Mijn zoon kwam gillend op 15 februari 2019 ter wereld. Zijn longen waren stevig, zijn lichaam was klein en sterk, en ondanks dat hij 2 weken te vroeg was, was hij een "gezonde" maat en gewicht.
We hebben onmiddellijk een band opgebouwd.
Hij vergrendelde zonder problemen. Hij was op mijn borst voordat mijn hechtingen werden gesloten.
Ik dacht dat dit een goed teken was. Ik had met mijn dochter geworsteld. Ik wist niet waar ik haar moest plaatsen of hoe ik haar moest vasthouden, en de onzekerheid maakte me ongerust. Haar kreten sneden als een miljoen dolken en ik voelde me een mislukkeling - een 'slechte moeder'.
Maar de uren die ik met mijn zoon in het ziekenhuis doorbracht waren (durf ik te zeggen) aangenaam. Ik voelde me kalm en kalm. De dingen waren niet alleen goed, ze waren ook geweldig.
We zouden het wel redden, dacht ik. Ik red me wel.
Maar naarmate de weken verstreken - en het slaapgebrek begon - veranderden de dingen. Mijn humeur veranderde. En voordat ik het wist, was ik verlamd door angst, verdriet en angst. Ik sprak met mijn psychiater over het verhogen van mijn medicijnen.
Er was geen gemakkelijke oplossing
Het goede nieuws was dat mijn antidepressiva konden worden aangepast. Ze werden beschouwd als "compatibel" met borstvoeding. Mijn angstmedicatie was echter niet toegestaan, net als mijn stemmingsstabilisatoren, die - mijn arts waarschuwde - problematisch zouden kunnen zijn omdat het alleen nemen van antidepressiva manie, psychose en andere problemen kan veroorzaken bij mensen met een bipolaire stoornis. Maar nadat ik de voordelen en de risico's had afgewogen, besloot ik dat sommige medicatie beter was dan geen medicatie.
Het ging een tijdje goed. Mijn humeur verbeterde en met de hulp van mijn psychiater ontwikkelde ik een solide zelfzorgplan. En ik gaf nog steeds borstvoeding, wat ik als een echte overwinning beschouwde.
Maar ik begon de controle te verliezen kort nadat mijn zoon zes maanden was. Ik dronk meer en sliep minder. Mijn runs liepen 's nachts van 3 naar 6 mijl, zonder oefening, voorbereiding of training.
Ik bracht impulsief en lichtzinnig door. In een tijdsbestek van 2 weken kocht ik talloze outfits en een absurd aantal dozen, kratten en containers om mijn huis te 'organiseren' - om te proberen de controle over mijn ruimte en leven te krijgen.
Ik heb een wasmachine en droger gekocht. We hebben nieuwe tinten en jaloezieën geïnstalleerd. Ik heb twee kaartjes voor een show op Broadway. Ik heb een korte familievakantie geboekt.
Ik nam ook meer werk op dan ik aankon. Ik ben een freelance schrijver en ik ging van het indienen van 4 of 5 verhalen per week naar meer dan 10. Maar omdat mijn gedachten racistisch en grillig waren, waren de meest noodzakelijke bewerkingen nodig.
Ik had plannen en ideeën, maar had moeite met opvolging.
Ik wist dat ik mijn dokter moest bellen. Ik wist dat dit hectische tempo er niet was en dat ik uiteindelijk zou crashen. Mijn verhoogde energie, zelfvertrouwen en charisma zouden worden opgeslokt door depressie, duisternis en posthypomane wroeging, maar ik was bang omdat ik ook wist wat deze oproep zou betekenen: ik zou moeten stoppen met borstvoeding geven.
Het was meer dan alleen borstvoeding geven
Mijn zoontje van zeven maanden zou onmiddellijk moeten worden gespeend, waardoor hij de voeding en het comfort dat hij in mij vond, verloor. Zijn moeder.
Maar de waarheid is dat hij me verloor aan mijn psychische aandoening. Mijn geest was zo afgeleid en ontheemd dat hij (en mijn dochter) geen attente of goede moeder kregen. Ze kregen niet de ouder die ze verdienden.
Bovendien kreeg ik flesvoeding. Mijn man, broer en moeder kregen flesvoeding, en het ging allemaal goed. Formula biedt baby's de voedingsstoffen die ze nodig hebben om te groeien en te gedijen.
Maakte dat mijn beslissing gemakkelijker? Nee.
Ik voelde nog steeds een enorme hoeveelheid schuld en schaamte omdat 'borst het beste is', toch? Ik bedoel, dat is wat mij werd verteld. Dat is wat mij werd doen geloven. Maar de voedingsvoordelen van moedermelk zijn van weinig belang als moeder niet gezond is. Als ik niet gezond ben.
Mijn arts blijft me eraan herinneren dat ik eerst mijn zuurstofmasker moet opzetten. En deze analogie is er een die verdienste heeft en een die onderzoekers net beginnen te begrijpen.
Een recent commentaar in het tijdschrift Nursing for Women's Health pleit voor meer onderzoek naar maternale stress, niet alleen gerelateerd aan borstvoeding, maar ook aan de intense druk die op moeders wordt uitgeoefend om hun baby's te verzorgen.
'We hebben meer onderzoek nodig naar wat er gebeurt met een persoon die borstvoeding wil geven en die dat niet kan. Wat voelen ze? Is dit een risicofactor voor postpartumdepressie? ' vroeg Ana Diez-Sampedro, de auteur van het artikel en een klinische universitair hoofddocent aan de Florida International University Nicole Wertheim College of Nursing & Health Sciences.
"We denken dat borstvoeding voor moeders de beste optie is," vervolgde Diez-Sampedro. 'Maar dat is bij sommige moeders niet het geval.' Voor mij was dat niet het geval.
Dus, omwille van mezelf en mijn kinderen, speen ik mijn baby. Ik koop flessen, voorgemengde poeders en kant-en-klare formules. Ik krijg weer medicijnen voor mijn geestelijke gezondheid omdat ik het verdien om veilig, stabiel en gezond te zijn. Mijn kinderen verdienen een moeder die betrokken is en een gezond lichaam en geest heeft, en om die persoon te zijn, heb ik hulp nodig.
Ik heb mijn medicijnen nodig.
Kimberly Zapata is een moeder, schrijver en voorstander van geestelijke gezondheid. Haar werk is op verschillende sites verschenen, waaronder de Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health en Scary Mommy - om er maar een paar te noemen - en wanneer haar neus niet begraven ligt in werk (of een goed boek), Kimberly besteedt haar vrije tijd aan het runnen van Greater Than: Illness, een non-profitorganisatie die kinderen en jongvolwassenen die worstelen met mentale gezondheidsproblemen in hun kracht zet. Volg Kimberly op Facebook of Twitter.
