steeds weer heb gehoord: 'Als je zwanger wilt worden, moet je je medicatie stopzetten. Het is niet veilig om zwanger te zijn terwijl u antidepressiva gebruikt. '
Dit gevaarlijke advies zou de komende jaren van mijn leven als een rode draad doorlopen. Ik volgde het regelrecht door het konijnenhol naar een angstaanjagende geestelijke gezondheidscrisis zoals ik nog nooit eerder had meegemaakt.
Ik stop met mijn medicijnen
Ik stopte met het innemen van mijn medicijnen onder toezicht van drie verschillende psychiaters. Ze kenden allemaal mijn familiegeschiedenis en dat ik een overlevende was van zelfmoordverlies. Maar ze hielden daar geen rekening mee toen ze me adviseerden om met een onbehandelde depressie te leven. Ze boden geen alternatieve medicijnen aan die als veiliger werden beschouwd. Ze vertelden me dat ik eerst en vooral moest nadenken over de gezondheid van mijn baby.
Toen de medicijnen mijn systeem verlieten, ontrafelde ik langzaam. Ik vond het moeilijk om te functioneren en huilde de hele tijd. Mijn angst was buiten de hitlijsten. Mij werd verteld dat ik me moest voorstellen hoe gelukkig ik als moeder zou zijn. Te bedenken hoeveel ik een baby wilde hebben.
Een psychiater zei dat ik wat Advil moest nemen als mijn hoofdpijn te erg werd. Wat zou ik willen dat een van hen de spiegel omhoog had gehouden. Zei me dat ik moest vertragen. Om mijn eigen welzijn voorop te stellen.
Crisismodus
In december 2014, een jaar na die lang geleden gretige afspraak met mijn psychiater, belandde ik in een ernstige crisis in de geestelijke gezondheid. Tegen die tijd was ik helemaal van mijn medicijnen af. Ik voelde me overweldigd op elk gebied van mijn leven, zowel professioneel als persoonlijk. Ik begon zelfmoordgedachten te krijgen. Mijn man was doodsbang toen hij toekeek hoe zijn bekwame, levendige vrouw in elkaar stortte.
In maart van dat jaar voelde ik mezelf uit de hand lopen en controleerde ik mezelf in een psychiatrisch ziekenhuis. Mijn hoop en dromen over het krijgen van een baby werden volledig verteerd door mijn diepe depressie, verpletterende angst en meedogenloze paniek.
Het volgende jaar werd ik tweemaal in het ziekenhuis opgenomen en bracht ik zes maanden door in een gedeeltelijk ziekenhuisprogramma. Ik kreeg onmiddellijk weer medicatie en studeerde af van instap-SSRI's tot stemmingsstabilisatoren, atypische antipsychotica en benzodiazepines.
Ik wist het zonder zelfs maar te vragen dat ze zouden zeggen dat het krijgen van een baby met deze medicijnen geen goed idee was. Het duurde drie jaar om met artsen samen te werken om af te bouwen van meer dan 10 medicijnen, tot de drie die ik momenteel gebruik.
Tijdens deze donkere en angstaanjagende tijd verdween mijn droom van moederschap. Het voelde als een onmogelijkheid. Niet alleen werden mijn nieuwe medicijnen als nog onveiliger beschouwd voor zwangerschap, ik betwijfelde fundamenteel mijn vermogen om ouder te zijn.
Mijn leven was uit elkaar gevallen. Hoe was het zo erg geworden? Hoe zou ik kunnen overwegen om een baby te krijgen terwijl ik niet eens voor mezelf kon zorgen?
Hoe ik de controle overnam
Zelfs de meest pijnlijke momenten bieden een kans om te groeien. Ik vond mijn eigen kracht en begon die te gebruiken.
Tijdens de behandeling leerde ik dat veel vrouwen zwanger worden terwijl ze antidepressiva gebruiken en dat hun baby's gezond zijn - wat een uitdaging is die ik eerder kreeg. Ik vond artsen die onderzoek met mij deelden en me actuele gegevens lieten zien over hoe specifieke medicijnen de ontwikkeling van de foetus beïnvloeden.
