Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Een van de eerste keren dat ik me kleedde in een kleurrijke, grillige outfit - met gestreepte regenboogsokken tot op de knie en een paarse tutu - ging ik met mijn twee beste vrienden naar het winkelcentrum.
Terwijl we ons een weg baanden door verschillende sieradenkiosken en kledingwinkels, keken shoppers en het personeel me aan. Soms complimenteerden ze mijn outfit mondeling, andere keren scholden ze me uit en beledigden ze mijn stijlkeuzes.
Mijn vrienden waren verbaasd, niet gewend aan zoveel aandacht als middelbare scholieren, maar het kwam me bekend voor. Het was verre van de eerste keer dat ik naar hem staarde.
Als kind werd bij mij autisme vastgesteld. Mijn hele leven hebben mensen naar me gekeken, over me gefluisterd en in het openbaar opmerkingen over mij (of mijn ouders) gemaakt omdat ik met mijn handen fladderde, met mijn voeten draaide, moeite had om de trap op en af te lopen of er helemaal verloren uit te zien in een menigte.
Dus toen ik dat paar regenboogkniekousen aantrok, was het niet mijn bedoeling dat ze een manier zouden zijn om autistisch te zijn in al zijn vormen - maar op het moment dat ik me realiseerde dat mensen naar me keken vanwege hoe ik gekleed was, dat is wat het werd.
Mode als speciale interesse
Mode was niet altijd zo belangrijk voor mij.
Ik begon me te kleden in kleurrijke outfits toen ik 14 was als een manier om de lange dagen van de achtste klas door te komen omdat ik gepest werd omdat ik als queer naar buiten kwam.
Maar felle, leuke kleding werd al snel een speciale interesse van mij. De meeste autistische mensen hebben een of meer speciale interesses, dat zijn intense, gepassioneerde interesses in een specifiek iets.
Hoe meer ik mijn dagelijkse outfits zorgvuldig ontwierp en nieuwe sokken met patronen en glitterarmbanden verzamelde, hoe gelukkiger ik was. Onderzoek heeft aangetoond dat wanneer kinderen in het autismespectrum praten over hun speciale interesses, hun gedrag, communicatie en sociale en emotionele vaardigheden verbeteren.
Het delen van mijn liefde voor eigenzinnige mode met de wereld door het elke dag te dragen deed en brengt me nog steeds vreugde.
Zoals de avond dat ik het treinplatform naar huis aan het halen was, hield een oudere vrouw me tegen om te vragen of ik in een optreden was.
Of de keer dat iemand over mijn outfit strompelde naar hun vriend naast hen.
Of zelfs de meerdere keren dat vreemden om mijn foto hebben gevraagd omdat ze het leuk vinden wat ik draag.
Grillige kleding fungeert nu als een vorm van acceptatie en zelfzorg
Autistische wellnessgesprekken zijn vaak gericht op medische behandelingen en therapieën, zoals ergotherapie, fysiotherapie, training op de werkplek en cognitieve gedragstherapie.
Maar echt, deze gesprekken zouden een meer holistische benadering moeten hebben. En voor mij is mode een onderdeel van deze aanpak. Dus als ik leuke outfits bij elkaar trek en draag, is het een vorm van zelfzorg: ik kies ervoor om iets te doen waar ik van hou dat me niet alleen een gevoel van vreugde geeft, maar ook acceptatie.
Mode helpt me ook om zintuiglijke overbelasting te krijgen. Als autistisch persoon kunnen zaken als professionele evenementen bijvoorbeeld een beetje overweldigend zijn. Er is veel harde sensorische input om te ontleden, van felle lichten en overvolle kamers tot ongemakkelijke stoelen.
Maar het dragen van een outfit die comfortabel is - en een beetje grillig - helpt me mindfulness te oefenen en geaard te blijven. Als ik me in de war voel, kan ik mijn zeepaardjurken en vissenarmband bekijken en mezelf herinneren aan de simpele dingen die me vreugde geven.
Voor een recent evenement waar ik live sociale media-aandacht zou geven voor een lokale Boston-cirkel, trok ik een halflang zwart-wit gestreepte jurk aan, een blauwe blazer bedekt met parasols, een roterende telefoonbeurs en gouden glitter-sneakers en liep de deur uit. De hele nacht kregen mijn outfit en paars ombre haar complimenten van de non-profitorganisaties en het geven van kringleden.
Het herinnerde me eraan dat het maken van keuzes die me kracht geven, zelfs iets kleins als kleurrijk haar, krachtige instrumenten zijn voor zelfvertrouwen en zelfexpressie.
Ik hoef niet te kiezen tussen mezelf zijn en gezien worden als mijn enige diagnose. Ik kan beide zijn.
Wat ooit een coping-mechanisme was, veranderde in zelfexpressie
Hoewel mode begon als een coping-mechanisme, ontwikkelde het zich langzaam tot een manier van vertrouwen en zelfexpressie. Mensen stellen mijn stijlkeuzes vaak in vraag en vragen of dit de boodschap is die ik de wereld - vooral de professionele wereld - wil sturen over wie ik ben.
Ik heb het gevoel dat ik geen andere keus heb dan ja te zeggen.
Ik ben autistisch. Ik zal altijd opvallen. Ik ga altijd de wereld zien en een beetje anders communiceren dan niet-autistische mensen om me heen, of dat nu betekent dat ik midden in het schrijven van dit essay opsta om een danspauze van 10 minuten te nemen en met mijn handen te klappen, of tijdelijk verlies van het vermogen om verbaal te communiceren wanneer mijn brein overweldigd is.
Als ik hoe dan ook anders zal zijn, zou ik liever anders zijn op een manier die mij vreugde schenkt.
Door een jurk te dragen die bedekt is met regenboogboeken, versterk ik het idee dat ik er trots op ben autistisch te zijn - dat ik niet hoef te veranderen wie ik ben om aan de normen van andere mensen te voldoen.
Alaina Leary is redacteur, socialemediamanager en schrijver uit Boston, Massachusetts. Ze is momenteel de assistent-redacteur van Equally Wed Magazine en een redacteur voor sociale media voor de non-profit We Need Diverse Books.
