Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon
Ik viel er opnieuw voor.
'Ben je hier voor de Wellness Clinic?' vroeg de receptioniste. Op het aanmeldingsblad op het klembord stond de Weight Loss Clinic. Ik ging naar binnen met mijn hoede.
Terwijl ik met de lift van het kantoor van mijn endocrinoloog naar de "wellness" -kliniek reed, bestudeerde ik de reclameposter. Diverse en herkenbare gezichten glimlachten van achter het plexiglas.
Ze zeiden: Mijn lichaam is niet zoals dat van iemand anders … Waarom zou mijn dieet zijn?
Het was een verleidelijk concept voor een levenslange lijner. Ik liep daar binnen vastgelopen in de angst dat ik nooit het lichaam zou hebben dat ik "verondersteld" te hebben, een die voedsel correct zou verwerken en de "juiste" hoeveelheid hormonen zou produceren.
Het marketingmateriaal van de kliniek gebruikte alle juiste termen om me ervan te overtuigen dat dit programma iets anders was: een op maat gemaakt, op bewijzen gebaseerd, door een arts beheerd 'vetverliesprogramma'.
Vet is waar we het allemaal over eens kunnen zijn om te haten, toch? Niet ons lichaam, niet hun kwetsbaarheden, alleen hun vetcellen. Vooral als we het er allemaal over eens zijn dat die kwaadaardige vetcellen de schuld hebben van diabetes type 2.
Het probleem is dat ik zo hard had gewerkt om mijn vet niet te haten - en mezelf of mezelf niet de schuld te geven voor het hebben van diabetes
Ik had Health At Every Size (HAES) ontdekt - een beweging om een einde te maken aan het gewichtsstigma op basis van de principes dat grootte geen proxy is voor gezondheid, en menselijke lichamen zijn inherent divers van vorm en grootte - en begon mijn waarde als persoon te geloven is niet afhankelijk van de vorm en grootte van mijn lichaam.
Maar de twijfels die door de dieetcultuur worden opgewekt, zijn zo hardnekkig.
In "Bad Feminist", schreef Roxane Gay, "hebben mensen een verklaring nodig hoe een persoon de controle over haar lichaam kan verliezen." Ik heb honderd keer eerder een dieet opgegeven, maar ik betrap mezelf er nog steeds op dat ik moet uitleggen hoe deze vetcellen zo buiten mijn controle kwamen.
Dus bracht ik twee maanden door in een 'diabetesmanagementprogramma' waarin mijn doel was om diabetes te behandelen, terwijl hun doel diep verborgen was achter taal over gezondheidsrisico's en welzijn.
Dieetbedrijven weten hoe de manier waarop gewichtsverlies nauw samenhangt met falen en probeert dat te omzeilen door hun taal te veranderen
Afgelopen herfst veranderde Weight Watchers zichzelf in WW en kondigde intenties aan om meer gericht te zijn op welzijn dan op gewicht.
Ik vroeg me af of ze bij elke vergadering nog leden zouden wegen of dat ze een andere manier hadden gevonden om het welzijn te kwantificeren.
Ik heb veel ervaring met Weight Watchers … en South Beach, Atkins, Mayo Clinic, ontstekingsremmend, Zone, DASH en tientallen anderen die niet populair genoeg waren om een begrip te zijn.
Veel van mijn diëten waren gebaseerd op aanbevelingen van artsen en boeken om diabetes type 2 te voorkomen, te behandelen of te genezen.
Ik leef al bijna 15 jaar met diabetes type 2 en de schetterende boodschap van medicijnen en media is altijd geweest: 'VERLIES GEWICHT'
Het verbaasde me niet dat mijn endocrinoloog naar de nieuwe kliniek werd verwezen voor informatie over hun speciaal samengestelde voedingsshakes. Ik was echter verrast om te horen dat het niet om gewichtsverlies ging, maar om welzijn.
Mijn afspraken in de kliniek waren beladen met cognitieve dissonantie. Ik liep een ruimte van onmiskenbaar lichaamsoordeel in, ging rechtstreeks naar de schaal en positioneerde mezelf voor analyse van de lichaamssamenstelling.
