Ik schrijf meestal niet over mijn geestelijke gezondheid als de dingen 'vers' zijn.
In ieder geval de afgelopen jaren niet. Ik laat de dingen liever marineren en ervoor te zorgen dat de woorden die ik kies krachtig, opbeurend en vooral opgelost zijn.
Ik geef liever advies als ik aan de andere kant van iets ben - grotendeels omdat ik weet dat ik een verantwoordelijkheid heb tegenover mijn lezers, om ervoor te zorgen dat ik ze in de goede richting duw. Ik weet dat deze blog een reddingslijn kan zijn voor mensen die iets hoopvols nodig hebben. Dat probeer ik te onthouden.
Maar soms, wanneer ik die hoop voor een publiek perfect verpak, kan ik mezelf voor de gek houden door te denken dat ik de code heb gekraakt en daarom een strijd in het verleden netjes kan achterlaten. De perfecte afsluiting van het hoofdstuk als het ware.
'Ik weet het nu beter', denk ik bij mezelf. 'Ik heb mijn les geleerd.'
Als je Google 'transgender body positivity' zou gebruiken, ben ik er vrij zeker van dat er meer dan een paar dingen die ik heb geschreven naar voren zullen komen.
Ik ben geïnterviewd voor podcasts en artikelen, en gehesen als een voorbeeld van een transpersoon die - in een eenvoudige verschuiving in perspectief en volgens de juiste Insta-accounts - zijn relatie met voedsel en zijn lichaam ging herdefiniëren.
Deel op Pinterest
Ik heb ze alle drie geschreven. Verrukkelijk.
Die versie van evenementen is er een waar ik van hou, omdat het zo eenvoudig en geruststellend is. Een glanzende, heldere openbaring, en ik zegevierend, omdat ik verder ben geëvolueerd dan alle wereldse, lichtzinnige zorgen over mijn striae of het eten van ijs als ontbijt.
"F * ck you, diet culture!" Jubel ik uitbundig. 'Ik weet nu beter. Ik heb mijn les geleerd."
Als je een voorstander en schrijver van geestelijke gezondheid bent, vooral op zo'n openbare manier, is het gemakkelijk om jezelf voor de gek te houden door te denken dat je alle antwoorden op je eigen problemen hebt.
Maar die illusie van controle en zelfbewustzijn is precies dat - een illusie, en bovendien een bedrieglijke.
Het is gemakkelijk om te verwijzen naar de jaren die ik in deze ruimte heb doorgebracht, en alles wat ik over dit exacte ding heb gepubliceerd, en erop te staan dat ik de zaken onder controle heb. Het is niet mijn eerste rodeo, vriend. Of ten tweede. Derde. Vierde. (Ik heb ervaring aan mijn kant.)
Als ik anderen kan ondersteunen door middel van hun herstel, kan ik zeker mijn eigen weg vinden. Zelfs terwijl ik dat schrijf, weet ik dat het overduidelijk belachelijk is - goed advies geven is veel gemakkelijker dan het op jezelf toe te passen, vooral als het om psychische aandoeningen gaat.
Maar de versie van mij waar ik de voorkeur aan geef, is degene die in dit interview zei: 'Als je aan de andere kant komt van waar je mee worstelt, zul je zien dat je die kansen niet neemt - slechts de helft van je leven leeft heb geleefd - is veel enger dan welke ramp dan ook waarvan je dacht dat die zou komen door het eten van dat plakje cake of wat het ook was. '
Zegt de persoon die echt en waarlijk leeft in die angst in een leven dat op dit moment half geleefd wordt.
Positiviteit van het lichaam voelde als een relatie waar ik op zo'n jonge leeftijd in ben gedoken, lang voordat ik mezelf of zelfs mijn eetstoornis kende. En toen ik eenmaal te diep was en mezelf als triomfantelijk had gepositioneerd, wist ik niet hoe ik genoeg een stap terug moest doen om om hulp te vragen.
Ik wilde geloven dat het een soort bezwering was die ik meerdere keren voor de spiegel kon zeggen: 'Alle lichamen zijn goede lichamen! alle lichamen zijn goede lichamen! alle lichamen zijn goede lichamen! ' - en POOF! Ik was vrijgesteld van enige schuld, schaamte of angst die ik voelde rond eten of mijn lichaam.
Ik kon de juiste dingen zeggen, zoals een script dat ik had gerepeteerd, en ik ben dol op het idee en het beeld van mezelf toen ik door die roze gekleurde lenzen tuurde.
Maar als het gaat om herstel van een eetstoornis, is een script - zelfs als het uit het hoofd is geleerd - geen vervanging voor het werk
En geen enkele hoeveelheid Instagram-memes en foto's van buikvet kon de oude, pijnlijke wonden raken die voedsel als mijn vijand en mijn lichaam als oorlogsplaats hadden gepositioneerd.
