Wie houdt er niet van een bruiloft?
Ik zou naar een goedkope romantische komedie uit de jaren 90 kunnen kijken. Op het moment dat de bruid door het gangpad loopt, verscheur ik me. Het snapt me altijd. Het is zo'n gekoesterd openbaar ritueel - of het nu gaat om een grote religieuze ceremonie of een bijeenkomst van vrienden en familie op het strand. We weten allemaal wat dit betekent, wat het betekent.
Een artikel in Scientific American vat rituelen mooi samen: “Rituelen hebben een buitengewoon scala aan vormen en vormen. Soms uitgevoerd in gemeenschappelijke of religieuze omgevingen, soms uitgevoerd in eenzaamheid; soms met vaste, herhaalde handelingenreeksen, soms niet. '
In openbare rituelen feesten we, we vasten, we huilen, we dansen, we geven geschenken, we spelen muziek. Als we eraan deelnemen, voelen we ons goed, gezien en gevalideerd. We voelen ons met name geliefd.
Hoewel we bekend zijn met de verschillende openbare rituelen die de vele mijlpalen in ons leven markeren, zijn het de bewegingen die we alleen doormaken die een grotere impact kunnen hebben.
Het ritueel van het uitvoeren van rituelen
Neem bijvoorbeeld het rouwproces. Openbare rouwrituelen komen voor in bijna alle culturen, maar bloeien na verlies kan berusten op het beoefenen van privérituelen.
Een studie in The Journal of Experimental Psychology probeerde te onderzoeken hoe mensen omgaan met verlies. De onderzoekers ontdekten dat een overgrote meerderheid van de mensen - 80 procent - deelneemt aan privérituelen. En toen deelnemers aan de studie werd gevraagd om na te denken over rituelen uit het verleden of deel te nemen aan nieuwe rituelen, ervoeren ze minder verdriet.
Een deelnemer beschreef hun ritueel na een breuk: "Ik keerde elke maand alleen terug naar de plaats van de breuk op de verjaardag van de breuk om mijn verlies te helpen verwerken en er over na te denken."
Privérituelen, om rouw over eender welk verlies, kunnen inderdaad echt helpen. Ik heb er mijn hele leven aan deelgenomen.
Toen mijn oudste broer twee jaar geleden stierf, heb ik een soort ad-hocgedenkteken op mijn vensterbank gemaakt. Ik koos een babyfoto, een kleine glazen vogel, een kardinaal, zijn Airborne-vleugels en yahrzeit-kaarsen.
Quote widget: Elke ochtend, voordat ik naar mijn werk vertrok, stak ik de kaarsen aan en las ik een gebed voor van Tecumseh, een Indiaanse chef - dezelfde die hij de laatste paar maanden van zijn leven op zijn koelkast had. Soms sprak ik met hem en soms las ik gewoon het gebed.
Toen er weer een sterfgeval in mijn familie was - mijn neef Felicia - kocht ik een reeks lentebloemen: ridderspoor, zinnia, rozen. Ik stak hoge witte tapers aan op mijn bureau, dat naar het zuiden gericht is, in het middaglicht.
Toen ik in Miami woonde, stierf mijn grootvader. Om hem te betreuren, heb ik een kleine glazen pot schoongemaakt, het bovenste goud gespoten en gevuld met witte schelpen van het strand. Ik heb het nog steeds. Ik draag het altijd bij me.
Navigeren door verlies en de kracht van persoonlijk ritueel
Deze rituelen hebben me geholpen op hun eigen unieke manier te rouwen, te rouwen en het vertrek van geliefden te sluiten. Ik ben ook gaan leren dat hoewel traditionele openbare rouwrituelen belangrijk zijn, ze de eenzaamheid en leegte niet aanpakken wanneer alle anderen teruggaan naar hun leven.
