Ik ben een betrouwbaar persoon. Eerlijk gezegd ben ik dat. Ik ben een moeder. Ik heb twee bedrijven. Ik kom verplichtingen na, breng mijn kinderen op tijd naar school en betaal mijn rekeningen. Ik run een strak schip, zoals ze zeggen, en daarom zijn mijn vrienden en kennissen verbijsterd - zelfs geïrriteerd - op momenten dat ik een beetje "schilferig" tegenkom.
Vriend: "Weet je nog die komiek waar we vorig jaar naartoe gingen - de man met de snelheidsovertredingen?"
Ik: "Ja, dat was een goede nacht!"
Vriend: 'Hij is vrijdag in de stad. Wil je dat ik kaartjes koop? '
Ik: "Tuurlijk!"
Je moet begrijpen dat ik van plan was om te gaan. Ik was het er niet mee eens geweest als ik dat niet had gedaan. Ik had van tevoren een maaltijd klaar, boekte de babysitter en koos zelfs iets leuks om te dragen voor een zeldzaam avondje uit. Alles was klaar, tot vrijdag 16.00 uur…
Ik: "Hé, is er een kans dat je iemand kent die vanavond mijn kaartje voor de show zou nemen?"
Vriend: "Waarom?"
Ik: "Nou, ik heb een vervelende migraine."
Vriend: Oh, jammer. Ik weet dat als ik hoofdpijn krijg, ik wat ibuprofen neem en dat ik binnen een uur klaar ben. Kun je nog steeds komen? '
Ik: “Ik denk niet dat dat een goed idee is. Sorry voor dit. Ik wil je niet laten stranden. Ik heb een paar mensen een bericht gestuurd om te zien of iemand het kaartje wil. Gewoon wachten om terug te horen. '
Vriend: Oh. Dus je bent zeker weg? '
Ik: 'Ja. Ik zorg ervoor dat je geld krijgt voor het kaartje. '
Vriend: “Begrepen. Ik zal Carla van haar werk vragen of ze wil gaan. '
Nou, gelukkig voor alle betrokkenen, nam Carla mijn plaats in. Maar wat betreft de "begrepen" opmerking, ik weet niet zeker wat ik moet denken. Begreep ze dat nadat ik de telefoon had opgehangen, ik mijn lichaam de volgende drie uur doodstil hield omdat ik bang was dat elke beweging pijn zou veroorzaken?
Dacht ze dat 'hoofdpijn' gewoon een handig excuus was om iets te doen waarvan ik had besloten dat ik het niet echt wilde doen? Begreep ze dat het pas op zaterdagochtend was dat de pijn genoeg was verdwenen om mezelf een paar minuten uit bed te slepen en nog eens zes uur voordat de mist voorbij was?
Begreep ze dat het opnieuw doen van haar eerder een weerspiegeling was van een chronische aandoening dan van mijn eigen schilfering of, erger nog, mijn minachting voor onze vriendschap?
Nu weet ik dat mensen niet meer geïnteresseerd zijn in het horen van alle bloederige details van mijn chronische aandoening dan in het doorgeven ervan, dus ik zal dit gewoon zeggen: migraine is chronisch in elke zin van het woord. Om ze 'hoofdpijn' te noemen is een grove understatement. Ze verzwakken volledig wanneer ze zich voordoen.
Wat ik wat gedetailleerder wil uitleggen - omdat ik mijn relaties waardeer - is waarom deze aandoening ervoor zorgt dat ik soms 'schilferig' ben. Zie je, wanneer ik plannen maak met een vriend zoals ik laatst deed, of wanneer ik me committeer aan een PTA, of wanneer ik een andere opdracht voor werk accepteer, dan zeg ik ja. Ja tegen uitgaan en plezier maken met een vriend, ja tegen een bijdragend lid van onze schoolgemeenschap, en ja om mijn carrière op te bouwen. Ik verontschuldig me niet voor die dingen.
Ik weet wanneer ik ja zeg dat, om redenen die buiten mijn macht liggen, de mogelijkheid bestaat dat ik niet precies zal kunnen leveren wat ik heb beloofd. Maar, vraag ik, wat is het alternatief? Je kunt misschien niet bij elke beurt een bedrijf, een huis, vriendschappen en een leven met een dik vet runnen.
'Zaterdag gaan eten? Zal ik reserveren? '
"Kan zijn."
'Zou je deze opdracht dinsdag voor me kunnen hebben?'
"We zullen zien wat er gebeurt."
'Mam, haal je ons vandaag op van school?'
Kan zijn. Als ik geen migraine krijg. '
Zo werkt het leven niet! Soms moet je er gewoon voor gaan! Als en wanneer er zich een situatie voordoet en een 'ja' verandert in een onmogelijkheid, gaan een beetje improvisatie, begrip en een goed ondersteunend netwerk een heel eind.
Iemand neemt mijn concertticket, een vriend ruilt beurten in ons carpoolarrangement, mijn man haalt onze dochter op van dansles en ik kom weer in natura terug. Wat ik hoop is duidelijk dat eventuele misstappen die kunnen voortvloeien uit mijn "schilfering" niets persoonlijks zijn - ze zijn gewoon een product van het proberen om het beste te maken van de hand die ik heb gekregen.
Dat gezegd hebbende, heb ik in mijn ervaring ontdekt dat de meeste mensen begripvol zijn. Ik weet niet zeker of de omvang van mijn toestand altijd duidelijk is en, natuurlijk, er zijn door de jaren heen gekwetste gevoelens en ongemakken geweest.
Maar voor het grootste deel ben ik dankbaar voor goede vrienden die het niet erg vonden om af en toe van plan te veranderen.
Adele Paul is redacteur voor FamilyFunCanada.com, schrijver en moeder. Het enige waar ze meer van houdt dan een ontbijtdate met haar besties is 20.00 uur knuffelen bij haar thuis in Saskatoon, Canada. Vind haar bij Tuesday Sisters.