Dat wil zeggen, ik ben niet hersteld. Het werk was nog niet eens begonnen.
In feite gebruikte ik mijn nabijheid tot positieve lichaamsruimten om het idee te negeren dat ik hulp nodig had - en ik betaal de prijs nu fysiek, mentaal en emotioneel.
Ik droeg positiviteit van het lichaam als een accessoire, om het beeld van mezelf te projecteren dat ik wilde zijn, en mijn eetstoornis genoot van het idee dat ik de realiteit van mijn ziekte kon opschorten door mijn sociale media dienovereenkomstig te cureren.
Mijn begrip van de positiviteit van het lichaam - en bij uitbreiding de wortels in de acceptatie en bevrijding van vet - was op zijn best oppervlakkig, maar alleen omdat mijn eetstoornis bloeide zolang ik de illusie overeind hield dat ik beter wist. Dit was nog een andere manier om mezelf ervan te overtuigen dat ik de controle had, dat ik slimmer was dan mijn ED.
Mijn stoornis had er alle belang bij mij in een vals gevoel van veiligheid te sussen. Ik kon geen eetstoornis hebben, dacht ik - ongeordend eten misschien, maar wie niet? Ik kon het niet omdat ik geëvolueerd was. Alsof geestesziekte ooit een rotzak geeft over de boeken die je hebt gelezen.
Eetstoornissen kunnen je besluipen. Dat besef is nieuw voor mij - niet omdat ik dat niet logisch begreep, maar omdat ik het pas in de context van mijn eigen geleefde ervaring de afgelopen dagen ben gaan accepteren.
En ik wou dat ik kon zeggen dat deze openbaring alleen tot mij kwam en mij inspireerde om mijn leven terug te eisen. Maar hier bestaat geen heroïek. Het kwam alleen aan de oppervlakte omdat mijn arts tijdens een routinecontrole de juiste vragen stelde, en mijn bloedonderzoek onthulde wat ik vreesde waar te zijn - mijn lichaam kwam los te zitten bij gebrek aan voldoende, veel minder voedzaam, voedsel.
'Ik begrijp niet hoe mensen beslissen wanneer ze gaan eten', bekende ik tegen mijn therapeut. Zijn ogen werden groot van bezorgdheid
'Ze eten als ze honger hebben, Sam,' zei hij vriendelijk.
Op een of ander moment was ik dat simpele, fundamentele feit helemaal vergeten. Er is een mechanisme in het lichaam, bedoeld om me te leiden, en ik zou er alle banden mee verbreken.
Ik deel dit niet als kritiek op mezelf, maar eerder als een heel simpele waarheid: velen van ons die worden geprezen als gezichten van herstel, zitten nog steeds, in veel opzichten, midden in het midden samen met jou.
Soms is wat je ziet geen portret van succes, maar eerder een klein stukje van een meer uitgebreide, rommelige puzzel die we verwoed achter de schermen proberen te monteren, zodat niemand merkt dat we in stukken zijn
Het herstel van mijn eetstoornis staat in feite nog in de kinderschoenen. Ik ben pas onlangs gestopt met het gebruik van 'ongeordend eten' om de realiteit te verdoezelen, en sprak vanmorgen eindelijk met een diëtist die gespecialiseerd is in ED's.
Deze morgen.
Vandaag is in feite de eerste echte dag van herstel. Dat is drie jaar nadat ik trouwens deze woorden schreef: 'Geen rechtvaardigingen meer. Geen excuses meer. Geen andere dag … dit is geen controle. '
Ik weet dat er lezers zijn die naar mijn werk hebben gekeken in positiviteit van het lichaam en het misleide idee hebben geabsorbeerd dat eetstoornissen (of elke vorm van negativiteit van het lichaam of voedselaversie) gewoon doolhoven zijn waarvan we denken (of in mijn geval schrijven) onszelf uit van.
Als dat waar was, zou ik hier niet zitten en een zeer ongemakkelijke waarheid over herstel met je delen: er zijn geen snelkoppelingen, geen mantra's en geen snelle oplossingen
En terwijl we het idee van een gemakkelijk te bereiken eigenliefde verheerlijken - alsof het slechts één perfecte crop top is - missen we het diepere werk dat in onszelf moet worden gedaan, dat geen enkele sprankelende, inspirerende quote die we retweeten kan vervangen.
Trauma is niet aan de oppervlakte, en om de kern ervan te raken, moeten we dieper gaan.
Dit is een vreselijke en ongemakkelijke waarheid waar ik mee te maken krijg - mainstream, afgezwakte positiviteit van het lichaam kan de deur openen en ons uitnodigen, maar het is aan ons om het echte herstelwerk te doen.
En dat begint niet extern, maar in ons. Herstel is een voortdurende verbintenis die we elke dag bewust en moedig moeten kiezen, met een zo strikt mogelijke eerlijkheid tegenover onszelf en onze ondersteuningssystemen als menselijk mogelijk is.