Ik begon vragen te stellen en terug te duwen wanneer ik voelde dat ik een passend advies kreeg. Ik ontdekte de waarde van het krijgen van second opinion en het doen van mijn eigen onderzoek naar alle psychiatrische adviezen die ik kreeg. Elke dag leerde ik hoe ik mijn eigen beste advocaat kon worden.
Ik was een tijdje boos. Woedend. Ik werd getriggerd door het zien van zwangere buiken en lachende baby's. Het deed pijn om andere vrouwen te zien ervaren wat ik zo graag wilde. Ik bleef weg van Facebook en Instagram en vond het te moeilijk om naar de geboorteaankondigingen en verjaardagsfeestjes voor kinderen te kijken.
Het voelde zo oneerlijk dat mijn droom was ontspoord. Door met mijn therapeut, familie en goede vrienden te praten, heb ik die moeilijke dagen doorstaan. Ik moest ventileren en ondersteund worden door degenen die het dichtst bij mij stonden. In zekere zin dacht ik dat ik rouwde. Ik was mijn droom kwijtgeraakt en kon nog niet zien hoe die zou kunnen worden opgewekt.
Zo ziek worden en een lang en pijnlijk herstel doormaken, leerde me een kritische les: mijn welzijn moet mijn topprioriteit zijn. Voordat een andere droom of doel kan gebeuren, moet ik voor mezelf zorgen.
Voor mij betekent dit dat ik medicijnen moet gebruiken en actief moet deelnemen aan therapie. Het betekent aandacht besteden aan rode vlaggen en waarschuwingssignalen niet negeren.
Voor mezelf zorgen
Dit is het advies dat ik wou dat ik eerder had gekregen, en dat ik je nu zal geven: begin vanuit een plaats van mentale gezondheid. Blijf trouw aan de behandeling die werkt. Laat niet één Google-zoekopdracht of één afspraak uw volgende stappen bepalen. Zoek second opinion en alternatieve opties voor keuzes die een grote impact hebben op uw gezondheid.
Dit is hoe ik zelfzorg gebruik om mijn depressie te beheersen »
Onlangs heb ik de derde en vierde en vijfde mening gevraagd over zwangerschap en medicijnen voor psychische aandoeningen. Ik heb onderzoek gedaan naar psychiatrie en OB / GYN-praktijken die gespecialiseerd zijn in de geestelijke gezondheid van vrouwen. Ik vraag andere vrouwen of ze aanbevelingen hebben van artsen die dit krijgen. En ik heb contact gehad met een aantal ongelooflijke professionals die me hoop hebben geboden.
In mijn gesprekken heb ik veel grijs gebied ontdekt. De impact van psychotrope medicijnen op ongeboren kinderen is niet algemeen onderzocht, dus zelfs de beste artsen kunnen me geen concreet antwoord geven. Maar de goede artsen zullen dat toegeven en met mij samenwerken om mijn opties te onderzoeken.
Mijn verhaal heeft een happy end: ik heb het overleefd. Met mij gaat het goed. Ik ben weer gelukkig met mijn medicatie. Voor mij zijn antidepressiva niet optioneel - ze zijn van cruciaal belang.
Dus hoe zit het met kinderen? Mijn man en ik willen nog steeds een gezin hebben en we hebben geleerd opener te zijn over wat dat betekent. Het kan zwangerschap betekenen en het kan ook adoptie betekenen.
Als het moederschap gebeurt, blijf ik toegewijd aan mijn eigen gezondheid. Mijn happy end gaat over sterk genoeg worden om mezelf op de eerste plaats te zetten en de juiste vragen te stellen. Ik heb geen kinderen en ik ben niet zwanger, maar ik ben gezond en ik ben heel.
En voor nu is dat genoeg voor mij.
Amy Marlow leeft met depressie en gegeneraliseerde angststoornis en is de auteur van Blue Light Blue, dat werd uitgeroepen tot een van onze Best Depression Blogs. Volg haar op Twitter op @_bluelightblue_.