Ik zweefde dan over een dunne plastic stoel terwijl mijn coach de gegevens interpreteerde als 'goed', 'zou beter kunnen' en 'wat heb je gegeten?' Er was geen discussie over bloedsuiker, tenzij ik het ter sprake bracht.
Als gewichtsverlies niet het doel was, waarom hebben ze me dan gewogen? Waarom het verzoek om een "voor" foto te maken?
Het programma was duidelijk bedoeld om mijn manier van kijken te veranderen. Ze vroegen niet om een 'voor' foto van mijn glucosemonitor te maken
Ik vroeg mijn coach hoe dit programma op lange termijn zou werken, en ze zei dat ik uiteindelijk wat koolhydraten aan mijn dieet zou kunnen toevoegen, maar 'het is een levensstijl'. (Let op! "Lifestyle" is als "wellness" - een eufemisme voor voeding.)
In wezen zijn alle diëten van korte duur, tenzij u van plan bent levenslang op dieet te blijven.
Zou ik dit een paar maanden kunnen doen, me goed voelen en geen snoeprepen meer willen? Kan mijn diabetes worden genezen, zodat ik gewoon langer kan leven en me beter kan voelen?
Misschien als u diabetes heeft, is een 'dieet' langdurig. Ik at een reep op weg naar huis, alleen omdat ik wist dat ze de volgende dag verboden waren.
Zo zag mijn nieuwe 'levensstijl' eruit: een shake met fruit bij het ontbijt; een shake, een stuk brood met boter, drie eieren en een kopje groenten voor de lunch; 3 ons vlees, een kopje groenten en 1/2 kopje pasta voor het avondeten.
Ja, dit is een dieet.
Ik zei tegen mezelf "dit werkt" omdat ik een matige verbetering in de bloedsuikerspiegel had gezien. Ik zei tegen mezelf "dit werkt niet" omdat de veranderingen in mijn lichaamsmassa en samenstelling extreem subtiel of tegenstrijdig waren van de ene afspraak naar de volgende.
Maar zoals bij alle dieetpogingen eerder, voelde ik me al snel slecht over mezelf en zocht ik naar manieren om uit te leggen hoe ik was mislukt
Ik verliet de tweede afspraak met een slecht gevoel over mezelf omdat ik 2 pond had gewonnen - maar het was 2 pond spiermassa, dus zogenaamd een metabole overwinning.
Ik verliet de vierde afspraak met een slecht gevoel over mezelf, want hoewel ik 4 kilo was afgevallen, was het 4 kilo spieren, geen vet. Waarom kon ik niet gewoon bepalen welke soorten cellen in mijn lichaam groeiden of verdwenen?
De enige consistentie is dat ik elke afspraak met een slecht gevoel over mezelf achterliet, wetende dat geen enkel programma ooit zou 'werken' tenzij ik me ertoe zou verbinden hongerig, geobsedeerd, ellendig en perfect te zijn
En geen enkele coach zou me ooit vertellen: 'Ik kan je geld niet aannemen omdat dit voor jou niet werkt.'
Door deel te nemen, stemde ik in met de uitleg van de medische professionals, dieetcoaches en mezelf: ik faalde in gewichtsverlies omdat ik niet hard genoeg probeerde.
Na twee maanden op het programma was ik een paar kilo afgevallen, had ik een matige verbetering van mijn bloedsuikerspiegel gezien, maar was volledig opgebrand door de mist van negativiteit om me heen.
Ik liep de kliniek uit, wetende dat het de laatste keer was dat ik daar met een slecht gevoel over mezelf weg zou gaan. Ik zag dezelfde poster voor / na in de lift en voelde me triomfantelijk - omdat ik niet toestemde mijn gezicht aan de propaganda toe te voegen.
Anna Lee Beyer schrijft over geestelijke gezondheid, ouderschap en boeken voor Huffington Post, Romper, Lifehacker, Glamour en anderen. Bezoek haar op Facebook en Twitter.