Het maakt niet uit hoe we onze sociale media beheren om ons eraan te herinneren waar we zouden willen zijn, de ambitieuze visie die we creëren, is nooit een vervanging voor de realiteit waarin we leven.
Zoals zo vaak het geval is bij eetstoornissen, realiseer ik me dat het streven - dat 'wat zou kunnen' - zo vaak een dwangmatige, gekmakende drive wordt, waar we leven in een toekomst waar we nooit aankomen.
En tenzij we ons verbinden om stevig verankerd te zijn in het heden, zelfs (en vooral) als het ongemakkelijk is om hier te zijn, geven we onze macht op en raken we in de ban ervan.
Mijn ED hield van de naïviteit van Insta-vriendelijke positiviteit van het lichaam, gebruikmakend van die illusie van veiligheid om me te laten denken dat ik de controle had, dat ik beter was dan dit alles
En ik kan niet zeggen dat ik er verrast door ben - ED's lijken veel van de dingen waar we van houden (ijs, yoga, mode) te nemen en ze op de een of andere manier tegen ons op te zetten.
Ik heb niet alle antwoorden, behalve om dit te zeggen: we zijn werken in uitvoering, wij allemaal, zelfs degenen waar u naar opkijkt.
Een voetstuk is een eenzame plek om te zijn, en eenzaamheid is, denk ik, de plek waar eetstoornissen (en veel psychische aandoeningen) vaak gedijen. Ik ben hier al te lang, wachtend in stilte om te vallen of om onder me af te brokkelen - wat het eerst kwam.
Terwijl ik afdaal, langzaam van het voetstuk naar beneden klim en in het licht van mijn herstel stap, zal ik de waarheid omarmen die ieder van ons moet onthouden: het is oké om niet oké te zijn.
Het is oké om niet alle antwoorden te hebben, zelfs als de rest van de wereld dat van je verwacht, zelfs als je dat van jezelf verwacht.
Ik ben niet, zoals sommige mensen mij hebben beschreven, "het gezicht van transgender positiviteit van het lichaam". Als ik dat ben, wil ik dat niet zijn - ik wil niet dat iemand van ons is als dat betekent dat we geen mens mogen zijn.
Ik wil dat je dat beeld uit je hoofd schrobt en in plaats daarvan weet waar ik gisteren werkelijk was: vasthouden aan een voedingsshake voor een dierbaar leven (letterlijk - het hield me de laatste paar maanden in leven), drie dagen lang niet gedoucht, terwijl sms'en met de woorden 'Ik denk dat ik hulp nodig heb'.
Zoveel van de pleitbezorgers waar je naar opkijkt, hebben net zo onromantische maar diep dappere momenten gehad
We doen elke dag, of we nu een selfie hebben om te bewijzen dat het is gebeurd of niet. (Sommigen van ons hebben groepsteksten, en geloof me, we zijn allemaal samen op de Hot Mess Express. Beloof het.)
Als je het gevoel hebt dat je niet mag 'falen' (of liever een onvolmaakt, rommelig, zelfs gefabriceerd herstel hebt), wil ik je toestemming geven om die waarheid te leven, met alle eerlijkheid en kwetsbaarheid die je nodig hebt.
Het is prima om herstel uit te voeren. En geloof me, ik weet hoe groot die vraag is, want die prestatie is al zo lang mijn veiligheidsdeken (en de bron van mijn ontkenning)
Je kunt je overgeven aan de twijfel, de angst en het ongemak dat met het werk gepaard gaat, en jezelf toestemming geven om mens te zijn. Je kunt die controle loslaten en - mij wordt toch verteld - het komt allemaal goed.
En deze geweldige gemeenschap van herstelstrijders die we hebben gecreëerd met onze memes, onze inspirerende citaten en onze crop tops? We zullen hier zijn, klaar om u te ondersteunen.
Ik kan niet zeggen dat ik dit zeker weet (hallo, dag één), maar ik heb een sterk vermoeden dat dit soort eerlijkheid de echte groei is. En waar er groei is, heb ik ontdekt, daar begint de genezing echt.
En dat is wat we verdienen, ieder van ons. Niet de ambitieuze genezing, maar de diepere dingen.
Ik wil dat voor mij. Ik wil dat voor ons allemaal.
Dit artikel verscheen voor het eerst hier in januari 2019.
Sam Dylan Finch is redacteur geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Hij is ook de blogger achter Let's Queer Things Up !, waar hij schrijft over mentale gezondheid, positiviteit van het lichaam en LGBTQ + -identiteit. Als advocaat is hij gepassioneerd over het opbouwen van een gemeenschap voor herstellende mensen. Je kunt hem vinden op Twitter, Instagram en Facebook, of meer informatie op samdylanfinch.com.