Widget citaatkaart: Eind jaren dertig stierf mijn moeder. Bij het formele, openbare ritueel van haar begrafenis in Wisconsin was ik verdoofd. Ik heb geen traan gelaten. Het verlies was voor mij te groot om te bevatten.
Zes maanden later, thuis in New York City, had ik het gevoel dat ik griep kreeg. Ik wist zeker dat ik hoge koorts had. Maar ik was niet ziek. De tijd was gekomen om het verlies van mijn moeder te betreuren. En het was zo overweldigend.
Jaren eerder had een vriend me een prachtig requiem van John Rutter gegeven. Ik groef het uit de kast en speelde het toen ik voelde dat de tijd rijp was, en loste op in tranen en verdriet dat me op mijn knieën bracht. Maar toen het eindigde, deden de tranen dat ook.
Ik besefte dat dit lied me kon helpen het te bevatten, erdoorheen te bewegen en te overleven. Ik voegde kaarsen, wierook toe en wikkelde mezelf in een deken die ze had gehaakt.
Je eigen persoonlijke ritueel beginnen
Voor iedereen die een persoonlijk ritueel nodig heeft, maar niet zeker weet hoe te beginnen, volgen hier enkele suggesties:
- Probeer verschillende dingen en wees ruimdenkend. Het kan meerdere pogingen kosten om het zinvolle ritueel te creëren dat je wilt of nodig hebt. Ik probeer instinctief te werken en geef het tijd om te geleren. Je zou kunnen beginnen met iets tastbaars: een foto, een sieraad, een kledingstuk. Als je van muziek houdt, experimenteer dan met liedjes die voor jou resoneren.
- Timing is belangrijk. Kies een moment van de dag waarop je weet dat je alleen kunt zijn en vrij van afleiding. Dit is uw tijd om kwetsbaar te zijn en te rouwen op een manier die bij u past. Net als ik ben je misschien niet klaar om te rouwen onmiddellijk na een dood. Dat is oke.
- Probeer kaarsen. Kaarsen worden bijna universeel gebruikt voor alle rituelen, openbaar en privé. Ik hou van ze - ze creëren een gevoel van mysterie en een gevoel van kalmte. Misschien kun je proberen een geur te kiezen die persoonlijk is voor jou of de persoon die je treurt.
- Laat u inspireren door de natuur. Een vriendin van mij die haar man verloor, creëerde een buitenritueel. Ze verscheurde letters en afbeeldingen en zag ze wegdrijven in een rivier. Als je een natuurliefhebber bent, kan dit voor jou werken.
- Bekende plaatsen bezoeken kan helpen. Ook al was hij weg, ik zou na zijn dood langskomen bij het appartement van mijn broer. Ik kocht verse bloemen bij de broodjeszaak en een kop koffie en zat een tijdje op zijn stoep. Ik zou de bloemen achterlaten. Misschien is er een plek die je op een bepaald moment van de dag kunt bezoeken.
- Taal is zo krachtig en helend. Zoek een stukje poëzie of een gebed waar je van houdt en lees het hardop voor.
Openbare rituelen geven ons een gevoel van gemeenschap en verbondenheid. Ze bieden een sjabloon voor ons gedrag en onze emoties. Ik geloof dat privérituelen ons helpen de nieuwe en vreemde wereld die we nu bewonen, te verwerken.
Ze zijn persoonlijk en spreken alleen met ons. Niemand anders hoeft dit te begrijpen of zelfs te valideren - we werken het uit in onze eigen tijd en op onze eigen manier.
Lillian Ann Slugocki schrijft over gezondheid, kunst, taal, handel, technologie, politiek en popcultuur. Haar werk, genomineerd voor een Pushcart Prize en Best of the Web, is gepubliceerd in Salon, The Daily Beast, BUST Magazine, The Nervous Breakdown en vele anderen. Ze heeft een MA van NYU / The Gallatin School schriftelijk en woont buiten New York City met haar Shih Tzu, Molly. Vind meer van haar werk op haar website en vind haar op Twitter.
