The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige first-person verhalen verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren door een nieuw normaal
Er zal nooit een zomer zijn waarin ik me de zomer van mijn tweede zwangerschap niet herinner.
Verbaasd over hoe snel we zwanger werden, realiseerde ik me meteen de veranderingen in mijn lichaam. Maar ik was me er ook van bewust dat iets anders voelde - niet helemaal goed.
Nadat een vroege echo in juli had bevestigd dat de zwangerschap levensvatbaar was, probeerde ik het bezorgde intuïtiegevoel te vervangen door opwinding.
We hadden die avond in augustus een picknick op het strand met haar in mijn buik, tegen het einde van mijn eerste trimester. In het roze zwangerschapsshirt dat ik bij de consignatiewinkel kreeg, at ik een broodje terwijl mijn man en onze toen bijna 2-jarige zoon in het zand speelden.
Ik dacht aan hoe ons gezin eruit zou zien zodra onze dochter arriveerde.
De screening op afwijkingen, voorgesteld door onze verloskundige gezien mijn leeftijd - bijna 35 - was een week verwijderd. Ik was bang maar hoopvol.
Hoewel ik me had voorgesteld dat ik slecht nieuws zou ontvangen, had ik geen idee dat de zwangerschap een maand later voorbij zou zijn.
Ik had nooit gedacht dat ik ervoor zou kiezen om de zwangerschap te beëindigen na een sombere diagnose van grote afwijkingen als gevolg van Trisomie 18, of het Edwards-syndroom, waardoor ze moeilijk in haar lichaam zou kunnen leven.
Door therapie - zowel alleen als met mijn man - ben ik de uitkomst van mijn tweede zwangerschap gaan begrijpen als een traumatische gebeurtenis op mijn reis naar het ouderschap, een gebeurtenis die een diepe impact op mij heeft gehad.
Het verdriet van het verliezen van een langverwachte zwangerschap
Ik wil heel duidelijk zijn voor mensen die proberen mijn verhaal te veranderen. Dit is geen "trauma na abortus".
Ik zou niet willen dat ik een andere beslissing had genomen, noch twijfel ik aan mijn beslissing, hoewel het een moeilijke keuze was om te maken.
Dit is geen spijt die in mijn keel opwelt. Het is het verdriet om te horen: 'deze zwangerschap zal het waarschijnlijk niet redden. Als dit resulteert in een levend geboren kind, mag uw baby het ziekenhuis nooit verlaten. Als ze het ziekenhuis verlaat, heeft ze waarschijnlijk geen eerste verjaardag. '
Het lijkt nu naïef om een gezin met één meisje en één jongen voor ogen te hebben, terwijl de mijne opgroeide. Maar ik veronderstel dat als je eenmaal een dochter bent geweest, het vanzelfsprekend is om jezelf voor te stellen als een moeder voor een.
Ik groeide op als een goed katholiek meisje dat nooit van plan was om een abortus te ondergaan, en had het stigma van abortus geïnternaliseerd voordat de keuze voor mij gemaakt werd.
We spraken weinig over seks en zwangerschap tijdens het opgroeien. Zoals velen was ik geschokt toen ik begreep dat er zoveel mis kan gaan. En zeker, ik was nooit op de hoogte van de vele redenen waarom je een abortus nodig zou kunnen hebben.
De woorden 'mijn baby' zijn moeilijk te gebruiken in verband met degene die ik niet heb ontmoet. Maar omdat ik haar niet kon ontmoeten, moest ik haar moeder worden.
Ik beëindigde een zwangerschap zodat mijn baby niet hoefde te lijden. Ik had een kans om iets goed voor haar te maken - om haar rust te geven en haar en mijn reeds levende zoon te redden van een droevige, veel te vroege dood of een nog droeviger leven van buizen en pijn.
Later in september nam ik afscheid, drie dagen nadat ik 35 was geworden.
Na mijn abortus probeerde ik verder te gaan zonder mijn eigen pijn te erkennen. Sommige mensen lijken het verlies in compartimenten in te delen of hebben op de een of andere manier het gevoel dat ze het van zich af moeten kunnen schuiven, alsof er nooit iets is gebeurd. Dat is wat ik probeerde te doen.
Gevoel dat zwangerschapsverlies na de geboorte van een tweede gezonde baby
In november was ik weer zwanger. We vertelden het eerst aan een paar mensen die dicht bij ons stonden. Maar later, nadat ik mensen het gelukkige nieuws begon te vertellen, kon ik het niet helpen dat ik hen eerst vertelde wat er was gebeurd.
