De eerste keer dat ik iemand vertelde dat ik geestelijk ziek was, reageerden ze met ongeloof. "U?" zij vroegen. 'Je lijkt me niet zo ziek.'
'Pas op dat je de slachtofferkaart niet speelt', voegde ze eraan toe.
De tweede keer dat ik iemand vertelde dat ik geestelijk ziek was, maakten ze me ongeldig.
'We worden allemaal wel eens depressief', antwoordden ze. 'Je moet er gewoon doorheen gaan.'
Ontelbare keren heb ik het gevoel gekregen dat mijn geestesziekte mijn schuld is. Ik deed niet mijn best, ik moest mijn perspectief veranderen, ik keek niet naar al mijn opties, ik overdreef hoeveel pijn ik had, ik was alleen op zoek naar sympathie.
Als ik mentaal niet goed was, zeiden ze, was het duidelijk een probleem met mij dat niets te maken had met de systemen die ons in de steek lieten
Mijn 'mislukking' om een functioneel en gelukkig leven te leiden, had niets te maken met de biologische, psychologische en sociologische factoren die bijdragen aan de geestelijke gezondheid. In plaats daarvan leek het altijd naar mij terug te cirkelen en een duidelijk gebrek aan wilskracht dat me in de steek liet.
Dit soort gaslicht - de ontkenning van mijn worstelingen waardoor ik mijn eigen realiteit in twijfel trok - overtuigde me een tijdje dat mijn psychische aandoening niet geldig of echt was.
Zoals veel geesteszieke mensen, was het voor mij onmogelijk om verder te gaan in mijn herstel totdat ik stopte met mezelf de schuld te geven en op zoek ging naar de juiste soort ondersteuning. Maar het kan onmogelijk zijn om dit te doen als de mensen om je heen ervan overtuigd zijn dat je iets verkeerd doet.
Een cultuur die routinematig de ernst van onze ziekten en de oprechtheid van onze inspanningen in twijfel trekt - het slachtoffer effectief de schuld geeft - weerhoudt velen van ons ervan toegang te krijgen tot de zorg die we nodig hebben
En in mijn ervaring is het de norm in deze samenleving.
Ik wil die kritiek uitpakken. De realiteit is dat ze niet alleen mij schaden, maar de miljoenen mensen die elke dag met deze ziekten worstelen.
Hier zijn vier manieren waarop mensen met psychische aandoeningen de schuld krijgen van wat ze doormaken - en wat we kunnen leren van deze schadelijke aannames:
1. Verwacht dat we onze ziekten alleen door wilskracht zullen overwinnen
Ik herinner me dat mijn oude therapeut me vertelde: 'Als je psychische stoornissen slechts een houdingsprobleem waren, zou je dat dan nu niet veranderd hebben?'
Toen ik aarzelde, voegde ze eraan toe: 'Ik denk niet dat je jezelf zo diep zou laten lijden en zoveel als de oplossing zo simpel zou zijn.'
En ze had gelijk. Ik deed alles wat ik kon. Mijn worstelingen waren niet te wijten aan een gebrek aan inspanning van mijn kant. Ik had alles gedaan als het betekende dat ik eindelijk beter zou worden.
Mensen die persoonlijk geen psychische aandoening hebben meegemaakt, komen vaak op het idee dat als je hard genoeg probeert, een psychische aandoening iets is dat je kunt overwinnen. Met één penseelstreek wordt het afgebeeld als een gebrek aan wilskracht en een persoonlijk falen.
Mythes als deze ontkrachten mensen omdat ze de focus wegnemen van het creëren van middelen om ons te helpen, en in plaats daarvan de volledige en totale verantwoordelijkheid leggen bij de persoon die lijdt om oplossingen uit het niets te laten verschijnen.
Maar als we ons lijden in onze eentje hadden kunnen verlichten, hadden we dat dan niet al gedaan? Het is niet leuk en voor velen van ons verstoort het ons leven op significante en zelfs ondraaglijke manieren. In feite zijn psychische stoornissen wereldwijd een belangrijke oorzaak van invaliditeit.
Wanneer je de last legt op geestelijk zieke mensen in plaats van te pleiten voor een systeem dat ons ondersteunt, breng je ons leven in gevaar.
