Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Ik zat in het kantoor van de kinderpsycholoog en vertelde haar over mijn zesjarige zoon met autisme.
Dit was onze eerste ontmoeting om te zien of we een goede partner zouden zijn om samen te werken aan een evaluatie en formele diagnose, dus mijn zoon was niet aanwezig.
Mijn partner en ik vertelden haar over onze keuze voor thuisonderwijs en hoe we straf nooit als een vorm van discipline hebben gebruikt.
Naarmate de vergadering voortduurde, werden haar wenkbrauwen hawklike.
Ik kon het oordeel in haar gezichtsuitdrukking zien toen ze een monoloog begon over hoe ik mijn zoon moest dwingen om naar school te gaan, hem in situaties moest dwingen die hem extreem ongemakkelijk maakten, en hem moest dwingen om te socializen, ongeacht hoe hij erover denkt.
Kracht, kracht, kracht.
Ik had het gevoel dat ze zijn gedrag in een doos wilde stoppen en er dan bovenop wilde gaan zitten.
In werkelijkheid is elk kind met autisme zo uniek en anders dan wat de samenleving normaal vindt. Je zou hun schoonheid en eigenzinnigheid nooit in een doos kunnen passen.
We weigerden haar diensten en vonden een betere pasvorm voor ons gezin - voor onze zoon.
Er is een verschil tussen gedrag forceren en onafhankelijkheid aanmoedigen
Ik heb uit ervaring geleerd dat het proberen van onafhankelijkheid te forceren contra-intuïtief is, of je kind nu autisme heeft of niet.
Wanneer we een kind duwen, vooral een kind dat vatbaar is voor angst en stijfheid, is hun natuurlijke instinct om hun hielen in te graven en vast te houden.
Als we een kind dwingen om hun angsten onder ogen te zien, en ik bedoel versteend gillen op de grond, zoals Whitney Ellenby, de moeder die wilde dat haar zoon met autisme Elmo zou zien, helpen we ze eigenlijk niet.
Als ik gedwongen zou worden een kamer vol spinnen in te gaan, zou ik waarschijnlijk op een gegeven moment van mijn brein kunnen loskomen om het hoofd te bieden na ongeveer 40 uur schreeuwen. Dat betekent niet dat ik een soort doorbraak of succes had bij het onder ogen zien van mijn angsten.
Ik neem ook aan dat ik die trauma's zou opslaan en dat ze steevast later in mijn leven zouden worden veroorzaakt.
Onafhankelijkheid pushen is natuurlijk niet altijd zo extreem als het Elmo-scenario of een kamer vol spinnen. Al dit duwen valt in een spectrum variërend van het aanmoedigen van een aarzelend kind (dit is geweldig en er mogen geen verplichtingen aan verbonden zijn - laat ze nee zeggen!) Tot het fysiek dwingen van een scenario waarbij hun hersenen gevaar schreeuwen.
Als we onze kinderen in hun eigen tempo op hun gemak laten voelen en ze uiteindelijk uit eigen beweging die stap zetten, groeit het vertrouwen en de veiligheid.
Dat gezegd hebbende, ik begrijp waar de moeder van Elmo vandaan kwam. We weten dat onze kinderen elke activiteit leuk zouden vinden als ze het gewoon zouden proberen.
We willen dat ze vreugde voelen. We willen dat ze dapper en vol vertrouwen zijn. We willen dat ze 'passen' omdat we weten hoe afwijzing voelt.
En soms zijn we gewoon te verdomd moe om geduldig en empathisch te zijn.
Maar geweld is niet de manier om vreugde, vertrouwen of kalmte te bereiken.
Wat te doen tijdens een zeer luide, zeer openbare meltdown
Als ons kind een meltdown heeft, willen ouders vaak de tranen stoppen omdat het ons hart kwetst dat onze kinderen het moeilijk hebben. Of we hebben bijna geen geduld meer en willen gewoon rust en stilte.
Vaak hebben we te maken met de vijfde of zesde meltdown die ochtend over ogenschijnlijk simpele dingen zoals het label in hun shirt dat te jeukt, hun zus te hard praat of een verandering in plannen.
Kinderen met autisme huilen, jammeren of zwaaien niet om op de een of andere manier naar ons te kijken.
Ze huilen omdat het is wat hun lichaam op dat moment moet doen om spanning en emotie los te laten door zich overweldigd te voelen door emoties of zintuiglijke prikkels.
Hun hersenen zijn anders bedraad en zo gaan ze om met de wereld. Dat is iets waar we als ouders mee moeten omgaan, zodat we ze op de beste manier kunnen ondersteunen.
Dus hoe kunnen we onze kinderen effectief ondersteunen door deze vaak luide en dreunende meltdowns?
1. Wees empathisch
Empathie betekent luisteren en erkennen van hun strijd zonder oordeel.
Emoties op een gezonde manier uiten - of dat nu door tranen, jammeren, spelen of journaling is - is goed voor alle mensen, ook al voelen deze emoties overweldigend in hun omvang.
Het is onze taak om onze kinderen voorzichtig te begeleiden en hen de tools te geven om zichzelf te uiten op een manier die hun lichaam of anderen geen pijn doet.
