Een recent verhaal stelde dat 66 procent van de nieuw gediagnosticeerde volwassenen met het Asperger-syndroom zelfmoord overweegt.
Laten we daar even over nadenken.
Te midden van alle zorgen over de cijfers, vond ik een artikel dat echt goede ideeën heeft over waarom we zelfmoord overwegen. Maar het standpunt van een NT (neurotypisch - iemand zonder autisme) geeft me een gevoel van ongeldigheid. Een molshoop is een berg voor een aspie? Kom op. Ik ben niet klein genoeg om te denken dat een molshoop een berg is; een berg is een berg, en alleen omdat je gereedschap hebt om het te beklimmen en ik niet, wil dat nog niet zeggen dat mijn gereedschap iets is om op neer te kijken. Maar ik dwaal af …
Ik kreeg officieel mijn diagnose autisme op 25-jarige leeftijd. Ik zou worden beschouwd als een pas gediagnosticeerde volwassene. Maar voor mij komen de zelfmoordgedachten omdat ik me een last voel. En zo heb ik me altijd gevoeld. Mijn eerste suïcidale gedachte was toen ik 13 was.
Is het mogelijk dat het niet alleen nieuw gediagnosticeerde volwassenen zijn? Hoe zit het met gediagnosticeerde tieners? Kinderen?
Het is makkelijk te denken, ik ben het probleem. Ik kan zoveel mensen bedenken in mijn verleden die me het gevoel gaven dat ik hun tijd niet waard was. Ik kan situaties bedenken waar ik mentaal niet op voorbereid ben. Soms doen die me denken dat ik zoiets wil ondernemen. Ik begrijp dat dit een chemische onevenwichtigheid is, maar veel mensen niet.
Ik heb tijdens meltdowns gehandeld waardoor zelfmoord een haalbare optie in mijn gedachten leek. Ik heb korte gedachten gehad zoals: drink gewoon het hele ding, doe het, snelle en lange gedachten: betaalt levensverzekeringen als het duidelijk is dat je zelfmoord hebt gepleegd?
Ik leerde echter al vroeg dat zelfmoord nooit het antwoord is. Ik zag de gevolgen die het nemen van je eigen leven heeft op dierbaren op tv, en ik redeneerde dat als zoveel shows de ervaring opleverden, zoals: "Hoe kan zo-en-zo zo egoïstisch zijn?" dan moet dat zijn hoe zelfmoord wordt gezien - als een egoïstische daad. Ik besloot om mijn familie daar nooit mee te belasten. Hoewel ik nu weet dat zelfmoordgedachten een symptoom zijn van een groter probleem, ben ik blij dat ik deze les vroeg heb geleerd.
Elke keer dat de gedachte in me opkwam, heb ik die overwonnen - tot het punt dat het slechts een 'nuttige' herinnering is dat ik op sommige manieren nog steeds leef en bloeide. Vooral om mezelf te overleven. Ik weiger mezelf toe te staan mezelf te saboteren. Kortom, ik denk gewoon twee keer na over alles voordat ik het doe, en dan denk ik aan de meest waarschijnlijke uitkomst. Dit heeft ertoe geleid dat ik succesvol ben geweest voor iemand met mijn handicap.
NT's denken met hun onderbewustzijn, wat betekent dat hun bewuste geest niet de focus heeft om input te herkennen, zoals oogcontact, lichaamstaal, gezichtsbewegingen, etc. Hun bewuste geest hoeft alleen te verwerken wat er wordt gezegd, waardoor hun hersenen veel sneller worden bij socialiseren dan de onze.
Onze hersenen en ons onderbewustzijn werken anders dan die van hen, en ons denkproces omvat tekstverwerking in plaats van subtiele signalen. De conversatieproblemen die bij dit soort denken betrokken zijn, kunnen leiden tot semantische meningsverschillen en misverstanden.
We verlangen naar verbinding, waarschijnlijk meer dan naar het NT, en de angst voor verwarring zorgt er vaak voor dat we verkeerd worden opgevat als misschien agressief, irritant of opzettelijk verwarrend. (Kanttekening: soms kunnen we als grappig worden geïnterpreteerd.)
Dit kan ertoe leiden dat een NT bang, boos, verward of nieuwsgierig wordt door ons gedrag of gebrek aan wederkerigheid. Meestal proberen ze te praten in de taal van gevoelens, en subtiele aanwijzingen versnellen het gesprekstempo. We zijn geneigd ons gevoelig te voelen bij dit soort uitwisselingen. In gedachten denken we: zie je niet hoe hard ik probeer?
Meer dan eens heeft deze inzinking me het gevoel gegeven dat ik een idioot ben en me vervolgens kwaad maakte. Ik ben een vurige ziel, maar dat zijn we niet allemaal. Sommigen van ons zijn zachter en vatbaarder voor de tirades van iemand die lijkt te weten wat er gebeurt. Alexithymia slaat opnieuw toe.
Omdat we proberen erachter te komen of we irritant, begrepen, effectief communiceren, enz. Zijn, met onze oren in plaats van onze ogen, missen of verwarren we vaak visuele signalen van de NT-persoon, wat leidt tot meer misverstanden. Mensen zijn bang voor wat ze niet begrijpen en haten wat ze vrezen. We vragen ons vaak af: haten neurotypische middelen ons?
Ze haten ons echter niet. Ze begrijpen ons gewoon niet, omdat het moeilijk voor ons is om onze emoties uit te leggen. Die kloof moet worden overbrugd. We kunnen niet rondlopen terwijl we denken dat ze ons haten en ze kunnen niet rondlopen zonder het te begrijpen. Het is gewoon geen acceptabele situatie.
Als persoon met autisme zocht en zocht ik naar iets dat ik kon doen om deze kloof te dichten. Alles wat ik ontdekte, was dat ik mezelf moest accepteren en dat mijn partner mijn behoeften moest begrijpen. Zelfacceptatie is een constante en onvoorwaardelijke liefde voor mezelf en was iets dat ik niet altijd heb gehad. En toch is er geen andere manier om naast elkaar te bestaan, en dat is heel reëel.
Eigenwaarde is gebaseerd op wat je van jezelf denkt. Als je je eigenwaarde ontleent aan wat anderen van je denken, zal het voor altijd afhankelijk zijn van je gedrag. Dit betekent dat wanneer andere mensen je negatief beoordelen vanwege een meltdown, je je slecht voelt over jezelf. Je zult je vreselijk voelen over jezelf voor iets waar je geen controle over hebt. Wat voor zin heeft dat?
Door jezelf te accepteren, laat je de illusie los dat je een neurologisch probleem psychologisch kunt beheersen.
Het is belangrijk voor het welzijn van de persoon met autisme om zelfrespect te hebben. Zelfrespect beïnvloedt alles wat we doen - inclusief onszelf kwetsen en doden.
Als jij of iemand die je kent zelfmoord overweegt, is er hulp. Neem contact op met de National Suicide Prevention Hotline op 1-800-273-8255
Een versie van dit artikel verscheen oorspronkelijk op Arianne's Work.
Arianne Garcia wil leven in een wereld waar we allemaal met elkaar overweg kunnen. Ze is een schrijver, kunstenaar en voorstander van autisme. Ze blogt ook over het leven met haar autisme. Bezoek haar website.