We zullen niet alleen minder snel hulp zoeken als we het alleen moeten doen, maar wetgevers zullen niet lang nadenken over het schrappen van financiering als het wordt behandeld als een houdingsprobleem in plaats van als een legitiem probleem voor de volksgezondheid.
Niemand wint wanneer we mensen met een psychische aandoening in de steek laten.
2. Ervan uitgaande dat de juiste behandeling snel en gemakkelijk toegankelijk is
Het kostte me meer dan een decennium vanaf het moment dat mijn symptomen voor het eerst de juiste behandeling leken te krijgen.
En dat herhaalt zich: meer dan 10 jaar.
Mijn geval is uitzonderlijk. De meeste mensen zullen er jaren over doen om voor het eerst hulp te zoeken, en velen zullen helemaal geen behandeling krijgen.
Deze kloof in de zorg kan verantwoordelijk zijn voor de aanzienlijke uitval, ziekenhuisopnames, opsluiting en dakloosheid die een onthutsende realiteit zijn voor mensen met een psychische aandoening in dit land.
Er wordt ten onrechte van uitgegaan dat als je worstelt met mentale gezondheid, een goede therapeut en een pil of twee de situatie gemakkelijk kunnen verhelpen.
Maar dat gaat ervan uit:
- het stigma en de culturele normen hebben je er niet van weerhouden hulp te zoeken
- u heeft geografisch en financieel toegankelijke opties
- neurodivergence behandelen als een ziekte is een raamwerk dat u van dienst is OF alternatieven die bij u resoneren, zijn toegankelijk
- u hebt een adequate verzekering OF toegang tot middelen die zijn ontworpen voor mensen zonder
- u begrijpt hoe u door deze systemen moet navigeren en kunt vinden wat u zoekt
- je kunt veilig medicijnen slikken en je reageert op de medicijnen die je voorgeschreven worden
- u werd nauwkeurig gediagnosticeerd
- u heeft het nodige inzicht om uw triggers en symptomen te herkennen en kunt deze aan een arts overbrengen
- je hebt het uithoudingsvermogen en de tijd om jarenlang verschillende behandelingen uit te testen om erachter te komen wat werkt
- u vertrouwt op relaties met de clinici die uw herstel leiden
… wat alleen gebeurt nadat u bereid bent om weken en zelfs maanden op een wachtlijst te gaan zitten om die artsen in de eerste plaats te zien, of eerder naar de crisisdiensten (zoals de spoedeisende hulp) kunt gaan.
Klinkt het veel? Dat komt omdat het zo is. En dit is niet eens een volledige lijst.
Natuurlijk, als je meervoudig gemarginaliseerd bent, vergeet het dan. Je moet niet alleen wachten tot een clinicus je ziet, maar je hebt ook een cultureel competente nodig die de context van je unieke worstelingen begrijpt.
Dit is voor velen van ons bijna onmogelijk, omdat de psychiatrie als beroep nog steeds wordt gedomineerd door clinici die veel privileges hebben en deze hiërarchieën kunnen repliceren in hun werk.
Maar in plaats van de waslijst aan te pakken van redenen waarom geesteszieke mensen niet worden behandeld, wordt er gewoon van uitgegaan dat we niet hard genoeg proberen of dat we niet beter willen worden.
Dit is een misvatting die is bedoeld om te voorkomen dat we toegang krijgen tot zorg en bestendigt een kapot systeem dat ons niet adequaat of meelevend dient.
3. Verwacht dat we een positieve houding aannemen
Achter alle druk om 'te blijven proberen' en alle suggesties dat we nooit echt 'genoeg' doen om beter te worden, staat de impliciete boodschap dat geesteszieke mensen zich niet verslagen mogen voelen.
We mogen niet opgeven, onze handschoenen ophangen en zeggen: "Dit werkt niet en ik ben moe."
Als we niet constant 'aan' zijn en aan herstel werken, is het ineens onze schuld dat de dingen niet verbeteren. Als we er maar de moeite voor hadden gedaan, zou het niet zo zijn.