Wanneer we ons inleven in onze kinderen en hun ervaring valideren, voelen ze zich gehoord.
Iedereen wil zich gehoord voelen, vooral een persoon die zich vaak onbegrepen voelt en een beetje uit de pas loopt met anderen.
2. Zorg dat ze zich veilig en geliefd voelen
Soms zijn onze kinderen zo verloren in hun emoties dat ze ons niet kunnen horen. In deze situaties hoeven we alleen maar bij hen te zitten of er dichtbij te zijn.
Vaak proberen we ze uit hun paniek te praten, maar het is vaak zonde van de adem wanneer een kind in een dip zit.
Wat we kunnen doen, is hen laten weten dat ze veilig en geliefd zijn. We doen dit door zo dicht mogelijk bij hen te blijven als ze zich prettig voelen.
Ik ben de tijden uit het oog verloren dat ik een huilend kind heb zien vertellen dat ze pas uit een besloten ruimte kunnen komen als ze niet meer smelten.
Dit kan een bericht naar het kind sturen dat het niet verdient om bij de mensen te zijn die van hen houden als ze het moeilijk hebben. Dit is duidelijk niet onze bedoelde boodschap aan onze kinderen.
We kunnen ze dus laten zien dat we er voor ze zijn door dichtbij te blijven.
3. Elimineer straffen
Straffen kunnen kinderen schaamte, angst, angst en wrok laten voelen.
Een kind met autisme heeft geen controle over hun meltdowns, dus ze mogen er niet voor worden gestraft.
In plaats daarvan zouden ze de ruimte en vrijheid moeten krijgen om luid te huilen met een ouder daar, om hen te laten weten dat ze worden ondersteund.
4. Concentreer u op uw kind en kijk niet naar omstanders
Meltdowns voor elk kind kunnen luidruchtig worden, maar ze hebben de neiging om naar een heel ander niveau te gaan als het een kind met autisme is.
Deze uitbarstingen kunnen voor ouders beschamend zijn wanneer we in het openbaar zijn en iedereen naar ons staart.
We voelen het oordeel van sommigen die zeggen: 'Ik zou mijn kind nooit zo laten doen.'
Of erger nog, we hebben het gevoel dat onze diepste angsten worden gevalideerd: mensen denken dat we falen in dit hele ouderschap.
De volgende keer dat je jezelf in dit openbare vertoon van chaos bevindt, negeer je de oordelende blikken en kalmeer je die angstige innerlijke stem die zegt dat je niet genoeg bent. Bedenk dat de persoon die het moeilijk heeft en uw steun het hardst nodig heeft, uw kind is.
5. Breek je sensorische toolkit uit
Bewaar een paar sensorische gereedschappen of speelgoed in uw auto of tas. Je kunt deze aan je kind aanbieden als zijn geest overweldigd is.
Kinderen hebben verschillende favorieten, maar enkele veelvoorkomende sensorische hulpmiddelen zijn gewogen lappads, een hoofdtelefoon met ruisonderdrukking, een zonnebril en onrustig speelgoed.
Forceer deze niet aan uw kind wanneer ze smelten, maar als ze ervoor kiezen om ze te gebruiken, kunnen deze producten hen vaak helpen kalmeren.
6. Leer ze copingstrategieën als ze eenmaal kalm zijn
We kunnen tijdens een meltdown niet veel doen om onze kinderen coping-tools te leren, maar als ze rustig en uitgerust zijn, kunnen we zeker samen aan emotionele regulering werken.
Mijn zoon reageert heel goed op wandelingen in de natuur, beoefent dagelijks yoga (zijn favoriet is Cosmic Kids Yoga) en diep ademhalen.
Deze coping-strategieën zullen hen helpen kalmeren - misschien voor een meltdown - zelfs als je er niet bent.
Empathie vormt de kern van al deze stappen om een autistische meltdown aan te pakken.
Wanneer we het gedrag van ons kind beschouwen als een vorm van communicatie, helpt het ons om ze te zien als worstelen in plaats van uitdagend te zijn.
Door zich te concentreren op de grondoorzaak van hun acties, zullen ouders beseffen dat kinderen met autisme misschien zeggen: 'Mijn maag doet pijn, maar ik kan niet begrijpen wat mijn lichaam me vertelt; Ik ben verdrietig omdat kinderen niet met mij spelen; Ik heb meer stimulatie nodig; Ik heb minder stimulatie nodig; Ik moet weten dat ik veilig ben en dat je me door deze hevige stortbui van emoties zult helpen, want ik ben er ook bang van. '
Het woord uitdagendheid kan volledig uit ons instortende vocabulaire verdwijnen, vervangen door empathie en mededogen. En door onze kinderen medeleven te tonen, kunnen we hen effectiever ondersteunen door hun meltdowns.
Deel op Pinterest
Sam Milam is een freelance schrijver, fotograaf, advocaat voor sociale rechtvaardigheid en moeder van twee kinderen. Als ze niet aan het werk is, vind je haar misschien op een van de vele cannabisevenementen in de Pacific Northwest, in een yogastudio of verken je kusten en watervallen met haar kinderen. Ze is gepubliceerd bij The Washington Post, Success Magazine, Marie Claire AU en vele anderen. Bezoek haar op Twitter of haar website.