Dat ik een zwangerschap had verloren - mijn plan voor een meisje.
Door dat proces realiseerde ik me dat ik een opgeschort, dubbelzinnig verdriet voelde. Ik begon te verlangen naar rituelen en een spirituele verbinding waarin mijn waarheid zich niet hoefde te verbergen of me te schamen.
Ik vond troost in het verbinden met anderen die een zwangerschapsverlies hebben meegemaakt.
Onze ervaringen zijn anders, maar we delen één overeenkomst: er was eens iets dat nu weg is, iemand die nooit thuiskwam. Voor ons kan en zal het ouderschap niet onschuldig of ongerust zijn.
Deel op Pinterest
Mijn zonen zijn nog jong, maar ze weten nu dat er nog een bijna-baby tussen hen was. 'NINA,' spelde mijn oudste zoon onlangs bijna fluisterend - de naam die ik haar drie jaar nadat ze mijn lichaam verliet, gaf.
We hadden het over de manier waarop mensen en dieren waar we van houden niet eeuwig kunnen duren, maar dat wanneer we ze in ons hart eren, ze engelen worden.
Toen ik hen over haar vertelde, kon ik niet zeggen dat er een baby stierf. Wat ik ze kon vertellen, was dat er een zwangerschap was die niet een heel lichaam kon worden, dat alle lichamen verschillende tijdsperioden doormaken, en dat sommigen helaas nooit op aarde zijn geboren.
Mijn jongste zoon heeft een duidelijk begrip dat als hij niet voor het trieste was dat hem was overkomen, hij niet zou zijn geworden wie hij is. Ons gezin zou ons gezin niet zijn als ik geen abortus zou ondergaan.
Ik vind mijn dankbaarheid voor de kinderen en heb me geholpen het verdriet van het verlorene te verwerken.
De waarheid delen over mijn abortusverdriet, zonder spijt
Het lijkt moeilijk voor mensen om te erkennen dat abortus gepaard kan gaan met verdriet terwijl er geen spijt is.
Hoewel ik geen spijt heb van mijn beslissing om mijn zwangerschap te beëindigen, zijn er dingen waar ik wel spijt van heb.
Ik betreur het dat ik niet de tijd heb genomen en de manieren heb gevonden om te rouwen om mijn verlies toen het gebeurde. Ik betreur het dat mijn man in de lobby moest wachten terwijl ik door misschien wel de moeilijkste ervaring van mijn leven ademde, alleen wachtend tot mijn baarmoederhals in een pre-procedurekamer rijpte, mijn weeën sterker werden en uiteindelijk naar de wielen werd gereden kamer met de rode plastic doos.
Ik zal er altijd spijt van hebben niet te vragen wat er zou gebeuren met de overblijfselen van mijn zwangerschap nadat ze uit mijn lichaam was verwijderd. Ik betreur het dat ik niet voor troost bij mijn geloof terecht kon.
Zwangerschapsverlies in het tweede trimester kan moeilijk te rouwen zijn. Onze buiken zijn nog niet groot en rond. Mensen buiten ons lichaam begrijpen niet altijd dat de verbinding die groeit een diepe band is, ongeacht de duur van de zwangerschap.
Ze werd een hele verloren baby, alleen in de donkere ruimtes van mijn lichaam waar ze ooit als foetus had geleefd. Ze werd een engel in de manier waarop ze mijn hart raakte.
Ik schrijf hierover omdat, zoals bij alles in het leven, abortus complex kan zijn.
Ik vind het vaak moeilijk om mijn verhaal logisch te maken of ruimte te maken voor alle stukjes ervan. Maar ik weet dat praten over mijn verlies me helpt om ruimte te maken voor de rest van mijn leven.
Ik weet dat het woordverlies belangrijk is voor mijn verhaal omdat het me heeft geholpen mijn verdriet te vinden. En dat het voor mij belangrijk is om het woord abortus te zeggen omdat het mijn waarheid is, en dat het delen ervan iemand anders een opening voor zichzelf kan bieden.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die door een nieuw normaal navigeren terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe-momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk hier de volledige serie.
Deel op Pinterest
Jacqui Morton is een freelance schrijver en doula die in Massachusetts woont, waar ze graag met haar familie danst en pizza eet. Bezoek haar op haar website of op Twitter.