Het maakt niet uit dat we mensen zijn en soms is het gewoon te overweldigend of pijnlijk om door te gaan.
Een cultuur die geestesziekte behandelt als een gebrek aan inspanning is een cultuur die zegt dat geesteszieke mensen niet volledig menselijk en kwetsbaar mogen zijn
Het dicteert dat de inspanning onze enige en constante verantwoordelijkheid is en dat we geen momenten mogen hebben waarop we kunnen rouwen, toegeven of bang zijn. Met andere woorden, we kunnen geen mens zijn.
De verwachting dat geesteszieke mensen iets verkeerds doen als ze niet constant in beweging zijn, is een onrealistische en oneerlijke last voor ons, vooral omdat het niveau van disfunctie dat psychische aandoeningen kunnen veroorzaken, het bijna onmogelijk kan maken om voor onszelf te pleiten in de eerste plaats.
Ontmoedigd voelen is geldig. Bang zijn is geldig. Uitgeput voelen is geldig.
Er is een volledig spectrum aan emoties die gepaard gaan met herstel, en een deel van het humaniseren van geesteszieke mensen vereist dat we de ruimte houden voor die emoties.
Herstel is een ontmoedigend, eng en uitputtend proces dat de meest veerkrachtige onder ons kan verslijten. Dit heeft niets te maken met het persoonlijke falen van mensen en alles heeft te maken met het feit dat deze ziekten moeilijk kunnen zijn om mee te leven.
Als je het ons kwalijk neemt dat we niet ons best hebben gedaan of niet genoeg hebben geprobeerd - waarbij we die momenten hebben gedemonstreerd waarop we ons het meest kwetsbaar of verslagen voelen - wat je zegt, is dat als we niet bovenmenselijk en onkwetsbaar zijn, onze pijn verdiend is.
Dit is niet waar. We verdienen dit niet.
En we hebben er zeker niet om gevraagd.
4. Ervan uitgaande dat we te functioneel zijn om ziek te zijn of te disfunctioneel om geholpen te worden
Hier is een van die manieren waarop geesteszieke mensen niet kunnen winnen: we zijn ofwel te "functioneel" door schijn en daarom excuses maken voor onze tekortkomingen, of we zijn te "disfunctioneel" en we zijn een last voor de samenleving die kan niet worden geholpen.
Hoe dan ook, in plaats van de impact van geestesziekte op ons te erkennen, vertellen mensen ons dat in beide scenario's het probleem bij ons ligt.
Het personaliseert onze strijd op een manier die onmenselijk is. We worden gezien als oneerlijk of krankzinnig, en in beide gevallen is het onze verantwoordelijkheid om ermee om te gaan in plaats van de collectieve verantwoordelijkheid en ethische verplichting van de samenleving om systemen op te zetten die ons in staat stellen te genezen.
Als we mensen met psychische problemen categorisch afschrijven door ofwel de authenticiteit van hun strijd ongeldig te maken, ofwel door ze naar de marges te duwen als onherstelbaar verloren, hoeven we niet langer verantwoordelijk te zijn voor wat er gebeurt als onze systemen hen falen. Dat is erg handig als je het mij vraagt.
Mensen met een psychiatrische stoornis de schuld geven is niet alleen een kwestie van stigma - het schaadt mensen met een handicap rechtstreeks
Door mensen met een psychische aandoening de schuld te geven van hun strijd, in plaats van een systeem en een cultuur die ons consequent in de steek laat, zetten we de strijd en het stigma waarmee we elke dag leven voort.
We kunnen het beter doen. En als we willen leven in een cultuur waar mentale gezondheid voor iedereen toegankelijk is, dan zal dat moeten.
Dit artikel is oorspronkelijk hier verschenen.
Sam Dylan Finch is redacteur geestelijke gezondheid en chronische aandoeningen bij Healthline. Hij is ook de blogger achter Let's Queer Things Up !, waar hij schrijft over mentale gezondheid, positiviteit van het lichaam en LGBTQ + -identiteit. Als advocaat is hij gepassioneerd over het opbouwen van een gemeenschap voor herstellende mensen. Je kunt hem vinden op Twitter, Instagram en Facebook, of meer informatie op samdylanfinch.com.
